ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΓΥΡΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Σοκ προκαλούν τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η ΜΚΟ “Κλίμακα“, με θέμα τους άστεγους και κυρίως την μελέτη σχετικά με την νέα γενιά αστέγων που δημιουργούνται από τις πολιτικές και οικονομικές συγκυρίες. Η έρευνα παρουσιάζει μια σκληρή πραγματικότητα που πολλοί την αγνοούν, αποστρέφοντας το βλέμμα. 

Η έρευνα διεξήχθη από τον Σεπτέμβριο του 2011 ως τον Φεβρουάριο του 2012 στην Αθήνα σε δείγμα 214 αστέγων, μεταξύ των οποίων Έλληνες αλλά και αλλοδαποί που βρίσκονται χρόνια στην χώρα μας. Μπορεί άστεγοι να υπήρχαν σε όλες τις περιόδους -όχι ότι αυτό είναι ένα φαινόμενο με το οποίο εξοικειώνεσαι- αλλά το γεγονός ότι το 65% σχεδόν των ερωτηθέντων, έμειναν δίχως στέγη τα τελευταία 2 χρόνια. Περίοδος δηλαδή όπου “φούντωσε” η οικονομική κρίση και οι πολιτικές που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.

Πιο συγκεκριμένα: Το 88,2% είναι άντρες και το 17,8% γυναίκες. Το 47,2% των ερωτηθέντων μάλιστα, έχει και παιδιά. Το 24,8% δούλευε πριν σε τεχνικά επαγγέλματα, το 22% ως ιδιωτικοί υπάλληλοι, το 18% ως ελεύθεροι επαγγελματίες και το 16% στον τομέα του τουρισμού.

Σε ερώτηση σχετική με τον λόγο που πιστεύουν ότι είναι άστεγοι, το 29,8% δήλωσε ότι συμβαίνει λόγω οικονομικών προβλημάτων, ενώ το 17,3% λόγω ανεργίας. Δηλαδή ένα ποσοστό κοντά στο 47%, συνδέει την οικονομική συγκυρία με την κατάστασή του. Επίσης, το 47,6% θεωρεί υπεύθυνο για την κατάστασή του τους πολιτικούς.

Το 50% των αστέγων που συμμετείχαν στην έρευνα ζουν με 0-20 ευρώ μηνιαίως, το 63,8% κοιμάται έξω δίχως προστασία, το 1\3 έχει κακοποιηθεί έστω μια φορά, το 18,1% έχει κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Το 14,3% έχει βρει καταφύγιο σε νοσοκομείο για να περάσει την νύχτα του, ενώ στον αντίποδα το 30,2% έχει περάσει έστω μια νύχτα στην φυλακή.

Εντύπωση κάνει που το 52,4% δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα με την εξασφάλιση τροφής, ενώ το 47,1% δεν θεωρεί πρόβλημα την ένδυση. Ωστόσο, το 41% αντιμετωπίζει πρόβλημα με την εύρεση χώρου για να κάνει μπάνιο. Σημαντικότερες ανάγκες καταγράφηκαν ποσοστιαίως η στέγαση (85,6%), η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (83,1%), η εργασία (76,5%) και η σωματική φροντίδα (75%).

Όσο αφορά το οικογενειακό περιβάλλον και τις λοιπές κοινωνικές συναναστροφές, το 63,5% των οικογενειών γνωρίζουν την κατάσταση του άστεγου μέλου τους και το 67,5% αδιαφορούν ή είναι εχθρικές. Επιπλέον, το 45,2% δεν έχει κανέναν φίλο. Το όποιο υποστηρικτικό περιβάλλον συνήθως προέρχεται από περαστικούς, μαγαζάτορες και άτομα που τυχαίνει να περνάνε κάθε μέρα από το ίδιο σημείο. Γι’ αυτό ακριβώς οι περισσότεροι άστεγοι αποφεύγουν να μετακινούνται από μέρη που βρίσκονται.

Από την έρευνα προέκυψε ότι το 79,8% των αστέγων πιστεύουν πως η κατάσταση μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, γεγονός που δείχνει πως οι άνθρωποι δεν χάνουν την ελπίδα τους. Για το τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η κατάστασή τους, το 71,7% των αστέγων απάντησε πως πρέπει να πάρει μέτρα πρόληψης το κράτος.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός και μέσω της έλλειψης κατοικίας είναι ένα φαινόμενο που αναδεικνύεται ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ως ένα μέγιστο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Τα μέτρα λιτότητας δημιουργούν άνεργους και άστεγους, ανθρώπους που πριν υποτίθεται ότι ζούσαν μια “ασφαλή” ζωή. Επίσης, η κατάρρευση του κράτους πρόνοιας και η καρατόμηση των κοινωνικών παροχών (ως πολιτική επιλογή), θέτει υπό αμφιβήτηση την στέγαση.

Πέρα της ευαισθητοποίησης σε επίπεδο κοινότητας που είναι αναγκαία, -καθώς πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους άστεγους ως περιθωριακούς ή άτομα που είναι άξια της τύχης τους- είναι απαραίτητη και η θεσμοθέτηση μέτρων προστασίας για την κατοικία, η καταγραφή των ποσοτικών και ποιοτικών στοιχείων των άστεγων, καθώς και η έμπρακτη νομοθέτηση που θα προλαμβάνει τον αποκλεισμό από την στέγη.

Οι άστεγοι δεν έχουν καταγραφεί σε εθνικό επίπεδο, αλλά το σίγουρο είναι ότι ο αριθμός τους αυξάνει (25% η τάση προς τα πάνω). Το να συνηθίζουμε στην εικόνα και την κατάσταση του να μένουν άνθρωποι στον δρόμο υπό ακατάλληλες και επικίνδυνες συνθήκες, πέρα από την απώλεια της ανθρωπιάς μας, απειλούμαστε να βρεθούμε κι εμείς σε ανάλογη θέση. Μπορεί πριν κάποια χρόνια αυτό να φάνταζε εφιαλτικό κι απίθανο σενάριο, αλλά στην Ελλάδα των μνημονίων το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν είναι ασφαλής

πηγη