Προσφυγικό: Η απίστευτη υποκρισία της Ε.Ε. – Ο πολιτικός κόσμος παίζει επικίνδυνα παιχνίδια σε βάρος της χώρας

Ορισμένα δεδομένα

Η Ε.Ε. αποτελείται από 28 χώρες, ενώ εκκρεμεί η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας. Η συνολική έκταση των χωρών που τη συναποτελούν είναι περίπου 4 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα και ο συνολικός πληθυσμός 508 εκατομμύρια άνθρωποι. Φυσικά υπάρχουν πολλές διαφορές μεγέθους και πληθυσμού από χώρα σε χώρα, ενώ και το παραγόμενο ΑΕΠ κάθε μιας είναι διαφορετικό. Ορισμένες χώρες είναι μεγάλες, άλλες μικρές, άλλες μεγάλες σε έκταση αλλά με μικρό πληθυσμό κι άλλες σχετικά μικρές με μεγάλο πληθυσμό. Κάποιες αντιμετωπίζουν ήδη μεγάλα προβλήματα από τις προσφυγικές ροές αφού αποτελούν πύλες εισόδου (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα). Άλλες είναι όχι απλά μεγάλες αλλά και ιδιαίτερα ισχυρές (Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία) με ενεργό συμμετοχή στους πολέμους και στην αποικιοκρατική πολιτική (Αφρική, Μέση Ανατολή, Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ.) κι άλλες έχουν ενεργή πολιτική σε όλα τα προγράμματα διαθρωτικής προσαρμογής και λιτότητας στο πλευρό της Γερμανίας και των Ευρωπαίων τραπεζιτών (π.χ. Ολλανδία, Φιλανδία). (Βλέπε και σχετικό πίνακα).

Ο κυνισμός και τα σχέδια της Ε.Ε.

Μια σειρά από συνθήκες (Σένγκεν, Δουβλίνο 1 και 2, συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας) αφορούσαν μεταξύ άλλων ή κύρια τον έλεγχο και τη ροή των μεταναστών και των προσφύγων προς την Ευρώπη. Ιδιαίτερα η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας αποκάλυπτε, πέρα από το παζάρι που διεξάγεται σε βάρος των προσφύγων, έναν ειδικό σχεδιασμό για την Ελλάδα: Η χώρα θα υποδεχθεί περίπου 60.000 πρόσφυγες, επιλεγμένη να μετατραπεί σε αποθήκη ψυχών, σε φράγμα που θα εμποδίζει τη μετακίνηση των προσφύγων προς την Ευρώπη. Δημιουργήθηκαν έτσι «δομές» ταυτοποίησης και φιλοξενίας στα ελληνικά νησιά με παράλληλη εμπλοκή δυνάμεων της Frontex, του ΝΑΤΟ αλλά και πολλών ΜΚΟ με ανεξέλεγκτους ρόλους.

Η απαγόρευση να μεταφερθούν οι πρόσφυγες στην ηπειρωτική χώρα ήταν στην τροχιά της καθυστέρησης αυτών των ροών προς την Ευρώπη και γκριζάρισε την κυριαρχία της Ελλάδας επί των νησιών. Τώρα, μετά τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργούνται στα νησιά, ξεπερνιέται η απαγόρευση, και όλοι μιλούν για την αναλογική μεταφορά των προσφύγων σε όλους τους νομούς της χώρας.

