Με το κεφάλι στο χώμα

Είχα ακριβώς έναν χρόνο να γράψω. Έναν ολόκληρο χρόνο κατά τον οποίο ο Τσίπρας εφαρμόζει μνημόνια με κοινωνικό πρόσημο, ο Μητσοτάκης ονειρεύεται παλινόρθωση της εθνικοπατριωτικής Ελλάδας, η αριστερά περνάει την ώρα της με μνημόσυνα, το ΠΑΣΟΚ είν’ εδώ ενωμένο δυνατό, το πρωτογενές πλεόνασμα χαρίζει πολλαπλούς οργασμούς στα πλήθη, η ανεργία πέφτει βαριά, οι ναζί κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι στους δρόμους, η Ευρώπη εξακολουθεί να ελέγχει τον αέρα που αναπνέουμε, ο ουρανός παραμένει ιδιοκτησία της Εκκλησίας και ο πλανήτης έρμαιο στα χέρια πυρομανών. Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα μέσα σε έναν χρόνο τώρα που το σκέφτομαι. Κι αν έμεινα και λίγο πίσω, να με συγχωράτε, θα σας προλαβαίνω. Ραντεβού στην Τρίτη αξιολόγηση.

Πέρασε ένας χρόνος που δεν έγραψα τίποτα, ή καλύτερα, που δεν δημοσίευσα τίποτα. Η μία μετά την άλλη οι ειδήσεις μπορεί να χτυπούσαν στο κεφάλι μου, εκείνο να έδινε εντολή στο χέρι μου να τα βάλει στο χαρτί, αλλά πάντα το χαρτί κατέληγε να καίγεται στη φωτιά της
επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. «Και τι έγινε», «Και τι θα αλλάξει», «Σιγά το νέο», «Έτσι γίνεται πάντα», «Μ’ αρέσει που πέφτεις από τα σύννεφα» και άλλα τέτοια ευφάνταστα.

Κάθε φορά και μια άλλη φωνή, κάθε φορά με λιγότερη έκπληξη. Κι έτσι δεν έγραψα…

Δεν έγραψα για την διαπραγμάτευση που χάραξε τον δρόμο για την επαναφορά των ριάλιτι στην ελληνική τηλεόραση, δεν έγραψα για την επίσκεψη Ομπάμα που επικύρωσε τη στροφή της χώρας στην ωρίμανση αφού προηγήθηκαν η εξασφάλιση εξοχικής κατοικίας του ΝΑΤΟ στην πορεία του για τις γύρω-γύρω επεμβάσεις, ούτε για τον Τραμπ που είναι η πιο τραγελαφική εκδοχή του Χίτλερ με ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και για την καθιέρωση της Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής στο Αιγαίο και την ελευθέρας της να στέλνει καρυδότσουφλα πίσω στις αγκαλιές των δολοφόνων δουλεμπόρων, ούτε για την ντροπή του προσφυγικού και την μετά τιμών στέψη της χώρας σε μπάτσο των εδαφών μεταξύ της κόλασης και της γης της επαγγελίας των χαροκαμένων, ούτε και δεν έγραψα για την αθόρυβη και καλπάζουσα «εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων» και την είσοδο των πιο δολοφονικών πολυεθνικών σε εθνικά ύδατα και κάτω από τις μύτες μας.

Τίποτα δεν έγραψα.

Δεν έγραψα, επίσης, για το πείραμα ΕΛΣΤΑΤ-Γεωργίου και την γεμάτη αγωνία παρακολούθησή του από τις πολυεθνικές του κόσμου, ούτε για την αλλαγή φρουράς της ολιγαρχίας και τις παρεμβάσεις επιπέδου κωμωδίας του Χάρρυ Κλυνν στη δικαιοσύνη, ούτε για τη δικαιοσύνη που στραγγαλίζει χρόνια και δεκαετίες νεότητας για να ταΐζει το ριάλιτι της λούμπεν δεξιάς μπουρζουαζίας που ζει τον μύθο και τη μανία καταδίωξής της, ούτε και έγραψα για το θέατρο σκιών των τηλεοπτικών αδειών και την πλήρη υποταγή στη μηχανή του κιμά εγκεφάλων, όπως δεν έγραψα και για τα φακ νιουζ και το νιουζ φακ, ούτε βέβαια για τις πασαλειμμένες με μπέιμπι ντολ προσευχές του Ντάνου ούτε και για τις κοπροκαλυμμένες του Μπογδάνου .

