Εφυγε από την ζωή

Έφυγε από την ζωή πλήρης ημερών η Ευγενία Δημητρακά (Βγένω) Η κηδεία της θα γίνει στο χωριό την Δευτέρα στις 12.30 το μεσημέρι

                              Aποχαιρετσισμός της Θάλειας στην μάνα της

Η ΡΑΠΤΟΜΗΧΑΝΗ ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΑ (ΖΙΟΛΟΥ)

 (ΒΓΑΙΝΩ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΑΚΟΥ)

Την Τετάρτη 17/8/2022 και ώρα 3 τη νύχτα ξεκινήσαμε από το χωριό μας τη Μυγδαλιά για την Πάτρα στα παιδιά τους με προοπτική γιατρούς και νοσοκομείο μιας και η μαμά μου είχε φοβερούς πόνους (βρισκόμασταν στο χωριό για Δεκαπενταύγουστο).
Φτάνοντας στην Ποδογορά ο μπαμπάς μου προσπάθησε να απαλύνει λίγο το κλίμα ρωτώντας τη μαμά μου τι έκανε στο σπίτι του Καπέ.
Έτσι ξεκίνησε η αφήγηση της ιστορίας της μαμάς μου για τη ραπτική σιγομιλώντας μέχρι να βγάλουμε την 111 οδό.
Η μαμά μου είχε πάει να μάθει την τέχνη της μοδιστρικής στην Κερπινή μαζί με τη Σταυρούλα του Φουσέκα, τη Τούλα του Μπογάτσα και τη Γιαννούλα του Τέλη. Δασκάλες ήταν δύο κορίτσια που είχε ο Δημόπουλος (είχαν πάει στην Αθήνα και είχαν σπουδάσει). Η μαμά μου έμενε στο σπίτι του Τσαγκαρόγιαννη.

Εξελίχθηκε σε πολύ καλή επαγγελματία μοδίστρα αλλά παράλληλα δίδασκε την τέχνη της και σε άλλα κορίτσια του χωριού. Είχε μαθήτριες την Σειρηνολένη και τη Βασίλω της Ξιωξιώς που είχαν αποθανατίσει τη μαθητεία τους με μια φωτογραφία που είναι στη μέση και η γιαγιά η Μαλεβή.



Ο Νάτσης του Φωτιά πήγαινε γαμπρός στο σπίτι του Καπέ στην Ποδογορά. Έτσι πήρανε τη μοδίστρα μαζί τους (ξέκοπα) 10 ημέρες να φτιάξει τα προικιά, να ετοιμάσει τα φορέματα της νύφης και να ράψει το νυφικό.

Έραβε και νυφικά στο χωριό με σχέδια διαφορετικά το καθένα όπως ήθελαν οι ίδιες. Είχε ράψει το νυφικό της Παναγιώτας του Καπέτα, της Βαγγελιάς του Κωστούρου, της Διαμάντως του Κατσαλεποτρύφωνα κ.α. Το δικό της νυφικό σχέδιο το αντέγραψε από τη Γκόλφω του Δάσκαλου του Σπαθά που της το έδωσε να βγάλει το πατρόν.

Όλες τις φουστανέλες τις μεγάλες τις προσάρμοζε στα σώματα των μικρών μαθητών για την παρέλαση. Όλες τις ποδιές τις έραβε με δύο τσέπες αν υπήρχε ύφασμα. Όμως προτιμούσε (επειδή δεν έπαιρνε αμοιβή) να τις ράβει με μια τσέπη για να μπορεί να ράψει περισσότερες ποδιές. Σε μερικές έβαζε και καμούφα γύρω - γύρω.

Τα πιο πολλά φορέματα τα έραβε η Κωστούλα που είχε παντρευτεί το Ντόκα. Έφτιαχνε τα φορέματα της με ωραίες καμούφες. Τις έτοιμες παραγγελίες τις πηγαίναμε εμείς τα κορίτσια της στα σπίτια τους.

Για να κάνει πρόβες επειδή ήμασταν τέσσερα παιδιά μικρά και δεν είχαμε δεύτερο χώρο, μας σκόρπιζε σταφίδες πάνω σε ένα σεντόνι στο κρεβάτι και μέχρι να τις μαζέψουμε σπυράκι - σπυράκι είχε ολοκληρώσει τη δουλειά της (την πρόβα δηλαδή).

