Τρίτη 22 Μαΐου 2018

Η αβάσταχτη μελαγχολία της κλεψύδρας


Οσο περιπλανιέσαι στον κόσμο, τόσο αντιλαμβάνεσαι κάποια ξεσπάσματα ηλικιωμένων. Ασυνείδητα, κάποιο νοσταλγικό αεράκι μελαγχολίας παρασύρει τις σκέψεις τους. Οταν οι νεότεροι φεύγουν μπροστά, εκείνοι παλινδρομούν προς τα πίσω. Η κάθε μέρα γι’ αυτούς, κατάδυση στον κόσμο των αναμνήσεων, που τους τροφοδοτεί πλουσιοπάροχα.

Οι ηλικιωμένοι έχουν πίσω δεξαμενή ενεργειών, επιτυχιών, λαθών, κατορθωμάτων, απογοητεύσεων. Αισθάνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι απ’ την κοινωνία που οι ίδιοι δημιούργησαν. Πολλοί αναλώνονται να αφήσουν το στίγμα τους σ’ ένα μέλλον αδιαμόρφωτο, στο οποίο εναποθέτουν πολλά. 
Οι αισθήσεις φαίνονται αγκυλωμένες, αποκλείουν την πιθανότητα συγκρούσεων και συγκινήσεων. Οσο προχωράει η ηλικία, οι κλειστές κάμαρες του σπιτιού τους αποτελούν τον κόσμο τους
. Επιπλα, βιβλία, αγαπημένα αντικείμενα, πίνακες, όλα σηματοδοτούν παρελθούσες στιγμές. Γι’ αυτούς σημαίνουν πολλά, για τους νέους, παλινδρόμηση.


Η μειωμένη όραση δίνει τη θέση της στην ενδοσκόπηση, η μείωση της ακοής αποκλείει νέα ερεθίσματα, η αφή περίεργες διεγέρσεις.

Ολα μάς παραπέμπουν στο χαρακτικό «Μελαγχολία» (1514) του Αλμπρεχτ Ντίρερ. Πέντε αιώνες τώρα, δεν άλλαξε η ροή των πραγμάτων στον κόσμο μας!

Η φιγούρα του χαρακτικού θυμίζει άγγελο, το βλέμμα χαμένο, τα φτερά αδύναμα, κατεβασμένα. Σε αντίθεση, το περιβάλλον βρίσκεται σε προκλητικό οργασμό. Ο άνθρωπος, όμως, αδιαφορεί! Τριγύρω παντού πεταμένα εργαλεία, όργανα σχεδίου.

Μια κλεψύδρα πάνω στον τοίχο μετράει τον παντοδύναμο χρόνο που φεύγει χωρίς σταματημό, μια ζυγαριά τα συν και τα πλην μιας ζωής. Ενας σκύλος κοκαλιάρης και ανήμπορος, εικόνα χρόνιας εγκατάλειψης. Σήμερα, θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε στο κάδρο τηλέφωνα, ταμπλέτες, ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

Οι ηλικιωμένοι, πιασμένοι απ’ τα κλαδιά της όχθης ενός ποταμού νεότητας, που κυλάει αποφασιστικά, παρακολουθούν τα γεγονότα, αλλά η πραγματική ζωή βρίσκεται πίσω! Παρελθόν, παρόν και μέλλον μπερδεύονται, τα συναισθήματα ξεχειλίζουν αδικαιολόγητα.

Η πείρα και όση σοφία κατέκτησαν δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη ρώμη και τη φαντασία των νέων, η περιθωριοποίηση και η προσφυγή στις αναμνήσεις, μονόδρομος. Βρίσκουν ότι κάθε καινούργιο περικλείει ένα παλιότερο και κάθε παλιότερο μπορεί να πάρει τη μορφή καινούργιου.

Και, γιατί όχι, η κακία και η καλοσύνη να αποτελούν διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος. Ενσωματώνοντας εικασίες και παραδοχές, πορεύονται προς τη σοφία η οποία τους οδηγεί σε βαθύτερα διαμερίσματα πραγματικότητας.

