«Γηράσκω αεί…διδασκόμενος;»

Ψες το βράδυ κι ενώ είχα βάλει το ποτάκι μου, είχα βουλιάξει στην πολυθρόνα μου και ετοιμαζόμουν να αφεθώ στην γλυκιά θαλπωρή της οικίας μου είπα να σεργιανίσω λίγο στο youtube μιας και δεν είχε τίποτε της προκοπής στην τηλεόρααση… Έτσι οδηγούμενος σε παλαιότερη δημοσιογραφική εκπομπή της “Έρευνας” για άλλη μια φορά γέμισα οργή για τους κυβερνώντες της άμοιρης αυτής χώρας. Στράφι πήγαν όλα, εκνευρίστηκα τόσο που ο Μορφέας είχε πετάξει και μου αρνιόταν πεισματικά τις αγκάλες του. Το θέμα δεν ήταν τίποτε άλλο από το πολύπαθο εκπαιδευτικό σύστημα μας.

Δεν υπήρχαν αναλύσεις επί αναλύσεων και ετοιμοπόλεμοι πολιτικοί υπέρμαχοι της κάθε αποτυχημένης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που χρόνια τώρα δοκιμάζουν στα παιδιά μας. Ο δημοσιογράφος απλά συνέκρινε δύο μαθητές που έχουν την ίδια ηλικία, πηγαίνουν και οι δύο σε δημόσια σχολεία, βρίσκονται και οι δύο ένα χρόνο πριν την εισαγωγή τους σε κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα και ανήκουν και οι δύο σε μικρές χώρες της Ε.Ε. όπου η οικονομική κατάσταση σε γενικές γραμμές εκείνη την εποχή ήταν ίδια. Μου φαινόταν απίστευτο το ότι ο Φιλανδός μαθητής είχε εκτός από τις άρτιες κτιριακές εγκαταστάσεις και παροχές (εργαστήρια, υπολογιστές, αίθουσα media, βιβλιοθήκη, δωρεάν γεύματα, γυμναστήριο και μαθήματα χορού και μουσικής) τη δυνατότητα να επιλέξει εκείνος τα μαθήματα που θα ρίξει το κέντρο του ενδιαφέροντος του αφού από τα εβδομήντα πέντε μαθήματα του φιλανδικού Λυκείου τα σαράντα πέντε μόνο είναι υποχρεωτικά και τα υπόλοιπα επιλογής. Κατά συνέπεια δίδεται η δυνατότητα στον μαθητή να πάρει τις στοιχειώδεις βασικές γνώσεις και να ασχοληθεί παράλληλα με τομείς που του αρέσουν και να καλλιεργήσει τα ταλέντα του. Αντίθετα η Ελληνίδα μαθήτρια περνάει όλη τη μέρα της σε ένα μίζερο σχολείο (δίχως βιβλία όπως ζήσαμε φέτος) και σε ένα φροντιστήριο παπαγαλίζοντας κατεβατά χωρίς να μαθαίνει πώς να χρησιμοποιεί την κριτική αναλυτική σκέψη που είναι απαραίτητη σε κάθε επιστήμη απλά και μόνο για να καταφέρει να μπει κάπου, σε κάποια από τις δεκάδες σχολές που έχει δηλώσει χωρίς να ξέρει καν ούτε η ίδια με τι θα ασχοληθεί στο μέλλον.

Τι κάνουμε λοιπόν λάθος;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι που πραγματικά με εξοργίζει. Δεν είναι τυχαίο πως στα γεγονότα του Δεκέμβρη το 2008, μια αληθινή εκτόνωση της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής, οι μαθητές και οι καθηγητές είχαν τον πρώτο λόγο διαμαρτυρίας. Ο σοφός λαός μας λέει πως το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» και δεν έχει άδικο. Με συχνότητα ετήσια σχεδόν (ανασχηματισμοί επί ανασχηματισμών) κάθε αναρμόδιος γίνεται υπουργός παιδείας κουβαλώντας μαζί την κουστωδία του και ξηλώνοντας εκείνη του προκάτοχού του (φαινόμενο καθαρά ελληνικό). Κάθε κυβέρνηση υποκινούμενη από ευτελή λαϊκισμό καταργεί τις μεταρρυθμίσεις της προηγούμενης και πάει λέγοντας.

Σε ένα τόσο λοιπόν ασταθές περιβάλλον πως μπορεί κάποιος να δημιουργήσει στέρεα θεμέλια για έναν κλάδο τόσο ζωτικό όσο είναι η παιδεία;

Οι καθηγητές στην Φιλανδία προέρχονται όλοι από πανεπιστήμια και κολέγια (σαν κι αυτά που ακόμα δεν έχει αναγνωρίσει για ευνόητους λόγους η Ελλάδα) που βασίζονται στην έρευνα και τη μελέτη. Για να διδάξεις πρέπει να έχεις μεταπτυχιακό. Όλοι σχεδόν οι απόφοιτοι απορροφούνται στην παιδεία. Αντίθετα οι δικοί μας καθηγητές αποφοιτούν μετά κόπων και βασάνων από τα ελληνικά πανεπιστήμια όντας απλά και μόνο εγγράμματοι μην έχοντας κανένα ίχνος πνευματικής καλλιέργειας. Όταν επιτέλους πάλι μετά μεγίστου κόπου διοριστούν (γιατί και το σύστημα διορισμού συχνά πυκνά αλλάζει) είναι αναγκασμένοι να εργασθούν κάτω από άθλιες συνθήκες και με λιγότερα χρήματα τα οποία όπως μας τρομοκρατούν καθημερινά ένας Θεός ξέρει που θα φτάσουν (ο κατώτερος μισθός ενός καθηγητή μέσης εκπαίδευσης στην Φιλανδία ανέρχεται στα 2.200€!).

Πολλοί θα τρέξουν να πουν πως οι έλληνες μαθητές είναι οι καλύτεροι στην Ευρώπη αφού έχουν να παλέψουν με ένα απαιτητικό σύστημα. Τρίχες! Μύθοι που διαδίδουμε για να μην αισθανόμαστε μαλάκες. Το 2006 η χώρα μας ήρθε 38η σύμφωνα με τις μελέτες του επίσημου ευρωπαϊκού οργανισμού παιδείας. Η Φιλανδία φυσικά πρώτη…
πηγή