Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Aθήνα – Τρίπολη

 Πλατεία Αγ. Κωνσταντίνου, λίγο κάτω από την Ομόνοια. Σήμερα πουλάνε γούνες από την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση και γυναικείες διαλυμένες ψυχές, που ήλθαν στην Ελλάδα, στον παράδεισο και έπεσαν θύματα της ελεύθερης αγοράς.

Παλιότερα η πλατεία ήταν μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο, σταθμός υπεραστικών λεωφορείων, η πιάτσα της Αθήνας που χάθηκε, η καρδιά της πόλης. Από αυτή τη πλατεία άρχιζαν τα ταξίδια στο χωριό, στην Αρκαδία.

Τα παλιά λεωφορεία είχαν στο πίσω μέρος τη μεταλλική σκάλα που οι αχθοφόροι από εκεί ανέβαιναν στην οροφή τους και τοποθετούσαν τις αποσκευές των επιβατών. Διαδικασία χρονοβόρα διότι πάντοτε οι αποσκευές πήγαιναν στη πλάστιγγα για να μετρηθούν. Τα παλιά λεωφορεία Mercedes και Scania είχαν περιορισμένους χώρους, μεγάλες όμως αντοχές οι μηχανές τους.

Όταν το λεωφορείο άρχιζε τη διαδρομή του, η εικόνα που παρουσίαζε ήταν πολύ κωμική, στην οροφή του κάθε λογής πραμάτεια, από αποσκευές μέχρι και κότες!! Στου Σκαραμαγκά, μας εντυπωσίαζε η λίμνη Κουμουνδούρου, γεμάτη χιλιάδες πουλιά και δίχως βάθος όπως έλεγαν κάποιοι επιβάτες, μάλλον για να απογειώσουν τη παιδική μας φαντασία.

Φτάνοντας το λεωφορείο στη Κακιά Σκάλα, τα πράγματα δυσκόλευαν αρκετά. Παρακαλούσα το θεό να περάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται, φοβόμουν μήπως και τα βράχια ενώνονταν!! Βίωνα τη Μυθολογία  σε τούτο το πέρασμα.

Στη πόλη της Κορίνθου η πρώτη στάση, κάποιοι κατέβαιναν – κάποιοι ανέβαιναν. Κυρίαρχη μορφή στα μικρά πρακτορεία ο σταθμάρχης με τη σφυρίχτρα. Έδινε ρυθμό στη μικρή κοινωνία, πάντα βλοσυρός και εντυπωσιακός συνάμα με το καπέλο του. Τον φοβόμουν, όπως και τους αστυνόμους.

Σολωμός – Χιλιομόδι – Άγιος Βασίλης και μετά τα εντυπωσιακά Δερβενάκια. Στο βάθος ψηλά πάντα διέκρινα το μνημείο. Μού άρεσε πολύ το στενό αυτό, ήταν γεμάτο ιστορία, γεμάτο μάχες σώμα με σώμα. Λίγο παρά πάνω, στη πρώτη διασταύρωση με το τραίνο, οι παραγωγοί από τη Νεμέα πουλούσαν τα κρασιά τους.

Στη πλατεία του Άργους η επόμενη στάση. Πολυκοσμία, οι άνθρωποι σε διαρκή κίνηση, φωνές δίχως κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Όλοι κάπου πήγαιναν δίχως να κατανοώ το πού. Έτρεχα δίπλα στο πρακτορείο να πιάσω σειρά για σουβλάκι καλαμάκι, τη νοστιμιά του ακόμα την κρατάω. Με το άκουσμα της σφυρίχτρας το μαγαζί άδειαζε και το λεωφορείο συνέχιζε τη πορεία του.


Όταν περνούσε το λεωφορείο τους Μύλους και τη διασταύρωση για Κιβέρι – Ξηροπήγαδο – ’Αστρος, η αδρεναλίνη άρχιζε και ανέβαινε λές και ζήλευε το αγκομαχητό του. Ο δρόμος στενός μέχρι το πρώτο πέταλο. Πολλοί επιβάτες στο παλιό «κολοσούρτη» έκλειναν τα μάτια από το φόβο, ειδικά σε κείνα τα πέταλα που η μούρη του λεωφορείου έχασκε στο γκρεμό. Πάντα θυμάμαι τον αγώνα του οδηγού στο κολοσούρτη, πως έστριβε το τεράστιο τιμόνι στα πέταλα, πως άλλαζε ταχύτητες χαράζοντας πορεία με το λεβιέ. Στα γυρίσματα του ο κολοσούρτης αποζημίωνε όσους σαν κι εμένα είχαν τα μάτια ανοικτά και έκαναν πως δεν φοβόντουσαν, μας χάριζε σε κάθε του στροφή τον Αργολικό κόλπο, το απόλυτο μπλέ μιας ονειρικής εικόνας.

Μια ώρα δρόμος ήταν η διαδρομή αυτή και ίσως περισσότερο μέχρι να φτάσουμε στο διάσελο και να πάρουμε την κατηφόρα για τον Αχ-λαδόκαμπο . Απέναντι μας τώρα έστεκε η γέφυρα του τρένου ενώνοντας ένα μεγάλο φαράγγι. Ο δρόμος για τον Αχλαδόκαμπο είχε τις δικές του δυσκολίες, στενότερος από τον κολοσούρτη και με κλίση πολύ μεγαλύτερη από αυτόν.