Γνωρίζουν, όμως, ότι αυτό που σήμερα πρεσβεύουν οι νέοι, εκείνοι το πίστεψαν δεκαετίες νωρίτερα! Κι ας λέει ο Γκέτε στον «Φάουστ»: «...Δεν είχα τίποτε, όμως είχα πλήθια:/χαρά στην πλάνη, την ορμή γι’ αλήθεια/Τη δίψα εκείνη ακράτη δώσ’ μου πίσω/την τρίσβαθη πικρή χαρά/να μπορώ να μισήσω, ν’ αγαπήσω/δώσ’ μου τη νιότη μου ξανά...»!


Συντάκτης:
Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης

www.efsyn.gr/a

5 σχόλια :

  1. Ανώνυμος22/5/18 18:01

    Σαν σήμερα το 1963 δολοφονείται από παρακρατικούς ο αγωνιστής της αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης. Με την ευκαιρία ας παραθέσουμε τον ορισμό του παρακράτους όπως τον έδωσε ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, το Δεκέμβρη του 1966.
    «Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος23/5/18 10:39

    Νίκος Ι. Καραβέλος

    Δικηγόρος-Συγγραφέας

    nkaravelos@gmail.com



    Κροκόδειλος είναι το ερπετό εκείνο με τα μεγάλα σαγόνια, την κοφτερή ουρά, τα άγρια δόντια και τις ισχυρές φολίδες που θωρακίζουν το δέρμα. Το σωστό του όνομα είναι «κροκόδιλος» (κρόκη=χαλίκι + δρῖλος=σαύρα). Ονομάστηκαν κροκόδειλοι ίσως γιατί διαχρονικά ομοιάζουν με τα σκληρόπετσα ακόρεστα εκείνα όντα, όπως οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί. Για τους κροκόδειλους υπάρχει μία φήμη που λέει ότι παριστάνουν πως κλαίνε το σούρουπο, για να προσελκύσουν τα θύματά τους.

    Πολλοί φυσιοδίφες έψαξαν το ζήτημα μα δεν απέδειξαν τίποτε κι έτσι η φήμη κρίθηκε αβάσιμη.

    Μέχρι που ανακαλύφθηκε στην Ελλάδα (ίσως και αλλού) ένα είδος κροκόδειλου, ενός πανάρχαιου ερπετού με τις ιδιότητες των αρπακτικών ερπετών: μεγάλη κεφάλα, αδηφαγία, σκληρή πέτσα, κτηνωδία και φυσικά δειλία. Τα ερπετά αυτά χαρακτηρίζονται ως άκρως φοβικά και παρά ταύτα τρομακτικά.

    Αυτά τα ζώα παριστάνουν πως κλαίνε ενεδρεύοντας για να βρουν την τροφή τους στο σκοτάδι, στα πυκνά φυλλώματα, στα δημοσιογραφικά γραφεία και στο Μέγαρο Μαξίμου.

    Πράγματι, αυτό το είδος σιχαμένου «κροκόδειλου» χύνει δάκρυα. Όχι βεβαίως γιατί αισθάνεται ή συναισθάνεται, μα μόνο για να εξαπατήσει τα θύματά του.

    Η φαντασία έτρεξε στα βαλτοτόπια της πολιτικής μας ζωής, παρατηρώντας τα κροκοδείλια δάκρυα όλων αυτών των (σ)ερπετών, τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς τους για τον άνανδρο ξυλοδαρμό ενός «μεγάλου ανδρός» που ένεκα της ανοησίας των Ελλήνων ψηφοφόρων της Βορείου Ελλάδος, μα και των ιερών κανόνων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (επιπέδου τοπικής αυτοδιοίκησης), κατέλαβε τον θώκο του Δημάρχου Θεσσαλονίκης. Ομιλούμε για τον ξυλοδαρμό του μεγάλου υπερασπιστή όλων των μειονοτήτων, των ομοφυλοφίλων, λεσβιών, Τούρκων, Σκοπιανών, Κεμαλιστών, απάντων πλην της πλειονότητας των Ελλήνων που δυστυχούν υπό καθεστώς οικονομικής και πολιτικής κατοχής.

