Aν έχετε παιδιά μέχρι 40 χρόνων ή αν είστε οι ίδιοι μέχρι
40, ίσως γνωρίζετε το νόημα της φράσης «ok boomer», που έχει γίνει σύνθημα από
τη Νέα Υόρκη μέχρι την Αθήνα και από το Λονδίνο μέχρι τη Σιγκαπούρη.
Συμπυκνώνει την οργή και την περιφρόνηση των νέων ανθρώπων προς τους
μεγαλύτερους, που τους παρέδωσαν έναν κόσμο πολύ χειρότερο από αυτόν στον οποίο
οι ίδιοι έζησαν.
Η φράση αναφέρεται στους baby boomers, σε όσους δηλαδή
γεννήθηκαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και είχαν την τύχη να απολαύσουν τη
σοσιαλδημοκρατία στις καλύτερες στιγμές της, με ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας,
καλοπληρωμένες δουλειές και δυνατότητες προσωπικής εξέλιξης.
Οι σημερινοί νέοι σε όλο τον κόσμο είναι πεπεισμένοι πως θα
επιβιώσουν -αν επιβιώσουν- σε έναν ανελέητο κόσμο, άνεργοι ή μερικώς
απασχολούμενοι, ευέλικτοι και αναλώσιμοι, χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Οσο για
τη σύνταξη, αυτή -αν καταφέρουν να την πάρουν- θα είναι μάλλον φιλοδώρημα στον
πτωχό.
Είναι 20, 30, 40 χρόνων και τους αποκαλούν «χαμένη γενιά»,
αφού οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σάρωσαν τις ζωές τους. Οσοι γεννήθηκαν μετά
το 1980 (millennials) απασχολούν την επιστημονική κοινότητα, τους πολιτικούς
αναλυτές, τους εμπορικούς διευθυντές των μεγαλύτερων πολυεθνικών και τα
κομματικά επιτελεία.
Eίναι αυτοί από τους οποίους κρίνεται το εκλογικό
αποτέλεσμα, θεωρούνται το πιο δυναμικό διαφημιστικό κοινό, διαμορφώνουν τις
τάσεις της παγκόσμιας αγοράς. Είναι ακριβώς αυτοί που πλήρωσαν με τον πιο άγριο
τρόπο την οικονομική κρίση του 2008 και αυτοί που είναι πιο ευάλωτοι στη νέα
κρίση που φέρνει ο κορονοϊός.
Είναι η πιο μορφωμένη γενιά του δυτικού κόσμου και η πιο
κακοπληρωμένη. Είναι γηγενείς του ψηφιακού κόσμου και παίζουν την τεχνολογία
στα δάχτυλα. Είναι πολίτες του κόσμου και ανοιχτόμυαλοι.
Στην Ελλάδα, η γενιά τους σημαδεύτηκε από τη δολοφονία του
Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και η εφηβεία τους από τη λιτότητα. Δέκα χρόνια μετά
την πτώχευση της χώρας, τώρα αντιμετωπίζουν τη νέα ύφεση που φέρνει η πανδημία.
Είναι τα νιάτα του κόσμου και αυτοί πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο της δημόσιας
σφαίρας και των δημόσιων πολιτικών.
efsyn.gr
Αλοιμονο στους νεους.αλλα δεν κανουν και τιποτα για να πετυχουν πραγματα.δεν εχουν πολιτικοποιηση πλεον η εχουν ακραιες θεσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρτ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιωτης Κονδυλης
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η παρακμη του αστικου πολιτισμου"
δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά, ανίσχυρη κι αναζητώντας παρηγοριές ή εκλογικεύσεις, ν’ αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και αυτονόητο καθήκον του «εξευρωπαϊσμού» της, αφού μάλιστα οι «πολιτισμένοι άνθρωποι», που έχουν ξεπεράσει τους «εθνικιστικούς αταβισμούς», δεν ξεκινούν πολέμους για πράγματα τόσο απαρχαιωμένα μέσα στον εκλεπτυσμένο μας κόσμο, όσο είναι δα τα κυριαρχικά δικαιώματα. […]
[…] φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη […]
Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη µε την αρνητική σηµασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη ∆υτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εµφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας. Αυτή η έλλειψη θα ήταν το λιγότερο, αν δεν συνοδευόταν από την απαξίωση των αξιών του αστισµού και της νεωτερικότητας. Από τον ελληνικό ορίζοντα του νόθου αστισµού απουσιάζει η προµηθεϊκή διάσταση του αστικού πολιτισµού, σύµφωνα µε την οποίαο αστός είναι ο καινοτόµος φορέας της πειθαρχηµένης ζωής και των µακροπρόθεσµων στόχων, όπως αυτός – θα πρόσθετα – περιγράφεται στο «Κοµµουνιστικό Μανιφέστο». Η απελευθερωµένη από την οθωµανική κυριαρχία Ελλάδα ήταν µια τερατογένεση, αποτέλεσµα της διασταύρωσης των πιο προηγµένων τότε πολιτικών θεσµών, όπως ο κοινοβουλευτισµός και η καθολική ψηφοφορία, µε µια κοινωνία διεπόµενη από πατριαρχικές σχέσεις, αξίες και νοοτροπίες. Η όποια εγχώρια αστική τάξη γεννήθηκε από αυτές τις πατριαρχικές σχέσεις και όχι ως άρνηση του φεουδαλισµού. Είχαµε εποµένως µια αστική τάξη ανοµοιογενή και αδύναµη, στον ρόλο του διαµεσολαβητή των συµφερό ντων – κυρίως εµπορικών – των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων.
πιο
ΑπάντησηΔιαγραφή