Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

ΟΙ ΜΥΓΔΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΤΕΛΑΡΟΥ

                                       

Του ΒΑΓΓΕΛΗ Κ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Έσκυψε πολλές φορές το ψηλό κορμί του και κάθε φορά έπιανε δυο- τρία μύγδαλα, μέχρι που γέμισε τη χούφτα του.
Τα άφησε στην άκρη της πεζούλας του κήπου να συνεχίσει το μάζεμα. Θέλεις η γυναίκα του, θέλεις κάποια δουλειά τον απασχόλησε, τα ξέχασε και εδεκεί τους γίνανε.
Εκείνα, καμιά εικοσαριά μύγδαλα όλα κι όλα, κάποια νεροποντή τα σκέπασε στο χώμα.
Λίγους μήνες αργότερα ολοπράσινα φυλλαράκια πρώτα ξεμύτισαν στο νοτισμένο καφέ χώμα του κήπου.
Έπρεπε να ΄ρθει η άνοιξη, βλαστούς πολλούς να ιδεί, να θυμηθεί και να χαρεί.
Όταν τα είδε είπε:
__Αυτό είναι το θαύμα της γέννησης! Δεν το πιστεύω! Ακούς εκεί μια χούφτα μύγδαλα που ξέχασα, να πάρουν ζωή απάνω τους! Μπράβο θάρρος!
Κοίταξε τους μικρούς πυκνούς βλαστούς, άπλωσε τα ροζιασμένα χοντρά χέρια του και τους χάιδεψε. Ύστερα έκανε δυο βήματα πίσω και είπε:
__ Έχουν όρεξη για ζωή!

