Σάββατο 22 Απριλίου 2017

Φάκα dei Greci

 “Ο κόσμος υποφέρει από μια δικτατορία απουσίας εναλλακτικών. Οι ιδέες από μόνες τους δεν είναι σε θέση να ανατρέψουν αυτή τη δικτατορία, αλλά χωρίς ιδέες δεν είναι εφικτή η ανατροπή”
Ρομπέρτο Ούνγκερ
 "Η κατάσταση σήμερα, όπως και τότε, δεν είναι φυσιολογική. Ενώ στην αρχαιοελληνική δραματουργία η καταστροφή παραπέμπει στη λύση, στο τέλος της πλοκής, στη δική μας περίπτωση συνεπάγεται την περαιτέρω και ανεξέλεγκτη κλιμάκωση του δράματος. Οπότε; Θα περιμένουμε τον από μηχανής Θεό ή θα επιχειρήσουμε να παρέμβουμε στις εξελίξεις; Θα κάνουμε ή θα αφήσουμε να μας κάνουν; "
του Γιώργου Μ. Χατζηστεργίου
Είναι γνωστό ότι το κύριο χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο έχει οικοδομηθεί η μεταπολεμική Ελλάδα δεν είναι η “επιστημονική προσέγγιση” (δηλαδή, η συστηματική ανάλυση με όλα τα δεδομένα καθαρά πάνω στο τραπέζι), αλλά η “καπατσωσύνη” (με άλλα λόγια, η ικανότητα για ψάρεμα στα θολά νερά).
Εννοείται ότι η γενικευμένη απαξίωση της μελέτης ως εργαλείου για τη διαχείριση της κατάστασης δεν αφορά μόνο το πεδίο των κατασκευών, αλλά συνολικά τον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι δουλειές και οπωσδήποτε τον τρόπο με τον οποίο συναρθρώνεται η πολιτική εξουσία με τις εξελίξεις στην Ελλάδα.

Από τον Πόλεμο μέχρι σήμερα
Μεσούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και ενώ η Γαλλία είναι βαριά ηττημένη και υπό γερμανική κατοχή, ο Ζαν Μονέ – ένα από τα νεαρότερα μέλη του γαλλικού πολιτικού κατεστημένου – καταφεύγει με τους συνεργάτες του στην Ουάσιγκτον, όπου σε συνεργασία με την εξόριστη γαλλική κυβέρνηση εκπονούν ένα Σχέδιο μακράς πνοής για τον τρόπο με τον οποίο θα πορευτεί η Γαλλία μετά τον Πόλεμο. Το σχέδιο Μονέ – όπως ονομάστηκε προς τιμήν αυτού του εμπνευσμένου ευρωπαίου τεχνοκράτη – αποτέλεσε κατά γενική ομολογία τον κινητήρα της απογείωσης της γαλλικής οικονομίας για πολλές δεκαετίες.
Την ίδια περίπου εποχή, στο Κάϊρο, ένα τσούρμο από έλληνες πολιτικούς (ο Γιώργος Σεφέρης χρησιμοποιεί πολύ οξύτερες εκφράσεις) συνωθείται γύρω από τον Λήπερ, βρετανό αξιωματούχο που διαχειρίζεται τα ελληνικά πράγματα, μήπως και ανεβάσουν τις μετοχές τους στην εξόριστη πολιτική σκηνή. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα οποιαδήποτε σκέψη για την εκπόνηση κάποιου Σχεδίου, σαν αυτό του Μονέ, για τη μεταπολεμική ανάπτυξη της Ελλάδας ήταν εκ των πραγμάτων αδιανόητη.
Στην μεταπολεμική Ελλάδα δεν εκπονήθηκε ποτέ ένα τέτοιο Σχέδιο μακράς πνοής, ούτε καν στην εποχή της Μεταπολίτευσης που ανέτειλε με τόσες ελπίδες μέσα από το σκοτάδι της κυπριακής τραγωδίας. Ούτε με την πτώση της Χούντας, ούτε εν όψει της εισόδου της χώρας στην ΕΟΚ (όλοι γνώριζαν ότι η ιδιόμορφη ελληνική βιομηχανία θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος – μέρος του σημερινού χρέους αφορά τις “προβληματικές” επιχειρήσεις που προέκυψαν - αλλά καμμία σοβαρή μελέτη αναδιάταξης της παραγωγικής βάσης δεν εκπονήθηκε), ούτε κατά τη μέχρι τώρα θητεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ούτε βέβαια και τώρα. Σήμερα, στη μέση μιας καταστρεπτικής κρίσης, είναι κραυγαλέα η απουσία ενός στρατηγικού σχεδιασμού για την ανάδειξη των υλικών και νοητικών πόρων της χώρας και την αξιοποίησή τους σε νέα βάση. Τα μόνα Σχέδια που γνωρίζουμε είναι αυτά των πιστωτών.

