Αλατισμένα και ανάλατα (O δουλευταράς)

Γράφει ο «Παλιοπυργήσιος»

Θεόδωρος Π. Κοσμάς ή απλά Κοσμάς ή Τσιαγκρής ή Ντάλας. Για όσους νέους δεν τον θυμούνται ήταν ο πατέρας του Βασίλη και του Λώρη. Η καταγωγή του  από την γειτονική Κερπινή. Τον φώναζαν με όλα αυτά τα ονόματα. Δεν ξέρω ποιος, πού, πώς και γιατί είχε ειπεί «Κοσμάς - Τσιαγκρής και Ντάλας, αδέρφια υποθέτω θα είναι». Εμ, δεν ήταν αδέρφια, ήταν το ίδιο πρόσωπο, αυτό για το οποίο μιλάμε. Οικογενειάρχης φτωχής πολύτεκνης οικογένειας, είχε και άλλα 4 μεγαλύτερα παιδιά, που μαζί με τη Βαγγελιά τη γυναίκα του πάλευαν με νύχια και με πόδια να «τα βγάλουν πέρα», όπως έκαναν εξάλλου όλοι οι οικογενειάρχες του χωριού μας εκείνα τα δύσκολα χρόνια

Μα ο Τσιαγκρής ήταν αυτός που ίσως περισσότερο από πολλούς άλλους δικαιούται τον τίτλο του «δουλευταρά». Δεν άφηνε να του πέσει κάτω μεροκάματο με μεροκάματο πουθενά. Πού τον έχανες - που τον έβρισκες στα χωριά του Πύργου, του Αιγίου, της Κορινθίας για σκάψιμο, σκάλισμα και τρύγο στα σταφιδάμπελα. Το ίδιο έκαναν τόσοι άλλοι από το χωριό μας. Αρχικά πήγαινε μόνος του, αργότερα έπαιρνε μαζί του τα μεγαλύτερα παιδιά του. Μια φορά είχε μαζί του το γιό του τον Πάνο. Θυμάμαι ο Πάνος ήταν καλλίφωνος. Τραγούδαγε και έψελνε ωραία. Κάποτε που Πάνου του κατσικώθηκε να αγοράσει κλαρίνο. Φορτώθηκε τον πατέρα του, τον τρούπησε, «να το πάρουμε, να το πάρουμε, ρε πατέρα».

-          «Ρε, παιδάκι μου, είναι ακριβό το κλαρίνο, δεν έχουμε, άσε να πάρουμε σιτάρι και άλλα χρειαζούμενα να ζήσουμε». Τίποτα ο Πάνος. «Να το πάρουμε, ρε πατέρα» και στη σταθερή άρνηση του πατέρα του, προχωράει με έκπτωση 50%. «Να πάρουμε το μισό κάνε εφέτος, ρε πατέρα».

-          «Αχ, παιδάκι μου, αφού έφτασες για το μισό… πάρτο ολόκληρο και…..»

Α, ναι τι ωραίο δίδαγμα, για τους νέους τώρα με την κρίση, ας μην έχουν πολλές απαιτήσεις από τους γονείς τους.

Αλλά και όταν δεν έλειπε για ξενοδούλι και ήταν στο χωριό δε σταμάταγε καθόλου. Σπαρτό, βοτάνισμα, θέρο, αλώνι, όλες τις δουλειές του χωριού. Καυσόξυλα για όλη τη βαρυχειμωνιά. Σαν το σκαθάρι πάλευε όλη την ώρα. Η σβελτοσύνη του δεν είχε σύνορα.

Μια μέρα, πριν καλά-καλά βγει ο ήλιος, ο παπα-Πάνος είχε βγει εδεκεί στην ταρατσούλα του και πλενόταν με το νερό που έτρεχε από μια τσίγκινη βρυσούλα κρεμασμένη στον πλάτανο. Ο Τσιαγκρής ανηφόριζε από το σπίτι του Κοζάτου προς πλατεία με τη γαϊδούρα φορτωμένη ξύλα. Ρε, τον αθεόφοβο, πότε πήγε, πότε τα ’κοψε, πότε τα φόρτωσε και τα φέρνει. Ο παπα-Πάνος έκανε το θαύμα του:

-          Α, ρε Θοδωράκη, του λέει, δεν μπόρεσε να σε ’χω πατέρα!

-          Και ποιος σου είπε ότι εγώ ήθελα να σε ’χω παιδί μου;

Πέταξε την ατάκα του και… πάει…

Όποιος από μας έχει κότσια ας πάει κοντά του να τον φτάσει!!