Πέρασε καιρός, πήρε μια τσάπα, παράχωσε τους λεπτούς κορμούς και αριά και πού, κατέβαινε στον κήπο να θαυμάσει τα μυστήρια της Φύσης!.
Οι μικροί βλαστοί έγιναν θάμνοι, άρχισαν να μεγαλώνουν να βγάζουν νέα φύλλα. Καινούργια ματάκια έσκαγαν, φούσκωναν και πράσινα ολόδροσα φύλλαράκια πετάγονταν στους μαλακούς βλαστούς.
Ο τόπος στον Παλιόπυργο είναι ευλογημένος. Είναι κατώμερο , κρατάει μακριά τους βοριάδες και γλυκαίνει τις χειμωνιάτικες παγωνιές. Σαν μπαίνει ο Μάρτης και φυσάει αέρας, από τα πρώτα καλύβια μέχρι τον Αγιώργη, ολόγυρα μοσχοβολάει ανθός αμυγδαλιάς.
Οι άνθρωποι του Παλιόπυργου , ξέρουν πώς μόχθησαν, να ριζώσουν οι μυγδαλιές τους.
Ο Τέλαρος ανάστησε και μεγάλωσε με περισσή φροντίδα τις αδερφωμένες στον κήπο του αμυγδαλίτσες . Όταν ήρθε ο καιρός της μεταφύτευσης, αποφάσισε τη μόνιμη κατοικία τους. Άνοιξε τις δρασκελιές του, μέτρησε μέχρι το πέντε και άνοιξε την πρώτη γούβα. Συνέχισε έτσι, μέχρι που άνοιξε δέκα πέντε γούβες. Τόσες μυγδαλιές είχε. Με το έμπα του Φλεβάρη, έφτυσε στις χούφτες του, τσάπισε και ξέχωσε τις ρίζες τους. Χωρίς ανάσα τις δεντροφύτεψε στη δική του γη , στον κήπο του στο χωριό, απέναντι από το δικό του σπίτι, έριζα στον φαρδύ δρόμο ,κοντά στην πλατεία, την Παναγιά.
Έκανε την ομορφότερη γωνιά του χωριού.
Κι εκείνες χρόνο με τον χρόνο ρίζωναν και πιο βαθιά, ψήλωναν, φούντωναν και έσμιγαν τα κλαδιά τους. Κουβέντιαζαν, γέλαγαν, έλεγαν τα μυστικά τους και κράταγαν αλύγιστο το κορμί τους στον βοριά και το χιόνι.
Αδιάφορες στη βαρυχειμωνιά και στις θύελλες άνθιζαν το Φλεβάρη και γέμιζαν τον τόπο με ομορφιά και τους ανθρώπους με ελπίδα. Αγνάντια στο σπίτι του, έστελναν ευχές και λουλούδια, μυρωδιές και χαρές στον προστάτη τους.
Και κείνος άνοιγε το παράθυρό του, έβγαινε στο μπαλκόνι του, αγνάντευε τα ολόγιομα με ανθούς κλαδιά τους, καμάρωνε και χαιρόταν . Έστριβε ανήσυχος το κεφάλι του προς τον βοριά γιατί φοβόταν, να μη φυσήξει και χαθεί η ομορφιά τους.
Ο Τέλαρος ήταν δεμένος με τον τόπο του, τις μυγδαλιές και τα λουλούδια τους .
Ψηλός, με φαρδιές πλάτες, μακριά χέρια, δυνατό κορμί , μυθικός πελασγός της Αρκαδικής γης , δουλευτής ακάματος, ακολούθησε τον μόχθο και την τέχνη των προγόνων του στα χωράφια .
Ήταν νοικοκύρης από κείνους που κάνουν τον άλλον να τον σέβεται. Καλός με τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση και τα φυτά.
Στο χωριό τον παινεύουν και γι αυτόν συζητούν.
__Αυτός ο άνθρωπος, στασιό δεν έχει! Έλεγε ο γείτονάς του ο Τάσος. Πρώτος φεύγει το πρωί με τα ζα του για τα χωράφια και τελευταίος γυρίζει. Αφού είχε πρόβλημα η Κατερίνη με τον Τσιότσιολα. Τον κατηγορούσε γιατί ο Τσιότσιολας κοιμάται και ο Τέλαρος περνάει τα μουλάρια από την πόρτα τους και πάει για δουλειά με το χάραμα.
__Τα πάρα λες Τάσο, απάντησε ο Μενέλαος. Είναι και άλλοι στο χωριό που αγαπάνε τη γη τους και τη φροντίζουν.
__Ο Τέλαρος δεν έχει ταίρι, Μενέλαε. Δεν είδες τι έφτιαξε στ΄ Αρδούνια; Μάντρες ψηλές ολόγυρα δυο μέτρα. Ούτε πουλί δεν μπαίνει μέσα. Καλύβι ψηλό, μεγάλο με τα ούλα του. Καλύτερο και από το σπίτι του. Το αλώνι πού το πας; Κατάραχα το έστησε. Άσε το χωράφι του που το αναγώμισε όλο και βγάζει του κόσμου το γέννημα.
__Έχεις δίκιο, Τάσο. Όλα τα χωράφια του είναι προσεγμένα και μαντρωμένα με θεριακομένες πεζούλες μέσα ,να κρατάνε τα χώματα και να βγάζει μπόλικα σιτάρια.
__Μια ολάκερη ζωή , Μενέλαε πάλεψε με τα χώματα, χωρίς να παραπονεθεί για τίποτε. Δούλεψε την γη, την όργωσε, την σκάλισε, έφτιαξε χαντάκια, φύτεψε συκιές, απιδιές. Προπάντων αγαπούσε τις μυγδαλιές περισσότερο από τα παιδιά του. Όσο είχε τα μάτια ανοιχτά δούλευε και κακό λόγω για κανέναν δεν είπε. Για καλό πάσχιζε σε φυτά, ζα κι ανθρώπους.
Μιάς και τόφερε η κουβέντα Μενέλαε το ξέρεις για τον Αντώνη.
__Δεν ξέρω, Τάσο. Τι έγινε; Για ποιόν Αντώνη μου μιλάς;
__Το ξέρεις αλλά θα στο ειπώ να το θυμηθείς. Στη Μικρασία το 1922 με την οπισθοχώρηση που κάνανε οι δικοί μας , ήσανε πολλοί Γλανιτσιώτες, μεταξύ αυτών και ο Αντώνης . Με τον Αντώνη μάλιστα ήσαν στον ίδιο λόχο. Ο Αντώνης είχε μείνει πίσω και τραυματίστηκε. Όταν το πήρε είδηση ο Τέλαρος, γύρισε πίσω με κίνδυνο να πιαστεί αιχμάλωτος, τον «έκοψε» στον ώμο και τον έσωσε. «Αμπορλόϊστος» άνθρωπος, Μενέλαε.
__ Το ήξερα αυτό . Πράγματι πόση ανθρωπιά και καλοσύνη κρυβότανε μέσα του. Ευαίσθητος, δυνατός, θρήσκος, προσκυνητής στο αριστερό στασίδι και καλός πατριώτης.
__Και με τι δεν ασχολήθηκε αυτός ο άνθρωπος. Ο καλύτερος μαραγκός του χωριού ήταν . Έφτιαξε παράθυρα, ταβάνια, πατώματα, κασόνια, κασέλες και τι δεν έφτιανε. Σωστός Φειδίας. Στα σπίτια του, στους αυλόγυρους είχε χτίσει στέρεους και εμφανίσημους τοίχους. Ακόμη φαίνεται η τέχνη του.