    Έκλαψαν γοερά οι κροκόδειλοι, όχι μόνο οι δεξιοί μα και οι «αριστεροί», γιατί ως γνωστόν και οι κροκόδειλοι έχουν κι αυτοί πολιτικά κόμματα, ιδιαιτέρως δε οι κροκόδειλοι της «αριστεράς» έχουν μια περίεργη αλλεργία απέναντι σε λέξεις όπως Πατρίδα, Έθνος, Οικογένεια, Θρησκεία.

    Λες και όλα αυτά, μαζί με τον θρήνο τους, δεν αποτελούν τα μεγάλα αγαθά της ανθρώπινης περιπέτειας, λες και οι ιερές αυτές λέξεις είναι ιδιοκτησία της χούντας.

    Το κλάμα λοιπόν, των κροκοδείλων ήταν τόσο γοερό που ο ήχος του σκέπασε ακόμα και τις ανοησίες που εκστόμισε ένας άνθρωπος που αντί να είναι Δήμαρχος Θεσσαλονίκης θα έπρεπε να είναι στο σπίτι του. Βεβαίως, τα άτομα που τον έδειραν του προσέφεραν ανυπολόγιστες υπηρεσίες. Έδωσαν σ’ αυτόν τη δυνατότητα να παριστάνει το θύμα και στους «κροκόδειλους» τη δυνατότητα να ξεδιπλώσουν τις μουσικές καρικατούρες του θρήνου τους.

    Λένε πως αυτοί που του επιτέθηκαν ήταν οργανωμένοι ακροδεξιοί και είναι πολύ πιθανό. Αυτό όμως που ξεχνούν όσοι σπαράζουν στο κλάμα υπερασπιζόμενοι τον κ.Μπουτάρη και τους ομοίους του, είναι ότι ο ελληνικός λαός έχει φτάσει πια στα όριά του. Αισθάνεται εξευτελισμένος, φτωχοποιημένος, ξεσπιτωμένος έστω κι αν δεν έχει χάσει ακόμα το σπίτι του.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος23/5/18 10:40

    Αισθάνεται ξένος στην πατρίδα του, παρίας, γελοιοποιημένος, περιμένοντας να φάει από τα αποφάγια και από τα σκουπίδια, έστω κι αν ακόμα δεν εχει φάει απ’ αυτά.

    Βλέπει το παιδί του να φεύγει και πάλι στην ξενιτειά, τους γέροντες γονείς του να μην μπορούν να ζήσουν με τα υπολείμματα μιας σύνταξης.

    Αισθάνεται τρομοκρατημένος.

    Και ο τρόμος γεννά επιθετικότητα. Αυτό που λησμονούν οι «κροκόδειλοι» της πολιτικής μας ζωής είναι ότι έτσι που πάμε θα έρθει κάποια στιγμή που οι επιθέσεις δε θα γίνονται μόνο από ακροδεξιούς αλλά από απελπισμένους, και τότε τίποτε δε θα μπορεί να ελεγχθεί.

    Κι όταν τίποτε δεν μπορεί να ελεγχθεί κι όταν η παιδεία έχει πέσει στα τάρταρα, τότε επωάζεται το αυγό του φιδιού και τότε δεν φταίει τόσο το φίδι αλλά εκείνοι που επέτρεψαν στο φίδι να γεννήσει τα αυγά του.

    Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, αυτονόητο είναι ότι σέβεται την ιστορία του. Εννοείται επίσης πως οι εκλεγμένοι ηγήτορές του είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, οφείλουν να σέβονται αυτά που σέβεται ο λαός που τους εκλέγει. Εάν δεν σέβονται αυτά που ο λαός σέβεται, έχουν το δικαίωμα να κρατήσουν για τον εαυτό τους την ασέβεια, αλλά δεν μπορεί να κατέχουν δημόσια αξιώματα.

    Αν υπήρχε κράτος σοβαρό κι όχι το κράτος του Τσίπρα και του Γαβρόγλου, ο κ.Μπουτάρης θα έπρεπε να έχει καθαιρεθεί από το αξίωμά του.

    Ένας ανθρωπος που δηλώνει για τον Κεμάλ και τις σφαγές των Ποντίων: «I don’t give a shit if he killed Greeks or not or whatever», δηλαδή «Χέστηκα αν (ο Κεμάλ) σκότωσε Έλληνες ή όχι ή οτιδήποτε», αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει ούτε μία δεκάρα.

