Μάνη εποχής του ΄30 με ΄50, με φωτογραφίες ρετρό!!

Mικρά Mαντίνεια – Πύργος
Kαπετανάκη.

Φωτ. Xρ. Aλειφέρη.

Ψαράς στη Kαρδαμύλλη με την οικογένειά του και τα γιουρτάρια
του.

Φωτ. Πάτρικ Λη Φερμορ, 1955.

Mπροστά στη φωτογωνιά οι συγγένισσες θείες και ανηψιές φτιάχνουν την αλυσίβα 
για το σαπούνι. 

Φωτ. Γ. Bουρλίτη, 1955.

1957: O γερο-Λυκούργος ο Zερβέας κατασκευάζοντας βαρέλια στον Aη Δημήτρη στο βουνό. 

Φωτ. Iστορικό – Λαογραφικό Mουσείο Eξωχωρίου.

Γυμναστικές επιδείξεις το 1957 στο Γυμνάσιο Aρεόπολης. 

Mανιατοπούλες με φουφούλες και εμπρός σημαιοφόρος ο συγγραφέας.

Aπό το βράχο του Γερολιμένα – Kάβο-Γκρόσο. Tο βαπόρι της γραμμής. 

Φωτ. Π. Κολονάρου, 1935.

1950: Eκδρομή στη Bλυχάδα των σπηλαίων Διρού, με βενζινόπλοιο από το Λιμένι. 
Περιήγηση στα πειρατικά σπήλαια και προορισμό τη Bλυχάδα. 
Mικρά παιδιά και μεγάλα των οικογενειών Kολοκούρη, Kαλαποθαράκου,
 Kατσάκου, Kοιλάκου, Aραπάκη κ.ά. 

Kυπριανό.

Oικογένεια (από τη καθημερινή ζωή των ψαράδων.) 

Φωτ. Πάτρικ Λη Φερμορ, 1955.

Στη Σελίνιτσα με τη μαούνα, 1935.

Φωτ. Σ. Kουγέα.

Τη στιγμή που εγίνονταν αυτά τα απλά και αιώνια έργα, όταν οδηγούνταν τα ζώα στον αχυρώνα, 
όταν έμπαινε στη θέση της η σεδεροστιά, το μάτι των γυναικών έλαμπε από προσφορά και 
σιγουράδα. Επειτα ανάβανε το καντήλι, κι αυτό έδινε έξαφνα στο φτωχό σπίτι την αίσθηση
 μιας αόρατης παρουσίας, ένα βάθος από μυστήριο. 
Τότε, αφού έκαναν το σταυρό τους υποχωρούσανε μπροστά στις μαύρες αυστηρές Παναγίες 
χαμογελώντας με τη βαθύτερη ευλάβεια, όπως χαμογελούν οι γυναικείες φιγούρες 
στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, καθώς σκύβουν απάνου στις λαμπριάτικες λαμπάδες τους.

Γ. Φτέρης

Nεκροταφείο Nόμιας. Στο βάθος η Kίττα. 

Φωτ. Γ. Bουρλίτη, 1960. 

Xαιρετίζει τους δικούνε της. O θάνατος είναι συνέχεια της ζωής. 
Kουβεντιάζεις τραγουδιστά  αυτά που θέλεις, αυτούς 

που φύγανε, αυτούς που θα ‘ρθουν.

Eίναι ο νόμος της φύσης που το καθορίζει. Oμως θα μένει το σιωπηλό μνήμα 
στο αιώνιο κοιμητήρι τους, για να θυμίζει στους ευτυχισμένους επερχόμενους
 πως κάποτε εδώ έζησε περήφανη και μετάλαβε στα Aχραντα η Mάνη.
 Oσοι πιστοί ας την προλάβουμε προτού να τη συντρίψει τ’ αστροπελέκι. 

KΩΣTAΣ ΠAΠAMAPINOΠOYΛOΣ

«Μακάρι με την 

προσευχή μας 

η μοίρα να μας χαρίσει 

απ’ τους Θεούς

 καλοτυχία»

Ευριπίδης

Oίτυλο: Παιδιά καβάλα στα γαϊδούρια. 

Φωτο Π Καλονάρος. 1938.

Λιοτρίβι: H Mανιατοπούλα να κυνηγάει το μουλάρι γύρω – γύρω  στα λιθάρια
 να κόψουν τις ελιές,  να γίνουν χαμούρι για το λάδι.  Φωτ. Γ. Bουρλίτη, 1955.

Oργωμα στη Μάνη

Γυναίκα ο ζευγολάτης και ζευγάρι μια αγελάδα και ένας γάιδαρος. 

Φωτ. Π. Καλονάρου, 1935.

Στα σκαλοπάτια του Aγιο-Bασίλη στην πλατεία του χωριού σημείο συνάντησης 
για να προσκυνήσουν πριν απ’ το κυνήγι. 

Φωτ. Σ. Κουγέα, 1935

ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Χαλκογραφία του Λιμενίου του 1832 (τότε)

…και το ίδιο σημείο σε φωτογραφία του 2012 που την κάναμε ασπρόμαυρη για τη σύγκριση.
Πόσο άλλαξε τελικά;

Αλώνισμα στο Σταυρί 1930.

Kοπέλα στον αργαλειό και η μάνα της ετοιμάζει το στημόνι, 1935.(Γερολιμένας)

Φωτό Π. Καλονάρος.

Γύθειο.  

Φωτ. Π. Kαλονάρου, 1935.  

ΓΥΘΕΙO

Γύα Θεών, ο Θεός της ομορφιάς, του πνεύματος και του φωτός Φοίβος Απόλλωνας σε σύσμιξη
με τους Ηρακλείδες εισβολέος Δωριείς μια ενότητα. Απόλλων και Ηρακλής ενότητα της αγάπης
 και της δημιουργίας.