Πέρασε ο καιρός ήρθε κι ο Φλεβάρης. Οι μυγδαλιές του Τέλαρου στις δόξες τους.
Αχ! Αυτή η θύμηση!.
Έριζα στο δρόμο νυφούλες ολάνθιστες με χιλιάδες μέλισσες να ζουζουνίζουν.
Γεμάτες άσπρα και ροζ άνθη να βάφουν τον γαλάζιο ουρανό και να φέρνουν την άνοιξη. Πολύ αργότερα τα άνθη πέσανε, οι καρποί δέσανε, τα φύλλα βγήκανε.
Καταπράσινες τώρα, με τσιροπούλια και γαρδέλια μέσα στις φουντωτές φυλλωσιές τους, κελαηδώντας να φτιάχνουν τις φωλιές τους.
Γεμάτες τρυφερά τσίγδαλα να γεμίζουν τα παιδικά στόματα με την υπόξινη γεύση τους.
Μυγδαλιές τού Πόταγα, του Γιωργήλα, του Παπίτσα του Αντρίκα του Τζιράκα…..
Μυγδαλιές της Μυγδαλιάς , του χωριού μας .Μυγδαλιές παντού, με ίσκιους, με χρώματα, με παιδικές αναμνήσεις , με μύγδαλα φορτωμένες.
Αχ! Αυτή η θύμηση.
__Ρέ πάμε για μύγδαλα; Είπε κάποιο από τα παιδιά που παίζανε κυνηγητό στην πλατεία.
__Και πού λες να πάμε;
__ Δεν τις βλέπεις τις μυγδαλιές που είναι δίπλα μας, μπουμπούνα;
__ Στου Τέλαρου, φώναξε άλλο.
Δυο πέτρες το καθένα στο χέρι και στρώμα τα μύγδαλα . Ο μικρότερος φωνάζει.
__Πάει, πάει η μυγδαλιά του Τέλαρου.
Άκουσε ο Τέλαρος. Έτρεξε! Αφού δεν βρήκε τα παιδιά γέμισε τις τσέπες του με μύγδαλα και πήγε στο σχολειό.
__Κύρ Δάσκαλε πούνε τα σχολιαρούδια σου;
__Τι σου έκαναν, Τέλη; Τον ρώτησε. Του έδειξε τις τσέπες του.
__Να έφερα μύγδαλα να τους δώσω , για να μην πετροβολάνε τις μυγδαλιές μου.
Ήρθε στον κήπο του. Έκανε ένα γύρω στις μυγδαλιές του. Ήταν φορτωμένες με μύγδαλα. Τις έφτυσε να μην τις ματιάσει, χάιδεψε τον κορμό τους και φώναξε τα παιδιά της πλατείας που παίζανε.
__Ακούτε δω. Την Κυριακή θα τινάξω τις μυγδαλιές, θα ‘ρθείτε;
__Ναι, με μια φωνή αποκρίθηκαν
Αχ! Αυτή η θύμηση.

