Η χρήση της πυρηνικής τεχνολογίας για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας είχε εμφανιστεί παλαιότερα ως μια πολύ ικανοποιητική λύση στο πρόβλημα της αυξημένης ζήτησης ενέργειας σε παγκόσμια κλίμακα. Αργότερα όμως και ιδιαίτερα μετά το ατύχημα στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Τσέρνομπιλ οι επιστήμονες άρχισαν να αντιμετωπίζουν την πυρηνική ενέργεια με περισσότερο σκεπτικισμό.
Μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, η χρήση της πυρηνικής ενέργειας για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας φαινόταν να αποτελεί μια καθαρή και οικονομικά συμφέρουσα λύση. Οι αισιόδοξες προβλέψεις των δεκαετιών που ακολούθησαν μιλούσαν για μεγάλο αριθμό αντιδραστήρων που το 2000 θα παρήγαγαν περίπου το 50% του παγκοσμίως παραγόμενου ηλεκτρικού ρεύματος. Πολλοί ήταν εκείνοι που παρουσίαζαν την πυρηνική ενέργεια ως λύση για την αναχαίτηση του φαινομένου του θερμοκηπίου, λόγω της μη εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα (CO2) από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες.
Σήμερα πια όλες αυτές οι προβλέψεις αντιμετωπίζονται με πολύ μεγάλες επιφυλάξεις μετά και από τα ατυχήματα στο Τσέρνομπιλ και στο Three Miles Island.
H χρήση της πυρηνικής ενέργειας επομένως απαιτεί υψηλών προδιαγραφών υποδομές και χρησιμοποιούμενες εγκαταστάσεις, αρχίζοντας από την εξόρυξη μεταλλεύματος ουρανίου και καταλήγοντας στη διάθεση των ραδιενεργών αποβλήτων. Η πυρηνική ισχύς παράγεται με την εκμετάλλευση της ενέργειας της ατομικής σχάσης (διάσπαση ατομικών πυρήνων) δηλαδή της διαίρεσης του ατομικού πυρήνα. Κατά τη διάσπαση αυτή των πυρήνων ατόμου προκύπτουν ελαφρότεροι από τους αρχικούς πυρήνες και απελευθερώνουν ενέργεια και νετρόνια που μπορούν να προκαλέσουν σχάση-διάσπαση σε άλλα άτομα, σε αυτή τη περίπτωση έχουμε τις αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Στους σημερινούς εμπορικούς-πυρηνικούς αντιδραστήρες οι σχάσεις αυτές πραγματοποιούνται σε σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες και τα νετρόνια διατηρούν την επιθυμητή ταχύτητα για τη συντήρηση των αλυσιδωτών αντιδράσεων με τη βοήθεια του επιβραδυντή. Το ορυκτό που χρησιμοποιείται σε όλους τους σημερινούς πυρηνικούς- εμπορικούς αντιδραστήρες είναι το ουράνιο (U ). Μόνο ένα ισότοπο του ουρανίου είναι σχάσιμο και αυτό είναι το ουράνιο 235, που όμως δεν είναι σχάσιμο, όπως το βρίσκουμε στη φύση. Για να επιτευχθεί η σχάση του συνεχόμενα και ελεγχόμενα στους περισσότερους αντιδραστήρες το ποσοστό ουρανίου 235 στο πυρηνικό καύσιμο πρέπει να αυξηθεί. Η διεργασία αυτή ονομάζεται εμπλουτισμός.
Ένας μεγάλος αριθμός βιομηχανοποιημένων χωρών δεν παράγουν ηλεκτρισμό από την πυρηνική ενέργεια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την πυρηνική βιομηχανία είναι αυτό των πυρηνικών αποβλήτων. Άλλωστε, μέχρι στιγμής δεν υπάρχει απόλυτα ικανοποιητική λύση για το πρόβλημα αυτό. Δεδομένου ότι κάποια από τα ραδιενεργά υλικά έχουν μεγάλο χρόνο ημιζωής, το πλουτώνιο 239 για παράδειγμα έχει χρόνο ημιζωής 24.000 χρόνια, γίνεται αντιληπτό το μέγεθος του προβλήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.