Επανέρχονται οι "αριστοι"στην σημαία

Του Νίκου Μάστορα

Σε λίγες μέρες για μια ακόμα φορά θα ζήσουμε τη "μάχη" της σημαίας. Ενόψει της 28ης Οκτωβρίου, η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως σχεδιάζει να θεσμοθετήσει νέο πλαίσιο επιλογής σημαιοφόρων με βάση το βαθμό στα Δημοτικά σχολεία, όπως συνέβαινε στο παρελθόν προτού ο προκάτοχός της Κώστας Γαβρόγλου θεσμοθετήσει την κλήρωση (ΦΕΚ 109/Α/1-8-2017) για την επιλογή σημαιοφόρων.

Για το λόγο αυτόν μάλιστα, η υφυπουργός Παιδείας Σοφία Ζαχαράκη απέστειλε εγκύκλιο στα Δημοτικά σχολεία (σ.σ. σε Γυμνάσια και Λύκεια η επιλογή δεν άλλαξε και εξακολουθεί να γίνεται μεταξύ των αρίστων μαθητών) τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου, με την οποία "παγώνει" τις διαδικασίες επιλογής και ξεκαθαρίζει τι θα συμβεί: "Εν όψει της θεσμοθέτησης νέου πλαισίου επιλογής σημαιοφόρων, καλούνται οι δημόσιες και ιδιωτικές σχολικές μονάδες πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης να μη προβούν σε επιλογή σημαιοφόρων, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στην παρ. 5 του άρθρου 3 του ΠΔ79/17 (ΦΕΚ 109/Α/1-8-2017) καθώς το κριτήριο για την επιλογή προβλέπεται να είναι η σχολική επίδοση των μαθητών".

Τώρα, όποιος είχε τα προηγούμενα χρόνια παιδιά στο Δημοτικό σχολείο, ξέρει πολύ καλά πως γινόταν η επιλογή και σε τι θλιβερές διαπραγματεύσεις με τους εκπαιδευτικούς (διαπραγματεύσεις, κατά επιεική περιγραφή...) οδηγούσε ορισμένους γονείς. Το είχε πει χαρακτηριστικά ο Κώστας Γαβρόγλου όταν άλλαξε εκείνο το νόμο: «Δεν είναι δυνατόν ένας μικρός αλλά υπαρκτός αριθμός οικογενειών να διαγκωνίζονται μεταξύ τους και να πιέζουν τους εκπαιδευτικούς να δώσουν βαθμούς για να γίνει το παιδί τους σημαιοφόρος. Εμείς προτείνουμε να γίνεται κλήρωση και να αναδεικνύεται ο σημαιοφόρος. Κλήρωση ανάμεσα σε ίσους ως προς τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην Πολιτεία». Και είχε συμπληρώσει: "Για εμάς η σημαία δεν πρέπει να είναι βαθμολογικό έπαθλο. Ολοι έχουν δικαίωμα να την κρατούν, όπως και υποχρέωση να την υπερασπίζονται. Στρατό δεν πάνε μόνον οι άριστοι μαθητές, πάνε όλοι, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις τους». 

Αυτά ο Κώστας Γαβρόγλου τα έλεγε έχοντας αντιληφθεί ότι σε πολλά Δημοτικά σχολεία, γονείς πίεζαν φορτικά τους εκπαιδευτικούς να βάζουν δεκάρια στα βλαστάρια τους, επειδή θεωρούν τιμή τους και καμάρι τους να τα δουν σημαιοφόρους. Αδιάφορο αν το αξίζουν ή όχι βάσει της αριστείας, οι γονείς αυτοί -που αν θέλετε τη γνώμη μου δεν είναι και τόσο λίγοι όσο πίστευε ο Γαβρόγλου- βλέπουν τη σημαία σαν τρόπαιο.

Η λογική της κυβέρνησης της ΝΔ είναι όμως διαφορετική: «Ο καλύτερος θα σηκώνει τη σημαία», ανέφερε  η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, προσθέτοντας ότι η αλλαγή σε σχέση με το ισχύον καθεστώς θα ισχύσει από την εφετινή 28η Οκτωβρίου. Σε συνέντευξή της στο ραδιόφωνο του Alpha, η υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι η επιλογή των σημαιοφόρων θα γίνεται -ξανά- με βάση τις επιδόσεις τους.

