Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

Η φωτογραφική μνήμη του νερού


  Νερό
Η μάνα μου μεγάλωσε στα λαγκάδια, μα μην φανταστείς ερημιά. Τότε ήταν κόσμος πολύς κι όλο παιδούρια.

Ο μαχαλάς αγνάντευε στο χάνι και ήταν σκαρφαλωμένος στο ξηροβούνι. Είχε πέτρες παντού, κοτρόνες. Από τα σπίτια μέχρι εκεί που πατούσες. Σαν έκανε εμάς, τα καλοκαίρια πηγαίναμε δυο βδομάδες στο βουνό.

Παντρεύτηκε στην πόλη και μετά πήγε στον κάμπο. Από ανάγκη, από έρωτα, από τύχη; Ποιος ξέρει, μπορεί από όλα αυτά μαζί.

Το σπίτι είχε δύο δωμάτια όλα κι όλα. Για ταβάνι ανάμεσα από τους πλίνθους και τη σκεπή, ένα μαλακό ξύλο που είχε ξεχαρβαλωθεί από τα χρόνια και την υγρασία κι είχε κάνει ένα άνοιγμα από την μια μεριά.


Το βράδυ χόρευαν από πάνω τα ποντίκια που φτάναν σαν ακροβάτες ως εκεί από τα καλώδια της δεη πανω από την κληματαριά της αυλής.

Στο ένα δωμάτιο η πυροστιά που πια δεν άναβε, στο πλάι τα κρεβάτια και μπροστά μια εικόνα κουζίνας αλλά χωρίς νεροχύτη, γιατί νερό δεν είχαμε.

Η μεσόπορτα σε έβγαζε στο σαλόνι με τη γιούκα εκεί. Ντανιασμένες οι βελέντζες για τα κρύα, αφού τα προικιά τα πήραν τα κορίτσια σαν φτιάξανε τα σπίτια τους. Κάτω από το παράθυρο, το κρεβάτι του θείου για τα πόνια. Κι ήταν πολλά. Όπως τα τσιγάρα που κάπνιζε.

Κι αν το χουλιάρι δυσκολευόταν να το κρατήσει, το τσιγάρο το άναβε και το κάπνιζε με τόση μαεστρία που την ώρα εκείνη ξεχνούσες τη δυσκολία του.

Παραδίπλα στεκόταν έρμο το κουζινάκι και μύριζε απ΄έξω ότι είχε μέσα κρυμμένο και στοιβαγμένο για να περνάει ο καιρός. Πατάκες, λάδι, ρίγανη, σκόρδα, κρεμμύδια, τραχανά. Όλα αυτές οι μυρωδιές ανακατεμένες με μπόλικη υγρασία.

Από την άλλη μεριά κι αρκετά ψηλά, ανέβαινες κάμποσα αυτοσχέδια σκαλιά από πλάκες, ήταν η αποθήκη. Μουσείο της περασμένης ζωής χωρίς θεατές. Αργαλειός, τεντζερέδια, μια σαρμανίτσα κι άλλα πολλά που τότε δεν καταλάβαινα κι ακόμα δεν ορίζω. Στο βάθος, λίγο πριν την πουριά, ήταν το “μέρος”. Αυτοσχέδιο και μοναχικό.

Ο μπαξές ήταν από κάτω και πάντα γεμάτος. Τόσο μεγάλος που ήθελε ώρα πολλή να ποτίζεις. Στα όρια του σπιτιού ήταν χτισμένο το πηγάδι, με τον τενεκέ απάνω έτοιμο για βουτιές. Θυμάμαι μια φορά το αδειάσαμε, γιατί η γιαγιά νόμιζε πως είχε μπει φίδι μέσα και λώβιασε όλο το νερό.

Τα απογεύματα, σχεδόν μέρα παρά μέρα, ξεκινούσαμε για τη βρύση. Ζαλωνόμασταν τα δισάκια με άδεια παγούρια και πηγαίναμε για να τα φέρουμε γεμάτα. Μέσα από τα λαγκάδια. Μπροστά η μάνα να δείχνει τον δρόμο και πίσω εμείς, πότε με τον αδερφό μου και πότε με τα δύο μου ξαδέρφια.

Πηγαίναμε εκεί από πίσω, πομπή όλοι μαζί, χωρίς ωχ και τίποτα. “Φυλαχτείτε από τα φίδια”, έλεγε η μάνα. Τότε και μια ζωή.

Παντού πουρνάρια και πέτρες. Δεν ήταν εύκολο. Είχε πατηθεί όμως ο δρόμος από τόσες άλλες πομπές που με τα χρόνια έγινε μονοπάτι από μόνο του. Άκουγες κουδούνια από κοπάδια και μύριζε άγρια ρίγανη. Η μυρωδιά της μου θυμίζει πάντα τον τόπο εκείνο. Μπορώ και την ανακαλώ όταν χρειάζεται.

