Αυτόνομα

--Πότε κόβετε πίτα, ρε θειά, σεις οι Κατουμερίσιοι;
 -- Δεν ξέρω, παιδάκι, το σκεφτόμαστε. – Το σκεφτόσαστε;
–Ναι, γιατί γίναμε ούλοι ΕΝΑ τώρα. Και ήθελα να ρωτήσω: ποιος ήταν αυτός ο Καλλικράτης που μας συμμάζεψε σαν καλός νοικοκύρης;
 --Άσε, θεια, τα λέμε..
. – Ούλο «τα λέμε» λες και φεύγεις. Ποτέ δεν έκατσες να τα πούμε.
 –Δουλειές, θείτσα.
– Ξέρω... με φούντες...
***
Ε, μην αρχίσουμε πάλι με τη γρίπη των χοιρινών, των πουλερικών, με
την κλαπάτσα των προβάτων και την τρέλα των βοοειδών, γιατί θα μουρλαθούμε μπίτι για μπίτι . Μας φτάνει η... επιδημία της τρόικας.
– Όχι άλλο KALO KOYRAGIO, ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ, ξεφώνησε ο Θανάσης, που είναι ένας φαν του παλιού καλού κινηματογράφου.
***
--Το έχεις, ρε Θανάση, εκείνο το μηχάνημα που δείχνει σε ποια θάλασσα υπάρχουν αυτή τη βδομάδα μπόλικα ψάρια ; -- Το έχω, δε λες τίποτα... Και λέω, τώρα με την κρίση, να πάρω και ένα για σκαντζόχοιρους.
«Καλά ΄σουν Θύμιο μ΄στ΄Άγραφα / καλά και στα Τζουμέρκα / τι χάλευες, τι γύρευες / Κραβασαρά και Στάμου». Αφιερωμένο εξαιρετικά στη μαμά Γιωργοκώσταινα που ήθελε Ολυμπιακούς, Μεσογειακούς, Βρυξέλλες και Ευρώπες ... Μέχρι τα σαλέ του Νταβός έφτασε η χάρη της !

-- Έχουμε κάνα νέο, θείτσα ;
-- Ε, τι νέο θέλεις να έχουμε εμείς από δω σιακάτου...
– Αϊ θειά! Και σεις από σιακάτου κι εμείς από σιαπάνου, σε Κολωνάκι και Κάπελη, με την ίδια τηλεόραση του γένους αποκοιμιόμαστε.
Αβαδαίος.