Το φως και το σκοτάδι μέσα στο Κόσμο.

“Ο παράδεισος είναι φυλακή για τον άγιο και ο κόσμος φυλακή για τον πιστό” 

Ρητό των Σούφι

  

Έχει ειπωθεί αρκετές φορές, ότι ο κόσμος μας υπόκειται στο νόμο των αντιθέτων. Αυτό που όμως αποσιωπάται ή τουλάχιστον δεν τονίζεται όσο θα έπρεπε, είναι ότι αυτά τα ίδια αντίθετα, είναι εκείνα που τον κάνουν να υφίσταται με την μορφή που τον γνωρίζουμε και μας δίνουν την δυνατότητα να υπάρχουμε μέσα του. Σε διαφορετική περίπτωση θα μιλούσαμε για την τελειότητα. Το γεγονός ότι παραπονιόμαστε για την έλλειψη της τελειότητας, μέσα στο κόσμο των αντιθέτων, οφείλεται στη λανθασμένη αντίληψη για τις δυνατότητες που μπορεί να έχει ο άνθρωπος ως δημιουργός της ζωής του. Το κτίσμα του Κόσμου εμπεριέχει την ελαττωματική του όψη αναπόφευκτα, όπως και τα όντα που κατοικούν επάνω του. Διαφορετικά, θα ήταν ανέφικτες και οι όποιες προσπάθειες βελτίωσης του Κόσμου αλλά και των ανθρώπων του.

Το γεγονός που συνέβαλλε σε μεγάλο βαθμό στη σύγχυση αυτή, ήταν η σταδιακή απομάκρυνση του ανθρώπου από την θέαση μιας Ανώτερης Αρχής και στη αντίληψη, ότι ο ίδιος μπορεί να υπάρξει ο θεός της ζωής του. Ο άνθρωπος μαγεύτηκε δηλαδή από την ανάπτυξη των δυνατοτήτων του, διαχωρίζοντας αυτές από την μήτρα που τις γέννησε. Μοιραίο και αναπόφευκτο συγχρόνως. Ο ιδιότυπος αυτός ναρκισσισμός των δυνατοτήτων των ανθρώπων, έφερε με την σειρά του, σαν συνέπεια μια διαρκή σύγκρουση σε όλα τα πεδία, μιας και αυτό που θεωρήθηκε σαν πρόοδος και ανύψωση, δεν ήταν τίποτα άλλο από αυτό που ήθελε να αποφύγει, την πτώση.

Μέσα στη ζωή οι ιδέες οι πράξεις και τα αποτελέσματα τους, συναθροίζονται σε φωτεινές και σκοτεινές πηγές, που σταδιακά ορίζουν και την ποιότητα της εποχής. Υπάρχουν περίοδοι, όπου το φως υπερισχύει, δίνοντας στη ζωή και τους ανθρώπους της την δυνατότητα να ευδοκιμήσουν σε όλα τα πεδία . Αλλά μοιραίως θα υπάρξουν και οι εποχές που το σκοτάδι θα εξαπλωθεί κάνοντας την απελπισία και τον πόνο καθημερινή και γενικευμένη πραγματικότητα. Συνήθως είναι αυτές οι περίοδοι που ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται, ότι μπορεί να ξεχειλίζει από θαυμαστές δυνατότητες, αλλά μάλλον τις έχει χρησιμοποιήσει λάθος. Γιατί αντιθέτως στις περιόδους όπου το φως καλύπτει ευεργετικά την ζωή του, αδυνατεί να δει το σκοτάδι που λουφάζει μέσα του, περιμένοντας την σειρά του.