Και τώρα εγώ θυμάμαι μια παλιά ιστορία. Το 1999 εργαζόμουν στα "ΝΕΑ". Αρχες Οκτωβρίου μου τηλεφωνεί μια καθηγήτρια απο το Κορωπί και μου διηγειται την ιστορια του αγαπημένου της μαθητή. Ο οποίος ειναι ο καλύτερος του σχολείου, αλλα ταυτόχρονα ανάπηρος, καθηλωμενος σε αμαξίδιο. Υπάρχει λοιπόν ενας νόμος τότε που ορίζει οτι οι σημαιοφόροι στις παρελάσεις πρέπει να έχουν παράστημα. Αρα ο Στυλιανός Κυμπουρόπουλος, γιατί περί του σημερινού ευρωβουλευτή της ΝΔ επρόκειτο,  δε μπορεί να παρελάσει. Πάω Κορωπί και γνωριζω το Στελιο και τους ήρωες γονεις του. Αντιλαμβάνομαι την αδικία να ζητάμε παράστημα αντί ψυχής στα παιδιά μας. Ο Στέλιος απο τότε διεκδικούσε ισότητα λοιπόν. Κάθομαι και γράφω ένα κείμενο που δημοσιεύεται πρωτοσέλιδο.

Την επόμενη μέρα όλη η Ελλάδα συζητάει αν πρέπει η όχι να παρελάσει με το αμαξίδιο ο καλύτερος μαθητής του σχολείου. Κάτι Χρυσαυγίτες στο Κορωπί που διαμαρτύρονταν οτι αν κρατήσει τη σημαία ο ανάπηρος θα ντροπιάσει το σχολείο και την 28η Οκτωβριου, λουφάζουν. Οσο το ρεπορτάζ αναπαράγεται παντού τηλεφωνώ στο υπουργείο Παιδείας οπου υπουργος ήταν τότε ο Γεράσιμος Αρσένης. Μου λένε οτι δεν επιτρέπει ο νόμος να παρελάσει ο Στέλιος. Δεν ξέρω τι γίνεται μετά κι αν όντως οφειλόταν στον εν λόγω, πάντως μια δυο μέρες αργότερα ο νομος καταργείται. Στις 28 Οκτωβρίου 1999, ο Στέλιος Κυμπουροπουλος γίνεται ο πρώτος μαθητής ΑμΕΑ που παρελαύνει με το αμαξίδιο και τη σημαία δεμένη επάνω του. Το Κορωπί παραληρεί, οι Χρυσαυγίτες εξαφανίζονται κι ο Στέλιος κερδίζει την πρώτη του από τις μάχες για ισότητα. 

Με αφορμή ολα αυτά, σκέφτομαι λοιπόν ότι η «μάχη» της σημαίας δεν έπρεπε να είναι μάχη. Είναι τιμή να γίνει κάποιος σημαιοφόρος κι επειδή η τιμή τιμή δεν έχει, καλό θα ήταν η επιλογή να μην υπόκειται σε υπόγειες πιέσεις. Θυμάμαι επίσης ότι εκτός από την ιστορία του Κυμπουρόπουλου, υπήρξαν κι άλλες πολλές θλιβερές ιστορίες, όταν έτυχε οι καλύτεροι μαθητές των σχολείων να είναι αλλοδαποί. Α, όχι, είπαν τότε οι πατριδοκάπηλοι, δεν έχει σημασία που είναι άριστοι αφού είναι ξένοι...

Και η αριστεία -όταν είναι πραγματική κι όχι κατά παραγγελία- είναι ένα πράγμα ενώ η επιλογή του σημαιοφόρου κάτι πολύ διαφορετικό.

Με την επιλογή Γαβρόγλου τουλάχιστον είχαμε απαλλαγεί από τη υπόγεια πίεση των γονιών τους δασκάλους. Με την επαναφορά της  επίδοσης ως κριτηρίου επιλογής σημαιοφόρων, επιστρέφουμε σε ένα παρελθόν που καλύτερο θα ήταν να ξεχνούσαμε.