Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Tο τέλος του φόβου

Το ευφρόσυνο χρέος
Ας το πάρουμε απόφαση: Πτωχεύσαμε. Η Ελλάδα πτώχευσε ως κράτος και μαζί της και οι Ελληνες. Το φοβόμασταν, το ξορκίζαμε, κλείσαμε τα μάτια, αλλά συνέβη. Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι η τελευταία. Κι όλοι πια γνωρίζουμε ότι τα ερχόμενα πολλά χρόνια θα είναι δύσκολα, έτσι που ούτε τα είχαμε διανοηθεί.

Το θέμα είναι τώρα τι λες. Τι κάνουμε τώρα, μετά την πτώχευση: Εχουμε στόχο; Εχουμε όραμα; Κι έχουμε σχέδιο; Αν είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν έχουμε. Από τις πρώτες ώρες της οδυνηρής συνειδητοποίησης έως σήμερα, δεν υπήρξε αυτόχθον πρωτογενές σχέδιο διάσωσης της χώρας, χτισμένο σε δικές μας ιδέες και στηριζόμενο σε δικές μας δυνάμεις. Ο,τι συνέβη, μας συνέβη: πορευόμαστε αγόμενοι, φερόμενοι, ποδηγετούμενοι, πτυόμενοι από εταίρους και δανειστές. Για πολλούς λόγους, αλλά και διότι εμείς φανήκαμε αδύναμοι, στείροι, αιφνιδιασμένοι, αποσβολωμένοι ενώπιον τύχης χαλεπής, ανίκανοι να πάρουμε αυτή την τύχη στα χέρια μας. Κι αυτή γλίστρησε.

Συνέβη. Tώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το χρέος, με αριθμούς και σκληρούς πιστωτές, με το καλπάζον φάσμα της φτώχειας, με την ανάγκη, και κυρίως με τους εαυτούς μας. Τους εαυτούς μας πρώτα απ’ όλα έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε, αυτό είναι το χρέος, να σταθούμε στα πόδια μας, να πατήσουμε γερά στη γη, να μείνουμε όρθιοι. Αυτό προπάντων: όρθιοι. Υπερήφανοι και ταπεινοί ― μόνο έτσι θα είμαστε δυνατοί. Υπερήφανοι γι’ αυτό που είμαστε, όσο είμαστε• ταπεινοί για όσα δεν είμαστε, και πασχίζουμε να είμαστε.

Ετσι υπερήφανοι και ταπεινοί μπορούμε να κοιτάξουμε κατάματα τα παιδιά μας, και στα πρόσωπά τους να δούμε γονείς και προγόνους μαχητές και νοικοκυραίους, να δούμε υποχρεώσεις και ευθύνες, κληρονομιές και παράδοσεις, να δούμε το μέλλον ανοιχτό σαν διαρκή δυνατότητα. Το βαρύτερο χρέος είναι το πιο ευφρόσυνο, το χρέος στα παιδιά μας.
.

Οι (Δυτικοί) άνθρωποι (μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο) νιώθουμε την ανάγκη να πιστεύουμε ότι τα πράγματα που μας συμβαίνουν διέπονται από κάποια λογική, την οποία μπορούμε να κατανοήσουμε και στην οποία η δική μας ύπαρξη είναι αντικείμενο σεβασμού από το σύνολο των δυνάμεων της κοινωνίας.
Τις τελευταίες δεκαετίες, και καθώς οι κοινωνικοί αγώνες του 20ού αιώνα είχαν κοστίσει πολλές θυσίες στους λαούς της Ευρώπης, έγινε κυρίαρχη η αντίληψη περί προόδου η οποία θα ήταν αέναη και ωφέλιμη για τον καθένα, ακόμα και αν δεν συμμετείχε στα κοινά, αν κοιτούσε μόνο τα προσωπικά του συμφέροντα, αν δεν τον πείραζε η απάνθρωπη εκμετάλλευση των εργαζομένων της Ασίας που φτιάχνουν τα προϊόντα που καταναλώνει.
Τις τελευταίες δεκαετίες, και καθώς οι κοινωνικοί αγώνες του 20ού αιώνα είχαν κοστίσει πολλές θυσίες στους λαούς της Ευρώπης, έγινε κυρίαρχη η αντίληψη περί προόδου η οποία θα ήταν αέναη και ωφέλιμη για τον καθένα, ακόμα και αν δεν συμμετείχε στα κοινά, αν κοιτούσε μόνο τα προσωπικά του συμφέροντα, αν δεν τον πείραζε η απάνθρωπη εκμετάλλευση των εργαζομένων της Ασίας που φτιάχνουν τα προϊόντα που καταναλώνει.

