Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Ο λύκος στον Τροπικό του Αιγόκερω


Να αισθάνεσαι γέρος. Ίσως όχι ακριβώς γέρος. Γύρω στα 65. 
Είναι εκείνη η κούραση που σ’ εμποδίζει να κινείσαι. Κούραση κάλπικη, όχι λυτρωτική. 
Υπάρχει η λυτρωτική κούραση, όταν έχεις ολοκληρώσει κάποιο έργο, πνευματικό ή σωματικό, και το σώμα σου, το πνεύμα σου, αποκαμωμένα ζητούν να κάτσουν σε μια άκρη ν’ απολαύσουν την απραξία και το έργο τους -όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά. 
Ακόμα κι ο θεός ξεκουράστηκε την έβδομη μέρα.

Υπάρχει κι η άλλη η κούραση, η κάλπικη, η ενδογενής, που δεν σ’ αφήνει να κάνεις τίποτα κι ούτε μπορείς ν’ απολαύσεις την απραξία. 
Είναι τότε βαρύς ο κόσμος κι αλλότριος, ξένος. Όλα, ακόμα κι εκείνα που αγαπάς, όλα μοιάζουν άδεια από νόημα.


Υπάρχεις μες στο χρόνο σαν ένα βότσαλο μακριά απ’ το κύμα. Παρατημένο εκεί, ακίνητο, ξερό, σκονισμένο. Διαποτισμένο απ’ τη ματαιότητα.

Ή σαν ένα αβγό στρουθοκάμηλου, εγκαταλειμμένο σ’ άγονη γη.

~~{}~~

Θυμάμαι τον γέρο. Απ’ τα πενήντα του χρόνια παραδομένο απόλυτα στην κενότητα. Καθόταν στο διπλανό δωμάτιο, μακριά απ’ το τζάκι, μακριά απ’ την εστία, μακριά απ’ την οικογένεια και κάπνιζε. Μόνος. Μοναχικός.

Μονολογούσε μέσα στους καπνούς απ’ τα στούκας που αφάνιζε, τα Άσσος άφιλτρα.

«Παππού!» του φώναζα.

Σήκωνε λίγο το κεφάλι και με κοιτούσε. Είχε πράσινα μάτια, σχεδόν διάφανα. Μπορούσες να δεις τον τοίχο πίσω του, μέσα απ’ τα μάτια του.

Ρωτούσα τον πατέρα τι είχε πάθει ο παππούς.
«Είχε ανέβει στην καρυδιά να μαζέψει καρύδια κι έπεσε και χτύπησε στο κεφάλι.»

Έτσι μου έλεγε. Νόμιζε ότι τα παιδιά είναι ηλίθια, ότι δεν καταλαβαίνουν, ότι δεν πρέπει να γνωρίζουν. Όμως κανένα χτύπημα δεν σε κάνει έτσι, μόνο οι άνθρωποι.

Ήταν οι δικηγόροι που τον χτύπησαν και κάτι γείτονες και συγγενείς, που του ‘φαγαν την περιουσία, αυτή τη μικρή περιουσία που ‘χε. Εκείνος δεν μπορούσε να παλέψει, δεν ήταν μαχητής, ήταν από ‘κείνους τους αφελείς που εμπιστεύονται τους ανθρώπους. Ίσως να ήταν αδύναμος.

Σαν έχασε κλείστηκε στον νεφελώδη κόσμο των στούκας. Και δεν επέστρεψε ποτέ.

~~{}~~

Ο άλλος παππούς, αυτός που μου ‘δωσε το όνομα του, πέθανε όταν ο πατέρας μου ήταν ακόμα μωρό της αγκαλιάς. Η γυναίκα του, η γιαγιά μου, νέο κορίτσι ακόμα, φόρεσε μαύρα. Και δεν τα ‘βγαλε ποτέ.

Ξαναπαντρεύτηκε, όχι γιατί ήταν νέα, αλλά γιατί ήταν φτωχή, ξενομερίτισσα, Αρβανίτισσα, και χρειαζόταν έναν πατέρα για το παιδί της.

