Η ηλεκτρονική μας μοναξιά

Κώστας Γκιώνης

Η εποχή πού ζούμε σίγουρα είναι μιά άλλη εποχή, πιο προηγμένη ηλεκτρονικά, αλλά ουσιαστικά πιο απολίτιστη, με πολλές παράπλευρες απώλειες, όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, η γλώσσα, οι αξίες, ακόμα και η ίδια η ελευθερία.

Βλέπω τα νέα παιδιά και όχι μόνο, χαμένα στα ηλεκτρονικά στενοσόκακα να περιδιαβαίνουν αποχαυνωμένα τη μοναξιά τους, βαυκαλιζόμενα μια εξέλιξη κι ένα τρόπο ζωής πού παραπέμπει σε μια Οργουελική κοινωνία, πού τα πάντα θα ελέγχονται από τον αόρατο μεγάλο αδελφό. Άλλωστε γι αυτό το λόγο θέλουν τα πάντα να γίνονται ηλεκτρονικά, οι τραπεζικές συναλλαγές μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών, πληρωμές οργανισμών, αγορές όλων των είδων από ηλεκτρονικά μαγαζιά, το ηλεκτρονικό εισιτήριο στα ΜΜΜ (γιατί σου ζητάνε ΑΜΚΑ...), το κτηματολόγιο πού δεν τους αρκεί το τοπογραφικό αλλά σου ζητάει τον εντοπισμό του οικοπέδου σου με συντεταγμένες μέσω γκουγκλ ερθ.

Όλα τα δεδομένα σου σ' ένα αλγόριθμο, φακελωμένος κοινή συναινέση, τι σου αρέσει να τρως, ποιες είναι οι σεξουαλικές, πολιτικές, οπαδικές σου προτιμήσεις, αν κερατώνεις την συμβία-ο σου, αν επικαλέστηκες ψευδή ασθένεια, ποιες είναι οι μουσικές σου προτιμήσεις, ποιοι είναι οι φίλοι σου, τι συζητάτε μεταξύ σας, αν σου αρέσει περισσότερο η θάλασσα από το βουνό, αν πίνεις το καφέ σου με καστανή ζάχαρη και ένα άλλο σωρό σημαντικές η μη σημαντικές πληροφορίες πού συμπληρώνουν όμως το παζλ ενός προφίλ, πού βοηθάει τους «χειρίζοντες» να βγάλουν τα συμπεράσματα τους...

Ένας νεοέλληνας στην σημερινή εποχή, γιά να μπορεί να συνεννοηθεί και να μπορεί να κάνει κάποιες στοιχειώδεις ενέργειες στην καθημερινότητα του, πρέπει να έχει μιά καλή γνώση της Αγγλικής με εξειδίκευση σε ηλεκτρονικούς όρους, οι ηλεκτρονικά αναλφάβητοι θα καταντήσουν οι Νταλίτ των σύγχρονων κοινωνιών, οι επίσημες γλώσσες θα χάσουν πάνω από το 70% του λεξιλογίου τους, η περιβόητη ηλεκτρονική ανάπτυξη είναι η μάγισσα πού θα εξαφανίσει το πολιτισμό και τη γλώσσα, τα μόνα προπύργια απέναντι στη βαρβαρότητα των καιρών μας, αυτό βέβαια είναι το ζητούμενο, το επιδιωκούμενο για αυτούς που κανονίζουν τα πάντα.

Η διάβρωση έχει ξεκινήσει από τις μικρές ηλικίες, όπου το σμάρτφον είναι πλέον αναπόσπαστο μέλος του σώματος τους, αν τους το πάρει κάποιος, νοιώθουν σαν ακρωτηριασμένοι, για αυτά τα παιδιά η δευτέρα παρουσία η το τέλος του κόσμου θα ήταν η εξαφάνιση του ίντερνετ, θα εξελίσσονταν σκηνές αλλοφροσύνης, οι φάτσες γύρω τους κάτι θα τους θύμιζαν, αλλά χωρίς την ένδειξη φώτο προφίλ θα ήταν αδύνατο να γίνει ουσιαστική αναγνώριση. Δεν είναι βέβαια μόνο τα παιδιά, αλλά και οι πολύ μεγαλύτεροι σε ηλικία, οι απομονωμένοι, χωρίς ενδιαφέροντα, οι ανασφαλείς, βρήκαν ένα ελκυστικό μέσο να κρύψουν τα προβλήματα τους κάτω από το ηλεκτρονικό χαλάκι, μη αντιλαμβανόμενοι τη φάκα και βλέποντας μονάχα το τυρί, αλλά ακόμα και οι πιο «έξυπνοι» κατάπιαν το δόλωμα νομίζοντας ότι θα χρησιμοποιήσουν το μέσο, ενώ το μέσο τους χρησιμοποιούσε μιά χαρά ως άλλοθι.

Όλοι αυτοί οι όροι, οι κωδικοί έχουν αρχίσει να γίνονται μια μέγγενη στο μυαλό του μέσου πολίτη, πού έχει φτάσει στο σημείο να αρνείται πλέον την οποιαδήποτε «αναβάθμιση» του λογισμικού του, η συνειδητοποίηση αυτή του δεν είναι δηλαδή αριθμός, είναι μια κάποια αρχή, ο δρόμος είναι όμως μακρύς και δύσβατος...

πηγη