Είμαστε οι απόκληροι αυτού του κόσμου

Δέν ξέρω τί πεθαίνει πρώτα.Η καρδιά ενός ανθρώπου ή το μυαλό του.Ξέρω πως τα πτώματα παραμένουν ακίνητα,ενώ γύρω τους καίγονται τα πάντα.Ξέρω πως το να μένεις στάσιμος,ενώ όλα γύρω σου αλλάζουν ισοδυναμεί με το θάνατό σου.Ποτέ κανείς δεν φαντάζεται στην αυγή της νεότητάς του,πως ακόμη και τα όνειρα πεθαίνουν κάποτε.Τίποτε δεν είναι αιώνιο.Ίσως τα πάθη μας και οι επιθυμίες μας να επαναλαμβάνονται διαρκώς σε μιά χωροχρονική σπείρα που το μυαλό του ανθρώπου αδυνατεί να κατανοήσει κι αυτό να μας οδηγεί συνέχεια μπροστά στα ίδια αδιέξοδα,στις ίδιες δυστυχίες που κι αυτές επαναλαμβάνονται παράλληλα με τις ζωτικές μας ανάγκες.

Σε αυτό τον κόσμο δέν είμαστε ούτε ποιητές,ούτε φιλόσοφοι.Κι άν γινόμαστε καμιά φορά ποιητές και φιλόσοφοι είναι γιατί προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον ανθρώπινο πόνο και να τον μοιραστούμε.Αυτό όμως που είμαστε ή αυτό που θέλουμε να είμαστε δέν είναι μία ακόμη τέχνη που θα χρωματίσει την ασπρόμαυρη ζωή μας.Που θα μας χαρίσει μία προσωρινή χαρά και μία επούλωση απο τα συνεχή χτυπήματα.Που θα μας σταματήσει στη μέση μιάς καταιγίδας να μας δείξει μία πιθανή ηλιαχτίδα ενός απροσδιόριστου μέλλοντος.

Αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτή την πλάνη.

Κάθε άνθρωπος που γεννιέται σήμερα σε αυτόν τον κόσμο κληρονομεί την ομορφιά του και την ασχήμια του.Μπορεί στην πορεία να αναπτύξει αξιοθαύμαστες δεξιοτεχνίες και να κατακτήσει γνώσεις που κανείς δέν φαντάζεται.Αυτό που δέν πρόκειται ποτέ να κατακτήσει θα είναι η ελεύθερη βούληση,το να μπορεί κάποιος να ορίσει τη ζωή του μέσα σε μία προκαθορισμένη κληρονομιά ενός κόσμου που κανένας μας δέν επιλέγει.

Δίπλα μας περπατούν άνθρωποι σκυφτοί,που το μυαλό τους βρίσκεται εγκλωβισμένο στο σκοτάδι της απελπισίας.Άνθρωποι με αχανές βλέμμα που καθημερινά βυθίζεται στην άλυτη εξίσωση της ευδαιμονίας.Τεντωμένα νεύρα και κραυγές που φεύγουν στα γρήγορα.Άνθρωποι που παρανόησαν προσπαθώντας να καταλάβουν την δική τους θέση μέσα στο λάκκο των λεόντων.

Γνωρίζω την χρησιμότητα των χρωμάτων.Οι περισσότεροι φοβούνται να δούν πίσω από τη μαύρη κουρτίνα.Όλοι ζητωκραυγάζουν μπροστά από τις πολύχρωμες πόρτες,που προσφέρονται απλόχερα σε αυτούς που συμμορφώνονται με την κληρονομιά των κυρίαρχων.Όλοι κοιτάνε τον μπλέ ουρανό,την θάλασσα,τα δέντρα και τα λουλούδια που βρίσκονται παντού.Ξεχάσαμε πώς είναι να κοιτάμε στις καρδιές των ανθρώπων.Αδυνατούμε να γεμίσουμε το κενό μας γιατί το κόστος είναι δυσβάσταχτο.

Κάποιοι έξυπνοι αποφάσισαν πως είναι σοφοί.Και με περίσσιο θράσος έδωσαν στο συνάφι τους όλα τα δικαιώματα.Δικαίωμα να όρίζουν τί είναι καλό και τί κακό.Να ορίζουν ποιός θα ζήσει και ποιός θα πεθάνει.Όρισαν τις φυλές,τις γλώσσες,τις θρησκείες  και τις ικανότητες όλων των ανθρώπων.Και οι άνθρωποι υπάκουσαν.Δέχθηκαν άκριτα να ορίζουν οι άλλοι το τί είναι σωστό γι’αυτούς.Και 5000 χρόνια τώρα προσπαθούμε να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα γιατί υπάρχει αδικία.

