Η πώληση της πατάτας

Είναι πια κοινός τόπος: όταν ένα θέμα σκάει από το πουθενά, σαν φωτοβολίδα, αυτόματα σχεδόν δημιουργούνται δύο παρατάξεις στο δημόσιο διάλογο: από τη μία οι ενθουσιώσεις θιασώτες, από την άλλη οι συνοφρυωμένοι σκεπτικιστές. Η ιστορία με τις πατάτες από το Νευροκόπι που φτάσανε στην Κατερίνη με 2,5 ευρώ το δεκάκιλο δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Βρέθηκαν κι εκείνοι που τη χαιρέτισαν με ενθουσιασμό προαναγγέλοντας τον θάνατο των μεσαζόντων, βρέθηκαν κι οι άλλοι που άρχισαν τη μουρμούρα: Μήπως όμως οι πατάτες δεν είναι πρώτης ποιότητας; Μήπως είναι μικρές; Μήπως είναι πρασινισμένες ή μεταλλαγμένες; Και καλά με τις πατάτες, αλλά μπορεί να γίνει το ίδιο με το γάλα; Με το κρέας; Με τα καύσιμα και το πετρέλαιο θέρμανσης; (!)

Ειλικρινά δεν βλέπω γιατί πρέπει να πάμε είτε στο ένα είτε στο άλλο άκρο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ιστορία αυτή με τις πατάτες είναι σημαντική όχι γιατί ανακαλύψαμε εκ νέου τον τροχό, αλλά για έναν άλλο, τελείως διαφορετικό λόγο: διότι μπορούμε να συγκρίνουμε τι κατάφεραν μια χούφτα άνθρωποι με το τι δεν κατάφεραν, τριάντα χρόνια τώρα, δυο ντουζίνες υπουργοί Εμπορίου, Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας ή όπως διάλο λέγεται αυτήν την εβδομάδα. Μεμονωμένο επίτευγμα ναι, αποσπασματικό ναι, ανεπαρκές ναι, ό,τι θέλεις, αλλά σκέψου ότι από τη μια μεριά έχεις μια κίνηση πολιτών (από τις αναρίθμητες που υπάρχουν σε όλα τα μέρη της χώρας) με μόνα εφόδια μια καλή ιδέα, μια ιστοσελίδα κι ένα τηλέφωνο, κι από την άλλη έχεις κοτζάμ υπουργείο, με όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του Κράτους στη διάθεσή του, με παρατηρητήρια τιμών, αγορανομίες, υπουργικές αποφάσεις και γκεστ σταρ τον Κίμωνα Κουλούρη, να παιδεύονται τριάντα χρόνια με αποτέλεσμα μηδέν εις το πηλίκο.

Ε, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς αν τελικά αυτός ο δράκος που σχηματικά αποκαλούμε Μεσάζοντες, που απ' τη μια ρίχνει τους παραγωγούς δίνοντάς τους ψίχουλα κι απ' την άλλη αισχροκερδεί με τους καταναλωτές φουσκώνοντας τις τιμές στο ράφι, αν είναι τελικά τόσο δράκος όσο μας τον ζωγραφίζουν τόσα χρόνια, αν είναι τόσο δράκος που κανένας Αη-Γιώργης, υπουργός ή υφυπουργός ή γενικός γραμματέας, ούτε καν ο Κίμωνας Κουλούρης, να μην μπορεί να τα βάλει μαζί του. Ή αν δεν είναι παρά ένα κουνάβι ντυμένο δράκος, που βρήκε άμμο και κυλιέται επειδή κανείς δεν θέλησε ποτέ να ασχοληθεί στ' αλήθεια με το πρόβλημα, είτε από ανικανότητα, είτε από αδιαφορία, είτε επειδή και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχουν συμφέροντα που κανείς δεν θέλησε ποτέ να αγγίξει.
Προφανώς το ζήτημα του ελέγχου των τιμών σε μία (υποτίθεται) ελεύθερη αγορά είναι πιο σύνθετο απ' όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως, προφανώς τριάντα ή σαράντα ή εκατό τόνοι πατάτες που διατέθηκαν χωρίς διαμεσολάβηση δεν είναι πανάκεια. Όμως η απλή αυτή κίνηση βοηθάει αν μη τι άλλο να ανέβει κάπως ο πήχυς, από εκεί που τον τοποθετούσαν τόσα χρόνια οι αρμόδιες αρχές (δηλαδή κατάχαμα), βοηθάει να μην αρκούμαστε στις φαφλατάδικες εξαγγελίες του κάθε Χρυσοχοΐδη και να απαιτήσουμε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα έχοντας πια ένα χειροπιαστό παράδειγμα ότι κάτι μπορεί να γίνει.
Αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι και λίγο.
πηγη