Τι Σχέδιο;
Ένα Σχέδιο μακράς πνοής δεν μπορεί να είναι κατάλογος ευχών ή συνθημάτων, ούτε μπακάλικος υπολογισμός για τη διαχείριση του επόμενου μήνα. Επί δεκαετίες συντάσσονται κάθε τόσο τέτοιοι κατάλογοι για να πεταχτούν τελικά στις χωματερές, αφού δεν τους υποστηρίζουν καν οι συντάκτες τους.
Ένα τέτοιο Σχέδιο πρέπει να απαντά πειστικά στα μεγάλα ερωτήματα : “Πώς θα αποκτήσουμε μία σοβαρή, αποδοτική και υψιπετή δημόσια διοίκηση;”, “Πώς θα ξανακερδίσουμε τη μάχη της αγροτικής παραγωγής;”, “Πώς θα διαχειριστούμε τον τουρισμό;” (όπου εκτός όλων των άλλων παραλογισμών, οι μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στήθηκαν με επιδοτήσεις και συνεχίζουν αενάως να επιδοτούνται ως προβληματικές, σε έναν τόπο ευλογημένο για τέτοιες δραστηριότητες), “Πώς θα δώσουμε τη μάχη της καινοτομίας ώστε να κάνουμε τις υπηρεσίες μας εξαγώγιμες;”. “Πώς μπορούν να γίνουν όλα αυτά με γνώμωνα την κοινωνική δικαιοσύνη;”
Και, βεβαίως, ένα τέτοιο Σχέδιο δεν μπορεί παρά να αφορά και τα “ψιλά γράμματα”. Για παράδειγμα, δεν πρέπει να απαιτείται από τους διοικητές των οργανισμών ή των νοσοκομείων να εκπονούν με τον διορισμό τους τα δικά τους Σχέδια και με την ολοκλήρωση της θητείας τους να λογοδοτούν με διαφανείς και δημόσιες διαδικασίες για το τι πετύχανε;

