Ο χρόνος μας πλησιάζει

  Η Ελλάδα συρρικνώνεται. Συρρικνώνεται δημογραφικώς. Οι νέοι μεταναστεύουν και συνεχίζουν να μεταναστεύουν. Οι παραμένοντες δυσπραγούν, δεν κάνουν παιδιά, λιγοστεύουμε.

  Η Ελλάδα συρρικνώνεται οικονομικώς. Το χρέος μεγαλώνει, το ΑΕΠ μειώνεται, οι επενδύσεις (αν έρθουν) θα λειτουργήσουν σε καθεστώς Προτεκτοράτου, η εργασία σκυλεύεται, οι πόροι και η περιουσία της χώρας είναι υποθηκευμένα, το λαϊκό εισόδημα συνεχίζει να λεηλατείται.

  Η Ελλάδα συρρικνώνεται (δημογραφικώς και οικονομικώς) και αδυνατίζει, ανίκανη πλέον (ή σχεδόν ανίκανη) να διευθετεί από θέση ισχύος (της απαραίτητης ισχύος) τα συμφέροντά της. Και με γειτονικές χώρες καθώς και με απώτερες και υπέρτερες δυνάμεις. Η χώρα είναι έρμαιο της τυχαιότητας. 

  Για παράδειγμα, αν οι ΗΠΑ τα βρουν εν τέλει με την Τουρκία, μέρος των ελληνικών συμφερόντων πιθανόν να θυσιασθούν από τις ΗΠΑ προς εξευμενισμό της επιστρέφουσας γείτονος. Αν πάλι μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας επέλθει ρήξη (ή οριστική ρήξη) η Ελλάδα καθίσταται απνευστί πιόνι του Αμερικανικού σχεδιασμού.

  Πιόνι κατά την έννοια του Σαμνίτη που έβαζε ο Ρωμαίος μπροστά, για να στομώσει με το σώμα-πτώμα του το δόρυ του εχθρού και να προελάσει ο ίδιος.

  Τέλος, η Ελλάδα είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά κούφια από πολιτισμό, γράμματα και ταυτότητα. Όχι πως δεν υπάρχουν νέα σπουδαία μυαλά στις επιστήμες και τις τέχνες, αλλά δεν υπάρχει το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι δυνάμεις αυτές θα μπορούσαν να ανθούν. Η χώρα σαρώνεται από ασκέρια κηφήνων και κομματόσκυλων, ραγιάδων, γενίτσαρων και χαρεμιών.

  Όλα τα παραπάνω θανάσιμα προβλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν και να λυθούν απ’ το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Το οποίο, από τη Μεταπολίτευση και μετά, έχει δομήσει τον εαυτόν του σε μια οντότητα αναντίστοιχη προς τις ανάγκες της χώρας, σε μορφώματα (και συγκοινωνούντα δοχεία) νεοπλασματικά, αυτοαναφορικά και καταστροφικά. Αλλούτερα εκτοπλάσματα.

  Και στο εσωτερικό των κομμάτων και στις σχέσεις μεταξύ τους δεν υπάρχει τίποτα οργανωμένο ή που θα μπορούσε να οργανωθεί, προς την κατεύθυνση της χάραξης μιας εθνικής στρατηγικής. Χώρα όμως χωρίς υψηλή στρατηγική μπορεί να επιζήσει για όσον επιζήσει, μόνον ως εκ θαύματος.

  Για την ώρα το θαύμα που ζούμε περιέχει δημαγωγούς, ψέματα, υποτέλεια, πειρατές, εξαθλίωση, πνευματική ζωή για κλάματα, τρολ και ορκ, εκπαιδευτικό σύστημα για προσεχώς δουλάρες – ένα έρεβος και ένας ζόφος, ώσπου να βγει η ψυχή μας.

  Φιλοσοφημένοι πολιτικοί, σπουδαίοι επιστήμονες, παθιασμένοι για την αγάπη του ανθρώπου καλλιτέχνες, ικανοί εργάτες, πανέξυπνοι πολίτες, λεπταίσθητες προσωπικότητες, υπάρχουν παντού, στα κόμματα, στις γειτονιές, στην εκπαίδευση, στο στράτευμα, στα νοσοκομεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις επιχειρήσεις, παντού – εν τίνι τρόπω μάλιστα πλειοψηφούν. Πλειοψηφούν, ακυρωμένοι απ’ τον κατιμά.

  Ο λαός αυτός ζει σαν λαός χωρίς πατρίδα. Υπό τον κ. Πάιατ, την κυρία Μέρκελ και άλλες σημαίες. Με τη δική του να καθυβρίζεται – αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το ουσιώδες είναι ότι τα υπαρξιακά ερωτήματα του λαού, του έθνους, του κράτους, της κοινωνίας παραμένουν επί μακρόν αναπάντητα.

  Τι είναι και τι έχει γίνει η Ελλάδα; Πού πάει; πώς θα πάει; Τι έχει χάσει (εν καιρώ ειρήνης); Τι δύναται να ανακτήσει και πώς θα το ανακτήσει; Πώς θα προχωρήσει παραπέρα από την ανάκτηση, αν την κατορθώσει;

  Τα ερωτήματα αυτά δεν αφορούν σε γλίτσες, κατιμάδες, δουλικά, κομπογιαννίτες, εθνομηδενιστές, εθνικιστές και ευρωλιγούρηδες. Αφορούν όμως όλους τους άλλους. Σε ταξική και εθνική βάση. Ο χρόνος μας πλησιάζει (και μάλλον φέρνει των Δαναών τα δώρα). «Οι καιροί ου μενετοί» έλεγε το προγονικό, και το έλεγε λίγο πριν να φάει μια σφαλιάρα που αντήχησε στους αιώνες…

πηγη