Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Οι «σκοτεινές μέρες» των γηρατειών: ‘Ενα συγκινητικό φωτογραφικό αφιέρωμα

Η νεαρή γυναίκα αποφάσισε να αποδώσει έναν φόρο τιμής στην γιαγιά της που έχει φύγει από τον κόσμο. Ήθελε να μεταφέρει στον φωτογραφικό φακό κάποιες από τις καθημερινές συνήθειές της που κράτησε ακόμα και αφού πέθανε ο άντρας της, αφού έμεινε μόνη της είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατό του. Εκείνη συνέχισε κανονικά να ποτίζει τα φυτά, να πλέκει, να φτιάχνει τα μαλλιά της και να καλεί όσες φίλες τής είχαν απομείνει για καφέ. Ακόμα και όταν άρχισε να καταρρέει και να μην αναγνωρίζει τους συγγενείς της, συνέχισε την καθημερινή της ρουτίνα. Αλλά δεν άντεξε για πολύ και λίγο καιρό μετά, έφυγε από την ζωή...

Το παράδειγμά της μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα είδος «αφύπνισης» για όλους εμάς που θεωρούμε «δεδομένους» τους ηλικιωμένους συγγενείς μας και πιστεύουμε ότι θα είναι πάντα εκεί, να περιμένουν πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο για ν' ακούσουν την φωνή μας ή πότε θ' ακούσουν το κουδούνι της πόρτας για να δουν το πρόσωπό μας. Όσο μόνοι και αν αισθάνονται, το πιθανότερο είναι να μην μας το πουν ποτέ. Απλώς εμείς, καλό θα είναι να είμαστε δίπλα τους. Γιατί όταν φύγουν θα μετανιώνουμε που δεν τους αφιερώσαμε όσο χρόνο έπρεπε... Σκεφτείτε, εξάλλου, πώς θα αισθανόσαστε εσείς στην θέση τους. Αν δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς θα είναι, δείτε τις φωτογραφίες και θα καταλάβετε:

Διάβαζε καθημερινά τα αγαπημένα της βιβλία
Η μοναξιά των γηρατειών μέσα από 7 «δυνατές» φωτογραφίες
Της άρεσε να πλέκει δίπλα στο παράθυρο…
Η μοναξιά των γηρατειών μέσα από 7 «δυνατές» φωτογραφίες
…και να έχει πάντα φτιαγμένα τα μαλλιά της!
Η μοναξιά των γηρατειών μέσα από 7 «δυνατές» φωτογραφίες
Ακόμα και όταν ήξερε ότι δεν θα έρθει κανείς…
Η μοναξιά των γηρατειών μέσα από 7 «δυνατές» φωτογραφίες
…έστρωνε το τραπέζι για δύο!
Η μοναξιά των γηρατειών μέσα από 7 «δυνατές» φωτογραφίες
Μέχρι που «έφυγε» μια για πάντα
Η μοναξιά των γηρατειών μέσα από 7 «δυνατές» φωτογραφίες

10 σχόλια :

  1. Ανώνυμος23/12/15 21:11


    Το κείμενο τα λέει όλα. Απλά ας κλείσουμε τα μάτια μας να το σκεφτούμε.Ας γεμίσουμε με χαρά και ζωή τα γηρατειά όσο είναι καιρός . Ας τους αγκαλιάσουμε με αγάπη και στοργή, άμα φύγουν απ’ την ζωή να μην μετανιώσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος23/12/15 21:22

    χτύπα ΕΔΩ και σιώπα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παράλειψή μου που δεν ενσωμάτωσα αυτό το θαυμάσιο τραγούδι με την θεϊκή φωνή της Βίκυς Μοσχολιού στην ανάρτηση. Ίσως είναι από τα λίγα τραγούδια ,που οι στοίχοι η ερμηνεία και η μουσική είναι σε πλήρη αρμονία!! Τωρα θα συμπληρώσει η θα συμπληρωθεί με όλο το περιεχόμενο της ανάρτησης Το κάνω άμεσα με την άδεια του ανώνυμου ...βεβαίως βεβαίως :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  4. Και επειδή μου θύμησες την Μοσχολιού ανώνυμε ,ας την ακούσουμε και σ αυτό το καταπληκτικό της τραγούδι!! με την μεγάλη της ερμηνευτική δύναμη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος24/12/15 08:30