Μερικές ήταν δύσκολες πελάτισσες έτσι άρχισε να μας ρωτάει αν το στρίφωμα είναι ίσιο, αν βλέπουμε καμία ατέλεια κλπ. Αποτέλεσμα: τα στριφώματα αλφάδι. Θυμάμαι η Θοδώρα του Μπουρνά που ήτανε πολύ τσαχπίνα δεν έκανε πρόβα αν δεν ήμασταν εμείς εκεί να της ισιώσουμε το στρίφωμα.

Όσα μικρά κομματάκια έμεναν τα συνδύαζε με τέτοιο τρόπο που μας έφτιαχνε κουτσούνες (κούκλες δηλαδή). Έραβε για μας τα κορίτσια της πάντα ίδια φορέματα και για τα αγόρια της ίδια παντελονάκια. Μας τα φόραγε καινούρια την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία και εμείς στο τέλος της λειτουργίας ακολουθούσαμε τα άλλα παιδιά στη ροδιά του παππού μου του Βαγγελάκου ή στη μουριά του Κόλια και τα χαλάγαμε με την πρώτη φορά. Μερικά τα κράταγε στο μπαούλο της για να μας τα δείξει όταν θα μεγαλώναμε.

Μέχρι και τσάντα σχολική από χασαπόχαρτο μου είχε φτιάξει για να μην ζηλεύω τα μεγαλύτερα παιδιά που πήγαιναν σχολείο. Έραβε ακόμα και τσιμεντοσακούλες και τις έκανε τέντες για το χαλάζι.

Έφτιαχνε από εσώρουχα (κυρίως σώβρακα για τους γαμπρούς) μέχρι παλτά με υφάσματα εκείνου του καιρού από τον αργαλειό πράγμα δύσκολο για το βελόνι της μηχανής.

Η αμοιβή της κυρίως σε είδος (ότι της έδιναν). Η μια ξύλα, η άλλη πουρνάρια, άλλη της έπλεκε δαντέλες (ταμουτέλες), άλλες νήματα, μυζήθρες, μαλλιά για τον αργαλειό ενώ άλλες πήγαιναν για θέρο στα χωράφια της. Μια φορά είχε χρεώσει για το ράψιμο μερικά μεροκάματα για θέρο και ενώ είχαν ετοιμαστεί οι κοπέλες να πάνε έπεσε τόσο χαλάζι στην Αγία Παρασκευή που δεν άφησε τίποτα (έλιωσε και τα πουρνάρια όπως έλεγαν). Δεν δέχτηκε κανενός είδους άλλης αμοιβής παρά τη θέληση των κοριτσιών.

Μια άλλη φορά ο μπαμπάς μου μπαίνοντας στο καφενείο (ήταν του Αγίου Φιλίππου που απονηστίζανε) άκουσε πως αναζητούσαν λίγη μυζήθρα για να φτιάξουνε μακαρούνια. Ανεβαίνοντας στο σπίτι και αναφέροντας το περιστατικό η μαμά μου αμέσως είπε πως η μυζήθρα της αμοιβής της μοδίστρας ήταν η λύση.

Τη μηχανή της την έκρυψε από τους Γερμανούς μες στην κρουσταλιά στον κήπο σε μια γούβα που είχανε φτιάξει για τον ασβέστη και όταν την έβγαλε είχε χαλάσει το τραπέζι της. Ο πατέρας μου την επισκεύασε με κόντρα πλακέ. Υπάρχει ακόμα.

Μπορεί να συνεχίζαμε να θυμόμαστε και άλλες ιστορίες αλλά επιτέλους αυτός ο 111 με τις τόσες στροφές και τη στενότητά του έφτασε στο τέλος αναπάντεχα καλά για την περίσταση.

Δεν ξέραμε κανείς μας, ούτε εγώ ούτε ο μπαμπάς μου αν είχαμε απαλύνει τον πόνο της. Σίγουρα όμως είχαμε ξυπνήσει τη μνήμη της.

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ

ΔΟΤΙΚΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ

ΘΑΛΕΙΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΑ

Φάγαμε πολλές φορές τραχανό την κονταυγή τραγουδώντας  στην Αθήνα και στο χωριό απο τα χέρια σου Δεν θα σε  ξεχάσουμε για ολες τις καλοσύνες σου Γ.Γ.(Νις)