Πώς προχωράμε;
Τα ερωτήματα και τα ζητήματα αυτά δεν έχουν τελειωμό. Κανείς από μας δεν μπορεί να τα θέσει όλα αυτά από μόνος του, πολύ περισσότερο να τα απαντήσει, χωρίς να καταλήξει σε γραφικότητες του τύπου “αν ήμουν πρωθυπουργός…”
Μπορούμε όμως να αρχίσουμε να ρωτάμε τους εκπροσώπους μας στην κυβέρνηση, στα κόμματα, στους επαγγελματικούς μας φορείς, και να απαιτούμε απαντήσεις. Είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να συστηματοποιήσουμε τις ερωτήσεις μας και να τις κάνουμε συλλογική υπόθεση, να αρχίσουμε δηλαδή να ρωτάμε και να απαιτούμε πολλοί (ή και όλοι) μαζί. Ακόμα καλύτερα, εκτός από τις ερωτήσεις και τις απαιτήσεις, να βάλουμε πλάτες εμείς οι ίδιοι – με το μυαλό μας, τις εμπειρίες, τη δουλειά μας – στην οικοδόμηση ενός τέτοιου Σχεδίου.
Η εμπλοκή μας σε τέτοιες συλλογικές διαδικασίες συνιστά επί της ουσίας άσκηση πολιτικής. Ακόμα και αν τελικά δεν καταφέρουμε να συμφωνήσουμε στις λύσεις, έχοντας εμβαθύνει στη γνώση των πραγματικών δεδομένων θα είμαστε σε θέση να επιφέρουμε τροποποιήσεις ικανές να αλλάξουν τα δεδομένα του προβλήματος. Αλλιώς, ενέργειες που φορούν μεν τον μανδύα της πολιτικής αλλά εξελίσσονται σε γνωσιολογικό κενό (χωρίς γνώση των δεδομένων, χωρίς “συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης”) είναι βαθιά απολιτικές και κατά βάση κωμικές, αφού προσομοιάζουν με τον χορό των Ινδιάνων στα έργα του Χόλλυγουντ όπου χοροπηδάνε για νάρθει βροχή.
Στη φάκα;
Επιστρέφοντας εκεί από όπου ξεκινήσαμε, συνδεόμαστε διά των περιγραφών του Γιώργου Σεφέρη με την κατάσταση του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου όταν, εν όψει της απελευθέρωσης της χώρας από τους Γερμανούς, αυτό μεταφέρθηκε από τους Άγγλους στο Cava dei Tirenni της Ιταλίας, ή “φάκα dei Greci” κατά τον ποιητή : “Είμαστε όλοι σαν ένα γιουβέτσι που κλείσανε μέσα στο φούρνο. Θα ψηθούμε όπως θα ψηθούμε, μαζί με την ντομάτα, την πατάτα, το αλάτι και το πιπέρι, και θα μας σερβίρουν όπως θα μας σερβίρουν”.
Η κατάσταση σήμερα, όπως και τότε, δεν είναι φυσιολογική. Ενώ στην αρχαιοελληνική δραματουργία η καταστροφή παραπέμπει στη λύση, στο τέλος της πλοκής, στη δική μας περίπτωση συνεπάγεται την περαιτέρω και ανεξέλεγκτη κλιμάκωση του δράματος. Οπότε; Θα περιμένουμε τον από μηχανής Θεό ή θα επιχειρήσουμε να παρέμβουμε στις εξελίξεις; Θα κάνουμε ή θα αφήσουμε να μας κάνουν;

8 σχόλια :

  1. Ανώνυμος22/4/17 13:56

    Είδατε ρε ελληναράδες πόσο εύκολο είναι το 3,5% πλεόνασμα????

    Αφού το πανηγυρίζετε κιόλας!!!!!

    Γιατί τότε διαμαρτυριόσαστε ότι δεν βγαίνει, αποδείξατε περίτρανα ότι βγαίνει και παρα-βγαίνει!!!!

    Σόιμπλε


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος22/4/17 14:03

    Το πλεόνασμα το δικό του είναι "πλεόνασμα ελπίδας και ανάπτυξης"

    Το πλεόνασμα των μερκελιστών ήταν "πλεόνασμα αίματος"

    Κατά τ' άλλα τώρα είναι με τον Μελανσόν, αφού ο Μελανσόν είναι της άμεσης συνεργασίας με Κούβα και Βενεζουέλα.....

    οι σοσιαλιστές μας τελείωσαν τώρα θα που πλησιάζει το τέλος θα ξαναγίνουμε "αριστεροί"......τα εδώδημα φυτά (της ακσιοπρέπειας και της υπερηφάνειας) αναμένουν ασμένως το λιόντα μας, τον ηγέτη που θ' αλλάξει την ευρώπη και τον κόσμο όλο, την ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος22/4/17 18:53

    ΣΟΥ ταιριάζει το Σόιμπλε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος22/4/17 18:54

    Η ΛΕΠΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙ ΚΑΙ Θ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΣΚΟΥΠΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος22/4/17 21:43

    Ενθουσιασμός στο κυβερνητικό επιτελείο για την επιστροφή της τρόικας!!!!!!



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος23/4/17 09:31

    Το συνονθυλευμα ελπιζει στη λεπεν και μελανσον....προκειται για απιθανα πολιτικα καραγκιοζακια

    Η μαφια της δραχμης θελει τη διαλυση τηε ευρωπης και η επιλογη ειναι στη λεπεν...τι δεν καταλαβαινεις????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος23/4/17 16:36

    και καλα κανει που τη θελει τη διαλυση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος24/4/17 14:21

    Οι λαοί πιστεύουν πιότερο τ’ αυτιά τους παρά τα μάτια τους.

    Πιότερο το μύθο παρά τα γεγονότα.

    Πιότερο τη φαντασία τους παρά την κρίση τους.

    Βάρναλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.