Αιώνες διαδοχής αυτών των δύο καταστάσεων, ελάχιστα έχουν συμβάλλει να συνεισφέρουν μια διαφορετική συνείδηση στη ανθρωπότητα. Είναι γιατί η λήθη είναι μάλλον το κυρίαρχο πάθος των ανθρώπων. Επειδή η λήθη, σαν το ναρκωτικό που σου νεκρώνει την βούληση, αναζητά ένα κόσμο που  να είναι παγωμένος και ακίνητος, έρμαιο των περιστάσεων . Ένα κόσμο που η επικοινωνία ανάμεσα στις αντιθέσεις του είναι ανύπαρκτη. Ένα κόσμο που η σκέψη δεν έχει λόγο να υφίσταται. Ένα κόσμο που δεν θα υπάρχει όφις στο παράδεισο, αλλά ούτε και Βούδας στη κόλαση. Ένα κόσμο που όλοι θα κολυμπάμε μέσα στη αιώνια λάσπη.

Ένα φως μέσα στο δάσος δίνει ελπίδα στο ταξιδιώτη, ότι θα βρει ένα φιλικό σπίτι να ξεκουραστεί, έστω πρόσκαιρα, από την αναζήτηση του. Το σκοτάδι μέσα στο δωμάτιο, μπορεί να γεννά τρόμους υπαρκτούς όσο και ανύπαρκτους, αλλά εξάπτει τις αισθήσεις και την διάνοια. Κάνει την προσμονή για το φως επιτακτική και όταν αυτό θα έλθει κάνει την αγαλλίαση έντονη. Στο φως και στο σκοτάδι αντιλαμβάνεσαι την αξία της ζωής και την ζεις με πάθος. Στη λάσπη, απλώς βυθίζεσαι μέσα στο τρόμο της ανυπαρξίας.

Είμαστε φτιαγμένοι και από φως και από σκοτάδι. Δεν είμαστε τέλειοι, αλλά αυτή η συμπαθητική δυσανεξία μας, είναι ακριβώς αυτή που κάνει πολύτιμους εμάς και τον Κόσμο μας. Είναι αυτή, που μας δίνει την δυνατότητα να ανυψωθούμε και να γίνουμε άγιοι ή να εκπέσουμε και να γίνουμε τέρατα. Αλλά επίσης είναι αυτή, που μας δίνει την δυνατότητα της ανατροπής και το να ζήσουμε την ζωή μας με περιεχόμενο.

Πολλές φορές μας εκπλήσσει το γεγονός της ευκολίας με την οποία κάποιοι επιλέγουν την σκοτεινιά στις πράξεις τους. Μας φαίνεται ξένο και μας δημιουργεί έντονο αποτροπιασμό. Δικαίως. Η στάση μας όμως έχει μια δόση υποκρισίας. Συνήθως είναι αυτές οι στιγμές που ξεχνάμε, ότι το ίδιο σκοτάδι καραδοκεί επίσης μέσα μας ,έτοιμο με την παραμικρή ευκαιρία που θα του δοθεί, να μας κυριεύσει. Ο λόγος που την γλυτώνουμε είναι γιατί για μια στιγμή δείξαμε σθένος. Δεν είναι σίγουρο ,ότι και η επόμενη στιγμή θα έχει ευτυχή κατάληξη. Η περιοχή ανάμεσα στα αντίθετα είναι δραματικά ρευστή. Πολύ πιο ρευστή από ότι φανταζόμαστε συνήθως. Πολλές φορές άνθρωποι που κινούνται χρόνια στη σκοτεινιά, παρουσιάζουν μια εντυπωσιακή φωτεινή όψη, που προκαλεί την ίδια έκπληξη.

Ο δρόμος για την ανύψωση του ανθρώπου δεν είναι τις περισσότερες φορές ευθύγραμμος. Αντίθετα. Μια σειρά πτώσεων αλλά και ανορθώσεων περιγράφει μάλλον καλύτερα την πορεία του. Το σθένος, η αντοχή, η βούληση είναι οι σύμμαχοι σε αυτόν το δρόμο. Τα εμπόδια είναι πολλά και πολλές φορές έχουν “αγγελικό” πρόσωπο. Αυτό που μέχρι χτες σε προχώραγε, σήμερα μπορεί να είναι η αιτία της πτώσης σου.

Φως και σκοτάδι αγκαλιάζονται ερωτικά συνεχώς μέσα στο Κόσμο, χορεύοντας ένα χορό που δεν θα τελειώσει ποτέ !!!!

πηγη