Βέβαια, ο αριθμός αυτών των ανθρώπων έχει πια διπλασιαστεί. Κι έτσι από τις 60.000 πριν δύο χρόνια, η Ελλάδα υποχρεούται σήμερα να δημιουργήσει περί τις 50 «Μόριες» σε όλη την επικράτεια. Ευρωπαίοι ιθύνοντες και Έλληνες πολιτικοί γνωρίζουν καλά ότι οι πρόσφυγες θα παραμείνουν εδώ. Μάλιστα γίνεται λόγος για κλειστές και προφυλαγμένες δομές, ενώ για να γίνει κατανοητό πως πρόκειται να παραμείνουν εδώ γίνεται υποχρεωτική η συμμετοχή των προσφυγόπουλων στην εκπαίδευση. Όποιοι δεν θα τα στέλνουν στο σχολείο (στο δημόσιο σχολείο) θα διώκονται. Πέρα όμως από τα κλειστά κέντρα, τα προγράμματα εγκατάστασης περιλαμβάνουν και την ενοικίαση πάνω από 40.000 σπιτιών καθώς και την επιδότηση ξενοδοχείων και άλλων κτιρίων για τη φιλοξενία τους.

Τα σύνορα προς Βορρά –που έχουν κλείσει για τους πρόσφυγες, βλ. Ειδομένη– τα φυλούν Γερμανοί αστυνομικοί καθότι οι δικοί μας θεωρούνται μαλθακοί.

Η γερμανική Polizei επί ελληνικού εδάφους κι αν χρειαστεί οι ευρωκράτες θα στείλουν και τους στόλους τους για να φυλάξουν το Ιόνιο.  Αν δηλαδή  η Ελλάδα «γεμίσει» και οι πρόσφυγες προσπαθήσουν να πάνε δυτικά, όπως άλλωστε θέλουν, υπάρχει «μέριμνα».

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι η κατεύθυνση είναι σαφής και όχι αποκύημα της νοσηρής μας φαντασίας ή της ροπής προς την καταγγελιολογία. Και το ερώτημα πλανάται: Με ποιο κριτήριο, με ποια λογική και με ποιο θράσος έχουν καταλήξει και επιβάλλουν αυτή την επιλογή για τη χώρα μας;

Οι ελληνικές κυβερνήσεις γνωρίζουν το σχέδιο αλλά ποιούν τη νήσσα. Η διεκδίκησή τους θα περιοριστεί στο να πέσει χρήμα από την Ε.Ε. για να διευκολυνθεί η εγκατάσταση των προσφύγων. Η διαχείριση του ζητήματος θα συνοδευτεί με ανοιχτές ή ύπουλες επιθέσεις στον «εθνικισμό» και το «ρατσισμό» του ελληνικού λαού μαζί με ωραία λόγια για την ευθύνη που πρέπει να δείξουν όλοι οι Έλληνες απέναντι στην προσφυγική κρίση. Όπως «αναλογικά» όλοι οι νομοί, παρομοίως και οι ευθύνες. Όταν θα υπάρχουν αντιδράσεις μέσα στις κοινωνίες, όλο το υποταγμένο πολιτικό σύστημα στην παγκοσμιοποίηση και την ευρωπαϊκή της εκδοχή θα επιτίθεται.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι να μοιράσουμε σε όλη την χώρα το «βάρος», αλλά να αρνηθούμε το σχέδιο μετατροπής της σε αποθήκη προσφύγων από τους πολέμους και τις καταστροφές που προκαλούν σε μεγάλο βαθμό αρκετές από τις ισχυρές χώρες της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ. Το σχέδιο δημιουργίας τεράστιων στρατοπέδων-πολιτειών συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών είναι υπαρκτό και διεθνές: Για παράδειγμα το Μπαγκλαντές είναι μια χώρα που «εξάγει» μετανάστες -στη χώρα μας βρίσκονται αρκετοί χωρίς να έχει δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα- αλλά την ίδια στιγμή δέχεται 1.000.000 πρόσφυγες από την Μιανμάρ. Σε ένα ακατοίκητο νησί στον κόλπο της Βεγγάλης, Βρετανοί και Κινέζοι χτίζουν μια πολιτεία για 100.000 πρόσφυγες. Και το κύριο πρόβλημα σύμφωνα με ιθύνοντες του Μπαγκλαντές είναι το ποιος θα διοικήσει επί τόπου αυτή την «πολιτεία»-στρατόπεδαο που δημιουργείται. Οι κλασσικές ΜΚΟ δεν είναι σε θέση. Βέβαια στην περίπτωση αυτή οι πρόσφυγες είναι ένα εκατομμύριο. Ναι, αλλά το Μπαγκλαντές έχει έκταση 147.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (λίγο πιο μεγάλο από την Ελλάδα που έχει 132.000) όμως ο πληθυσμός του είναι 164 εκατομμύρια άνθρωποι.

Σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν περί τα 65 εκατομμύρια πρόσφυγες που μετακινούνται προς άλλες χώρες λόγω πολέμων, φτώχειας και οικολογικών καταστροφών. Χτίζονται τείχη, κλείνουν πύλες, δημιουργούνται στρατόπεδα συγκέντρωσης και ίσως υπάρχουν και σενάρια εξόντωσης πληθυσμών. Ο πόλεμος στη Συρία δημιούργησε περίπου 4-5 εκατομμύρια πρόσφυγες ενώ στην Τουρκία έχουν συγκεντρωθεί 3,5 εκατομμύρια από τις εμπόλεμες ζώνες (Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ) αλλά και από τη Βόρεια Αφρική (Λιβύη, Μαρόκο, Αλγερία κ.α.). Οι περισσότεροι θέλουν να πάνε προς τη Δύση, κυρίως μέσω Ελλάδας, και ο Ερντογάν τους χρησιμοποιεί ως διαπραγματευτικό χαρτί και γεωπολιτικό όπλο. Η στρόφιγγα που ανοίγει κάθε τόσο δημιουργεί τεράστια προβλήματα πρώτα στην Ελλάδα και ύστερα στους Ευρωπαίους. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι της επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας απέναντι στη χώρα μας.

Να μην γίνει η Ελλάδα στρατόπεδο συγκέντρωσης

Η Ελλάδα είναι μια χώρα με μικρό πληθυσμό, 10 εκατομμύρια, με σχετικά αμιγή εθνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά και τα τελευταία 25 χρόνια έχει δεχτεί μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα. Η πτώση του ανατολικού μπλοκ στις αρχές του ‘90 έφερε στη χώρα περίπου ένα εκατομμύριο μετανάστες (κυρίως Αλβανούς) που αφού πέρασαν τα μύρια όσα, απορροφήθηκαν στην παραγωγική διαδικασία και συντέλεσαν στο μικρό «θαύμα» της ανάπτυξης προς την Ολυμπιάδα του 2004. Το τωρινό κύμα έχει άλλα χαρακτηριστικά. Βρίσκει τη χώρα σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Οικονομικά από τα μνημόνια αλλά όχι μόνο: Σήμερα η απειλή από τον τούρκικο επεκτατισμό έχει γίνει πολύ πιο έντονη και η αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης, με πρόσφυγες σουνιτικής κυρίως καταγωγής και πολιτισμού, σε νευραλγικές περιοχές όπως τα νησιά ή η Θράκη δημιουργούν πολλαπλά προβλήματα. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον δεν είναι εύκολο να «σηκώσει» ένα νέο μεταναστευτικό-προσφυγικό ρεύμα.

Αν αυτό το παραβλέπουν οι οπαδοί της Ε.Ε. και της παγκοσμιοποίησης, δεν το παραβλέπει η κοινωνία… Αντί λοιπόν να αποδεχόμαστε το «μοιραίο» και τα τελεσμένα, ας αγωνιστούμε ώστε να ματαιωθούν οι σχεδιασμοί αυτοί. Η χώρα δεν μπορεί να γίνει «φράκτης» ή «αποθήκη» των προσφυγικών ροών. Να κλείσουν όλα τα hot-spot στα ελληνικά νησιά. Να αρνηθούμε να γεμίσουμε με «Μόριες» την ενδοχώρα. Να αντιταχθούμε στο να γίνουμε «ζήτουλες» κονδυλίων μόνο και μόνο για να φυλάμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πρόσφυγες και μετανάστες. Να διεκδικήσουμε τη μετακίνησή τους προς την Δύση. Αυτό άλλωστε θέλει η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων.

