Το “πανηγύρι” των τρελών.

Ενώ ο πόλεμος δεν είναι μια, γενικώς, αποδεκτή κατάσταση, ιδιαίτερα στο ευρύ πληθυσμό, στη πραγματικότητα ποτέ δεν έπαψε να συντροφεύει κάθε ιστορική φάση της ανθρωπότητας. Κάθε φορά κοιτώντας προς τα πίσω, οι άνθρωποι μιλούσαν με φρίκη για την ύπαρξη του και για τον ατελείωτο πόνο που αυτός άφηνε εκεί που έκανε την εμφάνιση του. Ακόμα και για τους νικητές των πολέμων, ο πόλεμος δεν ήταν αποδεκτή κατάσταση, που θα έπρεπε κανονικά να είχε αποφευχθεί, αν είχε υπάρξει μεγαλύτερη σύνεση, όταν αντικειμενικά φαινόταν ότι ήταν αναπόφευκτος. Βέβαια, ούτε οι στρατοί ποτέ καταργήθηκαν, ούτε όπλα έπαψαν να κατασκευάζονται σε θηριώδεις ποσότητες, ούτε κανείς ποτέ μείωσε τους εξοπλισμούς του σε αυτά. Αντιθέτως, η βιομηχανία του πολέμου ποτέ δεν έπαψε να ανθεί, κατασκευάζοντας ολοένα και πιο σύγχρονα όπλα καταστροφής. Όπλα που η εμβέλεια τους και η δυνατότητα που έχουν να καταστρέψουν τον πλανήτη συνεχώς βελτιώνεται σε τέτοιο βαθμό, που προκαλεί απορία, που ακόμα εξακολουθούμε να υπάρχουμε ως πολιτισμός. Βασικά είμαστε ένας πολιτισμός που κυρίως εστιάζεται στη καταστροφή και στο πως αυτή μπορεί να είναι ολοένα και πιο ριζική. Όμως, υποκριτικά μιλάμε όλοι με την φρασεολογία της ειρήνης, μιας ειρήνης που υπάρχει σαν ιδέα στα κεφάλια λίγων ιδεαλιστών, που ολοένα και λιγοστεύουν. Είναι μια μάσκα αυτή η φιλολογία περί ειρήνης, που χρησιμεύει για να κρύβει την ανάγκη μας για πόλεμο, για την επιβολή της ισχύος μας απέναντι σε οτιδήποτε μας αντιστέκεται. Φύση, ζώο ή άνθρωπος, ο ίδιος ο πλανήτης στη ανάγκη. Αλλά και στο διάστημα, που στοχεύουμε, ως κατακτητές θέλουμε να πάμε, κραδαίνοντας τα όπλα μας και ο θεός βοηθός για εκείνον που θα βρεθεί στο δρόμο μας.



Τα αίτια που ένας πόλεμος ξεσπά είναι πάντα μπερδεμένα .Σχετίζονται με το ποιος τα αναλύει και τα συμφέροντα που υποστηρίζει. Για χρόνια μετά οι ιστορικοί προσπαθούν να διευκρινίσουν το γιατί και το πως . Συνήθως οι νικητές των πολέμων εξηγούν καλύτερα από τον καθένα τους πολέμους .Είναι γιατί το ίδιο το αποτέλεσμα, η νίκη τους δικαιώνει. Οι ηττημένοι ζουν με το βάρος της ήττας. Δέχονται μοιρολατρικά τις συνέπειες και τις ποινές που τους επιβάλλουν οι νικητές. Με κάποιο τρόπο οι εξηγήσεις πια δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον και ο πόνος που έχει προκληθεί θάβεται στη καρδιά του καθενός και στα νεκροταφεία των πεσόντων. Οι νικητές κοιτούν με υπερηφάνεια αυτά τα νεκροταφεία και οι ηττημένοι με αγανάκτηση και οργή. Κανείς δεν ξεχνά την ήττα του, οι νικητές όμως έχουν γιορτές που τιμούν την νίκη τους. Όσοι “φιλοξενούνται” μέσα στους τάφους των νεκροταφείων, δεν έχουμε μάθει τι σκέφτονται για την θυσία τους. Συνήθως είναι νέοι άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να χαρούν την ζωή τους, τους έρωτες τους . Η ζωή τους έγινε παρανάλωμα στη δίνη των οραμάτων, των συμφερόντων, των αξιών και των εντολών ανθρώπων που ποτέ δεν γνώρισαν. Αυτοί με κάποιο τρόπο τελεσίδικο αποφάσισαν την διάρκεια της ζωής τους.

