Ύπαρξη παροδική

Η ζωή ξεκινάει με την γέννα και τελειώνει με τον θάνατο. Γεννιέσαι, μεγαλώνεις, ωριμάζεις, αποκτάς εμπειρίες, αγαπάς, μισείς, παθιάζεσαι, ονειρεύεσαι, οραματίζεται και πεθαίνεις. Ο θάνατος είναι το τέλος, το μόνο τέλος.

Η παροδικότητα της ύπαρξης σηματοδοτείται από τον στιγμιαίο θάνατο. Η μητέρα, έζησε, αγάπησε, ωρίμασε, έπλασε ζωή, την διαμόρφωσε όπως ο γλύπτης γλύφει ένα κομμάτι πυλό και ύστερα πέθανε. Ο κήπος του Ρίλκε ήταν τόσο όμορφος, περιποιημένος, με λουλούδια, δέντρα, θάμνους και όμως όλα αυτά κάποτε πέθαναν. Μια ιδέα σε πάθιασε, σε ανέθρεψε, σε καθοδήγησε κι εσύ την πίστεψες και έμεινες πιστός σε αυτήν όταν οι άλλοι την πρόδωδαν. Μετά όμως κι εσύ την πρόδωσες και πέθανε.

Η διαρκής ζωή τελειώνει με έναν στιγμιαίο θάνατο.

Ή μήπως όχι;

Ο Norman Cousins δεν θεωρούσε ότι το χειρότερο πράγμα στη ζωή είναι ο θάνατος. Το χειρότερο πίστευε ότι είναι αυτό που πεθαίνει μέσα σου όσο είσαι ακόμα ζωντανός.

Κι όμως, τίποτα από τα δύο δεν είναι τα χειρότερα από την ζωή. Γιατί ο ίδιος ο θάνατος δεν είναι θάνατος.

Στην ζωή αγαπάς. Αγαπάς φίλους, αγαπάς μία γυναίκα, αγαπάς την οικογένεια σου, το σκυλί σου, τον κήπο σου, το ποδήλατο. Οι φίλοι όμως φεύγουν, χάνονται μια μέρα. Οι γυναίκες φεύγουν, η οικογένεια εξαφανίζεται κάποια στιγμή και μένεις μόνος να κοιτάς χαμένος τα φύλλα που κάθε χειμώνα πέφτουν. Ο σκύλος σου γέρασε και εσύ είσαι ακόμα 25 χρονών, ο κήπος σου μαράθηκε γιατί δεν ήθελες να τον ποτίσεις και το ποδήλατο σκούριασε σαν τα πόδια σου από τα γηρατειά.

Όλα αυτά ήταν περισσότερο από κομμάτια της ζωής σου. Ήταν μέρη του εαυτού σου. Ήταν κομμάτια της ψυχής σου. Κομμάτια από ένα ψυχικό παζλ που ποτέ δεν ήταν ολοκληρωμένο και ποτέ δεν θα είναι. Σαν τη ζωή. Ποτέ δεν είχες όλα τα κομμάτια. Τα κομμάτια δεν μένουν, ποτέ.

Η κάθε στιγμή είναι παροδική και η κάθε ζωή επίσης. Έτσι, όταν κάτι φεύγει από την ζωή σου φεύγει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Πεθαίνεις σιγά-σιγά, λίγο-λίγο, ώσπου να μείνει μόνο το κομμάτι το δικό σου.

Κάποτε πεθαίνει και αυτό.

Και ο στιγμιαίος θάνατος γίνεται σταδιακός. Πεθαίνεις σταδιακά, ώσπου να μην μείνει τίποτα.

Γιατί αγάπησες και όταν είπες το αντίο εκείνο το βράδυ στο λιμάνι λιγάκι πέθανες. Γιατί όταν πλακώθηκες με τον κολλητό σου και δεν του ξαναμίλησες λιγάκι πέθανες. Γιατί όταν τραυμάτησες το γόνατο σου και δεν μπόρεσες να ξαναπαίξεις μπάλα λιγάκι πέθανες.

Γι’ αυτό, ο πιο γεμάτος θάνατος είναι αυτός που τον έζησες σε όλη σου τη ζωή.

Έσπερος

πηγη