    Και επειδή ο ασεβής αυτός μιλάει με τόσο δέος και τόσους γλυκασμούς για τον Μουσταφά Κεμάλ, θα του θυμίσουμε την άποψη που είχε ο Χίτλερ για τον σφαγέα Κεμάλ Ατατούρκ, όπως προκύπτει μέσα από το έργο του Κεμαλιστή δημοσιογράφου και συγγραφέα Φαλίχ Ρίφκι Ατάϋ (Falih Rifki Atay) στο βιβλίο του Cankaya. Γράφει λοιπόν αυτός, ότι ως μέλος μιας τουρκικής αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον Χίτλερ για τα πεντηκοστά του γενέθλια. Εκείνος απευθυνόμενος προς αυτούς ανέφερε τον Μουσταφά Κεμάλ ως δάσκαλό του «…ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ [δηλαδή ο Χίτλερ] είμαι ο δεύτερος μαθητής του».(1)



    Stefan Ihrig. «Ατατούρκ και Ναζί, δάσκαλος και μαθητές στην εφαρμογή του ολοκληρωτισμού», εκδ. Παπαδόπουλος, 2016.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος23/5/18 21:51

    Vassilis Viliardos
    7 ώρες ·
    Shared via AddThis
    ·

    Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, «ο πολιτικός που τοποθέτησε την ταφόπλακα στην Ελλάδα είναι αυτός που υπέγραψε την υπαγωγή των ομολόγων της στο αγγλικό δίκαιο, καθώς επίσης την απαγόρευση μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα – υποθηκεύοντας παράλληλα ολόκληρη τη δημόσια περιουσία» (πηγή). Όλα αυτά σε μία χρονική στιγμή που οι δανειστές φοβόντουσαν όσο τίποτα άλλο μία ελληνική χρεοκοπία – η οποία μπορεί μεν να ήταν επώδυνη, αλλά θα οδηγούσε τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, ενδεχομένως με ένα δικό της εθνικό νόμισμα.

    Ειδικότερα, τότε θα μπορούσε σχετικά εύκολα η Ελλάδα να προβεί σε αναβολή πληρωμών απέναντι στις ξένες τράπεζες, να απαιτήσει το λογιστικό έλεγχο των δανείων της, να μετατρέψει όλο το εξωτερικό χρέος της σε δραχμές και στη συνέχεια να το πληρώνει στο δικό της νόμισμα – οπότε η υποτίμηση του δεν θα επιβάρυνε μόνο την ίδια αλλά, επίσης, όλους τους δανειστές της, ενώ το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος θα μειωνόταν πληθωριστικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος24/5/18 10:23

    Η Βία και το Κράτος ανέβασαν τον Προμηθέα στον σταυρό του. Αμίλητοι. Ο υπαινιγμός του Αισχύλου ότι ούτε η Βία ούτε το Κράτος χρειάζονται επιχειρήματα (διαθέτουν τα επιχειρήματα των θεών) εμφανής – πλην όμως, από τότε πέρασαν αιώνες και η Βία έγινε ομιλούσα. Εν πρώτης η Βία «καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Κόβει λόγου χάριν τις συντάξεις ο Τσακαλώτος και ύστερα βάζει τα κλάματα.

    Στην εποχή μας, όπου περισσότερον από τις άλλες εποχές μετά τον Διαφωτισμό κυκλοφορούν πεισιθανάτια στερεότυπα, ένα απ’ αυτά διακηρύσσει ότι «το μονοπώλιο της βίας διαθέτει μόνον το κράτος». Ωραίο! και να το αναρτήσουμε στην αγορά, στο άγαλμα της Αθηνάς και στο άγαλμα του Ιησού Χριστού από τη Ναζαρέτ.

    Βεβαίως, το Σύνταγμα των Ελλήνων επαφίεται ως προς την τήρησή του στο φιλότιμο των Ελλήνων, οι οποίοι αν καταφύγουν στη βία για να το αποκαταστήσουν θα πρέπει «να καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».

