ΓΥΜΝΑΣΙΑΚΑ ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΑ

(Με το Χρήστο του Λεγάκη)
Γράφει ο Παλιοπυργήσιος

Ο Χρήστος του Λεγάκη και ο Κώτσιος του Μαγκόγιαννη είχαν από μικρά παιδιά αναπτύξει έναν πολύ σφιχτό δεσμό φιλίας. Έξι χρόνια μαζί στο Δημοτικό Σχολείο, έξι χρόνια μαζί στο Γυμνάσιο Λαγκαδίων (Ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος, έτσι τους αποκαλούσαν οι συμμαθητές τους όταν τους έβλεπαν παντού και πάντα μαζί), μαζί μένανε, όταν ήταν σπουδαστές στην Ακαδημία Τριπόλεως, στο ίδιο σπίτι του Αντρέα Αντωνόπουλου-Καπετάνιου (είχα ακούσει ότι ο αδερφός του ήταν αυτός που έσφαξε τον πατέρα του Φουσέκα στον Παλιόπυργο – πώς και γιατί να ρωτήσουμε να μάθουμε), μαζί για οχτώ μήνες στρατιώτες στη Δράμα, μαζί δάσκαλοι στην περιφέρεια Αιγιαλείας. (Τους διόρισε αναπληρωτές εκεί ο επιθεωρητής Θεόδωρος Γιαννόπουλος, ο εξαίρετος και καλοκάγαθος αυτός πατριώτης. 

Ο Κώτσιος πήγε να ορκιστεί ως αναπληρωτής μαζί με τη Σοφία του Κοζάτου. Στο Γραφείο της Επιθεώρησης τους συνόδεψε ο Φλεβάρης. Βάλανε το χέρι τους στο Ευαγγέλιο και η Σοφία και ο Κώτσιος και όταν άρχισε να λέει τον όρκο ο Θόδωρος βάνει το χέρι του στο Ευαγγέλιο και ο Φλεβάρης και οι τρεις μαζί επαναλάμβαναν τον όρκο. Σαν τελείωσε ο όρκος ο πάντα χωρατατζής Φλεβάρης λέει στο κ. Επιθεωρητή. «Δεν ξέρω τι θα κάνεις, από δω και πέρα θέλω 2.500 δρχ. το μήνα.», τόσο περίπου ήταν ο μισθός του πρωτοδιόριστου δάσκαλου. Ο Θόδωρος ξεκαρδίστηκε στα γέλια και μετά έδωσε τις θερμές του ευχές και τις μεστές συμβουλές στους πρωτοδιόριστους).
Παντού και πάντα μαζί λοιπόν οι δυο φίλοι, ο Χρήστος και ο Κώτσιος. Μαζί στα παιδαγωγικά συνέδρια, μαζί στα γλέντια, μαζί στα πανηγύρια. Εβάφτισε ο Χρήστος κάποιο παιδί στην Παρασκευή (χωριό που υπηρετούσε) κοντά παρακούμπαρος ο Κώτσιος. Βάφτισε ο Κώτσιος τον Αρίστο στου Τούμπα (χωριό που υπηρετούσε) κοντά παρακούμπαρος ο Χρήστος. Μαζί παρακολουθούσαν την ομιλία ενός σπουδαίου δημοκρατικού πολιτικού, του Μανδηλαρά. Κάθονταν σ’ ένα καφενείο, λίγο απόμερα από το συγκεντρωμένο πλήθος, γιατί ήταν άλλες οι εποχές τότε, και ο δάσκαλος έπρεπε να «φυλάγεται». Μαζί τους και ο Γιάννης Δημητρακόπουλος (του Χρυσούλη) από το Βαλτεσινίκο. Χείμαρρος ο Μανδηλαράς, ενθουσιάστηκαν οι τρεις δάσκαλοι, παραμέρισαν το φόβο τους πήγαν και συνεχάρηκαν τον ομιλητή, λέγοντας ότι είναι ανηψίδια του φίλου του Βαγγέλη Γιαννόπουλου. Μαζί ο Χρήστος και ο Κώτσιος ένιωσαν το φόβο και τον τρόμο όταν επικράτησε στη χώρα η ΧΟΥΝΤΑ. Μαζί και με το Γιάννη πήγαν στα Τ.Ε.Α., το Σάββατο του Λαζάρου, εκείνον τον Απρίλη του ’67, για να ρωτήσουν αν μπορούν να ταξιδέψουν για τα χωριά τους. Εκεί βρέθηκαν μπροστά σ’ έναν ταγματάρχη, κοντόχοντρο, μαυριδερό, με κάτι μεγάλα βλέφαρα, που σκέπαζαν τα μισά του μάτια, με αγριεμένο ύφος τόσο, που τον έβλεπες και τον φοβόσουν.