Στην εκκλησία πήγε με μαύρα ρούχα. Όχι με μαύρο νυφικό, αυτά μόνο στα μυθιστορήματα τα γράφουν. Φορούσε τα καθημερινά της ρούχα, τα μαύρα. Πενθούσε.

Και δεν χαμογελούσε. Ποτέ δεν την είδα να χαμογελάει. Το στόμα της ήταν δυο ευθείες σφιχτά κλεισμένες.

~~

Ρωτούσα τον πατέρα τι είχε πάθει ο παππούς.
«Είχε ανέβει στη στέγη να τη φτιάξει. Έβρεχε κι έπαθε πνευμονία και πέθανε.»
Έτσι μου ‘λεγε.

Δεύτερος πρόγονος που τιμωρήθηκε επειδή ανέβηκε ψηλά. Από τότε φοβάμαι τα ύψη. Σαν τον Βελλεροφόντη. Όμως κι αυτό ψέμα ήταν.

Αργότερα έμαθα ότι είχε «πάει» από μια μυθική αρρώστια, μια αρρώστια που μέχρι τότε νόμιζα ότι υπήρχε μόνο στα μυθιστορήματα της Ζατέλη: Λύκος!

~~{}~~

Όλοι νεκροί πλέον και νιώθω να γερνάω απότομα, απρόσμενα ίσως. Σαν να πέφτω απ’ την καρυδιά, σαν να με βρίσκει ο λύκος στη στέγη.

Και γράφω, ομφαλοσκοπώ, μήπως κι αντέξω το βάρος του κόσμου, για ν’ αντέξω την πρόσκρουση. Γιατί δεν πέφτεις εσύ προς τον κόσμο, εκείνος πέφτει πάνω σου, μ’ όλο του το βάρος.

~~{}~~

Υπάρχει μια παραλία στον Τροπικό του Αιγόκερω, σε κάποιο από ‘κείνα τα ξωτικά νησιά με τις πράσινες θάλασσες και τους γυμνούς ανθρώπους.

Μια νύχτα το χρόνο ή μπορεί να ‘ναι και κάθε δέκα ή εκατό, δεν θυμάμαι με σιγουριά, εκατοντάδες μαργαριταρόστρειδα βγαίνουν στην αμμουδιά.

Εγκαταλείπουν τη θάλασσα και μένουν για μια νύχτα κάτω απ’ τ’ αστέρια. Σαν ξημερώσει τα καίει ο ήλιος κι οι ιθαγενείς μαζεύουν τα μαργαριτάρια.

«Τα στρείδια-αυτόχειρες», έτσι τα λένε. Και κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει.

Ίσως αυτή η αδυναμία εξήγησης να είναι το νόημα του κόσμου.

9 σχόλια :

  1. Ανώνυμος22/2/17 21:36

    Ήρθε ο αδίστακτος, χυδαίος λαϊκισμός να μας αθωώσει.

    Και να χάσουμε αυτή την πολύτιμη ευκαιρία να αλλάξουμε.

    Πολιτικοί όλων των κομμάτων, δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ήρθαν να μας καθησυχάσουν πως εμείς, ο αθώος λαός, δεν φταίμε σε τίποτα.

    Για όλα φταίνε οι άλλοι.

    Και πούλησαν αγανάκτηση και καταγγελία και διχασμό με τον πιο ιδιοτελή και κυνικό τρόπο.

    Και όσοι αντιστάθηκαν σ’ αυτό ήταν βέβαια προδότες, δοσίλογοι και γερμανοτσολιάδες.

    Ήταν με τους άλλους.

    Και όπως λέει ο Αρκάς, σε αυτή τη χώρα έχει γίνει πολύ επικίνδυνο να είσαι με τους άλλους… όποιοι κι αν είναι αυτοί.

    Και κάπως έτσι επικράτησε η παράνοια.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος23/2/17 09:41

    η παρανοια χτυπαει κοκκινο με τα ηλιθια που προσπαθουν να δικαιολογησουν τα αδικαιολογητα αυτες τις ωρες.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος23/2/17 14:16

    Το σούμο του συνονθυλεύματος δε θέλει να πάει το ΠΑΣΟΚ στο τσούρμο και μαζί του να πάει και ο Μπένυ, για λόγους ......χωρητικότητας!!!!!