Μετά τον Αχλαδόκαμπο το λεωφορείο παίρνοντας γι’ άλλη μια φορά ανηφορική πορεία, βγάζοντας μαύρους καπνούς πίσω του, έβγαινε δειλά – δειλά στο Αρκαδικό οροπέδιο. Ο τόπος έλαμπε σαν τον χρυσό από τα θερισμένα χωράφια και τις εναπομείναντες καλαμιές, το χώμα μοσκοβόλαγε αγριάδα και το τέλος μιας περιόδου γόνιμης για τον αγρότη. Τα επόμενα χωριά, Στενό, Αγιωργίτικα, ήταν γεμάτα ζωή. Στα ηλιοκαμένα πρόσωπα διέκρινες χαρά, σκεπασμένα όλα από τη τραγιάσκα που τη φορούσαν χειμώνα – καλοκαίρι. Ο καταναλωτισμός ήταν άγνωστη λέξη για τους ήρωες αυτούς της καθημερινότητας. Είχαν να θρέψουν φαμελιά, που να μείνουν εκτός από τα απαραίτητα για αγορές περιττές.


Στο βάθος φάνηκε η Τρίπολη, η πόλη μας, πρωτεύουσα της πατρίδας μας, των παππούδων μας, άρα και δική μας. Μπαίνοντας στο σταθμό δίπλα στον Άγιο Βασίλη, τα πράγματα έπαιρναν τη σωστή τους διάσταση, η κούραση μονομιάς εξαφανιζόταν. Το ταξίδι για το χωριό είχε πολύ δρόμο ακόμα, αρχικά με το λεωφορείο και στη συνέχεια με τ’ άλογα καβάλα. Όλα σαν σε ταινία με πρωταγωνιστές εμάς και σκηνοθέτη την Αρκαδική γή. Η ταινία αυτή συνεχίζεται ακόμα, οι ρόλοι έχουν κάπως αλλάξει, σκηνοθέτης πάντα  η ευλογημένη γή, η Αρκαδία του ονείρου και του πραγματικού.

Α.Κ.Β    


3 σχόλια :

  1. Ανώνυμος27/10/15 09:54

    Με 30 δρχ πηγαίναμε Αθηνα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος30/10/15 23:36



    Συγκλονίζει 77χρονος συνταξιούχος που χάνει το σπίτι του

    «Είναι ανήθικο, απάνθρωπο αυτό που πάνε να κάνουν καλύτερα να με σκοτώσουν γιατί αυτό θα γίνει αν μου πάρουν το σπίτι μου», λέει εξοργισμένος ο 77χρονος συνταξιούχος Μανώλης Χατζηχριστοδούλου στο .

    Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της συνάντησης μας γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο κ. Μανώλης είναι θυμωμένος, φοβισμένος, απεγνωσμένος. Έχει δουλέψει μια ολόκληρη ζωή ως μάστορας σε εργαστήριο κατασκευής κοσμημάτων, έχει αγωνιστεί να μη λείψει το παραμικρό από τα παιδιά του και το μόνο όνειρο ζωής του ήταν να μη φορτωθεί σε κανέναν και να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στο σπίτι που αγόρασε πριν κάποια χρόνια, δίνοντας όλες τις οικονομίες του και παίρνοντας δάνειο για να μπορέσει να το αποκτήσει.

    Για εκείνον το περίπου 70 τετραγωνικών μέτρων σπίτι που διαμένει μόνος του μετά το χαμό της γυναίκας του, είναι το μοναδικό πράγμα που του παρείχε, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, ηρεμία και ασφάλεια. Ο δικός του χώρος, εκεί που θέλει να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής με την «κουτσουρεμένη» σύνταξη που παίρνει και προσπαθεί, όπως μας λέει συγκινημένος, να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, μεταξύ των οποίων και οι δόσεις του στεγαστικού δανείου. Δεν μπορεί πλέον να τα καταφέρει. Τα χρήματα δεν φτάνουν και ο ίδιος νιώθει αδύναμος να βρει λύση για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.

    «Είναι σαν να με σκοτώνουν, αν μου πάρουν το σπίτι. Δεν μπορώ να κοιμηθώ αυτές τις μέρες από το φόβο που νιώθω ότι κινδυνεύω να βρεθώ στο δρόμο. Είναι πολιτική αλητεία αυτό που πάνε να κάνουν με τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας. Αλήτες είναι όλοι τους, εγκληματίες. Θα το πω όπως το αισθάνομαι. Πως το κάνουν αυτό; Δεν έχουν συναίσθηση της καταστροφής που θα προκαλέσουν; Τι θέλουν; Να βγαίνουμε ένας ένας στο μπαλκόνι και να φουντάρουμε; Κανείς από αυτή την αριστερή κυβέρνηση που ψηφίστηκε για να μας προστατεύει, δεν απολογείται για αυτό το εγκληματικό σενάριο που θα κλείσει τον κύκλο της ζωής πολλών ανθρώπων. Χάνοντας το σπίτι σου και νέος να είσαι και γέρος όπως εγώ, τραυματίζεσαι, πονάς και δεν επιτρέπεις σε κανένα να σε πετάξει στο δρόμο επειδή δεν έχεις πια τη δυνατότητα να πληρώσεις τις δόσεις του στεγαστικού δανείου σου, γιατί σου έχουν κόψει ακόμη και τη σύνταξη. Δεν πρέπει να τους περάσει αυτό. Δεν θα αυτοκτονήσω εγώ, επειδή εκείνοι θέλουν», λέει εξοργισμένος ο κ. Μανώλης Χατζηχριστοδούλου αποκλειστικά στο .

    - See more at: http://newsone.gr/ellada/428923-sygklonizei-77chronos-syntaxioychos-poy-chanei-to-spiti-toy#sthash.hLwH1rok.25OGpDkF.dpuf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος30/10/15 23:37

    ΦΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΕΣ ΤΩΡΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.