-   Πώς λέγεσαι εσύ και πού υπηρετείς;

-   Δημητρακόπουλος Ιωάννης και υπηρετώ στην Αχλαδιά Αιγίου.

-   Πώς λέγεσαι εσύ και πού υπηρετείς;

-   Γιαννόπουλος Χρήστος και υπηρετώ στην Παρασκευή Αιγίου.

-   Πώς λέγεσαι εσύ και πού υπηρετείς;

-   Βασιλόπουλος Κωνσταντίνος και υπηρετώ στο Τούμπα Αιγίου.

-  Έτσι που λες κ. Βασιλόπουλε και δεν παρακολουθούμε τη συγκέντρωση του Φωτήλα , γιατί ο Φωτήλας, για μένα είναι κουμουνιστής. Και να ξέρεις ότι εγώ βγάζω τα δόντια έτσι (και έτεινε τη γροθιά του προς το πρόσωπο του Κώστα) και όχι με τη δοντάγρα, όπως οι οδοντίατροι. Αλλά από εδώ και πέρα θα σας παρακολουθήσω….

Φωτήλας είναι ο Ασημάκης Φωκίων Φωτήλας πολιτευτής της Αχαΐας. Είχε συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο της Ε.Κ. για τις εκλογές που θα γίνονταν στις 29 Μαΐου1967 και που τις ματαίωσε η Χούντα των Συνταγματαρχών. Ο υποψήφιος της Ε.Κ. είχε επισκεφτεί το χωριό στο οποίο υπηρετούσε ο Κώτσιος κει εκεί στο καφενείο που μίλαγε βρέθηκε ο Κώτσιος και αυτό το «επώδυνο σύμπτωμα» επικαλέστηκε «ο οδοντίατρος» και διετύπωσε την πρόθεσή του να κάνει την εξαγωγή του δοντιού με τον απάνθρωπο-πρωτόγονο  τρόπο.

Νωρίτερα, όπως αργότερα πληροφορήθηκα, δεν ξέρω σε ποιες εκλογές, είχε πολιτευτεί με την Ε.Δ.Α. Μετά την μεταπολίτευση εκλέχτηκε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στο νομό Αχαΐας. Διετέλεσε Υφυπουργός Αποδήμου Ελληνισμού. Επιστρέφοντας από το Λονδίνο που είχε πάει για υπηρεσιακούς λόγους καθαιρέθηκε από τον Ανδρέα, ενώ ήταν μέσα στο αεροπλάνο, γιατί διεφώνησαν σε κάποια θέματα. Από τότε και μετά, δεν ξέρω πώς, απεχώρησε από το ΠΑΣΟΚ και άρχισε να «ερωτοτροπεί» με την Ν.Δ………………..

Όταν αυτό το διηγήθηκα στο μπαρπα-Γιώργη τον Τσιότσιολα μου είπε: «Δηλαδή από τη μια άκρη στην άλλη; Ξανάφανε ας πούμε στις «Ράχες» και σκαπέτησε στις «Μυγδαλές;»

Ναι, μπαρμπα-Γιώργη, του λέω, μερικοί από αυτούς γίνονται γυρολόγοι από δω και από κει.

