ΤέΛοΣ εΠοΧήΣ—

Η ζωή δεν είναι για όλους μια λαχταριστή σαλάτα από γερμάδες. Όταν το μανικιούρ κάποιων γυναικών είναι πιο ακριβό από τη χρωστούμενη δόση εκείνων από τους οποίους κατάσχονται τα ήδη λίγα υπάρχοντα τους τότε σίγουρα δε μπορούμε να μιλάμε για κανενός τύπου δικαιοσύνη, θεϊκή ή και ανθρώπινη. Οι κατέχοντες τις εξουσίες, πνιγμένοι σε ξέχειλους τραπεζικούς λογαριασμούς ανά τον κόσμο ορίζουν την τάξη μας, αυτή τη μέση τάξη για την οποία διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους πως κόπτονται για την ευημερία της. Και πολλοί από εμάς τους πιστεύουμε βιώνοντας μια πραγματικότητα που μας αφανίζει γλυκά, όπως ένας ποντικός που ροκανίζει το λοβό ενός τρυφερού αυτιού.

 Εκδικητικοί Θεοί και κλόουν των εξουσιών χωρίς τον παραμικρό δισταγμό μας φλομώνουν με μεθυσμένες κοροϊδίες που υπόσχονται κενές και κούφιες ονειρώξεις. Είναι τόσο έκδηλα ψεύτες όλοι! Το καταλαβαίνεις όπως ακριβώς τον κακό ηθοποιό, τον προδομένο από την ανέμπνευστη ματιά του παρά το άρτιο της όποιας τεχνικής του. Αλλά εμείς σιωπούμε δουλοπρεπώς, καταφεύγοντας πολλές φορές σε ένα σιωπηλό κλάμα που αποτρελαίνει τους λίγους εναπομείναντες που τολμούν να το αφουγκραστούν. Παραλυτικός φόβος και ακούσιος σπαραγμός διαδέχονται το ένα το άλλο ενώ η ελπίδα για πάρα πολλούς βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Πολλοί από εμάς διαλογιζόμαστε μπροστά σε ψηφιακές οθόνες υψηλής ευκρίνειας, μπροστά σε μαγικά κουτιά που ψεύδονται ασύστολα. Δεν έχουμε πολλά να ονειρευτούμε μέσα στους τέσσερις τοίχους, μισοί άνθρωποι και μισοί οθόνες ζούμε με στιλ αλλά ανυπόληπτα όσο αφορά το είδος μας και παρομοίως πεθαίνουμε σε στολισμένα φέρετρα που ψέλνονται από αμφίβολης ηθικής εκπροσώπους του όποιου Θεού. Συν τοις άλλοις παραδοθήκαμε στη δύναμη του φαίνεσθαι. Ξεχάσαμε αποπλανημένοι επιδεικτικά πως είμαστε απλή ταπεινή οργανική ύλη, πως γεννιόμαστε, εκφυλιζόμαστε, πεθαίνουμε και σαπίζουμε. Μας δίδαξαν σκληρά και επίμονα να μην ανεχόμαστε αυτή την υπέρτατη αλήθεια. Ψάχνουμε εναγωνίως τελετές ομορφιάς σε υπερπολυτελή ιατρεία ακόμα μια δανεική ανάσα ζωής, μια ανάσα ψεύτικης νιότης να μας γεμίσει το επίπλαστο κενό. Η αίγλη της νιότης χάνεται σαν το νερό μέσα από παλάμη αλλά το αρνούμαστε σε κάθε ευκαιρία μέχρι να παραιτηθούμε. Όταν πια σταματήσουμε να πολεμάμε το αναπόφευκτο περιμένουμε σε ένα καναπέ να μας βρει ο θάνατος.

Σε μια εποχή που οι δημόσιες τουαλέτες γίνονται βωμοί αισθήσεων και απωθημένων, σε μια εποχή που τα ναρκωτικά βιασμού καταπίνονται οικειοθελώς προς άμεση παράκαμψη των όποιων αναστολών, σε μια εποχή με τάχα μου τάχα μου φιλελεύθερες θεούσες που η υποκρισία τους για το σεξ είναι τόσο έκδηλη ώστε να έρχονται σε οργασμό μόνο και μόνο στο ψιθύρισμα των βίαια καταχωνιασμένων απωθημένων τους, επικρατεί ένας επιβλητικός κώδικας τρόμου και οι γενιές που ξεπηδάν από αυτόν στιγματίζονται από την ματαιοδοξία μας και μόνο. Όταν εμφανίζονται οι ορμές το νιώθουμε στα κόκαλα μας, αλλάζουμε και πονηρευόμαστε. Άγουροι μα και Θεοί αγνοώντας τη νομοτέλεια του εφήμερου κυβερνάμε σα πουλιά τη ζωή μας που πετάνε ψάχνοντας την έξαψη, μια έξαψη πιο καυτή και από την κόλαση και πιο καθηλωτική από την ίδια την αλήθεια. Μεγαλοπρεπείς και πανίσχυροι, μεθυσμένοι από τη νεότητα νομίζουμε ότι θα τα αλλάξουμε όλα. Μα ο χρόνος εξαφανίζεται γοργά μέσα στις προσπάθειες και το μόνο που μένει είναι οι παιδικές εικόνες της κάποτε αθωότητας. Και όταν ξοφλά η νιότη τους λογαριασμούς της μαζί μας τότε θυμόμαστε ξανά το νόημα αλλά συνήθως είναι αργά.

