ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ

Μην γελιέστε με τον εθνικό χαρακτηρισμό που συνοδεύει τους εξεγερμένους στην Κωνσταντινούπολη και στις υπόλοιπες πόλεις της γείτονος. Δεν είναι εσωτερικό ή εθνικό ζήτημα της χώρας «τους». Είναι ένα μέτωπο ενός διεθνούς πολέμου που ξεσπάει μπροστά στα μάτια μας και έχει εστίες που μετράνε θύματα, εξαγοράζουν συνειδήσεις, θέτουν ηθικά διλήμματα των οποίων οι απαντήσεις είναι ζωτικής σημασίας. 

Αφορμή; Σχεδόν γραφική στην σχηματικότητα της. Κάποιων οι σκηνές καίγονται από δυνάμεις της αστυνομίας επειδή κατασκηνώνουν σε ένα πάρκο που κινδυνεύει να γίνει ακόμα ένας ναός μάταιης υπερκατανάλωσης και αγοραπωλησίας ως επί τω πλείστω άχρηστων ειδών που κατασκευάζονται από ανήλικους δούλους σε χώρες τριτοκοσμικές. Κλασικό παράδειγμα καπιταλισμού που επιβάλλεται και ταυτίζεται με Ναζιστικές, απάνθρωπες πρακτικές.

Κέρδος για το κέρδος, κανένας σεβασμός στο περιβάλλον, κρατική καταστολή, δολοφονική βία. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στην Τουρκία – σε όλο τον κόσμο εκρήγνυται ο πόλεμος μεταξύ του 1% και του υπόλοιπου 99%. Στην Ελλάδα, παντού ολόγυρα μας, από την Μανωλάδα και την Ιερισσό, μέχρι την Αμυγδαλέζα και την ίδια την καθημερινότητα όλων μας, μετράμε πια θύματα και κατεστραμμένες ζωές. Το υπερκέρδος και η οικονομία αποτελούν το άλλοθι για οποιαδήποτε κακοποίηση μπορεί να υφίσταται η κοινωνία.

Αστεία η εκλογίκευση της ανάγκης που απαιτεί εκείνα που ούτως ή άλλως όλοι μας διεκδικούμε αλλά στην υγιή, ανθρώπινη, βιώσιμη και ειρηνική εκδοχή τους δηλαδή την ανάπτυξη, τις θέσεις εργασίας, την τάξη και την νομιμότητα. Η πραγματικότητα όμως που αντιμετωπίζουμε δεν είναι αυτή. Δεν ζούμε σε ειρηνική, προοδευτική, ισόνομη κοινωνία. Η αλήθεια που ζούμε δεν είναι καθόλου αστεία – μισθοί πείνας, εθελοδουλία, φίμωση των Μ.Μ.Ε. και παρακρατικό όργιο βίας.

Είναι κοινή μας πραγματικότητα, με όποιον και αν ταυτιζόμαστε, πως ο νεοφιλελευθερισμός, ο καπιταλισμός, ο Μεγάλος Αδερφός, εν τέλει ο ίδιος ο Ναζισμός (λέγε με και ωμή, σαδιστική βία) εμφανίζονται ενωμένοι στον ιστορικό ορίζοντα. Είναι πιο μανιασμένοι από ποτέ, καλύτερα εξοπλισμένοι από ποτέ και έχουν τα πλέον ανεπτυγμένα μέσα μαζικής τρομοκρατίας και διαχείρισης μαζικής ψυχολογίας που είχαν ποτέ στην διάθεση τους.

Για να μην πνιγεί κανείς στο τσουνάμι διαχείρισης της κρίσης, που γίνεται από επιστήμονες της ψυχολογίας του πλήθους, χρειάζεται διαρκής και λεπτομερής ενημέρωση, υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ακέραιο ηθικό πυρήνα, καλλιεργημένη συνείδηση και υψηλό δείκτη ευφυΐας. Αν θες να διακρίνεις τον εχθρό από τον σύμμαχο, το καλό από το κακό, την επιβίωση από το πάτημα πτωμάτων. Σίγουρα, δεν μπορείς να μένεις αμέτοχος σε όλο αυτό που συμβαίνει. Προσπαθούν να μας μεταμορφώσουν όλους σε δούλους και υπηρέτες μιας απειροελάχιστης ελίτ που δίνει, με δυσκολία, μεροκάματα του τρόμου. Οι ηγέτες μας δεν είναι τίποτε περισσότερο από ανδρείκελα που κάνουν δημόσιες σχέσεις για επικίνδυνους πολυεθνικούς εγκληματίες.