Καημένη Πολιτική τι τραβάς κι εσύ μ’ αυτούς τους πολιτικούς; Τι τραβάει κι ο κοσμάκης με αυτούς τους πολιτικούς; Πόσοι έχουν χάσει τα δόντια τους; Πόσοι ολόκληρη τη σαγονιά τους; Πόσα κορμιά έχουν σακατευτεί; Θα σωφρονιστούν επί τέλους κάποτε οι Πολιτικοί μας; Θα σοβαρευτούν καμιά φορά; Γιατί αυτοί σπάνια πληρώνουν τα λάθη τους. Αυτός που πληρώνει τα λάθη και τη συμπεριφορά των πολιτικών, πολύ συχνά και πολύ σκληρά, είναι ο ελληνικός λαός.

Έφυγαν και οι τρεις κατατρομαγμένοι.

Ο Χρήστος και ο Κώτσιος μαζί ήταν που τους συνέβη το ακόλουθο περιστατικό, μαθητές Γυμνασίου τότε, που θα το περιγράψει από πρώτο χέρι ο Κώτσιος του Μαγκόγιαννη.

«Ήταν ένα συννεφιασμένο Απριλιανό σούρουπο του έτους 1957. Με το φίλο μου το Χρήστο πηγαίναμε βόλτα στο δρόμο από «Παναγιά» προς «Καλέα» για να βγούμε στους Αγίους Θεοδώρους, στο δημόσιο δρόμο από Λαγκάδια προς Τρίπολη. Πλησιάζαμε το δημόσιο δρόμο. Αριστερά πάνω απλωνόταν μια πλαγιά που είχε φορέσει την ολοκαίνουργια ανοιξιάτικη φορεσιά της. Μέσα από το θρόισμα των φύλλων ακούγεται μια φωνή: «Βλαχόπουλα», «Βλαχόπουλα», «παλιοβλαχόπουλα». Ναι, ήταν ένα γνωστό παιδί δύο-τρία χρόνια μικρότερο από μας. Η μάνα του, όταν της δινόταν η ευκαιρία «βλαχόπουλα» μας ανέβαζε, «βλαχόπουλα» μας κατέβαζε. Ε, και λοιπόν τι έφταιγε το παιδί; Ό,τι άκουγε από τη μάνα του αυτά έλεγε. Το λένε και οι παροιμίες: «Κατά μάνα, κατά τάτα, κατά νιό και θυγατέρα», «Κατά μάνα, κατά κύρη, κατά τον καραβοκύρη» ή «Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει». Πολύ σπάνια συμβαίνει αυτό που εννοεί η παροιμία «Από ρόιδο βγαίνει αγκάθι κι απ’ αγκάθι βγαίνει ρόιδο». Δεν μας πείραξε πολύ, το είχαμε συνηθίσει. Ίσως κιόλας να είχαμε συνειδητοποιήσει ότι το να σε αποκαλεί κάποιος «βλάχο» σε τιμάει, με την έννοια ότι «βλάχος» είναι ο ξωμάχος (αγρότης-γεωργός-κτηνοτρόφος), αυτός που κουράζεται και χύνει τον τίμιο ιδρώτα του στοχεύοντας όχι μόνο στο συμφέρον του δικό του αλλά και στο συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας. «Βλάχος» με την έννοια που προαναφέραμε είναι ο άνθρωπος που του οφείλουμε όλοι αναγνώριση, αγάπη, τιμή και σεβασμό, που όταν τον συναντάμε πρέπει ν’ αποκαλυπτόμαστε, να του βγάζουμε το καπέλο, έτσι σα να μπαίνουμε στην εκκλησία. Όμως το παιδί το έκανε αυτό για να μας υποβιβάσει, όπως νόμιζε, να μας υποτιμήσει. Έπρεπε λοιπόν κάπως να αντιδράσουμε. Ήταν πιο πάνω στην πλαγιά, σε απόσταση 70 μέτρα από μας. Φίλε, μου λέει ο Χρήστος, κάθισε σ’ εκείνο το σημείο και περίμενέ το. Εγώ θα πάω από το άλλο μέρος και θα το αναγκάσω να έρθει προς το μέρος το δικό σου. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά το είχαμε «αιχμαλωτίσει». Γιατί, ρε φίλε το κάνεις αυτό; Το ρωτούσαμε με προσποιητό θυμό. Σε πειράξαμε εμείς σε τίποτα; Δώσε μας μια απάντηση. «Αφήστε με, μας λέει, έχω σουγιά απάνω μου και θα σας αναφέρω ότι ηθέλατε να μου πάρετε τη σουγιά». Δε θυμάμαι αν του είπαμε «θα σε μουνουχίσουμε» γιατί έτσι πήγε και είπε στη μάνα του. Έληξε το θέμα, χωρίς θυμό, χωρίς οργή, χωρίς απειλές. Δεν το αξιολογήσαμε. Έλα μου που πήγε αμέσως στη μάνα του και της ανέφερε το περιστατικό που μάλιστα το παρέστησε τραγικό. Άλλο που δεν ήθελε αυτή, έτρεξε στο σπίτι του Γυμνασιάρχη, ήταν στην ίδια γειτονία και του είπε σα να ήμουνα μπροστά: «Ακούς τα βλαχόπουλα, κ. Γυμνασιάρχα, ακούς οι κουμουνιστάδες από τη Γλανιτσιά, απείλησαν ότι θα μουνουχίσουν το παιδί» και άλλα τέτοια. Από τις φωνές της το έμαθε όλη η γειτονιά και όλα τα Λαγκάδια. Εγώ κι ο Χρήστος δεν καταλάβαμε τίποτα γιατί αυτό που έγινε δεν ήταν αξιολογήσιμο. Την άλλη μέρα όλοι οι μαθητές ήξεραν ότι ο Γιαννόπουλος και ο Βασιλόπουλος θα κληθούν στο Γραφείο ν’ απολογηθούν. Μόνο εμείς δεν ξέραμε τίποτα. Ξέραμε – δεν ξέραμε όμως μετά την προσευχή παρουσιαστήκαμε στο Γραφείο για αναφορά. Παρόντες όλοι οι καθηγητές κι ο Γυμνασιάρχης.