    Πόσο μάλλον για τα Μνημόνια, που βιαίως έχουν καταλύσει το Σύνταγμα, κάθε πράξη αντίστασης θα πρέπει να έχει την έγκριση των Τσίπρα - Μητσοτάκη και «να καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».

    Ακόμα και οι Βυζαντινοί (αυτό το αφορεσμένο προγονικό) είχαν εντάξει στη Βασιλείου Τάξη (το άτυπο μεν αλλά ισχυρό –καθ’ ότι εθιμικό– Σύνταγμά τους) το δικαίωμα του λαού στην εξέγερση (όχι ακριβώς με ροδοπέταλα) όταν ο λαός υφίστατο τυραννία. (Απ’ αυτό ίσως να έλκει την καταγωγή του και το «φιλότιμο» που καλείται σήμερα να υπερασπίζεται το Σύνταγμα των Ελλήνων).

    Είναι βία και μάλιστα άγρια βία οι πλειστηριασμοί των σπιτιών. Είναι βία θεοστυγής εκείνη που προκάλεσε πλήθος αυτοκτονιών στα χρόνια της χολέρας των Μνημονίων. Παρακαλούνται οι νεκροί να «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».

    «Ο ΕΝΦΙΑ είναι νόμος ανάλγητος, δεν μεταρρυθμίζεται, καταργείται» έλεγε ο Τσίπρας και τον μονιμοποίησε. Αλλά αν ο ΕΝΦΙΑ είναι βία κατάφορη, τα ψέματα του Τσίπρα ότι θα τον καταργήσει είναι το ίδιο βία. Την οποίαν ο ίδιος βεβαίως καταδικάζει απ’ όπου κι αν προέρχεται, ακόμα κι αν προέρχεται από τον ίδιο.

    Πριν λοιπόν να αποβλακωθούμε τελείως, αν η ταξική βία που μέσω του κράτους ασκείται νομίμως, δεν είναι απαραιτήτως και ηθική, αντιθέτως είναι ηθική η βία που αποσκοπεί να συμμορφώνει τους νόμους εν σχέση με το δίκαιο. Τώρα, αν δεν ξέρουμε τι είναι δίκαιο, πως ορίζεται δηλαδή και πως διαμορφώνεται, μπορούμε, να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δίκαιο είναι η δύναμη του ισχυρότερου. Σε αυτήν την περίπτωση οι (κατά τα άλλα πανάγαθοι) γορίλες θα μπορούσαν να ενδυθούν τη δορά εκείνου που «καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», γαμώντας και δέρνοντας.

    Κατ’ αυτάς ο Τσίπρας υπόσχεται να αναστήσει ολιστικώς όσα ο ίδιος δολοφόνησε ολοκληρωτικώς ως απρόσκοπτη συνέχεια των προκατόχων του. Αν αυτό είναι βία κατά της νοημοσύνης μας πρέπει να την καταδικάσουμε ακόμα κι αν προέρχεται απ’ τους πρώτη φορά αριστερά Ρότσιλντ. (Οίτινες τυγχάνουν και σύμβουλοι του Τσίπρα για το ξεπούλημα των πόρων του έθνους, της περιουσίας, των κοιτασμάτων κ.λπ. ) – μια βία καθωσπρέπει, που η Φράου Μέρκελ και η Μπούντεσμπανκ καταδικάζουν απ’ όπου κι αν προέρχεται.

    Η βία που ασκεί ο «αριστερός» Τσίπρας έχει όνομα και λέγεται Κατρούγκαλος εκ προμελέτης, Αχτσιόγλου εν ψυχρώ, Σκουρλέτης επ’ αυτοφόρω. Και για να τελειώνουμε: μια από τις πιο ειδεχθείς μορφές βίας είναι το ψέμα, η παραπλάνηση, η παραμύθα.

    Προσομοιάζει κάτι τέτοιο με τη «βία και την αθλιότητα» των δεσμοφυλάκων, όταν οδηγούσαν τους καταδικασμένους στη γκιλοτίνα ή στην αγχόνη, αφήνοντας τους δυστυχείς να ελπίζουν ως την τελευταία στιγμή ότι την τελευταία στιγμή θα πάρουν χάρη…

    ***

    Έρμοι. Ούτε ικέτες στου Πλούτωνα τον ναό θα βρείτε άσυλο…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.