Έφερε τέμπλες , τράστα, σακιά , κοφίνια, άρχισε το τίναγμα, το μάζεμα. Το παιδομάνι εκεί, με τσιρίσματα, με χαρές με μαλώματα . Κι Ύστερα το φίλεμα του Τέλαρου με δυο χούφτες μύγδαλα, το γέμισμα του κόρφου λαθραία, το κοκκολόι.
Κείνες τις μέρες όλο το χωριό ,ποιος λίγο, ποιος πολύ τίναζε τις μυγδαλιές του. Τα παιδιά, που δεν ήσαν και λίγα, απρόσκλητοι επισκέπτες, έτρεχαν παντού. Όλο και κάποιο κέρδος θα αποκόμιζαν. Η προσδοκία αφάνταστα γλυκιά….
Νοσταλγικές εικόνες του χωριού, που χάθηκαν κι αυτές μαζί με πολλές άλλες!
Έφυγαν κι αυτοί που αγάπαγαν, πρόσεχαν, έσκαβαν, κλάδευαν τις μυγδαλιές, χάνονται σιγά, σιγά κι αυτές. Είναι πολλές ακόμη για να ανθίσουν.
Οι μυγδαλιές θα ανθίσουν και φέτος στις αυλές και στους κήπους μας . Στον ύπνο και στο ξύπνιο μας. Θα μας γεμίζουν με ευχές και ευτυχία με τα άσπρα και ροζ πέταλα στο κεφάλι, στην πλάτη, στους δρόμους του χωριού μας.
Αρκεί να είμαστε εκεί.
       

Μυγδαλιές
                    1                                                                             3
Οι μυγδαλιές στον κήπο σου                                    Έχουν Θεού προέλευση,
λάμπουνε στολισμένες                                              Αγγέλων τη φιλία,
σαν νύφες καμαρώνουνε                                           δανείστηκαν τη φορεσιά
ολάνθιστες παρθένες                                                  και όλη την ευλογία

                   2                                                                               4
Στην εκκλησιά μας βλέπουνε                                      Όταν τα άνθη πέσουνε
κοντά και στην πλατεία                                                τα φύλλα και οι καρποί τους
νύφες κι άλλες προσμένουνε                                       την προσευχή τους κάνουνε
να νοιώσουν ευτυχία .                                                   στον άγιο Ποιητή τους.


B GIRAKAS 1/2012



25 σχόλια :

  1. Ανώνυμος11/3/12 09:24

    ο μπαζος εσκαγε τον φουσεκα στην πρεφα...εμφανιζεται ο τελαρος..τι θα πιεις τελη...καθεται ο τελης και του λεει ο φουσεκας φωναζοντας οπως παντα...τι σου φταιγαμε ρε και το ηφερες πισω το μπακανιαρικο???αρπαζεται ο μπαζος με φωνη ισιαμε το κουμπε της εκκλησιας,λεει ο τελαρος γελωντας....ελεγα πως θα γινοταν ανθρωπος....γελανε ουλοι μαζι με τα νευρα του μπαζου....χωρις να χαλανε την πρεφα...gerolykos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος11/3/12 10:47

    Σχόλιο πάνω στο κείμενο γερολυκε μπράβο. οποιος ξερει ιστορίες για Τέλαρο να τις γράψει καθ' οτι ήταν και καλός κυνηγός.
    Μολόγαγε: Ήταν νύχτα που ερχόταν στο χωριό απο το κάτω νερό με φορτωμένα τα μουλάρια του. Έκατσε να πιεί λίγο νερό και να ανασάνουν αυτός και τα ζα του. Λέγανε τότε ότι εκεί βγαίνουν φωτιές {από σκοτωμένους ανθρώπους] Ο τόπος κρατάει Απόφευγαν οι άνθρωποι την νύχτα να περνούν απο κει.
    Νάσου μια κατσούλα. Παρ΄'ολο το φόβο ότι μπορεί να είναι ο διάβολος μεταμορφωμένος την έπιασε και την έβαλε στο κόρφο του.
    Την έφερα στο χωριό έλεγε και εκεί που δεν ζούσαν καυτσούλες στο σπίτι μου αυτή την είχα μέχρι πρόπερση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος11/3/12 11:08