-   Να μας πείτε μόνοι σας γιατί σας καλέσαμε εδώ. Αυτό επαναλαμβανόταν συνεχώς. Εμείς δε μιλούσαμε, τι να ειπούμε. Σφίγγαμε τα χείλη και σηκώναμε τους ώμους, δείγμα ότι παραξενευόμαστε. Κάποια στιγμή με πλησιάζει ο Παρασκευόπουλος (γυμναστής από το Πράσινο) και, ακουμπώντας το χέρι του στο κεφάλι μου, ρώταγε: «Πού το πειράξατε το παιδί, εδώ;». Μετά ακουμπώντας το χέρι του στον ώμο μου, «Πού το πειράξατε το παιδί, εδώ;», στη μέση «εδώ;» στο μηρό «εδώ;» και κατεύθυνε το χέρι του προς το μέρος εκείνο που, υποτίθεται το πειράξαμε να το «μουνουχίσουμε». Όλοι τους μισογέλαγαν, εμείς όμως μισοτρέμαμε. Κάποια στιγμή ακούστηκε η φωνή του κ. Μπάλτα (Φιλόλογου). «Τι είχατε με τα μπαμπαλίκια του παιδιού, ρε;». Ε, τότε ξεκαρδίστηκαν όλοι στα γέλια και μαζί τους ξεκαρδιστήκαμε κι εμείς.

«Πηγαίνετε στην τάξη σας, στο μάθημά σας» μας λέει ο Γυμνασιάρχης. Δε μας τιμώρησε, ήξερε ότι η γειτόνισσά του ήταν υπερβολική και ότι πάντα της φταίγανε οι «κουμουνιστές». Ίσως και αυτό να τον ώθησε στην αθώωσή μας γιατί όσο και να κρυβόταν δεν μπορούσε να πνίξει εντελώς τις αριστερές του ιδέες.»._

(Παλιοπυργήσιος)