Κάθε φορά που τελειώνει ένας πόλεμος, υπάρχει μια περίοδος ειρήνης . Σε αυτό το διάστημα, όλοι λένε, ότι για να διαρκέσει αυτή η ειρήνη πρέπει να προετοιμάζεσαι όσο καλύτερα μπορείς για ένα ενδεχόμενο πόλεμο. Έτσι κανείς δεν πρέπει να εφησυχάζει. Οι βιομηχανίες των όπλων είναι εκείνες που γενικά δεν έχουν καλή σχέση με την ειρήνη. Ο καθένας που κάνει μια δουλειά ,πρέπει να την φροντίζει ειδάλλως κάποια στιγμή μπορεί να βρεθεί στο δρόμο και να πεινάσει. Τα εργοστάσια που παράγουν όπλα, το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Είναι οι αόρατοι πατρόνες των πολέμων, πάντα στο απυρόβλητο,αλλά και διαρκώς χρήσιμοι σε όλους εκείνους που βλέπουν τις διενέξεις τους να επιλύονται με τον πόλεμο. Είναι αλήθεια, ότι οι πόλεμοι είναι μια καλή ευκαιρία στο να βγάλεις καλά χρήματα. Οι ευκαιρίες πρέπει να αξιοποιούνται με κάθε τρόπο. Άλλωστε ο πόλεμος είναι ένα πανάρχαιο παιγνίδι ισχύος και η επιβεβαίωση αυτής της ισχύος είναι ένα πολύ δυνατό κίνητρο για να επιχειρήσεις πολέμους. Σε αυτό το επίπεδο των επιλογών,ο σκοπός αγιάζει και τα μέσα, αρκεί να είσαι ο νικητής, για αυτό σε ένα πόλεμο όλα μα όλα επιτρέπονται αρκεί να νικήσεις. Ο νικητής δικαιώνεται χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Ο καλύτερος πόλεμος, σύμφωνα με την φιλοσοφία του πολέμου, είναι εκείνος που που έχεις νικήσει δίχως να δώσεις μάχη. Αυτός είναι ένα πόλεμος που ο εχθρός έχει ήδη χάσει δίχως να το έχει καταλάβει. Η ευφυΐα των στρατηγών κερδίζει ένα τέτοιο πόλεμο. Δεν φαίνεται να έχει υπάρξει μέχρι τώρα ένας τέτοιος πόλεμος. Αντίθετα, αυτό που έχουμε γνωρίσει, είναι πολέμους όπου “οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι” δυστυχώς σε σώματα ζωντανών ανθρώπων. Μας ενοχλεί αυτό; Ναι μας ενοχλεί. Αλλά ποιοι είμαστε εμείς που μπορούμε να σταματήσουμε ένα πόλεμο; Αν είμαστε περισσότερο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας μπαίνει και το ερώτημα :θέλουμε να σταματήσει ένας πόλεμος ; Μήπως τελικά δεν θέλουμε και απλώς νομίζουμε ότι θέλουμε ; Γιατί αν θέλουμε γιατί ποτέ δεν το κάνουμε ;

Ίσως γιατί πραγματικά μας αρέσει ο πόλεμος. Ίσως γιατί στη πραγματικότητα όλη η ζωή μας είναι ένας αόρατος πόλεμος που ονειρεύεται ένα πραγματικό πόλεμο, ίσως γιατί δεν είμαστε τόσο φιλήσυχοι όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Γιατί τι σημαίνει εντέλει η ειρήνη, σε μια καρδιά που είναι διαρκώς ταραγμένη και δεν μπορεί ποτέ να ησυχάσει και να βρει την ηρεμία της ; Μια κενή λέξη δίχως νόημα.

Αν κάποιοι πιστέψετε ότι είμαι ειρηνόφιλος, κάνετε λάθος. Αν πάλι κάποιοι άλλοι πιστέψουν ότι είμαι υπέρ του πολέμου κάνετε λάθος και εσείς. Δεν είμαι ούτε το ένα ,ούτε το άλλο. Κατά βάση είμαι σε σύγχυση. Μισώ τον πόλεμο ,αλλά δεν τον έχω πετάξει από την καρδιά μου. Μου αρέσει η ειρήνη αλλά δεν μπορώ να την πραγματώσω. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την εποχή του και από τις κατάρες που την συνοδεύουν. Για αυτό δεν πιστεύω ούτε τα ευχολόγια για την ειρήνη, αλλά ούτε τα γουρούνια του πολέμου που εκπέμπουν τα ψέματα τους και προσπαθούν να με πείσουν για το δίκιο του πολέμου τους. Στη ζωή μου έχω παρακολουθήσει το δράμα των πολέμων από την τηλεόραση, δεν έχω ζήσει τις βόμβες να σκάνε στη γειτονιά μου και τους ανθρώπους να πεθαίνουν δίπλα μου. Έχω ζήσει όμως τον αόρατο πόλεμο μέσα στη καθημερινή ζωή μου, με πολλούς τρόπους και σε πολλές περιπτώσεις έχω συμμετάσχει. Ξέρω λοιπόν ότι κανείς δεν είναι τόσο αθώος και άμεμπτος,προφανώς ούτε και η αφεντιά μου, για να ομιλεί με καθαρότητα. Αν αυτή η καθαρότητα υπήρχε και πλειοψηφούσε, τότε πιθανόν να μην συζητάγαμε για τους πολέμους, αλλά το πως θα μπορούσαμε να κάνουμε την ζωή μας πιο όμορφη και με πιο πολύ νόημα.

Βρισκόμαστε σε επικίνδυνο σημείο και σε αυτές τις στροφές η περίσκεψη είναι απαραίτητη. Δυνάμεις που επιδιώκουν την καταστροφή, επιζητούν την συναίνεση μας στα σχέδια τους. Υπάρχουν ίσως χειρότερα πράγματα και από τους πολέμους. Καλό είναι να κρατάμε τις αποστάσεις μας!!!

πηγη