Από τα ελληνικά νησιά να μεταφερθούν άμεσα με πλοία και αεροπλάνα στις χώρες-μέλη της Ε.Ε. –και σύμφωνα με κριτήρια έκτασης, πληθυσμού και οικονομικής κατάστασης- όλοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού της Ε.Ε. να κατευθυνθεί προς τη δημιουργία ανθρώπινων δομών και κέντρων φιλοξενίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Να απαιτήσουμε να σταματήσει κάθε πολεμική δραστηριότητα στις περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Να απαιτήσουμε μεγάλα προγράμματα ανοικοδόμησης και επανεγκατάστασης των προσφύγων στις χώρες τους.

Η άρνηση στο να γίνουν αυτά αποδεικνύει τη βαθειά ιμπεριαλιστική και ρατσιστική πολιτική των ιθυνόντων κύκλων της Ε.Ε. σε βάρος λαών και χωρών. Η Ελλάδα δεν μπορεί να σηκώσει άλλο βάρος για οικονομικούς, κοινωνικούς και εθνικούς λόγους.

Μια ρεαλιστική πρόταση

Η Ε.Ε. πρέπει να υιοθετήσει (έστω να αναγκαστεί να υιοθετήσει) μια πολιτική που να μην φορτώνει το προσφυγικό σε χώρες που ήδη έχουν σηκώσει αρκετό βάρος (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία). Πρέπει άμεσα να αποσυμφορήσει την Ελλάδα, δημιουργώντας σε όλες τις χώρες ανοικτές δομές φιλοξενίας και εκπαίδευσης προσφύγων και μεταναστών. Με βάση ορισμένα κριτήρια που θα εξηγήσουμε καταθέτουμε μια πρόταση που θα μπορούσε σε ένα πρώτο διάστημα να δημιουργήσει μια άλλη κατάσταση σχετικά με το προσφυγικό-μεταναστευτικό.

Αντί για μια Ελλάδα-φράκτη και πεδίο σπαρμένων hot-spots, να δημιουργηθούν 150 δομές φιλοξενίας της τάξης των 2.000 ανθρώπων σε αρκετές χώρες της Ε.Ε. Για παράδειγμα, Γαλλία και Γερμανία μπορούν άνετα να σηκώσουν το βάρος 50 τέτοιων δομών φιλοξενίας σε όλη την επικράτειά τους. Το ίδιο, σε χώρες πλούσιες, μεγάλες και αραιοκατοικημένες, όπως η Σουηδία και η Φιλανδία μπορούν άνετα να δημιουργηθούν από 30-40 τέτοια κέντρα. Και μόνο αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να προσφέρουν πολύ καλύτερες συνθήκες για τους πρόσφυγες, πολύ καλύτερη εκπαίδευση, αλλά και ενσωμάτωσή τους στην οικονομική δραστηριότητα.

Με αυτόν τον τρόπο, με μετακίνηση 300.000 προσφύγων θα μπορούσαν να αποσυμφορηθούν οι πιο ευαίσθητες περιοχές (Ελλάδα, Ιταλία, Μάλτα κ.ά.). Παράλληλα, η πρόταση (που θα μπορούσε να γίνει πρόγραμμα) θα περιελάμβανε και άλλες χώρες πάλι με κριτήρια έκτασης, πληθυσμού, οικονομίας. Π.χ. το Λουξεμβούργο είναι εξαιρετικά μικρό αλλά ιδιαίτερα πλούσιο. Θα μπορούσε άνετα να δημιουργήσει 5 δομές-κέντρα φιλοξενίας, τα οποία σε σχέση με τις συνθήκες της Ελλάδας θα φάνταζαν VIP αίθουσες. Η Πολωνία θα μπορούσε λόγω μεγέθους και πληθυσμού να δημιουργήσει 20 δομές, η Ρουμανία 5, η Πορτογαλία 10, η Αυστρία 10, η Τσεχία 10, η Ιρλανδία 10, η Κροατία 5, η Σλοβακία 5, η Δανία 10, η Ολλανδία 15, το Βέλγιο 10, η Αγγλία 30.