Δεν έγραψα για τίποτα απ’ όλα αυτά και γι’ άλλα τόσα, θαρρώντας, ο αφελής, πως εάν δεν γράψω, εάν δεν μιλήσω γι’ αυτά, δεν έγιναν. Δεν γίνονται. Ακριβώς όπως οι περισσότεροι τριγύρω, που έχουμε πάψει να μιλάμε για όσα τόσα χρόνια μας πνίγουν, επιμένοντας να χώνουμε το κεφάλι στο χώμα με την ελπίδα για μια δόση ακόμα.

Συναντιόμαστε, συχνά πυκνά, σε διάφορες παρέες, στα καφέ, στις διακοπές, σε γιορτές και σε κηδείες, σε φεστιβάλ και πηγαδάκια, κι όλοι μαζί, σαν συνεννοημένοι, αλλάζουμε θέμα κάθε φορά που πάμε να συζητήσουμε για τα «σοβαρά», για τα «στενάχωρα».

Δυο χρόνια από τη βραδιά της 13ης Αυγούστου του 2015 και τη σύγκρουση με το τελευταίο μας αδιέξοδο, γινόμαστε μάρτυρες της πλήρους μετατροπής της χώρας σε ένα περίχωρο της γερμανικής Ευρώπης που θα ελέγχεται από πέντε πολυεθνικές, δέκα οικογένειες και έναν Μαρινάκη, με δουλειές της πλήρους ανασφάλειας και συνεχείς εργατικούς θανάτους, με όρους καθημερινότητας δέκα ατμοσφαιρικών πιέσεων, πρωταγωνιστές όλοι μας και θεατές της φαβελοποίησης της χώρας με όρους Σαρβάιβορ, και όλα αυτά, ενώ χορεύουμε στους ήχους του καινούριου τραγουδιού του νεκρού εδώ και ενάμιση χρόνο Παντελίδη.

Δύο χρόνια από το προσκύνημα ακόμα μίας ΤΙΝΑ, όταν έξω από τη Βουλή διαμαρτύρονταν με το ζόρι 2.000 άνθρωποι –που παρόλα αυτά αντιμετωπίστηκαν με αστυνομική καταστολή- συνεχίζουμε να μετράμε τις ημέρες μας με αξιολογήσεις και κρίσιμα Eurogroup, και να τις ξορκίζουμε με τρολιές, χαβαλέ, κανιβαλισμό, αδιαφορία, συνειδητές αυταπάτες, παρωπίδες, ιδεολογική καθαρότητα και «δουλίτσα να υπάρχει».

Πριν από δύο χρόνια ακριβώς, τα γεγονότα όριζαν βουλευτές που πίνανε μπύρες και κοιμόντουσαν στις πεζούλες στο περιστύλιο, υπουργοί που πίνανε ουισκάκια στο καφενείο της Βουλής περιγράφοντας με γελάκια και υπονοούμενα τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, και άλλοι παρατρεχάμενοι που παραδέχονταν πως εφαρμόζουν τη στάση της πλήρους υποταγής ενώ τερμάτιζαν μία ακόμα πίστα στο κάντι κρας και λίγο πριν ψηφίσουν «Ναι σε όλα».

Δεξιά απ’ όλους τους παραπάνω στεκόταν με καμάρι όλο το θαυματουργό πολιτικό προσωπικό της χώρας τα τελευταία σαράντα χρόνια, μπερδεμένο, μην ξέροντας να κλάψει ή να γελάσει με την αφάνταστη τύχη του να βρεθεί απέναντι από ΑΥΤΗ την «κομουνιστική απειλή» στη χειρότερη φάση της πρόσφατης ιστορίας του. Και λίγο πιο πέρα, στ’ αριστερά των αριστερογυαλιστερών αγραβάτωτων χαμόγελων, μετρούσες μερικές δεκάδες αμήχανα και ιδρωμένα πρόσωπα να επαναλαμβάνουν αγχωμένα γλώσσες και έννοιες ξεπερασμένες από την ίδια τη ζωή, τη φύση και το συλλογικό υποσυνείδητο.

