Πανελλήνιες.. Ένα νέο είδος παιδιού-υβριδίου

Πανελλήνιες εξετάσεις.. Μια ατμόσφαιρα που συνδυάζει το καθαρτήριο του Δάντη με τις πιο σφοδρές ενδοοικογενειακές συγκρούσεις.. –«Μην βγαίνεις έξω.. διάβασε.. θα σε φάνε οι άλλοι.. Τι θα γίνεις στη ζωή σου; Ένα «τίποτα» θα γίνεις αν δεν περάσεις! Ένα «τίποτα» να το θυμάσαι»! Η ασίγαστη αγωνία του γονιού να κατακτήσει το παιδί του μια διακριτή και υψηλή κοινωνική θέση και δια μέσου του παιδιού ίσως να γίνει και ο ίδιος αυτό που δεν κατάφερε στη ζωή του.. Όλα για το παιδί λοιπόν ρε γαμώτο.. Για τον απόγονο που κουβαλά και τη δική μας ζωή, τις επιτυχίες ή αποτυχίες μας, τις επιθυμίες ή απωθημένα μας.. Φροντιστήρια, ολόκληροι μισθοί στην παραπαιδεία, κεφάλαια που επενδύονται σε ένα μέλλον όλο και πιο σκοτεινό, όλο και πιο άδηλο.. Σε ένα μέλλον των υπόγειων «μνημονίων» όπου ό,τι και να επενδύσει κανείς, σε ύλη ή συναισθήματα, προορίζεται για «αγοραία» ιδιοποίηση..
στη φωτό αγράμματοι με διδακτορικό έτοιμοι για την αγορά εργασίας..
Για ένα τέτοιο ξεπουλημένο μέλλον οι οικογένειες παλεύουν να θωρακίσουν τον αγαπημένο απόγονο με master και doctora και με όλο και πιο εξειδικευμένα πτυχία και γνώσεις, για να μπει αύριο το ..παιδί στον πιο βάρβαρο ανταγωνισμό ανθρώπου με άνθρωπο.. Κι ας έχει αποθηκεύσει στον «σκληρό δίσκο» του έναν τεράστιο όγκο μαθηματικών και οικονομικών τύπων κι ας στερείται παντελώς κάθε κλασικής και ανθρωπιστικής παιδείας που θα μπορούσε να τον κάνει καλύτερο άνθρωπο.. Κι ας βγει αύριο στην αγορά εφοδιασμένος με τύπους, μόνο και μόνο για να φάει τους άλλους και να μην τον φάνε εκείνοι κι ας μην μπορεί να συντάξει ούτε μία πρόταση και ας μην μπορεί να πει ούτε μία καλημέρα στον γείτονα.. Αρκεί να έχει διακριθεί και να έχει «πετύχει» στην αγορά, αρκεί να γίνει “πετυχημένος” και ας αποτελεί ένα είδος νεο-αγράμματου με μεταπτυχιακό και διδακτορικό..

Και το καταδικασμένο παιδί σκύβει να διαβάσει κατατρομαγμένο και σκέφτεται το μέλλον του όπως ακριβώς καθορίζεται σήμερα από τους «άλλους», δηλαδή τα μνημόνια, τις «αγορές» και τα εγχώρια ανδρείκελα τους.. Και να φανταστεί κανείς ότι οι νεο-αγράμματοι με διδακτορικά είναι το μικρότερο κακό. Η μεγάλη φτώχια, η απελπισία και ταπείνωση, η κοινωνική αδικία στην οποία βυθίζουν ολοένα και περισσότερο τον τόπο αυτοί που έχουν αναλάβει να τον «σώσουν», δημιουργούν ένα νέο είδος παιδιού-υβριδίου που μεγαλώνει σιγά-σιγά δίπλα μας και μέσα στο σπίτι μας.. Δεν είναι ευτυχισμένο, δεν είναι δυστυχισμένο.. δεν είναι καν παιδί.. Είναι απλώς έξω από τη φύση του. Στα 16 σκέφτεται το ασφαλιστικό και στα 21 τρομάζει στην ιδέα τη μειωμένης σύνταξης. Στα 25 που θα βγει και αυτό στην «αγορά» έχει ήδη «ζήσει» τη ζωή του και όταν δεν «ζει» δεν θα το καταλάβει..
πηγή