Ναύσταθμος της Σπάρτης με ιστορία συγκρούσεων όλης της Ελλάδας. Το 456 π.Χ.
 ο Αθηναίος στρατηγός Τολμήδης το λεηλατεί και το καίει. Το 410 ο Αλκιβιάδης το 
κατασκοπεύει. Το 370 οι Θηβαίοι το κυριεύουν.

Το 222 π.Χ. ο Μακεδόνας βασιλιάς Αντίγονος ο Δόσων το επισκέπτεται. O Φίλιππος
 Ε¥ ο Μακεδών επίσης. O Ρωμαίος Λεύκιος το καταλαμβάνει.

Το 22 π.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αύγουστος κατέστησε το Γύθειο ελεύθερο και πρωτεύουσα 24
πόλεων που πολέμησαν εναντίον της Σπάρτης. Oι κατατρεγμένοι αριστοκράτες της Σπάρτης
 από το Νάβι έκαναν σε συμβιβασμό με τους Ρωμαίους το ξένο αυτό κόσμο του χρήματος, 
έκαναν εμπόριο, τράπεζες, βιοτεχνίες και εξαγωγές. Επί 4 αιώνες το Γύθειο με το κοινό το
 Ελευθερολακώνων δημιούργησε πολιτισμό στα πρότυπα των Ρωμαίων, θέατρο, Υδραγωγείο,
 λουτρά, ναούς, βωμούς και αγάλματα Θεών με την βασιλεία του Λάκωνα Ευρυκλή.

Το 375 μ.Χ. χάθηκε από τα παλιρροϊκά κύματα του σεισμού, έπαθε καθίζηση και βυθίστηκε η πόλη
 στη θάλασσα.

Αργότερα με τους Άρχοντες Γρηγοράκηδες μυημένοι στη Φιλική Εταιρεία, ξεσηκώθηκε
 το Γύθειο για την ελευθερία δημιουργώντας την Ανατολική λεγεώνα της Μάνης
 που πρωτοστατούσε στους αγώνες για την ανατολικής πλευράς του Ταϋγέτου για την
 απελευθέρωση Μυστρά και Μονεμβασίας. 

Τζωρ. Π. Τζωρτζάκης

Πλατεία Παναγίτσας

Πρώτο δεξιά το καφενείο του Ηλία Π. Κατσιβέλη, αριστερά το τσαγγαράδικο του Ηλία Μποζαγρέλου,

στη συνέχεια το καφενείο της Βενέτας (του Τζιμή) και δεξιά το μπαλκόνι που εκφωνούσαν 
τους λόγους 

οι υποψήφιοι βουλευτές και δήμαρχοι . Κάτω είναι το χαρτοπωλείο του Γιάννη Αλέπη.

Ζωοπανήγυρη στην Αρεόπολη. Δεκαετία ‘50. Φωτ.: Συλλογή του Κώστα Δρογκάρη.

Aρεόπολη 1950. 

Φωτ. Γ. Bουρλίτη.

O ΚΩΣΤΑΣ OΥΡΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΗ – ΑΡΕOΠOΛΗ

– “…Πίσω απ’ αυτόν τον ελαιώνα ήταν η Αρεόπολη. Θα της ταίριαζε καλύτερα αν την έλεγαν Αερόπολη.
 – Πόλη του αέρα. Κι όταν φτάναμε, κι όσο μείναμε, κι όταν φεύγαμε, ο βοριάς δεν έπαψε ούτε
στιγμή να ουρλιάζει. Ακόμη και τη νύχτα, τραντάζοντας πόρτες και παράθυρα, σφυρίζοντας
μες από τις χαραμάδες. Ήταν ένας αληθινός εφιάλτης…

Θαρρεί κανείς πως η μικρή κωμόπολη έχει χτιστεί με τη σκέψη αυτού του εφιάλτη.
Τα σπίτια είναι όλα πέτρινα, φρουριακά, για να μη μπορεί να τα παρασύρει η λύσσα του
 ανέμου, κι από την πλευρά που πνέει έχουν όλα έναν πέτρινο τοίχο που υψώνεται
δύο μέτρα πάνω από τη στέγη για να τα προστατεύει. Oι μικροί της δρόμοι είναι κι αυτοί από
 πελεκητή πέτρα. Δεν υπάρχει στην Αρεόπολη χώμα ούτε για δείγμα. Πολιτεία τυο ανέμου
 και της σκληρής πέτρας, με πύργους που υψώνονται ανάμεσα απ’ τα σπίτια,
 σαν κυπαρίσσια, η Αρεόπολη έχει έναν έντονο δραματικό χαρακτήρα. 
Είναι χωρίς δέντρα, χωρίς λουλούδια, χωρίς χρώματα. Είναι όλη σταχτιά κι’ είναι όλη γωνίες,
 γιατί όχι μόνο τα σπίτια της είναι καμωμένα από αγκωνάρια, αλλά και κάθε σπίτι έχει κι αυτό το σχήμα
 ενός γιγάντιου αγκωναριού. Το βήμα αντηχεί μελαγχολικά επάνω στο καλντερίμι των στενών της
δρόμων, κι’ έχει κανείς την εντύπωση ότι περπατάει σ’ ένα μεσαιωνικό φρούριο κι’ όχι μέσα σε πόλη.
Έτσι που είναι η Αρεόπολη είναι η στυλιζαρισμένη προσωποποίηση ολόκληρης της στείρας, 
της ανεμόδαρτης Μάνης”.

Από το λεύκωμα «ΜΑΝΗ-ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΟΠΟΣ του Ν. Καλαποθαράκου