Ναι, ναι, ξέρω, κι εγώ στη θέση του Αλέξη, εάν το βράδυ του δημοψηφίσματος φώναζα τον Τόσκα και του ζητούσα να μου εγγυηθεί την επόμενη ημέρα, χωρίς κανένα ουσιαστικό σχέδιο για το πως θα αντιμετωπίσω τόσο τις προβοκάτσιες της δεξιάς εδώ μέσα, όσο και εκείνες που θα κατευθύνονταν από το εξωτερικό, τα ίδια θα έκανα.

Όμως, Αλέξη, μπορούσε να μη γίνει έτσι.

Δύο χρόνια μετά την κατάρρευση του τελευταίου συλλογικού χάρτινου πύργου, η μόνη δύναμη που δείχνει τη δυνατότητα να βάζει στην επικαιρότητα των ανθρώπων και των τηλεοράσεων την ατζέντα είναι αυτή μία που κουβαλάει επάνω της σταυρούς, ματζούνια και βασκανίες, ενώ στο τιμόνι της έχει έναν άνθρωπο που βγαίνει μέρα παρά μέρα στις τηλεοράσεις και πουλάει τάμπλετ που γίνεται και λάπτοπ και γίνεται και κινητό και έχει και ένα γίγα ραμ και δεκαέξι ρομ και παίρνει και δύο σιμ και δύο κάμερες και έχει και φορτωμένα και τα βιβλία των εκδόσεων του αξίας 5.000 ευρώ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΤΙΜΗ ΤΩΝ 190 ΕΥΡΩ! ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΤΕ ΤΩΡΑ! ΠΡΟΛΑΒΕΤΕ! ΕΧΟΥΝΕ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΠΕΝΤΕ ΚΟΜΜΑΤΙΑ! ΤΡΕΞΤΕ ΜΗΝ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΜΗΧΑΝΗΜΑ!!! ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΡΤΕ ΚΟΣΜΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!

Εκεί βρεθήκαμε. Εκεί βρισκόμαστε. Με λίγες, μόνον, εξαιρέσεις.

Εκείνες τις εξαιρέσεις που όλο αυτό το διάστημα που ακόμα οι περισσότεροι μεθάμε για να ξεχάσουμε, ασχολούνται στην πράξη, που αντιστέκονται, που δεν δέχονται τη μοίρα τους, που δεν ανέχονται την αδικία, που προσφέρουν το χέρι τους όταν υπάρχει ανάγκη για βοήθεια, που δεν κλείνουν τα αυτιά τους όταν ακούν κραυγές, άνθρωποι που δεν κλείνουν τα μάτια τους όταν χρειάζεται να γίνουν μάρτυρες. Αυτή είναι η νέα αντίσταση, αυτή είναι η νέα αριστερά, που σε συνθήκες σημερινές οφείλει να χαράξει την επόμενη ημέρα, αποδεχόμενη πως το σήμερα έχει αλλάξει.

Εκείνοι οι άνθρωποι που θα συναντηθούν και θα αποδείξουν πως έχουν καταλάβει πως το να επιμένεις να χρησιμοποιείς μεθόδους που λειτούργησαν κάποτε, παρότι δεν λειτουργούν τώρα, είναι σαν τον πιστό μιας εξωφρενικής αίρεσης που δοξολογεί στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος.

Πριν από ακριβώς ένα χρόνο έγραφα, αναφερόμενος πότε στο συλλογικό και πότε στο ατομικό συνειδητό, πως «παραμένοντας για καιρό σε μια τέτοια ηλεκτρισμένη τελετή, οπωσδήποτε θα βιώσεις την θλίψη που θαρρείς θα σε λυτρώσει, σίγουρα θα γελάσεις με την καρδιά σου και πολλές φορές μπορεί να μεθύσεις μέχρι αναισθησίας. Όμως για να μπορέσεις να πας παρακάτω, κάποια στιγμή, θα πρέπει να ρίξεις μια φούχτα χώμα, να γυρίσεις την πλάτη, να σηκώσεις το κεφάλι στον ήλιο και να προχωρήσεις».

Με το κεφάλι στο χώμα, κανένας ποτέ δεν είδε τον ήλιο…

πηγη