Λυπάμαι που είμαι αναγκασμένος να μιλάω σε σχηματικό, δισδιάστατο λόγο, αλλά πλέον είναι μη διαπραγματεύσιμες οι αντιθέσεις μεταξύ εκείνων που έχουν περιθώρια απάθειας και διαλόγου και εκείνων που δεν μπορούν πλέον να αναπνεύσουν από την εξάντληση του επιβιωσιακού αγώνα σε αυτό το κοινωνικο-πολιτικό περιβάλλον.

Ας μην τρομάζουν πια οι έχοντες και ας μην αναρωτιούνται οι νοικοκυραίοι. Ο αγώνας θα είναι μακρύς και αιματηρός. Όσοι περιμένουν να ξεσπάσει οργανωμένη επανάσταση με συντεταγμένους στρατούς και ξεκάθαρες ιδεολογικές τοποθετήσεις μάλλον δεν έχουν διαβάσει ιστορία και δεν γνωρίζουν ότι για τον ίδιο αγώνα μπορεί να δίνουν μάχη πολύ διαφορετικοί άνθρωποι από άλλες προσεγγίσεις ο καθένας. Κάποιος θα γράψει ένα σενάριο για μια σαπουνόπερα, άλλος θα μαγειρέψει ένα πιάτο φαΐ – το ζήτημα είναι σε ποιόν θα προσφέρεις την αλληλεγγύη σου και εν ονόματι τίνος δουλεύεις.

Είσαι με το μέρος εκείνων που θεωρούν πως είναι σωστό να ζούμε σε μια κοινωνία δούλων, στρατόπεδων συγκέντρωσης και δολοφονικής βίας? Θέλεις να ζεις αξιοπρεπώς? Ή έχεις ήδη εφησυχάσει πως το ταλέντο σου στο γλείψιμο πάσης φύσης, από το κυριολεκτικό έως το αφηρημένα συμπεριφορικό, είναι εκείνη η χάρη που θα σου εξασφαλίσει την επιβίωση?

Πες το. Εκδηλώσου. Δεν υπάρχει πια κανένα περιθώριο για να το παίζεις αμέτοχος. Στην πισινούλα, ιδιωτική ή δημόσια, εκεί που αράζεις πίνοντας το φραπεδάκι σου, σύντομα θα στήνονται υπαίθρια ιατρεία. Δεν έχεις κανένα λόγο να μην σε αφορά ο πόλεμος που ξεσπάει, έχεις κάθε λόγο να προετοιμάζεσαι ότι η βοήθεια σου θα ζητηθεί με οποιονδήποτε τρόπο μπορείς να την προσφέρεις.

Υποσημείωση για την δική μου πιάτσα, τους δημοσιοκάφρους και επαγγελματίες αποψίες, καλλιτεχνίζοντες ή όχι:

Συνάδελφε γραφιά, αν θες να είσαι με το μέρος εκείνων που ελέγχουν τις τράπεζες και τα ΜΑΤ μπορείς να είσαι. Θα το πληρώσεις όμως, όσο πληρώνω και εγώ τώρα το ότι είμαι με τους ξεβράκωτους, τους απελπισμένους, τους λάτρες της φύσης, της ελευθερίας, της ειρήνης και της νομιμότητας. Να ξέρεις ότι όλοι οι πόλεμοι τελειώνουν. Ακόμα και στα πιο μυστήρια χωριά της Λατινικής Αμερικής θα σε βρουν και θα σε δικάσουν για εκείνους τους φόνους που έκανες «στην παλιά σου ζωή» – ή για την συνεργασία σου με φονιάδες.

Μέχρι τότε έχεις να δεις πολλά ακόμα. Δεν είμαι τόσο αθώος όσο τα θύματα που έχεις ήδη πάρει στον λαιμό σου έμμεσα ή άμεσα. Δεν είμαι τόσο αυθόρμητος και ριψοκίνδυνος όσο ο κακόμοιρος Τούρκος διαδηλωτής που γρονθοκοπούσε το τεθωρακισμένο της αστυνομίας με αποτέλεσμα να τον σκοτώσει ο χειριστής της αύρας νερού και υπερασπιστής του δόγματος «η λαμαρίνα του αφεντικού είναι πιο πολύτιμη από την ζωή σου».

