Πυροτέχνημα...

Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας και σκάνε σαν πυροτέχνημα...

Πολύχρωμοι, με ένταση, με παλμό που σε συνεπαίρνουν και θες να ξεχάσεις πως είναι να 'σαι ενήλικας και να προσχεδιάζεις, να τα 'χεις όλα υπό έλεγχο, παρά μόνο θες να κοιτάζεις το πυροτέχνημα με όλες τις μικροσκοπικές του σπίθες μέχρι να πονέσουν τα μάτια σου από την ομορφιά του θεάματος και να αναγκαστείς να τα κλείσεις...

Κι ύστερα -πούφ- έχει εξαφανιστεί, υπάρχει μόνο το σκοτάδι, ίσως κανά δυο τρία αστεράκια που φεγγοβολάνε πιο δυνατά απ' τα άλλα λες και θέλουν να ξεχωρίσουν απ'την παρέλαση μα αυτό είναι όλο... Το πυροτέχνημα έχει τελειώσει και βρίσκεσαι κατά μεσής της νύχτας αιτούμενος να ανακτήσεις όλα τα χαμένα χρόνια που σαν Ιούδας εύκολα απαρνήθηκες λίγο πριν... Αιτούμενος να επανέρθεις στη βόλεψή και την ασφάλεια σου ακόμα και ξεχνώντας εντελώς το πως είναι ένα -πυροτέχνημα-..
. Βλέπεις η καθημερινότητά σου δεν έχει χώρο για χρώματα και φανταζί εκρήξεις, δεν προλαβαίνεις να χάνεις τον έλεγχο και να ονειρεύεσαι όλα τα "αν" και τα "μπορεί" που θα διεκδικούσες με την παιδική σου καρδιά!

Καρδιά...Χα! Ποια καρδιά?! Αυτή έχει φιμωθεί χρόνια τώρα... Μυαλό και λογική και φιλοδοξίες για μια ζωή με ευμάρεια κοινωνική και οικονομική, μόνο το κυνήγι αυτής της ευτυχίας χρηματοδοτείτε πλέον με τον υπερπολύτιμο χρόνο σου. Τα πυροτεχνήματα κατασκευάστηκαν για να σκάνε και να εξαφανίζονται χαρίζοντάς σου μερικά δευτερόλεπτα τρυφερής συνύπαρξης με το άπιαστο, ίσως νανοσεκόντ της ψευδαίσθησης ότι μπορείς να αγγίξεις το απόλυτο...και ύστερα -πουφ-...