Και ποιός έχει δικαίωμα να ορίζει το τί είναι καλό και τί κακό;

Κανένας!

Σε αυτό τον κόσμο όλοι έχουν δίκιο για όλα και το αντίστροφο.Νικητής εδώ δέν είναι ο ισχυρότερος.Νικητής είναι αυτός που καταφέρνει να κάνει το άσπρο μαύρο και να μή συμβαίνει τίποτα.Αυτός που καταφέρνει να πείθει τους πεθαμένους πως είναι ακόμη ζωντανοί.

Ναί είμαστε προλετάριοι.Σκλάβοι ενός κόσμου που δέν βλέπει, δέν ακούει και δέν σκέφτεται.Και εν τέλει δέν έχει καμία σημασία ποιοί μηχανισμοί λειτουργούν λυσσαλέα καθημερινώς για να αυνανίζουν την μουδιασμένη συνείδηση του καθένα.Άν οι προλετάριοι του σήμερα είναι απόκληροι,είναι ακριβώς επειδή έχουν αποδεχθεί την κληρονομιά του τρόμου και της αδικίας.Κι αν το όνειρο του κάθε προλετάριου είναι να βρεθεί στην θέση του δυνάστη του και του εκμεταλλευτή του,είναι φανερό πως αυτός ο σκλάβος του σήμερα θα είναι με την πρώτη ευκαιρία ο τύραννος του αύριο.

Οι απόκληροι λοιπόν,άν έχουν να διδαχθούν κάτι από την νομοτελειακή αθλιότητα του χθές και του σήμερα είναι η ανάγκη να κατανοήσουν πως η απελευθέρωση των ανθρώπων δέν πρέπει να επαφίεται σε κανέναν ατομικά και δέν πρέπει να εξαντλείται στην ικανοποίηση ή στην βελτίωση πρόσκαιρων αναγκών.Ο προκαθορισμένος κόσμος μας δέν αφήνει πολλά περιθώρια για μεγάλες ουσιαστικές αλλαγές.Νέα πρόσωπα και καινούριες ιδέες ανακατεύονται με την βρωμιά του παρελθόντος και επαναλαμβάνονται φορώντας σύγχρονες και παραπλανητικές ταμπέλες.

Είναι η εποχή που όλα τα νοήματα είναι σχετικά.Αλλάζουν με ταχύτητα και επιβάλλονται από ανθρώπους και οργανισμούς που κινούνται σε έναν παράλληλο κόσμο με τον δικό μας.Η εποχή που διανύουμε δέν έχει κανένα σκοπό παρά να εξυπηρετεί συμφέροντα άλλων τα οποία εμφυτεύονται μέσα μας από τότε που γεννιόμαστε.Δέν είναι καιρός για μεγάλες κουβέντες.Ούτε η ελεύθερη βούληση,ούτε και η ικανοποίηση των υλικών αναγκών θα απελευθερώσει την ανθρωπότητα από την σημερινή σκλαβιά.

Η κατάκτηση της ελεύθερης βούλησης και το ξεπέρασμα των υλικών αναγκών έρχεται μέσα από τη συνειδητοποίηση της υψηλής ευθύνης που έχουν οι απόκληροι ο ένας απέναντι στον άλλον.Από την πραγματική αγάπη για μιά δικαιοσύνη που θα είναι έξω και πάνω από τους διεφθαρμένους νόμους και τα απατηλά πολιτεύματα.Η υπόσχεση για έναν καλύτερο κόσμο πηγάζει από τους παλιούς και νέους αγώνες που φοβίζουν και διαταράσσουν την ομαλή λειτουργία του τέρατος.Από την συνειδητοποίηση πως ο καινούριος κόσμος θα δημιουργηθεί μόνο μέσα από τα ιδεολογικά και συνειδησιακά συντρίμμια του τωρινού κυρίαρχου κόσμου.

Οι κόσμοι μεταλλάσσονται και αναδιαμορφώνονται μέσα από μία επαναλαμβανόμενη σύγκρουση,ανάμεσα σε αντίρροπες δυνάμεις.Δέν υπάρχει κανένας νόμος και αξίωμα που να είναι αιώνια.Κι αυτό δίνει δικαίωμα στην απόκληρη ανθρωπότητα να ελπίζει σε μία διαφορετική κληρονομιά.Στην εμφάνιση ενός νέου τύπου ανθρώπινης συνείδησης και κοινωνίας,σε μία ίσως απροσδόκητη στιγμή για τους ναρκισσιστές της αθλιότητας,σάν ένας τυφώνας που διαλύει εκκωφαντικά τα πάντα σε μία καθ’όλα ήσυχη και συνηθισμένη μέρα.

πηγη