Ο δημοσιοκάφρος που δεν διστάζει να χαρακτηρίσει το θύμα «προκλητικό» και να υπονοήσει ότι η δολοφονία του είναι κάποιο είδος θείας δίκης ή το λιγότερο ατύχημα, δηλαδή εκείνος που λέει ότι «τα ήθελε ο κώλος του» ή «ήταν θέλημα θεού» είναι ένας κακοήθης ηλίθιος.

Προς Ναζιστές πάσης φύσης και απόχρωσης – πολυπολιτισμική είναι η κοινωνίας, πολυσυλλεκτικές και οι φασίστριες, από κάθε ράχη, τάξη και καλντερίμι προερχόμενες.

Εμείς, που αναγνωρίζουν ένοχους και αθώους, κίνητρα και απώλεια ζωής, εμείς που ενδιαφερόμαστε για την δικαιοσύνη, τουλάχιστον, δεν είμαστε οι χαζές αριστερούλες που νομίζετε. Δεν είμαστε καν ταραξίες για να μας στείλετε τους μπάτσους. Μας θεωρείτε επαναστάτες του καναπέ. Μπορεί και να είμαστε. Ελάτε λοιπόν να μας μαζέψετε, από τον καναπέ μας, όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν οι ιδεολογικοί σας πρόγονοι. Μην υποκρίνεστε όμως ότι μόνο όσοι κατεβαίνουν στους δρόμους είναι οι μοναδικοί που έχουν αγανακτήσει με εσάς και αυτό που εκπροσωπείτε – εκμετάλλευση, πείνα, βαρβαρότητα.

Υπάρχουν και άλλοι. Εσείς, οι Ναζιστές, τους αποκαλείτε σιωπηλή μειοψηφία και θεωρείτε δεδομένο ότι η σιωπή τους είναι συνενοχή. Και όμως δεν είναι. Απλά δεν σας κινούν την προσοχή προκειμένου να μην πάρετε χαμπάρι πως θα εξαφανιστείτε από το χάρτη και εσείς, και τα άρματα μάχης σας.

Έχετε στρατό – τον αποκαλείτε αστυνομία αλλά δεν είναι κάποιοι που επιβάλλουν την ειρήνη και την δικαιοσύνη σύμφωνα με τον νόμο. Είναι μισθοφόροι που δέχονται εντολές υπέρ πραξικοματιών και μαφιόζων. Σκοτώνουν στο όνομα εκείνων που νομοθετούν υπέρ των χορηγών τους και εις βάρος του λαού.

Ούτε να εφησυχάζετε επειδή ο πολύς κόσμος επιμένει να παριστάνει, για ανεξήγητους λόγους, πως είναι εύκολο θύμα της εγκληματικής τους μαφίας. Αργά ή γρήγορα και ο τελευταίος χαζοχαρούμενος καλοπερασάκιας θα διαλέξει να καταταγεί κάπου – έστω και για την ασφάλεια της ομαδοποίησης.

Και τότε θα αναγκαστείτε – εσείς οι Ναζιστές και όσοι τους υποστηρίζετε – να δώσετε λογαριασμό για τα όσα λέτε και κάνετε.

πηγη

-Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου-

το σοκ μιας πτώσης 6%

Ακούω ειδήσεις στο ραδιόφωνο της εφημερίδας που χαλάστηκε φοβερά με την δήλωση της Ρεπούση ότι ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος και από τότε απαντάει ποικιλοτρόπως προκειμένου να υπερασπιστεί το εθνικό μας φρόνημα. Για να μην είμαι άδικος, υπάρχουν διάφοροι που επιχειρούν εδώ και καιρό να πουλήσουν αντιμνημόνιο και πατριωτισμό, στην ίδια συσκευασία. Αυτό όμως είναι ένα δύσκολο εγχείρημα ( συνήθως η πολύ πατρίδα τρώει το αντιμνημνιακό πάθος ) και άλλωστε η αριστερά έχω την εντύπωση ότι δυσκολεύεται πολύ να βρει έναν τρόπο να μιλήσει για πατρίδα, αποφεύγοντας να εκπέσει σε έναν λόγο συντηρητικό, φοβικό κλπ.