    Κατερίνα Γώγου - Ιδιώνυμο 1980 (Αποσπάσματα)
    (υπάρχει και στο you tube που το απαγγέλει η ίδια η Κατερίνα αξίζει να το ακούσεις)

    “πως τσούκου τσούκου
    αργά μεθοδικά μας αλλοιώνουνε
    να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
    από το στυλ της καρέκλας.”

    ---

    “Πόσο ακριβή είν' αδερφέ μου η ζωή
    πόσο φτηνήνανε τα είδη κουράγιο ρε.”

    ---

    “εδώ η ζωή μας ταύρος με καρφωμένα χιλιάδες
    φασιστικά μαχαιράκια”

    ---

    “ένα μεγάλο στρογγυλό κουτί σαν κάλπη η γη
    να ρίχνουμε την ψήφο μας
    ό,τι χρώμα και να παίρνει η σαλαμάντρα
    δεξιά είναι”

    ---

    “παλαιομοδίτικο φουλάρι φοράμε στο λαιμό μας
    την ψόφια γάτα του πολιτισμού”

    ---

    “Η μοναξιά
    Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
    και μετριέται πιάτο-πιάτο
    μαζί με το κομμάτια τους στον πάτο του φωταγωγού.”

    ---

    “την ώρα που θα πέφτει το τελευταίο καδρόνι
    πέρα μακριά ανεμίζουν πουλιά
    βάλε τα χέρια στις άδειες τσέπες σου
    άνοιξε βήμα μη νοιαστείς για την ώρα
    άνοιξε το στόμα σου ξύπνα τους ένοικους της γης
    βάλε λόγια και δική σου μουσική
    ξελαρυγγιάσου με την αγριοφωνάρα σου
    - Η ζωή –
    δεν είναι ένα κλειστό ταξίδι
    που ήταν
    α-α-αταξίδευτο.”

    ---

    “Άμα κατέβεις από δω
    θα σου δείξω κάτι μεγάλα φτερά που μου φυτρώσανε
    Θα σου δείξω
    πόσο ανάλαφρα πέταγα
    πηγαίνοντας στην απαγορευμένη συγκέντρωση
    γιατί σφύριζε στο χέρι μου
    μια βαριά αλυσίδα.”

    ---

    “Αν καμιά φορά με πιάσεις να λέω ψέματα
    - σταμάτα να σου πω -
    μη βιάζεσαι και με λες ψεύτρα..
    Είναι τώρα που δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια
    και μπερδεύω το όνειρο
    και που αρχίζει η αλήθεια....”

    ---

    “Γι' αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
    για να μας χαϊδέψει
    κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
    σα να μη φάμε ξύλο.
    Γι' αυτό αν τύχει και μ' αγαπήσεις
    πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
    πώς θα μ' αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
    Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
    Κι εκεί.”

    ---

    “Πάρε με λοιπόν από δω.
    Θέλω να σου δείξω τα καλοκαιριάτικα θέατρα
    πώς ζούνε το χειμώνα
    Πόσο άδεια είναι τα σχολικά όταν έχουν αργία
    κι όλους τους φίλους που φύγανε
    και δεν μπορούν πια να με προδώσουν
    πάμε από δω πάμε εκδρομή σε μέρος που δεν έγινε
    αφού στο ‘χω γράψει στο ‘χω πει
    όπου κι αν πάτησα άφηνα αίμα
    γι’ αυτό δεν μπορώ ποτέ πού να σταθώ
    κι όλο αλλάζω σεντόνια”

    ---

    “Αν θες είναι καλύτερα - καλύτερο -
    να κοιμηθούμε αγκαλιά
    δε θα βήχω τη νύχτα
    δε θα τραβάω τα σεντόνια
    θα λουστώ
    θα 'μια φρόνιμη
    ακούνητη
    θα 'μαι σαν πεθαμένη
    μη με ξεχάσεις όμως το πρωί
    γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι
    που το 'καναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα
    ή κι έτσι γι' αστείο
    και δεν ξαναξυπνήσανε
    κι ούτε που παίξανε πoτέ.”

