Ανταποκρίνονται όλα αυτά στην πραγματικότητα; Για τον μέσο άνθρωπο που βιώνει τα αποτελέσματα της φτώχειας και της οικονομικής κρίσης, που δεν μπορεί να προσφέρει τα απαραίτητα στην οικογένεια του, όλα αυτά φαντάζουν εξωπραγματικά. Γεγονότα μιας άλλης εποχής πιο χαρούμενης και ανέμελης. Τότε που δεν είχαμε να ανησυχούμε για τα προς το ζην. Τότε που είχαμε καλύψει τις σωματικές μας ανάγκες για τροφή ώστε να ζούμε και προσπαθούσαμε με δώρα και υλικά αγαθά να καλύψουμε και τις ψυχικές μας ανάγκες. Ίσως τότε να νιώθαμε ευτυχισμένοι….ήμασταν όμως?
Τώρα που πρέπει να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας και να δούμε
τι είναι πραγματικά σημαντικό για εμάς, συνειδητοποιούμε ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων
δεν μας αγγίζει πια. Έρχονται οι γιορτές και δεν ανυπομονούμε για αυτές τις
μέρες, σχεδόν δεν τις περιμένουμε καν και φτάνουμε στο τέλος της ημέρας να
νιώθουμε ανακούφιση και να σκεφτόμαστε: “Πάει…πέρασε κι αυτό!” Τι μπορεί να μας
έχει οδηγήσει εδώ; Ας αναλογιστούμε την μέχρι τώρα ζωή μας, τι θέλουμε και τι
έχουμε πραγματικά ανάγκη. Όσο πιο ξεκάθαρη είναι η απάντηση στην προηγούμενη
πρόταση, τόσο πιο κοντά είμαστε στον στόχο μας!
Αλήθεια, πώς ζούσαμε μέχρι τώρα; Αναγνωρίζουμε και
καλύπτουμε τις ψυχικές μας ανάγκες ή βάζουμε τις ανάγκες των άλλων πάνω και
πέρα από όλα; Κάνουμε εκπτώσεις σε αυτό που θέλουμε ή διεκδικούμε τα θέλω μας
σεβόμενοι πάντα τόσο τον εαυτό μας όσο και τους άλλους; Αν σε όλα τα παραπάνω
ερωτήματα απαντάμε “όχι”, τότε πώς να μας αγγίζει το πνεύμα των Χριστουγέννων;
Αυτές οι μέρες έρχονται να τονίσουν αξίες όπως η οικογένεια, η αλληλεγγύη, η
ενσυναίσθηση, η αυτο-φροντίδα. Εάν έχουμε απομακρυνθεί από αυτές, η έλλειψη
τους γίνεται μεγαλύτερη και εντονότερη!
Ας κάνουμε αυτές τις γιορτές μια αλλαγή! Αλλαγή στον τρόπο
σκέψης μας και στις προτεραιότητες μας. Ας σταματήσουμε να έχουμε τύψεις για
κάτι αυτονόητο! Το να φροντίζουμε τον εαυτό μας και να καλύπτουμε τις ψυχικές
μας ανάγκες είναι τόσο απαραίτητο, όσο η τροφή και το νερό! Το πνεύμα των
γιορτινών αυτών ημερών, ας μεταφέρει ένα μήνυμα: Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας
για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε και τους άλλους γύρω μας.
Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Tα Χριστούγεννα δεν ήταν ποτέ μια γιορτή που αφορούσε το σύνολο της κοινωνίας. Η διαφορά με το χθες είναι ότι σήμερα, δίπλα στον άπορο, τον άστεγο, τον μακροχρόνια άνεργο, που δεν έχει κανένα λόγο να γιορτάζει και δεν έχει πολλά πράγματα να ελπίζει, βρίσκεται ο απλήρωτος εργαζόμενος, αυτός που ζει με την αγωνία των χρεών που τον πνίγουν και της απειλής να χάσει το σπίτι του, ο συνταξιούχος που βλέπει μπροστά το φάσμα της εξαθλίωσης , και ο νέος άνθρωπος, ο κάθε νέος που βλέπει τα όνειρα που έκανε για τη ζωή του να σκορπίζουν στους πέντε ανέμους των μνημονίων. Η ελπίδα που θα ερχόταν το 2015 αναζητείται ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήη ελπιδα πνιγηκε στις 14 αυγουστου του 15
ΑπάντησηΔιαγραφή