Στο ραδιόφωνο λοιπόν, μιλάνε δημοσιογράφοι και συζητάνε για μια ανακοίνωση της τουρκικής αστυνομίας η οποία αναφέρει περισσότερους αστυνομικούς τραυματίες παρά διαδηλωτές. Οι δημοσιογράφοι γελάνε ειρωνικά. Θα έπρεπε να γελάνε ειρωνικά εις βάρος της τουρκικής αστυνομίας, της ελληνικής αστυνομίας και του ίδιου τους του εαυτού που αναπαράγουν οποιοδήποτε ντόπιο δελτίο τύπου κι οποιαδήποτε στερεότυπη αναφορά σε «κουκουλοφόρους», «μπαχαλάκηδες» κλπ, αλλά δεν το κάνουν. Γελάνε ειρωνικά μόνο εις βάρος της τουρκικής αστυνομίας.

Στη συνέχεια, σοβαρεύονται και λίγο πριν ξεκινήσει άλλη μια περίφημη γεωστρατηγική ανάλυση ή άλλη μια ανάλυση περί των τούρκων που παλεύουν απλά και μόνο επειδή θέλουν κοσμικό κράτος, ακούγονται μερικές πολύ σοβαρές κουβέντες. Μιλάνε για βόμβα και σοκ. Αναφέρονται στην πτώση του χρηματιστηρίου κατά κάποιες μονάδες (νομίζω 6%). Να μια πολύ σημαντική είδηση. Ή ακόμη καλύτερα, να ένα τρόπος να προσεγγίσεις τα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία. Δε θα μιλήσεις με κάποιον απ’ τους διαδηλωτές. Δε θα διαβάσεις κάτι απ’ όσα αναφέρουν οι εκεί συλλογικότητες. Δε θα βρεις μαρτυρίες, δε θα επιχειρήσεις να βρεις συνδέσεις και διαφορές με άλλες κοινωνικές εκρήξεις και εξεγέρσεις. Θα μιλήσεις για την πτώση του χρηματιστηρίου και μετά βέβαια για την περίπτωση «εξαγωγής της κρίσης». Εκεί παίζονται όλα, εκεί βρίσκονται οι ειδήσεις και οι αναλύσεις που μας ενδιαφέρουν. Αυτή είναι η οπτική των δημοσιογράφων, των ανθρώπων που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει κοινωνία και από τι αποτελείται. Αυτή είναι η προσέγγιση των ανθρώπων που όταν πεθαίνει διαδηλωτής στην Τουρκία, θα σχολιάσουν ότι ο Γκιούλ «άδειασε» τον Ερντογάν. Αυτή είναι η οπτική των σταρ δημοσιογράφων που όταν χιλιάδες άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη βαρβαρότητα της καταστολής, αυτοί θα συζητάνε με νόημα για το αν ο Ερντογάν έχει σκοπό να βγάλει τις φρεγάτες στο Αιγαίο.

Ο κόσμος τους είναι φτιαγμένος μόνο από χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και στρατηγικές κινήσεις κάποιων ηγετών και ελίτ που συμβαίνουν μακριά από το άθλιο πόπολο, που δεν μπορεί παρά να κινείται επειδή κάποιοι το παρασύρουν ή επειδή είναι φανατισμένο και ηλίθιο. Για αυτούς τους δημοσιογράφους και αναλυτές, αυτή τη στιγμή στην Τουρκία δεν συμβαίνει τίποτα άλλο παρά μια κατάσταση ανωμαλίας και αταξίας που ίσως επηρεάσει τις αγορές.

Δεν υπάρχουν άνθρωποι που διαδηλώνουν. Δεν υπάρχει πάρκο που θέλουν να σωθεί ή αιτία που ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις. Δεν υπάρχουν άλλα αιτήματα και επιθυμίες που να μη χωράνε στο στενό πλαισιάκι των εκάστοτε κεμαλικών, ισλαμιστών και πάει λέγοντας. Δεν υπάρχει επιθυμία για ζωή, μόνο κάτι δείκτες χρηματιστηρίων που ανεβοκατεβαίνουν. Δεν υπάρχει αίμα στους δρόμους, μόνο μια ανάλυση για τις επόμενες κινήσεις ενός κάποιου πρωθυπουργού.πηγη