    κρατειγε ο τοπος........παραμυθια που λεγανε καποιοι για τις ....σουρμες.gerolykos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος11/3/12 13:54

    Οι γίδες του Τέλαρου εκαναν ζημιά, έφαγαν κλίματα του Μπαζού. Ο Μπαζός δεν έχασε ευκαιρία και του έκανε μήνυση. Στο Βαλτεσινίκο στο Ειρηνοδικείο φώναξε ο ειρηνοδίκης τον Τέλαρο να δώσει εξηγήσεις για την ζημιά.
    Δεν φταίει αυτός κύριε ειρνοδίκα είπε ο Τέλαρος εγώ φταίω!
    Παραδέχεσαι ότι εσύ έκανες την ζημιά;
    Οχι αυτό κύριε ειρνοδίκα αλλά που δεν τον άφησα στη Μικρασία .
    Τι θέλεις να ειπείς κατηγορούμενε τον ρώτησε ο ειρνοδίκης.
    Να κύριε ειρνοδίκα το και το έγινε στη Μικρασία. Τον έφερα σώον και Υγιή στο χωριό και τώρα με τρέχει στα δικαστήρια.
    Αθώος ο κατηγορούμενος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος11/3/12 19:56

    Φίλε και γείτονα Βαγγέλη.
    Μπόρεσες με επιτυχία να φέρεις επί τέλους την άνοιξη ,την ελπίδα και την αισιοδοξία στις ψυχές μας ,στις καρδιές μας και στα σπίτια μας με το κείμενό σου "Οι μυγδαλιές του Τέλαρου ".Μας χάρισες ένα μικρό διάλειμμα χαράς και ανάτασης απ΄το ζοφερό οικονομικό ,πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που βιώνουμε καθημερινά οι Πανέλληνες.Μαλάκωσες επίσης και τον παρατεταμένο χειμώνα και το σιβηρικό ψύχος του φυσικού μας περιβάλλοντος.Με το λιτό και ανεπιτήδευτο ύφος σου,με τους ζωντανούς σου διαλόγους ,με την απλή και ιδιωματική γλώσσα των πατριωτών μας άγγιξες την ψυχή μας.Η ολάνθιστη και ευωδιαστή απ' τις μυγδαλιές μας αυτή την εποχή Μυγδαλιά μας μας γαληνεύει και ευκαιρία είναι όλοι μας να την επισκεπτούμε. Σε ευχαριστώ και σου χαρίζω κι εγώ δανειζόμενος τους παρακάτω σχετικούς στίχους του Σεφέρη:
    Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν'ανθίζουν τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει.Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
    marpolix

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος12/3/12 00:22

    μαρινη μου ειναι βαθυς ο λακος που μας βαλανε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος12/3/12 11:59

    Όσοι θυμούνται το Μυγδαλοστάσι του Τέλαρου στην ακμή του και τις σκηνές με τις μυγδαλιές του Χωριού, όπως παραστατικά τα περιγράφει ο Βαγγέλης ξαναζεί νοσταλγικά την εποχή εκείνη.
    Δεν ξέρω γιατί, εμένα με συγκίνησε τρομερά η επανάληψη τρεις φορές(!)της συναισθηματικής φράσης: "Αχ!αυτές οι θύμησες..."
    Ο Βαγγέλης ζει αυτά που γράφει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος12/3/12 12:07