Εξαιρέσαμε ορισμένες χώρες πάλι με ορισμένα κριτήρια. Π.χ. τις Βαλκανικές, όπως η Βουλγαρία και η Ελλάδα, την Κύπρο, τη Μάλτα, τη Σλοβενία (μικρή σε έκταση και με μικρό πληθυσμό), τη Λιθουανία και τη Λετονία για το μικρό τους πληθυσμό, την Ισπανία γιατί δέχεται διαρκώς μεταναστευτικά ρεύματα, όπως και η Ιταλία. Τέλος την Ουγγαρία λόγω του πολύ δυσμενούς κλίματος που υπάρχει για τους ξένους γενικά. Οι χώρες που εξαιρούνται θα μπορούσαν να συνδράμουν με άλλους τρόπους.

Μια ομάδα πιο ειδικών θα μπορούσε να προσδιορίσει περιοχές και πόλεις σε όλες αυτές τις χώρες όπου θα μπορούσαν να δημιουργηθούν άμεσα οι δομές αυτές.

Ξέρουμε ότι θα υπάρξει άρνηση για μια τέτοια συνολική πρόταση. Ορισμένες ισχυρές χώρες θα αντιτείνουν ότι έχουν κορεστεί από την είσοδο και ενσωμάτωση μεταναστών-προσφύγων στις χώρες τους. Η αλήθεια είναι ότι διάφορα ρεύματα μεταναστών και προσφύγων προς Γερμανία (πρόσφατα) και παλιότερα προς Γαλλία ήταν αποτέλεσμα της αποικιοκρατικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής και των πολέμων που προκαλούσαν. Η Γερμανία μάλιστα έκανε και ιδιαίτερη διαλογή για το ποιους θα δεχθεί και είχε μεγάλη ανάγκη από φτηνό και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό (περίπτωση Σύρων πρόσφατα). Η Γαλλία δέχτηκε μετανάστες από όλο το Μαγρέμπ παλιότερα λόγω και της πολιτικής της επιρροής στη Βόρεια Αφρική. Είναι γεγονός ότι ένα πολυάριθμο έγχρωμο προλεταριάτο χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες στις χώρες της Ευρώπης.

Η πρόταση αυτή θα μπορούσε να διεκδικηθεί από το κίνημα στη χώρα μας, το «όποιο» κίνημα, αλλά και την «όποια» κυβέρνηση νοιάζεται πραγματικά για τον τόπο. Διαφορετικά, ο πολιτικός κόσμος είναι υπόλογος στο γιατί πρέπει να δημιουργηθούν 56 δομές σε ολόκληρη την Ελλάδα (μία σε κάθε νομό) και αυτό να θεωρείται «λύση».

Ολόκληρη η Ευρώπη μπορεί να έχει κλειστά τα σύνορά της, να αφήνει την Ελλάδα (και άλλους) να γίνονται φράκτες και χώροι φύλαξης προσφύγων και μεταναστών, και φυσικά οι χώρες αυτές να μην έχουν καν το δικαίωμα σε ασφαλή σύνορα αλλά και να υπερασπίζονται τη δική τους εθνολογική και κοινωνική συνοχή. Ούτε iSyriza, ούτε iNeaDimokratia, ούτε iKinal ούτε iMera25. Ούτε βέβαια προτάσεις τύπου Βελόπουλου «να τους πάμε σε ακατοίκητα νησιά». Να πάνε όπου θέλουν στην Ευρώπη, να δημιουργηθούν εκεί δομές, να παρθούν πρωτοβουλίες για τερματισμό των πολέμων που δημιουργούν τα μέγιστα προβλήματα.

  Δημήτρης Γκάζης & Νίκος Ταυρής

Πηγή: edromos.gr