Κάτι από τον μπαρμπα – Γιάννη

Γράφει ο Παλιοπυργήσιος

Ναι, πρόκειται για το μπαρμπα-Γιάννη τον Τσαγκαρόγιαννη (Γιάννη Χρ. Μποσμή, δίδυμο αδερφό του Τσιότσιολα κ.λ.π.) που παντρεύτηκε σώγαμπρος στην Κερπινή, από κείνα τα χρόνια.  Τύπος γαλήνιος, άκακος, πρόσχαρος, αστενοχώρευτος, αλλά, αναπόφευκτα και με λίγη μποσμέικη πονηράδα, κληρονομική φυσικά. Με ευχαρίστηση τον δέχονταν όλοι στην παρέα τους γιατί σκόρπιζε απλόχερα κέφι και διασκέδαση με τα άκακα πειράγματά του και τα απίθανα χωρατά που σκάρωνε κάθε τόσο.

Στη μνήμη του και με την άδειά του θυμόμαστε και αναφέρουμε μερικά: Τη γυναίκα του τη λέγανε Κωστούλα, είχε δυο κόρες, την Ελένη και τη Δέσπω. Η Ελένη έμεινε στο χωριό, γυναίκα του Αντώνη του Γούνη, όπου μέχρι τώρα, η Δέσπω εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εκεί γνωρίστηκε και αρραβωνιάστηκε μ΄ένα νεαρό λεβέντη, με πολλά προσόντα, όπως κι αυτή, η καταγωγή του από τα μέρη του Αγρινίου. Αυτό πριν από πολλά χρόνια βέβαια. Ορίστηκε η ημερομηνία και η ώρα τέλεσης του γάμου στο χωριό της νύφης, στην Κερπινή Γορτυνίας.

Ο γαμπρός με τους συγγενείς του, με όλο το συμπεθεριό, ξεκίνησαν από την Αθήνα με μισθωμένο λεωφορείο, με πρόγραμμα να έχουν φτάσει στην Κερπινή στις 3:00 η ώρα και στις 4:00 να γίνουν τα στέφανα. Όταν έφτασαν κάπου εκεί…. στη Βλαχέρνα, ρώτησαν -ζήτησαν πληροφορίες- πώς θα συνεχίσουν το δρόμο για το χωριό της νύφης, στην Κερπινή. Εκεί, πώς τους τα είπε ο πληροφοριοδότης, πώς τα κατάλαβαν αυτοί, μπερδεύτηκαν, προχώρησαν και…… κατέληξαν στην κερπινή Καλαβρύτων!!!

Περιμένουν στο χωριό να φτάσει το συμπεθεριό στις 3:00 η ώρα, τίποτα. Έρχεται 4:00 η ώρα, τίποτα. Πλησιάζει 5:00 η ώρα, το ίδιο. Καταλαβαίνες εσύ τον προβληματισμό και την αγωνία της νύφης και των συγγενών όλων. Μόνο ο Μπαρμπα-Γιάννης αντιμετώπιζε το θέμα με μία στωική ηρεμία και με μία αξιοζήλευτη καρτερικότητα, αξιοζήλευτη με τα τωρινά κριτήρια, παρεξηγήσιμη βέβαια με τα τοτετινά κριτήρια. Ποιος ξέρει, ίσως να διαισθανόταν, ίσως να προνοούσε ότι το θέμα θα είχε καλή κατάληξη.

 Ε, 5 η ώρα και κάτι, φτάνει το συμπεθεριό. Μετά τις καθιερωμένες χαιρετούρες «ρε, καλώς  τους συμπέθερους», «Καλώς σας βρήκαμε συμπέθεροι», «Να μας ζήσουν», «και στα δικά σας οι ανύπαντροι» κ.λ.π.  ήρθε η σειρά του μπαρμπα-Γιάννη, που με αργό και βαρύφωνο τρόπο έκφρασης ρωτάει:

-Τ ι γ ι ν ή κ α τ ε,  ρ ε σ υ μ π έ θ ε ρ ο ι,  γ ι α τ ί  α ρ γ ή σ α τ ε  τ ό σ ο  π ο λ ύ;

- Άστα, συμπέθερε, αυτό κι αυτό πάθαμε, φτάσαμε στην Κερπινή Καλαβρύτων.

