Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

ΤΗ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ Η ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΑΠΛΑ ΚΑΕΙ Η ΛΑΜΠΑ?

 Ο Γιάννης Αγιάννης της διπλανής πόρτας
Κανείς δεν είναι έξω από το όνειρο, έγραφε ο Ουγκώ. Είμαστε όλοι τυχοδιώκτες των ιδεών μας. Και όπως κάποιος φτιάχνει το όνειρό του, έτσι φτιάχνει και τη ζωή του.
Το πιο σπουδαίο από όλα τα μυθιστορήματα. Ετσι το είχε χαρακτηρίσει στην εποχή του ο Λέων Τολστόι. Και όμως, οι «Αθλιοι» δεν παύουν σήμερα να είναι παραμελημένοι από τους αναγνώστες και υποτιμημένοι από τους κριτικούς. Οχι πάντως από τον Βάργκας Λιόσα που 150 χρόνια από την πρώτη έκδοσή του βλέπει το βιβλίο του Βίκτωρος Ουγκώ σαν μια εναλλακτική πραγματικότητα που μπορεί να μας βοηθήσει να φανταστούμε έναν διαφορετικό και καλύτερο κόσμο από τον δικό μας.

Η πρόθεση του Ουγκώ να αλλάξει το άτομο και την κοινωνία μέσα από τη λογοτεχνία πάει καιρός που μας φαινόταν μάλλον αθώα ή ακόμη και αφελής. Ομως όχι πια. Οι εικόνες της κοινωνίας που βλέπουμε σήμερα και τους εαυτούς μας μέσα σε αυτήν μπορούν να μας πείσουν πως οι «Αθλιοι» είναι αληθινοί και πως ο Γιάννης Αγιάννης μπορεί να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο άνεργος, ο φτωχός εργάτης, ο ξεπεσμένος μικροαστός, μολονότι ο Ουγκώ τον φαντάστηκε πριν από δύο αιώνες.

Στον καιρό του, το μυθιστόρημα διαβάστηκε πολύ (μια από τις πρώτες γλώσσες στις οποίες μεταφράστηκε ήταν η ελληνική). Δέχτηκε όμως πολλές κακές κριτικές. Αλλοι έβρισκαν το θέμα του ανήθικο, άλλοι υπερβολικά συναισθηματικό και άλλοι δεν έκρυβαν την ανησυχία τους για την προφανή συμπάθεια του συγγραφέα προς τους επαναστάτες. Οπως ο Λαμαρτίνος, που έβλεπε στους «Αθλίους» την «εποποιία του όχλου», όπου κυριαρχεί «το πιο φονικό, το πιο τρομερό από όλα τα πάθη, το πάθος για το αδύνατο», «η υπερβολή των ιδανικών που φανατίζουν τον λαό με την ελπίδα να ανατρέψει προς όφελός του τις οργανικές ανισότητες που έχει δημιουργήσει η δύναμη των πραγμάτων, που τον πείθουν ότι τα δυο θεμέλια κάθε κοινωνίας που δεν είναι βάρβαρη, η ιδιοκτησία και η οικογένεια, που και τα δυο θεσπίστηκαν από τον Θεό και όχι από τον άνθρωπο, μπορούν να καταργηθούν - αυτό είναι το όνειρο, αυτή είναι η παράνοια, αυτή είναι η ιεροσυλία, αυτή είναι η κόκκινη ή η μαύρη σημαία της κοινωνικής φιλοσοφίας».

Τέτοια λόγια που αντηχούσαν αναχρονιστικά για την εποχή τους εξακολουθούν να ακούγονται και σήμερα που το «πάθος για το αδύνατο» έχει γίνει κάτι σχεδόν αδιανόητο λέει στην εφημερίδα «Λε Μοντ» η Ανί Λεμπρίν, συγγραφέας του βιβλίου «Βικτωρ Ουγκώ, ο εκλεκτός του λαού». Σαν να μην υπάρχει πια καμιά αμφιβολία σε όλους εκείνους που κυβερνούν τις τύχες των ανθρώπων ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, οδηγούν κάθε τόσο τον κόσμο σε νέες κρίσεις. Και πιστοποιούν κάθε φορά την υποταγή τους, αναλαμβάνοντας τη διαχείριση των συμφορών που οι ίδιοι ευθύνονται γι' αυτές.

