Παρασκευή 15 Μαρτίου 2019

Μου τελείωσε το «καλό παιδί», ζω και αγαπάω περισσότερο εμένα.


 Μια ζωή μεγάλωσα κάνοντας το σωστό. Εκείνο το σωστό που οι άλλοι είχαν ορίσει για μένα χωρίς εμένα. Εκείνο το σωστό που μου είχαν επιβάλλει από μικρό παιδί. Μου είχαν πιπιλίσει το μυαλό να είμαι πάντοτε το « καλό παιδί». Αυτό σήμαινε πάντοτε να υπακούω στους άτυπους κανόνες που μου είχαν ορίσει. Κανόνες όπως: Να μην αντιμιλάω ποτέ, να ακούω σε ότι μου λένε, να λέω πάντοτε “ ευχαριστώ”, “παρακαλώ”, να μην επιθυμώ και να μην ζητώ το κάτι παραπάνω. Να είμαι πάντοτε ευγενική και το κυριότερο, να είμαι ολιγαρκής και να μη αρνούμαι τίποτα σε κανέναν, να μην λέω όχι στους άλλους.

Περπατούσα πάντοτε με σκυμμένο το κεφάλι, τρομαγμένο και φοβισμένο μη τυχόν και χάσω ποτέ τον τίτλο μου που με τόσο κόπο είχα αποκτήσει , “ το καλό παιδί”. Ώρες ώρες φοβόμουν μη τυχόν και γελάσω δυνατά και δε πρέπει, να φωνάξω, να χτυπήσω την πόρτα δυνατά, μα και προπάντων να ζητήσω κάτι που τόσο επιθυμούσα, μη τυχόν και είναι λάθος. Σαν ” καλό παιδί ”έτρεμα να μην κάνω φασαρία και μη πληγώσω άθελά μου ποτέ κανέναν, ακόμα και αν είχε άδικο.

Σκυμμένος στο καβούκι μου, κουβαλούσα το αβάστακτο φορτίο της τελειότητας του καλού παιδιού. Φορτίο βαρύ που με το πέρασμα των χρόνων, μου βάραινε τη ψυχή και το σώμα. Πώς φεύγει άραγε η ταμπέλα που σου είχαν οι άλλοι ορίσει από μικρό βυζανιάρικο παιδί;

Δύσκολο δίλημμα… Αξίζει άραγε να πετάξεις τον τίτλο αυτό, να ελευθερώσεις, να γιατρέψεις το κορμί σου από το φορτίο αυτό; Αξίζει να ζήσεις με τους δικούς σου κανόνες της ζωής; Να μεταμορφωθείς σε ένα παιδί που ζει πια για αυτό; Γελάει , δίχως φόβο, διεκδικεί, ζητάει, επιθυμεί , αρνείται, θέλει πολύ και αγαπά , μα πάνω από όλα είναι ελεύθερο και δημιουργικό. Ανάλαφρο από κάθε βαρίδιο και πιστό στα δικά του θέλω και όνειρα.

Ξέρεις κάτι; Αποφάσισα πια να σκίσω, να πετάξω μακριά τον αόρατο μανδύα που μου είχε αιχμαλωτίσει την ψυχή, που με έδενε χειροπόδαρα και μου είχε κατακερματίσει την ύπαρξη μου όλη.

Μου τελείωσε πια εκείνο το καλό παιδί. Ζω πια και αγαπάω περισσότερο εμένα και δεν πράττω τίποτα εις βάρος κανενός άλλου. Εξάλλου στον παράδεισο υπάρχει αρκετός χώρος για όλους μας και δεν είναι κανένας ικανός να κρίνει τον άλλο σε τούτη τη ζωή. Μου τελείωσε εκείνο το άσχημο παιδί, αγαπώ και αγναντεύω το μέλλον μου με αισιοδοξία.

Γράφει η ψυχολόγος Άρτεμις Βαμβουνάκη.
https://www.anapnoes.gr/


Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.