- Τ ι  λ έ τ ε,  ρ ε  π α ι δ ι ά,  ε,  κ α λ ά,  α φ ο ύ  ή ρ θ α τ ε  τ ε λ ι κ ά  ε δ ώ, α ς 

πήγατε  κ ι  ε κ ε ί.

Έγιναν τα στέφανα, ακολούθησαν όλα τα καθιερωμένα, τους ευχηθήκαμε και τότε «Καλή Ζωή» τους ευχόμαστε και τώρα κάθε χαρά και ευτυχία.

Πάνε πάλι ……… πολλά χρόνια. Μα θα ήταν εκεί στο 1974-75. ‘Ηταν μία μέρα μαρτιάτικη, ο μπαρμπα-Γιάννης έσκαβε το αμπέλι του, δύο στρέμματα περίπου, εδεκεί στον Άγιο - Δημήτρη Κερπινής. Κάπως δύσκολη δουλειά και ιδιαίτερα για τον μπάρμπα-Γιάννη. Τότε το σκάψιμο γινόταν με κουτρούλια. Μάζευαν το χώμα ανάμεσα στα κλήματα, σωρούς - σωρούς στη σειρά και μετά από κάνα μήνα το σκάλιζαν, γκρέμιζαν τα κουτρούλια και το ισοπέδωναν.

Απότι ρώτησα και απ ότι πληροφορήθηκα τότε, αυτό το αμπέλι, ένας εργάτης το ‘σκάβε -το τελείωνε- το πολύ σε 8 ημέρες.

Έτυχε να περνάω από κει, τον είδα:

Γειά σου, μπάρμπα Γιάννη (ήταν πρώτος ξάδερφος του πατέρα μου, τον εκτιμούσα πολύ, τον συμπαθούσα, με αγαπούσε) πώς πάει;

 

«Γ ε ι ά  σ ο υ  Κ ω σ τ ά κ ο, π ώ ς  ν α  π ά ε ι; (αφού πρώτα στυλώθηκε στο στυλιάρι του ξιναριού) ε τ ο ύ τ ο  τ ο  α μ π έ λ ι,  α φ ό ν τ α ς  ή μ ο υ ν  ν έ ο ς, σ ε  1 7  η μ έ ρ ε ς  τ ο  ε ί χ α   ν έ τ ο». Εννοούσε ότι σε 17 ημέρες το είχε σίγουρα σκάψει – τελειώσει. Κάπως έτσι, αργά-αργά από την κούραση του αλλά και από το χαρακτηριστικό τρόπο που μίλαγε. Ήταν πολύ χωρατατζής και δεν έχασε την ευκαιρία να αστειευτεί μαζί μου. Εγώ ερμήνεψα τον αστεϊσμό του αυτόν ως τρόπο καλοπροαίρετου χαιρετισμού απέναντί μου, ως ευκαιρία ολιγόλεπτης στάσης από τη δουλειά του για ξεκούραση, αλλά και ως έμμεση αναγνώριση από μέρους του ότι, ναι, δικαιολογημένα τον είχαν χαρακτηρίσει ως πάρα πολύ αργό σ όλες του τις δουλειές. «Όλες του τις δουλειές τις έκανε με τον αραμπά, πουλένε, χωρίς βιασύνη και χωρίς ταμάχι», όπως γράφει για το δίδυμο αδερφό του τον Τσιότσιολα ο Θεόδωρος Αρ. Γιαννόπουλος στο βιβλίο του «Αναμνήσεις από τη ζωή του χωριού μου» σελ. 250

Μπαρμπα-Γιάννη ο δικός σου τρόπος ζωής είναι ορμήνεια για όλους μας ότι, δεν είναι ανάγκη στη ζωή μας ν αντιμετωπίζουμε τα πάντα-όλα με περισσό άγχος, όπως π.χ. ο ξάδερφος ο Μαγκόγιαννης, γιατί αυτό…. βλάφτει.

Υγεία στους ζωντανούς που αναφέρονται στο κείμενο και Θεός σχωρέστ τους τους πεθαμένους.

Ο Π α λ ι ο π υ ρ γ ή σ ι ο ς