Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΑΡΚΑΔΙΑ

 α) Γενικά χαρακτηριστικά της τοπικής κοινωνίας

Τα κύρια χαρακτηριστικά της κοινωνίας του χωριού στην αρχή, όπως άλλωστε και ολάκερης της ελληνικής υπαίθρου παλαιότερα, ήταν η πατριαρχία και ο συντηρητισμός. Ο άνδρας ήταν πάντα σε πλεονεκτική θέση, σε σχέση με τη γυναίκα, στην οποία δεν έπεφτε λόγος για τίποτα. Στην οικογένεια για τα πάντα αποφάσιζε ο άνδρας, ήταν ο πατέρας αφέντης, ο σύζυγος αφέντης. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι γυναίκες όταν απευθύνονταν στους άνδρες, πρότασσαν τη λέξη αφέντη π.χ. αφέντη Λιά, αφέντη Γιάννη κ.λ.π.

Τα ήθη ήταν αυστηρά, ο έρωτας ήταν απαγορευμένος. Η ανύπαντρη κοπέλα δεν έπρεπε να σηκώνει ούτε ματιά στον άνδρα. Η κοινωνία, για εκείνη την κοπέλα που θα υπέκυπτε στον έρωτα κάποιου άνδρα γινότανε περίγελος και καταδικαζόταν στο "ράφι".

Η ζωή πέρα από τη δουλειά και το διαρκή αγώνα για επιβίωση, άφηνε λιγοστά περιθώρια για διασκέδαση και άλλες ασχολίες. Οι άνθρωποι στις σχέσεις τους μεταξύ τους, ήταν σκληροί και ειλικρινείς. "Ο λόγος τους ήταν συμβόλαιο", όπως έλεγαν χαρακτηριστικά και αν κάποιος παρέβαινε αυτή την αρχή, τότε χαρακτηριζόταν σαν άνθρωπος χωρίς "μπέσα" και δεν τον εμπιστευόταν πλέον κανείς.

Παρ' όλη όμως την αυστηρότητα και το συντηρητισμό που τη χαρακτήριζε, η μικρή τοπική κοινωνία του χωριού, ήταν βαθιά ανθρώπινη, με ανεπτυγμένα έντονα τα συναισθήματα της φιλοξενίας, της αλληλοβοήθειας και της αγάπης για το συνάνθρωπο χωρίς υστεροβουλίες και υποκρισίες. Ακόμα, παρά το γενικό πνεύμα της εποχής, οι άνθρωποι δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκόληπτοι και τούτο γιατί η ζωή τους είχε μάθει να μην περιμένουν τίποτε και από πουθενά. Δεν άφηναν τίποτε στην τύχη, γιατί δεν πίστευαν σ' αυτήν. Έτσι τα θρησκευτικά καθήκοντα τα εκπλήρωναν κυρίως οι γυναίκες και οι άνδρες πήγαιναν στις δουλειές, γιατί πάντα ο χρόνος τους κυνηγούσε.

Κάποιο Πάσχα λένε που είχε βρέξει, οι άνδρες κάποιου Αρκαδικού χωριού προτίμησαν να πάνε στα χωράφια να σπείρουν τις οψημιές και στην Εκκλησία πήγαν μόνο γυναίκες και κείνες λιγοστές. Αυτό εξόργισε τον παπά του χωριού ο οποίος με τα άμφια σε έξαλλη κατάσταση βγήκε στο προαύλιο της εκκλησίας και φώναξε οργισμένος ν' αφήσουν τις δουλειές και να πάνε στην Εκκλησία".

Πέρα από την ντομπροσύνη, την αυστηρότητα στην συμπεριφορά, το συντηρητισμό και την εργατικότητα που χαρακτήριζαν τη μικρή κοινωνία του Αρκαδικού χωριού, οι άνθρωποι είχαν μέσα τους το θάρρος, την παλικαριά και τον πατριωτισμό. Και αυτό το απέδειξαν με τη στάση τους στις δύσκολες ώρες που πέρασε η ελληνική Πατρίδα. Συμμετείχαν σε όλους τους πολέμους από τους Βαλκανικούς, που πολλοί ήρθαν από την Αμερική όπου ήταν μετανάστες, για να αγωνιστούν για το όνειρο της Πατρίδας, μέχρι το 1940 και από κει στην παλλαϊκή εθνική αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ κατά των Γερμανών και αργότερα στους αγώνες του λαού για δίκιο και προκοπή. Και βέβαια, τη συμμετοχή αυτή την πλήρωσε το Αρκαδικό χωριό με βαρύ φόρο αίματος. Πολλά παλικάρια έπεσαν στα πεδία των μαχών και αμέτρητες οικογένειες κατά καιρούς ντύθηκαν στα μαύρα.
ΣYNEXIZETAI