ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΓΛΑΝΙΤΣΙΑΣ

Του ΒΑΓΓΕΛΗ Κ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Στις βόρειες υπώρειες του Μαινάλου και σε απόσταση 15 περίπου λεπτών από το χωριό Μυγδαλιά(Γλανιτσιά), έδρα του Δήμου Κλείτορα, βρίσκεται ,»ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ»

Λέγεται σήμερα «Αγία Παρασκευή» από το υπάρχον πάνω στο ιερό πρόχειρο εκκλησάκι.

Το ΙΕΡΟ έχει μήκος 55 μέτρων και πλάτος 18 μ.

Η δυτική πλευρά, που είναι και εμφανής, φθάνει το ύψος των τριών μέτρων και είναι κτισμένη με ογκόλιθους, όπως τα πελασγικά τείχη.(Μυκήνες, Αλέα Αθηνά στην Τεγέα, Λυκόσουρα Αρκαδίας κλπ). Η περιοχή γύρο από το Ναό είναι διάσπαρτη από ογκόλιθους, κομμάτια από μάρμαρα και στρογγυλές βάσεις, πιθανώς από στύλους του Ναού. Δύο απ΄ αυτές βρίσκονται στο νεκροταφείο του χωριού και σε σπίτι κάποιου ιδιώτη. Στο μέσο του Ναού βρίσκεται ο ΒΩΜΟΣ μήκους 6 μέτρων και πλάτους 2 περίπου, όπου σήμερα είναι το εκκλησάκι.

Το «ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΓΛΑΝΙΤΣΙΑΣ», όπως γράφει στο βιβλίο του ο αείμνηστος Χ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΣ, χρονολογείται από τον 6ον Π.Χ. αιώνα.

Τα 1939 έγιναν περιορισμένες ανασκαφές από Γαλλους αρχαιολόγους γύρω από το Βωμό και ήρθαν στο φως διάφορα ευρήματα, μεταξύ των οποίων μικρή ορειχάλκινη κεφαλή ανδρός και μορφή κυνηγού με το σκύλο του, τα οποία βρίσκονται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Η περιοχή γύρο από το Ιερό είναι ειδυλλιακή, μοναδική σε θέα και αποπνέει αρχαίο μυστικισμό. Από κει διακρίνονται ολόγυρα τα πανέμορφα δαντελλωτά βουνά: Ο Χελμός, το Παναχαϊκό Τα Αφροδίσεια Όρη και οι πυκνόφυτες κορυφογραμμές του Μαινάλου. Δεκάδες γραφικά χωριά, σκαρφαλωμένα στις χαμηλές βουνοκορφές, στα οροπέδια και τις βουνοπλαγιές προβάλλουν στον μακρινό ορίζοντα. Η χειμωνιάτικη εικόνα του τοπίου είναι ανεπανάληπτη, Ολόγυρα χιονισμένες ελατοσκέπαστες βουνοκορφές και στο μέσον να γυαλίζει ασημένιος ο μυθικός ποταμός Λάδωνας με τα ήρεμα νερά της λίμνης του και πάνω ο καθαρός ουρανός της Γορτυνίας.
Όλα αυτά από «ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΓΛΑΝΙΤΣΙΑΣ¨» που στέκει από αιώνες, άγνωστο όμως και περιφρονημένο από πολλούς. Για μας όμως που το επισκεπτόμαστε συχνά έχει ψυχή, έχει φωνή, είναι ζωντανό και εκπέμπει μηνύματα. Μηνύματα που παραπέμπουν στους προγόνους μας, στα ήθη και έθιμά τους, την πίστη στους θεούς τους, την αγάπη στον τόπο τους και την ομορφιά του.
Κι όμως αυτός ο λατρευτικός χώρος της αρχαιότητας, ο μοναδικός ίσως στη ευρύτερη περιοχή μας, είναι εγκαταλειμμένος και άγνωστος, γεμάτος αγριόδεντρα και θάμνους που του σκάβουν τα σπλάχνα και έχει υποστεί ανυπολόγιστες ζημιές. Κινδυνεύει δε με πλήρη αφανισμό όσο παραμένει ως έχει!
Νομίζω ότι προκύπτει αβίαστο το ερώτημα προς όλους μας: Στον κ. Βουλευτή μας, τον κ. Δήμαρχο, την Αρχαιολογική Υπηρεσία, τους ανθρώπους των Γραμμάτων, των Τεχνών και προς κάθε σκεπτόμενο πολίτη της ποριοχής: Τι λ έ τ ε ; Δεν είναι καιρός να προλάβουμε την καταστροφή του μνημείου και να αναδείξουμε αυτόν το φωτεινό χώρο της Γορτυνίας μας;

Γιατί, πέραν των άλλων, μήπως η ανάδειξη αυτού του περιφρονημένου μνημείου της αρχαιότητας γίνει το ελιξίριο για να ανανήψει αυτή η χειμαζόμενη από την ερήμωση και απομόνωση όμορφη περιοχή; Ίδωμεν.