    Ξύπνησε μέσα μου ο τρομερός ήχος της "τέμπλας", που με έκανε να αφήνω παιγνίδια κι όποια άλλη απασχόληση και να τρέχω αιχμαλωτισμένος από το άκουσμά της! Η προσδοκία για λίγα μύγδαλα ήταν τότε πανισχυρο "δέλεαρ"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. κουκος12/3/12 12:45

    ειχε κατι τεραστια μυγδαλα ο τελαρος που τα παιζαμε στην παναγια αραδα το παιχνιδι δεν θυμαμαι πως το λεγαμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος12/3/12 12:49

    μήπως {μπαζι?}
    Νις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος12/3/12 12:54

    μπαζι λεγαμε το πρωτο μυγδαλο της αραδας.....gerolykos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος12/3/12 13:25

    και το παιχνίδι {μπαζι} το λέγαμε
    Νις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. κουκος12/3/12 13:30

    ετσι ειναι γερολυκε και νις,στο μπαζι ειχα χασει 30 βολους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. κουκος12/3/12 13:36

    εγω λεω να βρεθουμε να παιξουμε με τσιγδαλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος12/3/12 13:40

    στέκι δεν βρήκαμε ακόμη
    Νις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος12/3/12 13:54

    Ο Μπαντέβας μου πρότεινε το Da capo στο Κολωνάκι. Συμφωνείτε?
    Nis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. κουκος12/3/12 14:08

    εχω στο μπουρναζι βρει καφενειο και ψαροταβερνα τερμα αγ αντωνης μετρο κανει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. κουκος12/3/12 14:09

    να παρουμε και τις κλιτσες στο ντα καπο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΥΡΕΚΑΣ12/3/12 14:20

    ΜΠΡΑΒΟ ΒΑΓΓΕΛΗ.ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΑΝΑΔΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΠΡΑΒΟ.ΕΡΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ανώνυμος12/3/12 14:59

    Μπουρεκογιωργη gerolyke συμφωνείται
    για το Da capo να γίνει στέκι μας?
    Νις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ανώνυμος12/3/12 15:02

    αστε τις κλιτσες και ροβολατε ουλοι κατα το μαντρι...οπως διεταξε ο καινουριος τσιοπανης.....αααα ζητησε πρωτα συγνωμη για το αγριο αρμεμα που μας εκανε κατα την περιοδο δοκιμασιας του....και μην ξεχαστε το διευρω...τοσο μας αποτιμησαν....gerolykos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. κουκος12/3/12 17:36

    ασε γερολυκε να χαιρεται τη συγνωμη του οσος καιρος του μενει μεχρι να τον αδειασει ο λαος και παλεψτε στα σοβαρα να πανε συντομα εκει που πρεπει.η εμεις η αυτοι.δεν μπορουμε να τους αφησουμε να μας πεθανουν.το θανατο μας επιδιωκουν. εμεις ας ειμαστε επιεικεις να τους καταψηφισουμε μονο, μνημονιακους και συνεργατες κι ας φαμε ξανα τσιγδαλα τσικουνιδες κι οτι στο διαολο βρεθει .χτες ακουγα εναν να τον εχει η δημοσιογραφος του αυτια και να τον ρωταει τι θα γινει με τα δανεια του λαου κι αυτος να σηκωνει τους ωμους και να λεει δεν ξερω πως θα τα πληρωσουν, παλιος πασοκος πολιτικος , αρκας κι αυτη να τον κεραυνωνει οτι εσεις κοψατε το μισθο του λαου και αυτος να συνεχιζει ν αδιαφορει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ανώνυμος12/3/12 17:57

    εχουν να κανουν αλλα πραματα πριν απο αυτο κουκε........οπως το να ......μελετησουν........τις καταθεσεις!!!!!!!!!!!!!!gerolykos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. κουκος12/3/12 18:09

    χαχαχαχαχαχαχα σαν το ξιφο το κοτοπουλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ανώνυμος12/3/12 18:24

    οι αμαρτιες πληρωνονται στην αλλη ζωη οι μαλακιες σε τουτη.....gerolykos

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.