Εκείνος περπατούσε καμαρωτός και με γρήγορο βήμα. Στα χέρια
του κρατούσε μία ανθοδέσμη με κατακόκκινα τριαντάφυλλα, μία ντουζίνα, τόσα
πρότεινε η γλυκανάλατη ξανθιά με τη μαύρη ρίζα στο ανθοπωλείο. Ο,τιδήποτε
λιγότερο από δωδεκάδα ήταν απαράδεκτο, καθώς και πολύ φθηνό… Κρατούσε αγκαλιά
και ένα κουτί σοκολατάκια, με γέμιση πάστας αμυγδάλου. Ήταν σε σχήμα καρδούλας
και πολύ μοδάτα. Έτσι του είπε ο ζαχαροπλάστης, λίγο πριν βάλει στο ταμείο του
το εικοσάευρω, θωπεύοντάς το με λατρεία.
Το κουδούνι χτύπησε κι εκείνη έτρεξε να ανοίξει, αφού έβαλε
πρώτα στο αυτί δύο σταγόνες από το νέο Σανέλ, που ήταν τόσο μεθυστικό, όσο
έλεγε και η διαφήμιση.
– Τζουτζούκο μου!
– Γλυκούλα μου!
Φιλήθηκαν με πάθος και της έδωσε τα λουλούδια και τα
σοκολατάκια.
– Αυτά για σένα, γλυκούλα μου!
– Αχ, τζουτζούκο μου, δεν έπρεπε να το κάνεις! (ένας
ξαφνικός βήχας έπιασε απότομα την ανθοπώλη και τον ζαχαροπλάστη…)
Έβαλε τα λουλούδια σε ένα βάζο και πόζαρε μπροστά του με
χάρη, περιμένοντας το κολακευτικό σχόλιο για το νέο φόρεμα και το
μαλλί-αριστούργημα που χρυσοπλήρωσε στου Τέρη Κικέρη…
– Λοιπόν, πάμε; Έχω κλείσει τραπέζι στο εστιατόριο και θα
αργήσουμε, γλυκούλα μου…
Εκείνη δυσανασχέτησε…
– Τζουτζούκο μου, δεν σου αρέσει το νέο μου φόρεμα;
– Είναι πολύ ωραίο, γλυκούλα μου… Σε κάνει πολύ όμορφη…
Το χαμόγελο έφυγε από τα χείλη της και μία γκριμάτσα
εγκαταστάθηκε…
– Τι εννοείς, με κάνει; Δεν είμαι, δηλαδή;
– Όχι, γλυκούλα μου, δεν εννοούσα αυτό, είσαι πολύ όμορφη…
– Ναι, αλλά δεν είπες τίποτα για το νέο μου κούρεμα, δεν σου
αρέσει;
– Άλλαξες τα μαλλιά σου; Εμένα μου φαίνονται ίδια…
– Σου φαίνονται ίδια, γιατί δεν με προσέχεις ποτέ,
αναίσθητε! ξέσπασε εκείνη
– Θα σε πρόσεχα λίγο παραπάνω, αν έλεγες και τίποτε ουσιώδες
που και που, όχι μόνο για μαλλιά και φούστες! αντεπιτέθηκε εκείνος.
– Είσαι ένα γουρούνι! Ένα αναίσθητο γουρούνι!
– Κι εσύ είσαι μια ανορεξική σκύλα! Φάε κάνα σοκολατάκι μπας
και πάρεις κάνα γραμμάριο πάνω σου!
Η ανθοδέσμη με τα δώδεκα τριαντάφυλλα, μαζί με το βάζο,
εκτοξεύθηκαν στον απέναντι τοίχο, καθώς η εξώπορτα έκλεινε με δύναμη.
– Κάθαρμα! ούρλιαξε εκείνη.
– Βλαμμένη! φώναξε απ’ έξω εκείνος.
Ο Τέρης Κικέρης, ο ζαχαροπλάστης, η ανθοπώλις, οι κοπέλες
στο Hondos και ο Νίκος παρέα με τον Τάκη, νιώσανε ένα σφίξιμο στην καρδιά… Κάτι
κακό είχε συμβεί!
Μου θύμισε το χειλο μάτι και πανί Χαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το ξερουμε ολοι για πεστο μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάρκος Κουντουρούδας
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχετε αντιληφθεί ότι όλη η συζήτηση περί της "Συνταγματικής Αναθεώρησης" γίνεται υπό "το Φόβο Λαού" ;
Γίνεται από τον Τρόμο των υφιστάμενων πολιιτκών, που επιδιώκουν να είναι "μόνιμοι", "εν κληρονομικών δικαίω", μην τυχόν ο Ελληνικός Λαός αποφασίσει κάποια στιγμή "να πράξει άλλως", να ψηφίσει διαφορετικά αε ό,τι οι Ελίτ επιτάσσουν, και για κανέναν άλλο λόγο !
Δεν τους απασχολεί η δημόσια συμβολή των Πολιτών στην επιλογή προοδευτικών κατευθύνσεων ούτε η ενεργός συμμετοχή των Πολιτών στη λήψη και εφαρμογή ωφέλιμων αποφάσεων, επιφυλάσσοντας μάλλον γι'αυτόν το ρόλο του "Παρατηρητή-Εθελοντή" σε ανώδυνες δράσεις και δρώμενα, άλλως του "Κομπάρσου".
Έτσι, όμως, απομακρύνοντας τον Λαό από την κύρια πηγή Πολιτικής έκφρασης και εκδήλωσης της Εξουσίας του, παροπλίζεται από κάθε άποψη, ώστε πλέον να εμφανίζεται σαν μόνη διέξοδος των Πολιτών η επίλογή της δυναμικής Αντίδρασης, που είθισται να προκαλεί εξεγέρσεις και Χάος.
Αμετανόητοι και Εμμονικοί με την Εξουσία, οδηγούν, μέσα από "συναλλαγές", την Χώρα στην Καταστροφή...