Κανείς δεν είναι έξω από το όνειρο, έγραφε ο Ουγκώ. Είμαστε όλοι τυχοδιώκτες των ιδεών μας. Και όπως κάποιος φτιάχνει το όνειρό του, έτσι φτιάχνει και τη ζωή του.
.πηγη

Χτες βράδυ
Έβαλα να ακούσω τραγουδια παλιά . Από εκείνα τα χιλιοτραγουδισμένα που λατρεύτηκαν αλλά στο δρόμο ξέχασαν οι άνθρωποι την ουσία των στίχων.
Ξεφύλισσα μερικές παλιές σημειώσεις για να εξακριβώσω πόσο και αν έχω αλλάξει από τότε. Τότε που νόμιζα...
Δεν σας κρύβω πως ο ψυχισμός μου, όπως και πολλών άλλων πλέον, χωρίζεται άγρια σε δυο μέρη. Από τη μια οργή κι από την άλλη θλίψη. Απέραντη θλίψη.

..Η αισιοδοξία παρακολουθεί απλά τις εναλλαγές στη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια σαν τουρίστας. Αραχτή κάπου μακριά , αμέτοχη, ξένη σε όσα συμβαίνουν.
Υπάρχει ένα επικίνδυνο όριο που πιστεύω πως έχουμε αρχίσει να το ξεπερνάμε. Οχι ένας ένας από εμάς , εννοώ ένα όριο επικίνδυνο που το καταρρίπτει χωρίς σκέψη πλέον, με το ένστικτο προχωρώντας , το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.

Μπορεί ακόμα να κυκλοφορεί χρήμα, μπορεί να είναι πολλοί οι σιωπηλοί, οι αμέτοχοι, μπορεί να υπάρχει κόσμος που κάνει το παιχνίδι του εαυτούλη του ακόμα, αλλά πόσους χαρούμενους βλέπετε γύρω σας? Ακόμα κι από αυτούς που περνάνε με το αμάξι τους και τη μουσική στο τέρμα, ακόμα κι από τα παιδιά που χορεύουν στα κλαμπ, ακόμα κι οι τηλεπερσόνες που παρελάζουν χαζοχαρούμενα από τα κανάλια, πόσες φάτσες βλέπετε να λάμπουν να είναι ευτυχισμένες?

Κοιτάζω τα πρόσωπα γύρω μου και τρομάζω. Στα περισσότερα μάτια δεν υπάρχει γαλήνη, ουτε καν λογική. Δεν έχει σημασία αν ο τάδε καταναλώνει τη ζωή του σε σκουπίδια ή ο άλλος παλεύει για μεγάλα ιδανικά. Και οι δυο κουβαλάνε ένα βλέμμα γεμάτο πανικό.

Κι όσα βλέμματα δεν έχουν φτάσει καν σ΄αυτό το πανικό, τα κοιτάζεις και δεν έχουν τίποτα μέσα τους. Τίποτα άλλο εκτός από συνήθειες. Συνήθειες που τις νομίζουν ζωή. Κλισέ, εμμονές, πεποιθήσεις που τους κρατάνε σε ένα συνεχόμενο ρελαντί, να μην μπορούν να απολαύσουν ούτε μια επικίνδυνη κούρσα, ούτε ένα ρομαντικό περίπατο της ψυχής...

Χλιαροί, μέτριοι, αποκοιμισμένοι σε στρώματα φτιαγμένα από ψέμματα
Και στην απέναντι όχθη μάτια γεμάτα απορίες, αγουροξυπνημένα από ένα μεγάλο και βαθύ ύπνο, γεμάτα θολωμένη οργή που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν κάποιον να φωνάξει το ονομά τους, να τους επιστρατεύσει σε κάποιο πόλεμο, για να μπορέσουν να βρουν κάτι να υπερασπιστούν.

Το μόνο συναίσθημα αυτή τη στιγμή που μπορεί να γεμίσει τις άδειες ψυχές είναι η υπεράσπιση κάποιου ιδανικού. Αλλοι το ψάχνουν στο πατριωτισμό, άλλοι στο ταξικό αγώνα, άλλοι στη διαφύλαξη του πολιτισμού, άλλοι στην επιθυμία για ανατροπή, επανάσταση, εξέγερση, άλλοι γίνοναι απλά τραγικοί αυτόχειρες...

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν οι χώροι που κυρήσσουν την όποια αλλαγή, οι αντι-μνημονιακοί χώροι, τα αντιμνημονιακά κόμματα, όσοι υπόσχονται πως θα είναι οι φύλακες ίσως της δυσκολότερης μάχης που θα δώσει η Ελλάδα για να κρατηθεί ζωντανή , (όχι πολυ μακριά, στο άμεσο μέλλον θα ξεκινήσει το χάος), είναι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκτός από τα όποια κεκτημένα τους , έχουν χάσει τη πίστη τους σε ότι μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσαν δεδομένο. Η κοινωνία είναι γεμάτη από ανθρώπους που έχει κλονιστεί η σιγουριά τους. Ανθρώπους που έμειναν χωρίς στέγη κι όπως έλεγε ο Μπρεχτ γυρίζουν στις γειτονιές με ένα κεραμίδι στο χέρι για να βρουν που είναι το σπίτι τους...

