Τραγουδισμένη αμυγδαλιά

 Η αμυγδαλιά κατά την ελληνική μυθολογία ήταν μια  όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς, κόρη ενός βασιλιά της Θράκης. Από τη Θράκη πέρασε ο γιος του Θησέα, Δημοφώντας, επιστρέφοντας με το καράβι του από την Τροία. Οι δύο  νέοι συναντήθηκαν και ερωτεύθηκαν. Τότε  ο βασιλιάς  έδωσε στον Δημοφώντα την κόρη του για γυναίκα  και ένα μέρος του βασιλείου του.

Αφού πέρασε καιρός, ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ, που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας

Ο Δημοφώντας, περιπλανώμενος, και γεμάτος τύψεις, επέστρεψε και βρήκε τη Φυλλίδα, ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

                                                     

Αμυγδαλιά

Στέλιος Σπεράντζας

Ωχρό φωτίζει απόψε το φεγγάρι

τις στράτες του χωριού, στη σιγαλιά.

Γυρτή πίσω απ' το φράχτη κι έχει πάρει

μια ανήσυχη έγνοια η άσπρη αμυγδαλιά.

Στεφάνια έχει ανθοπλέξει ένα ζευγάρι

δεσμούς για την αγάπη την παλιά.

Κι οι πόθοι της στου ονείρου όλη τη χάρη

Πετούν, ξαναγυρνούν, τρελά πουλιά.

Γλυκέ ερωμένε, Μάρτη, Μάρτη, ακόμα

δε φαίνεσαι, να σμείξτε στόμα στόμα

στην ήμερη ησυχία του χωριού

Κι η νύφη από κλωνάρι, από μιαν άκρη

τρεμάμενο να στάξει αφήνει δάκρυ

διαμάντι μες στο φως του φεγγαριού.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Μιά μυγδαλιά

Μιά μυγδαλιά και δίπλα της,

εεεσύ. Μα πότε ανθίσατε;

Στέκομαι στο παράθυρο

και σας κοιτώ και κλαίω.

Τόση χαρά δὲν την μπορούν

τα μάτια.

Δός μου, Θεέ μου,

όλες τις στέρνες τ' ουρανού

να σιὶς γιομίσω.

 πηγη