Η πομπή σταματούσε στο σπίτι της Αγγέλως που ήταν κοντά στη βρύση. Γεμίζαμε τα παγούρια, πλενόμασταν κιόλας με το κρύο νερό. Δεν μας ένοιαζε αν θα το σπαταλήσουμε, είχαμε πια μπόλικο και παίζαμε.

Τρατάρισμα μπακλαβαδάκι και γλείφαμε έως και το χαρτί από τα σιρόπια. Μετά πάλι νερό για να φύγει το κάψιμο από την περίσσια γλυκάδα.

Ο γυρισμός ήταν το δύσκολο γιατί είμασταν φορτωμένοι. Ένα παγούρι από εδώ κι ένα από εκεί για να έχουμε ισορροπία. Άλλες φορές τα κουβαλούσαμε στην πλάτη και περπατούσαμε σκυμμένοι αλλά αμίλητοι.

Από σεβασμό στο φορτίο που είχε ο καθένας.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Το κείμενο έγραψε η Μαρία Σ, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής



3 σχόλια :

  1. Ανώνυμος9/3/18 10:24

    (Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24-25)
    ΚΑΤΟΙΚΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΗΝ (ΕΝΝΟΕΙ ΤΗΝ ΓΗ ΜΑΣ) ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΚΔΙΩΞΕΙΚΑΠΟΙΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΕΡΗΜΗΝ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΛΛΩΝ (ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ), ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΛΕΞΕΙ ΜΙΓΑΔΕΣ ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΕΘΝΗ, ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΚΑΛΩΣ KAI ΓΝΗΣΙΩΣ ΓΙΝΑΜΕ (ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΞΗΓΕΙ ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΙΝΑΜΕ) ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΕΛΘΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΞΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ!!!)ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΥΤΗ ΓΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΝΤΑΣ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΡΜΟΖΕΙ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ (ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ) ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ (ΣΤΟ ΓΕΝΟΣ,ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ,ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ) ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΜΟΖΕΙ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΓΗ ΤΡΟΦΟ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος9/3/18 12:14

    Ο Τσίπρας εμφανίσθηκε ως η τελευταία ίσως ευκαιρία για την Ελλάδα. Και πούλησε τη χώρα σε τιμή ευκαιρίας. Συνεχίζοντας τον δρόμο των προκατόχων του. Και δίνοντας στους διαδόχους του το καλύτερο άλλοθι για να συνεχίσουν το ξεπούλημα – ο Τσίπρας έχει ήδη υπογράψει μνημονιακά μέτρα και για το 2019, το 2020 και το 2022. Για τις πιο μακροχρόνιες δεσμεύσεις του Τσίπρα επί την Ελλάδα και υπέρ των δανειστών (για δεκαετίες) δεν θα πω, διότι θα βάλουν τα γέλια οι θεοί! Μόνον μωροί, αμφότεροι μωροί Τσίπρας και Τρόικα, σχεδιάζουν σε τέτοιο βάθος χρόνου – πλην όμως και η μωρία μια ευκαιρία είναι, για τα κύμβαλα να αλαλάζουν και για τους νταήδες να τα πατάνε κάτω εν χορδαίς και οργάνω! Μ’ άλλα λόγια βαράνε οι νταήδες τα νταούλια και κάνουν κωλοτούμπες τα ποντίκια που εβρυχήθηκαν επί ματαίω.

    Ο Colotumbas ή Kolotumbas, αν προτιμάτε, υπήρξε η χρυσή ευκαιρία για να ολοκληρώσει η Τρόικα τη λεηλασία της Ελλάδας, για να διασυρθεί διεθνώς η Αριστερά, να νεκραναστηθεί το ΠΑΣΟΚ και να ελπίζει σε παλινόρθωση η Δεξιά.

    Ως μη όφειλε (εκτός όσων οφείλει στις ΗΠΑ) ο Τσίπρας έσπευσε να «λύσει» το Σκοπιανό και κατέβασε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στον δρόμο. Πανικόβλητος ύστερα έχρισε τους πολίτες «ετερόκλητο όχλο». Τώρα οι Σκοπιανοί μας ψεκάζουν με κάθε είδους μπούρδα για γενοκτονίες, αλλαγή του δικού μας Συντάγματος κι άλλα κουραφέξαλα.