Μια κοινωνία που έχει συγκλονιστεί από τη μικρασιατική καταστροφή, τις χαμένες πατρίδες, τη φασιστική επέλαση, δυο παγκόσμιους πολέμους , έναν απίστευτο σε αγριότητα εμφύλιο , μια επέλαση του ψυχρου πολέμου με το χειρότερο του πρόσωπο, δικτατορία, τη προδοσία της Κύπρου, και τον εξευτελισμό όλων των οραμάτων της μεταπολίτευσης , μια κοινωνία που παρασύρηκε στο να ξεπουλήσει τους λόγους που θα μπορούσαν να την κάνουν ευτυχισμένη, πεφήφανη, γενναία, μοιάζει να παρασέρνεται , να αδρανεί, να υποτάσσεται ή να βγάζει κραυγές που δεν έχουν σημασία, όμως κατά βάση μετατρέπεται σε κάτι επικίνδυνο.

Είναι το αγρίμι που αφουγκράζεται το κίνδυνο, τον αόρατο εχθρό, τον επερχόμενο θάνατο, και γρυλίζει δείχνοντας τα δόντια, χωρίς να έχει βγάλει ακόμα τα νύχια. Το γρύλισμα ακούγεται αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει. Που θα ορμήξει. Γιατί δυστυχώς εδώ και πολύ καιρό, ο πολιτικός κόσμος έχει χάσει την ικανότητα να μεταφράζει τα γρυλλίσματα της κοινωνίας και να τα κατανοεί εγκαίρως πριν το δάγκωμα. Ολος ο πολιτικός κόσμος. Δεξιά κι αριστερά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ή αφελές που όλο και περισσότεροι επιζητούν σήμερα να συσπειρωθούν σε ομάδες που δεν είχαν συμμετοχή στο θλιβερό αυτό Κοινοβούλιο και σε όλο το σκηνικό της εξευτελιστικής και πέρα από κάθε φαντασία αισχρής κατάληξης της πολυπόθητης μεταπολίτευσης. Δεν είναι τυχαίο ούτε αφελές που ξεψαχνίζουν οι περισσότεροι τι καπνό φουμάρει κάθε νέα κίνηση, κάθε νέα πρωτοβουλία.

Οργή, εξαθλίωση και έλλειψη εμπιστοσύνης στη Πολιτεία είναι ένα τρίπτυχο που σύντομα θα κοιτάξει την άβυσσο. Κι η άβυσσος θα μας κοιτάξει κι αυτή..

8 σχόλια :

  1. Ανώνυμος17/3/12 22:48

    Gerolyke θέλω ρεπορτάζ αύριο από το χορό γιατί σ εμένα προέκυψε έκτακτη δουλειά και δεν θα είμαι δυστυχώς εκεί. Καλή διασκέδαση σε όλους
    Νις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος18/3/12 09:29

    σε φτυνουν λες βρεχει,σε λενε ρε μαλακα σε πειραζει το ρε παιρνουν το ψωμι του παιδιου σου λες εμενα δε με πειραξε,κοβουν τη συνταξη και το μισθο του αλλου λες ε δεν το αξιζε......και μετα γιατι να μην πιστεψουμε οτι σε ραντισανε αντι με αγιασμο με αγνωστο αποβλακωτικο υγρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος18/3/12 18:59

    Δεν πήγατε ζουδάκια να ψηφίσετε ε?????

    και μου το παίζατε τόσα χρόνια δημοκράτες....

    Βέβαια τότε που το παίζατε...δημοκράτες είχε ....κορύτο...

    Τώρα στην πομπή σου μάρτη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος18/3/12 19:33

    ΖΟΥΔΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ.ΡΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΚΟΛΑΕΙ ΣΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΜΕΤΑ ΤΑΥΤΑ ΑΚΟΜΑ ΠΑΣΟΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος18/3/12 19:51

    Μουτσιούλησες και συ μάτι μου στον κορύτο και τώρα ....σκουπίζεσαι????? γι' αυτό δε γρικάς μπίτι από ...χούμορ (όχι χιούμορ)

    ο-ί το δόλιο, παλαβωμένο μοιάζει, αλλά δεν ξέρω γιατί. Θα το ανακαλύψω που θα μου πάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος18/3/12 21:23

    AINTE BRE ANOHTE POYXEISKAI XIOUMOR

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος19/3/12 07:58

    ΠΑΣΟΚ.

    ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος19/3/12 09:51

    ΔΗΛ ΕΖΗΣΕ ΕΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΨΗΦΙΣΕ ΤΟ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΑΡΙΟ ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣΑΝΕ ΑΚΟΜΑ.ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΑΠΑΛΑ ΜΕ ΜΟΝΑΧΟΥΠΟΨΗΦΙΟ.ΟΥΤΕ 5% ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΕΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.