Έβλεπα τον κόσμο να περπατά κι ένιωσα ένα βάρος στο στέρνο
μου, σαν να ήμουν εγώ το έδαφος. Μια στιγμή να ελαφρύνει η ψυχή όλων μας
σταματώντας το χρόνο, λίγο πριν αυτό το βάρος καθίσει και μας σπάσει τα φτερά.
Ποια νιάτα έζησες όπως αλήθεια ήθελες?
Τα ταξίδια που δεν έκανα σκέφτομαι, τους τόπους που δεν
είδα, τους ανθρώπους που δεν γνώρισα κι ότι τόσο νέοι γερνάμε μέσα σε ένα κόσμο
που δεν προφταίνουμε να ανακαλύψουμε.
Τη ζωή μου θέλω όπως την ονειρεύτηκα, όπως προσπάθησα να
χτίσω. Βλέπω τα τούβλα που με τόση λαχτάρα έφτιαξα να γίνονται σκόνη κι όπως τη
σκορπάει ο άνεμος, εγώ από πίσω τρέχω και τη μαζεύω, ρίχνω νερό, ανάβω φωτιά
και γυρνάω πάλι στην αρχή να προσπαθώ και να μη προλαβαίνω.
Νωρίς είναι ακόμα...
Κάποιοι δεν τα κατάφεραν ποτέ...
Στην υγεία τους λοιπό
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.