    Ταυτοχρόνως βρήκε την ευκαιρία η Αλβανία να μας γλεντάει με το Τσάμικο και την ΑΟΖ, ενώ ο Ερντογάν, ήρθε, είδε, διαπίστωσε με ποιον έχει να κάνει κι άρχισαν τα όργανα, νταούλια, σάλπιγγες και μπαϊράκια, με μας να τρέχουμε συφοριασμένοι για μια καλή κουβέντα από τους εταίρους (οίτινες έχουν χρυσά συμβόλαια με την Τουρκία). Και βεβαίως, όσον ο Ερντογάν θα βλέπει τον φόβο να φωλιάζει στο Πραιτώριο, θα μας χορεύει καρσιλαμά. Και θα χορεύουν στον ρυθμό του τα ποντίκια που εβρυχήθηκαν επί ματαίω. Χάνεται η ευκαιρία Τσίπρας; δεν χάνεται.

    ***

    Για βάλτε τα πράγματα κάτω, κυρίες και κύριοι, σύντροφοι και συντρόφισσες! Για να τα σκεφτούμε: Τι υπάρχει για το οποίο ο Τσίπρας δεν έχει πει ψέματα; Για το μνημόνιο, για τους μισθούς και τις συντάξεις; για τη διαπλοκή, για την ποσοτική χαλάρωση, για το παράλληλο πρόγραμμα; για τους πλειστηριασμούς, για τον ΕΝΦΙΑ; – πείτε μου ένα πράγμα για το οποίο δεν είπε ψέματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος9/3/18 12:16

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ
    Με τα ψέματα ο Τσίπρας έχει κερδίσει χρόνο. Κάθε δύο, κάθε τρεις μήνες ο Τσίπρας βγαίνει ψεύτης για το ένα ή το άλλο ζήτημα (κι ενίοτε κάθε μια - δύο μέρες ή κάθε μιαν εβδομάδα), αλλά έτσι ο Τσίπρας έχει κερδίσει χρόνο για να στήσει τη δική του διαπλοκή, για να εξαπολύσει τα τρολ, για να φέρει το ήθος της Αριστεράς στο επίπεδο του Πολάκη και της κυρίας Ράνιας Αντωνοπούλου, για να στέψει τον παραλογισμό θεό και αυτοκράτορα, για να δώσει στην κουτοπονηριά τη θέση της στο Πάνθεον της παρακμής. Κι έχουμε φθάσει ώς εδώ με ένα τεράστιο απόθεμα ψεμάτων να μας περιμένει μπροστά μας, με πιθανά «ατυχήματα» να μας την έχουν στήσει και τον Τσίπρα να επιδίδεται στον διχαστικό λόγο και στην πόλωση, κάτι στο οποίο ασμένως ανταποκρίνεται η ακροδεξιά μέσα κι έξω απ’ τη Δεξιά.

    Πού θα πάει αυτή η δουλειά; Ποιο σχέδιο έχει ο Τσίπρας εκτός από τα ψέματα που λέει για καθαρή έξοδο [η οποία θα είναι (ήδη συμφωνημένη) επιτήρηση]; Ποιο σχέδιο έχει για την παραγωγική ανασυγκρότηση, εκτός από το να καλεί συνεχώς επενδυτές να αρπάξουν λιμάνια όπως ο κ. Σαβίδης, επικοινωνίες όπως οι Γερμανοί, νερά, κοιτάσματα και ό,τι άλλο διαθέτει η χώρα. Είναι οι διορισμοί των υμετέρων ανασυγκρότηση της διοίκησης; είναι ο εξοστρακισμός των νέων στην ξένη θεραπεία του δημογραφικού;

    Ο Τσίπρας κερδίζει χρόνο, τον χρόνο που χάνει η Ελλάδα και θα συνεχίσει να χάνει με τους επόμενους, αν είναι του ιδίου φυράματος.

    Ο Τσίπρας θα πάρει τον δρόμο του Γιωργάκη και του Ρέντσι. Η Ιταλία ένα φάντασμα του εαυτού της, η Ελλάδα ένα φάντασμα του εαυτού της και ο Τσίπρας πανηγυρίζει ότι όλα πάνε καλά, λίγα ψέματα ακόμα και φθάσαμε! Πού; στα τενάγη των δανείων που θα θρέφουν το χρέος (κουρεμένο - ακούρευτο) αενάως; Πού; σε αυτόν τον βίον αβίωτο των ανθρώπων; Μόνον ουτιδανοί που χαχανίζουν μπάφους μπορούν να πουλάνε τέτοια φούμαρα στους ανθρώπους και να παίζουν με τη ζωή τους. Τα καζίνα ήταν ο σοσιαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ; Η κατάλυση του Συντάγματος ήταν η λύση των αστικοδημοκρατικών προβλημάτων που ευαγγελίσθηκε;

    Ο Τσίπρας είναι η χρυσή ευκαιρία της απογοήτευσης. Η απογοήτευση είναι η χρυσή ευκαιρία της καταστροφής. Η επταετής χούντα των Μνημονίων δεν είναι ζήτημα εναλλαγής των διαχειριστών της, αλλά ανατροπής της ίδιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.