ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ ΣΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΠΥΡΓΗΣΙΟΥ

        Γράφει    Βασίλης Γιαννόπουλος    (Σούλιας του Θανάση-Γιωργιά) 
Συγκλονιστικό το αφήγημα του Παλιοπυργήσιου για το μοιραίο τέλος του αγαπημένου μας Κώστα Γιαννόπουλου (Ζάρου). Είναι ακριβώς έτσι όπως του τα διηγήθηκε ο Κώτσιος του Μαγγόγιαννη. Εγώ θέλω μόνο να συμπληρώσω κάποια κενά στη θύμισή του, μια και το θέλει ο ίδιος για επιβεβαίωση. Εκείνη τη χρονιά πήγα με τη μάνα μου στη Στρέζοβα στο πανηγύρι και μου πήρε παπούτσια-προκαδούρες να φοράω στο Γυμνάσιο για να μη λιώνουν, να αντέχουν.
 Κατηφορίζοντας εγώ, ο Κώτσιος και ο Θανάσης του Αγγελάρα εκείνη την ημέρα από μια πλαγιά προς τη Λίμνη, πατάω σε μια κοτρώνα, γλυστράω, ακουμπάει το αριστερό μου πόδι με δύναμη στο έδαφος και γύρισε το πέλμα, κάνοντας ένα γάμα με το υπόλοιπο πόδι. 

Έτρεξε ο Κώτσιος να με βοηθήσει γιατί το σκουμάρι έφτανε στο χωριό και μου γύρισε το πέλμα στα ίσια. Δεν το τράβηξε όμως-που να ξέρει- για να έλθει στη θέση του και ο πόνος συνεχιζόταν αβάσταχτος. Ειδοποιήσαμε στο χωριό για το συμβάν και ήρθε ο μακαρίτης ο θείος μου ο Νικόλας με το μουλάρι και όλοι μαζί κινήσαμε για το Χωριό. Φωνάξανε την Καραλού και με τα πρακτικά της γιατροσόφια, ζέστανε νερό σε ένα δοχείο, μου ‘βαλε το πόδι πάνω για να μαλακώσει και το τράβηξε με δύναμη για να το φέρει στη θέση του. Τα κατάφερε μια χαρά, αλλά το σκουμάρι ακουγόταν στην Κουκούλα. Μου το ̉δεσε, έβαλε καλάμια και έμεινα πολύ καιρό στο κρεβάτι.

     Όταν ένιωσα κάπως δυνατός να περπατήσω με πήρε η μάνα μου καβάλα στο μουλάρι και ανηφορίσαμε για τα Λαγκάδια. Είμαστε αρκετοί μαζί, όπως τα αφηγείται ο Κώτσιος και βέβαια ο Κώστας του Ζάρου, που έμενε πίσω, δεν μπορούσε να μας φτάσει. Σταματάγαμε, μας έφτανε και συνεχίζαμε. Υποπτευθήκαμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Η μάνα μου πιο έμπειρη και παρατηρητική του λέει: «Παιδάκι μου είσαι κίτρινο, να  ̉χεις τίποτα;», «Δεν ξέρω, θειά», της απαντάει. «Όλο αποσταίνω.».
 Έτσι φτάσαμε στα Λαγκάδια. Ο Κώτσιος έμεινε στο ίδιο σπίτι με τον Κώστα και  ̉γω με τον Θανάση του Αγγελάρα στο σπίτι της Κατερίνας στη Λάκα. Η συνέχεια όπως την αφηγείται ο Παλιοπυργήσιος. Κάναμε παρέα ώρες στον Κώστα-τον αγαπούσαμε- ήταν καλό παιδί και γλυκομίλητο. Το τέλος του ήλθε πολύ σύντομα. Μας συγκλόνισε και πολύ περισσότερο γιατί τότε δεν υπήρχαν τα μέσα για να αντιμετώπισθεί η αρρώστια του αποτελεσματικά. Ήταν εκείνα τα πέτρινα χρόνια που μας άφησαν τα σημάδια τους στην κατοπινή μας ζωή και καλά κάνει ο Παλιοπυργήσιος και αναρωτιέται συγκρίνοντάς τα, μήπως γυρίσουμε σε κείνη την εποχή, που εμένα μου  ̉φτιαχνε η μάνα μου «αθλητικές» φανέλλες, από κουρέλια. Ο πατέρας του Κώστα δεν μπόρεσε να διασκεδάσει το χαμό του και πέθανε από μαρασμό. Ο Κώτσιος του Μαγγόγιαννη, μη μπορώντας να ζήσει σε κείνο το σπίτι που έμενε με το Κώστα, γιατί κάθε γωνιά του θύμιζε το δράμα του, ήλθε και έμεινε στο σπίτι το δικό μας μέχρι που τελείωσε η σχολική χρονιά.