Η αγάπη και η ευτυχία κατέληξαν να είναι αντιπερισπασμοί της αδυσώπητης πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας που είναι μια αξιοθρήνητη αποτυχία έτσι υποβιβασμένη σε στερεότυπα. Μια παράξενη και απρόσμενη αγάπη πάντα θα είναι η χίμαιρα που θα δειλιάζει και θα κρύβεται στις σκιές. Οι δροσερές πόρνες γίνεται το όνειρο κάθε πικραμένου τελικά, που αρέσκεται να γιορτάζει με οποιονδήποτε τρόπο το μακάβριο της ύπαρξης του. Η ζωή είναι ένας χορός που κανείς ποτέ δε μας δίδαξε, ένας χορός που γνωρίζουμε από τη στιγμή που αντικρίζουμε τον κόσμο βγαίνοντας από τη μήτρα κλαίγοντας. Πρωτόγονα και πανέμορφα ζώα βουτηγμένα στο αίμα. Τα σώματα μας εξαρχής ανταποκρίνονται στο αναπόφευκτο της εντροπίας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανυπαρξία του θανάτου. Αλλά έχουμε το χάρισμα ή την κατάρα της αυτοδιαφύλαξης, ένα από τα πιο αρχέγονα ένστικτα της ανθρώπινης ψυχής. Ποιος μπορεί να παραβλέψει την επιθυμία της επιβίωσης έστω και αν η ζωή είναι μια εγωίστρια σκύλα για τους περισσότερους; Και έτσι αναλωνόμαστε μια ζωή στη προσπάθεια του να κάνουμε ελκυστικό αυτό που δεν είναι, εξαντλούμαστε μέχρι τελικής πτώσης σε ένα άνισο πόλεμο κατά της ανηδονίας των απαγορεύσεων που μας επιβάλουν και δεχόμαστε στωικά.

Οι σκλάβοι δε παίρνουν τίποτα και συνάμα είναι δύσκολο να βρίσκεις ανθρώπους, ειδικά ανθρώπους που θα μάθουν πως να σε αγαπάνε σωστά και χωρίς πρόθεση. Καταλήγουμε συνήθως μόνοι μέσα σε πλήθος κόσμου νιώθοντας να μας κατακτά μια ασφυκτιάζουσα ανικανοποίητη λαγνεία για ζωή σα μια γριά νυχτερίδα με χαλασμένο σόναρ που κουτουλά αποπροσανατολισμένη δεξιά και αριστερά. Παραμένουμε ωστόσο οι αφανείς ήρωες της δικής μας ιστορίας σε έναν άσπλαχνο κόσμο και αυτό είναι μια παρηγοριά. Αποσπασμένοι ο ένας από τον άλλον η μαζωμένοι σε ιδεολογικά μαντριά πιστεύουμε ή θέλουμε βαθιά να πιστέψουμε σε κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε. Το θέλουμε πραγματικά να ζήσουμε τη ζωή που θέλαμε για εμάς αλλά όμως επιμένουμε να εθελοτυφλούμε ακόμα και μπροστά στα πιο μεγάλα και άθλια ψέματα.

Ας αλλάξουμε τα ρούχα μας λοιπόν. Ας φορέσουμε κάτι μαύρο αν είναι να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Κάτι που να χαρακτηρίζει την υποταγή μας μια και καλή. Διαφορετικά, ας σπάσουμε την εκεχειρία με το ψέμα και ας ξεπληρώσουμε την προδωσία γυρνώντας την πλάτη σε όλα όσα μας κάνουν πλύση εγκεφάλου ξαναβρίσκοντας τα θέλω μας. Ίσως να είναι αργά έτσι γοργά που εξελίσεται ο κόσμος αλλά ίσως και όχι, δεν ξέρω. Αλλά ας προσπαθήσουμε. Το σωστό και το δίκαιο το ξέρει ο καθένας μας, δε χρειάζονται οδηγίες και κατηχήσεις. Δε χρειάζονται θρησκείες και πολιτικές, χρειάζεται μόνο να το κάνουμε τρόπο ζωής επιδυκνύοντας μηδενική ανοχή σε ότι προσδοκά και προσβλέπει στην χρησιμοποίηση μας και μόνο.

Δε μπορεί κανένας να με πείσει ότι ο κόσμος που διατηρούμε είναι ευοίωνος την ώρα που η κατανάλωση των αντικαταθλιπτικών ξεπερνά κατά πολύ αυτή της ασπιρίνης και του ντεπόν. Η εποχή που οι μεγαλύτεροι από εμάς ακόμα θυμόμαστε και αρχίζουμε να αναπολούμε ως πιο ανθρώπινη κάπου εδώ τελειώνει και αρχίζει μια νέα που δε ξέρω με τι είδους τίμημα θα μάθουμε να τη ζούμε. Ίσως όχι τόσο εμείς αλλά οι γενιές που έρχονται.

πηγη