Αυτός, αυτή και τα κινητά τους (μια ιστορία παθιασμένου έρωτα...)

 Το ζευγάρι κάθεται στο διπλανό τραπέζι της καφετέριας αμίλητο, με την προσοχή και των δύο να είναι εστιασμένη στις συσκευές των κινητών τηλεφώνων τους. Γύρω στα 25 εκείνη, κοντά στα 30 εκείνος, πολύ εμφανίσιμοι, σχεδόν κούκλοι και ιδιαιτέρως ταιριαστοί σαν εικόνα.

-Τι θα πάρετε;, τους ρωτάει η σερβιτόρα.

Ο άντρας δείχνει να μην την ακούει και συνεχίζει ακάθεκτος το σερφάρισμα, η κοπέλα όμως την κοιτάζει εμφανώς ενοχλημένη.

 

-Γιατί σέρνεται το wifi σας;, ρωτάει επιθετικά.

-Λυπάμαι. Είναι μάλλον θέμα σύνδεσης.., απολογείται η υπάλληλος του καταστήματος.

-Τέλος πάντων. Έναν φρέντο για τον σύζυγό μου και ένα πράσινο τσάι με μία κουταλιά βιολογικό μέλι για μένα, δίνει την παραγγελία της η... ενοχλημένη. 

-Να ρωτήσω μέσα, γιατί βιολογικό μέλι μάλλον δεν έχουμε, ψελλίζει η σερβιτόρα και εξαφανίζεται.

Στα 5-10 λεπτά που ακολουθούν, το ζευγάρι συνεχίζει να μην βγάζει άχνα από το στόμα του. Τους παρατηρώ καλύτερα. Ο  άντρας είναι εντελώς βυθισμένος στην οθόνη της συσκευής του, σαν να μην αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του σε σημείο που κάποια στιγμή αναρωτιέμαι μήπως είναι κωφάλαλος. Όσο το σκέφτομαι τόσο πιο πιθανό το βρίσκω και συνδυάζοντάς το με το γεγονός ότι δεν άκουσε καθόλου την ερώτηση της σερβιτόρας προηγουμένως, καθώς και το ότι δεν έδωσε ο ίδιος την παραγγελία, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ζει σε έναν κόσμο χωρίς ήχους.

Ξαφνικά αρχίζω να βλέπω με άλλο μάτι το κορίτσι. Αισθάνομαι θαυμασμό γιατί η αγάπη της γι αυτόν υπερνικά κάθε εμπόδιο, νιώθω δέος μπροστά σε δύο νέους ανθρώπους που καταφέρνουν να επικοινωνούν με την γλώσσα του έρωτα.

-Δυστυχώς δεν έχουμε βιολογικό μέλι, διακόπτει την ονειροπολησή μου η επιστροφή της σερβιτόρας.

-Καλά μην μας φέρετε τίποτα τότε θα φύγουμε, αποκρίνεται έξω φρενών η κοπέλα και γυρίζοντας προς τον συνοδό της του λέει: Μωρό μου πάμε κάπου αλλού γιατί εδώ ούτε wifi της προκοπής έχουν ούτε βιολογικό μέλι.

Σηκώνει το κεφάλι του εκείνος, κοιτάζει απορημένος αριστερά δεξιά θαρρείς και βγαίνει μόλις από βαθύ λήθαργο, και με μια φράση του, γκρεμίζει όλο το ρομαντικό οικοδόμημα που είχα στήσει στο μυαλό μου:

-Έλεος ρε Τζένη! Κατάλαβες γιατί δεν θέλω να βγαίνουμε έξω; Δεν με αφήνεις λεπτό σε ησυχία. Όλα σου φταίνε...,  ξεσπάει και σπρώχνοντας το τραπεζάκι σηκώνεται και αποχωρεί πρώτος, με την ματιά του πάντα στην οθόνη της τηλεφωνικής συσκευής.

Θα σας την πω την αμαρτία μου, όσο κι αν ντρέπομαι γι αυτήν: θα ήθελα πολύ να τους ρωτήσω εάν την ώρα της σεξουαλικής επαφής, συνεχίζουν να έχουν τα κινητά τους στα χέρια. Ή μήπως εκτός από την επικοινωνία έχουν κόψει "μαχαίρι" και την σεξουαλική επαφή πλέον; Εν αναμονή ίσως ενός app που θα επιτρέπει την τεκνοποίηση με την βοήθεια της τεχνολογίας; Εφιαλτικό; Σίγουρα. Απίθανο; Θα δείξει...

Μαρία Παναγοπούλου

thisismarias.com