Αντίστοιχα, τώρα που ο ελληνικός λαός δέχεται μία τόσο άγρια επίθεση σε αυτά που θεωρεί δεδομένα, βλέπουμε να ενεργοποιούνται μια σειρά από απόψεις προκειμένου να γίνει ανεκτό αυτό που κανονικά θα ήταν αδιανόητα τρομακτικό. Πιστεύουμε λοιπόν ότι η οικονομία κατέρρευσε επειδή οι Έλληνες δεν δούλευαν αρκετά ή ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους, ότι φταίνε οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ. Με άλλα λόγια, είναι, φαίνεται, παρήγορο να θεωρούμε ότι έχουμε ευθύνη για ό,τι μας συμβαίνει ή ότι οι υπαίτιοι είναι αδύναμοι κι αυτοί σαν κι εμάς, τους βλέπουμε κάθε μέρα και μπορούμε να τους τα πούμε ένα χεράκι, όπως συμβαίνει όλο και περισσότερο στις δημόσιες υπηρεσίες. Αυτή η πεποίθηση, όσο και να αντιβαίνει τα δεδομένα που έχουμε για την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, μάς επιτρέπει να μην βλέπουμε την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή ένα ισχυρό σύστημα, τεραστίων συμφερόντων, επιτίθεται μετωπικά και συνειδητά στις ζωές μας, ότι η πρόθεση είναι η καταστροφή των στοιχειωδών δικαιωμάτων μας, ότι το να βρεθούν άνθρωποι στον δρόμο δεν είναι καν κάτι που το ζυγίζουν με τα κέρδη τους, τους είναι απολύτως αδιάφορο.

Τη στιγμή που ο αντίκτυπος των μέτρων είναι απολύτως πραγματικός και αλλάζει την καθημερινότητά μας, που ο φόβος και η μελαγχολία φωλιάζει μέσα μας, έχουμε ανάγκη να φέρνουμε την αντιπαράθεση σε μεγέθη που κατανοούμε και στα οποία πιστεύουμε ότι έχουμε κάποιον έλεγχο. Αναρωτιόμαστε πώς και δεν σκέφτονται την αξιοπιστία τους, της υστεροφημία τους, ακόμα και την σωματική τους ακεραιότητα. Πολλοί πίστεψαν ότι ο Παπαδήμος θα ενδιαφερόταν για τον λαό του οποίου διορίστηκε πρωθυπουργός. Λιγότεροι, ελπίζω, θα πίστεψαν ότι ο Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης διαπραγματεύονταν με την τρόικα. Είναι σημαντικό να πιστεύουμε ότι κάποιοι είναι με το μέρος μας και ότι αυτοί έχουν κάποια ισχύ, δεν είναι φορείς μιας πολιτικής και μιας ιδεολογίας, αναλώσιμοι και αυτοί.

Κι έτσι, με αυτή την εκλογίκευση της πραγματικότητας, μπορούμε να πιστεύουμε ότι δέκα μέρες στο Σύνταγμα είναι αρκετές για να νικήσουμε, και να αποσυρόμαστε στο σπίτι μας μοιρολατρικά αφού δεν τα καταφέραμε, ότι θα γίνουν εκλογές χωρίς να τις διεκδικήσουμε, ότι το νεοφιλελεύθερο σύστημα δεν θα πολεμήσει οικονομικά και φυσικά εναντίον μας.

Δυστυχώς για μας, αν ρίξουμε μία ματιά νοτιότερα, στην Αίγυπτο, θα δούμε ξεκάθαρα πόσο ακριβή είναι η ελευθερία και η δημοκρατία. Αν καταλάβουμε ποιος παλεύει εναντίον μας, αν αντέξουμε τον φόβο που αυτό μοιραία προκαλεί, θα απεγκλωβιστούμε από τη λογική της ανάθεσης της σωτηρίας μας στους αντιπάλους μας, και θα στραφούμε στη συλλογική οργάνωση και δράση των από κάτω, που είναι το μόνο αποτελεσματικό όπλο απέναντι σε μια τέτοια επίθεση.

• Η Φιλιώ Τσουκαλά είναι ψυχολόγος

πηγη

4 σχόλια :

  1. ΡΕΝΤΕΖΕΛΑΣ11/2/12 22:22

    ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ,ΡΕ, ΔΕ ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΝΗΣΤΙΚΟΣ Σ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΤΟΠΟ Μ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΜΠΛΑΜΠΛΑΔΕΣ!!!!!!!ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΦΤΩΧΟΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος11/2/12 22:34

    σωστος ....παμε κλαρινα αποψε και αυριο συνταγμα....και να πανε να πινιγουνε....τι φτωχος με 100 ευρω στην τσεπη τι φτωχος με 3....gerolykos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΡΕΝΤΕΖΕΛΑΣ11/2/12 22:54

    ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν συγκινηθήκατε απόψε με τον παπαδήμο? Εγω δάκρυσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.