    ---

    “οι ρίζες δεν είναι για να γυρίζουμε πίσω
    είναι για να βγάζουνε κλαριά
    άμα δε βγάζουνε
    είναι παλούκια καυσόξυλα
    οδοφράγματα Μπροστά Μπροστά κι άλλο!
    τόσο θέλει
    απ’ την υποταγή στην εξέγερση
    απ’ το όλοι η κανένας
    απ’ το όλα η τίποτα”

    ---

    “Πάρε με ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ μου
    η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή
    προσπίπτω στα φοβερά μπούτια σου
    πάρε με απ’ το γήινο κόσμο.
    Χρόνια αφήνω το παράθυρο ανοιχτό
    περιμένοντας εσένα και τα UFO
    δεν αντέχω άλλο τους θνητούς
    είμαι ανάμεσα φθοράς και αφθαρσίας.
    Πάρε με απ’ το χέρι
    Ανέβασε με στους ανεξερεύνητους πλανήτες
    Δείξε μου να πετάω
    Πάνω απ’ τα γήινα και τα συμπλέγματα μου”

    ---

    “Μη βάλεις πάλι τις φωνές και μουρμουράς μονάχη σου
    πως όλο ζω με ψέματα
    έμαθα και το παιδί κι είμαι ονειροπαρμένη.
    Δε ξέρω όμως μάνα άλλο τρόπο να ζω.
    Είναι ένας τρόπος κι αυτός μάνα να ζεις.”

    ---

    “άκου θα ‘ρθει καιρός
    που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
    δε θα βγαίνουν στην τύχη
    Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
    με γερμένους απέξω
    Και τη δουλειά
    θα τη διαλέγουμε
    δε θα ‘μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
    Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
    κι άλλοι με νότες.
    Να φυλάξεις μονάχα
    σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
    λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
    απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
    για το μάθημα της ιστορίας.”

    ---

    “Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα
    που σού ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
    Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
    Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.”

    ---

    “Άντρες πηδάνε ανεμίζοντας την κάρτα ανεργίας
    και φεύγουνε απ’ τις ταράτσες λαϊκών ξενοδοχείων.
    Πρέπει να τους προλάβω.
    Με περιμένουνε.
    Αντίο Άντίο Αντίο”

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος24/12/15 08:35

    Η μοναξιά...
    δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
    της συννεφένιας γκόμενας.
    Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
    κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
    και στα παγωμένα μουσεία.
    Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
    και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
    μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
    Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
    βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
    κι ασορτί εσώρουχα.
    Η μοναξιά.
    Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
    και μετριέται πιάτο-πιάτο
    μαζί με τα κομμάτια τους
    στον πάτο του φωταγωγού.
    Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
    Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
    Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
    Κάτω από όλους τους καιρούς
    με ιδρωμένο κεφάλι.
    Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
    κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
    βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
    είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
    ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
    πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
    στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
    ξυπνήστε πρωί.
    Ξυπνήστε να τη δείτε.
    Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
    το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
    και τα τελευταία
    ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
    στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
    Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
    που ξεπουλάν τη φάρα της
    χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
    κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
    ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
    Η μοναξιά
    η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
    είναι τσεκούρι στα χέρια μας
    που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει



    Κατερίνα Γώγου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος24/12/15 11:09

    11-12 η ώρα και ακομα έρχονται για να πούν τα κάλαντα.

    μου κακοφαίνεται γιατί τέτοια ώρα εμείς στο χωριό είχαμε τελειώσει και με το στριφτό.



    καλες γιορτές και καλή χρονιά σε όλους χωρίς αντικαταθλιπτικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος24/12/15 11:17

    Το στριφτό ναι!!!!!!Το ειχα αλησμονήκει !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος24/12/15 13:01

    -μωρο μου θα μου παρεις υπολογιστη;-
    -και ο αλλος που εχεις
    -θα μου παρει ταμπλετ
    anekdotos

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.