    Πώς λέμε ο παπάς, παπά δε θέλει,

    τώρα θα λέμε

    ο χοντρός, χοντρό δε θέλει......

    Υ/Γ τι καθίκι ρατσιστής έγινα πάλε.....

    Υ/Γ εκείνα τα γερμένα υποβρύχια, γίνανε τώρανες υπερσύγχρονα στρατηγικά όπλα????? Ο μπούρδας και ο ταμτάκος γιατί δεν κλείσανε μέσα τον χοντρό για να μην έχει πρόβλημα τώρα ο δικός τους χοντρός στις προσχωρήσεις?????

    Βλέπεις στο ΠΑΣΟΚ είναι τρελαμένοι να γίνουν συνιστώσα του συνονθυλεύματος....

    (όσο και αν πασκίζει ο πατριώτης μας ο κωστάκης και ο άλλος κωστάκης γραμματέας με τις υποχθόνιες ίντριγκές τους που φτάνουν μέχρι και τον κόπρο της ραφήνας....αλήθεια πως τον λένε κι αυτόν????)

    (σήμερα θα είναι στα εγκαίνια......ίσως έχουν σουβλακερί.....)

    ουουουουου να μου χαθείτε πολιτκά απατεώνες που έχετε τα μούτρα και γκλαφουνάτε ακόμα με τόσα ψέματα και τόσες γελοιότητες, με τόση καταστροφή που προξενήσατε και προξενείτε απ' όποια θέση κι αν βρεθήκατε

    Ουουουουου να μου χαθείτε πολιτικοί καραγκιόζηδες που ακόμα δουλεύετε τους ηλίθιους που σας πίστεψαν, και με αυτά που λέτε είναι σαν να τους εκδικιέστε αποπάνου κιόλας που σας ψήφισαν....

    Δεν πρόκειται να ξεμπερδέψετε τόσο εύκολα, όσο νομίζετε.....το ξέρετε γι' αυτό αφρίζετε και ξαφρίζετε.....πλησιάζει η ώρα της απόλυτης ξεφτίλας και η ώρα της λογοδοσίας στα .....γουνάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος24/2/17 12:00

    δασκαλε θυμαμαι παλια που εγραφες οτι θα σκηνοθετησουν ρηξη ο αλεξης με τον καμενο για να συγκρατησουν οτι μπορουν......μαλλον αυτο ζυμωνουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος27/2/17 11:08

    ο πατριωτισμος ειναι το τελευταιο καταφυγιο των παλιανθρωπων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος27/2/17 13:20

    η μπεενεζουελα δεν εχει φτωχεια μπρεεεειιι.....ειναι παραδεισος....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος27/2/17 21:32

    Είναι κάπως σοκαριστικό να διαπιστώνεις ότι, 21 ολόκληρα χρόνια μετά την κρίση των Ιμίων, διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς πήγε να συμβεί εκείνη τη νύχτα.


    Αποτελεί σαφή ένδειξη της εθνικής οπισθοδρόμησης μας το ότι σε νευραλγικά πόστα βρίσκονται σήμερα κάτι ψευτοκαμπόηδες χωρίς επίγνωση του ιστορικού βάθους και της εθνικής ευθύνης των αξιωμάτων τους.

    Εύχομαι ολόψυχα να μην προηγηθεί μια εθνική τραγωδία που θα ωθήσει την ελληνική κοινωνία να αναφωνήσει «δυστυχώς δεν είναι πρωθυπουργός ο Κώστας Σημίτης»…

    Υ/Γ Αν έχεις ευθύνη???? μα φυσικά!!!!! εσύ έδοσες τα σπίρτα στον ταμτάκο και το μπουρδοειδές......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος27/2/17 21:42

    Οι λεκτικές απειλές είναι γνήσιο πιστοποιητικό ανικανότητας......

    Υ/Γ προς πάσαν κατεύθυνση, είτε εξωτερική, είτε εσωτερική.......και να φοβάσαι τους "υπερ-πατριώτες"......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος28/2/17 10:22

    η επανοδος της τροικας ενα απο τα μεγαλυτερα επιτευγματα της κυβερνησης..

    τα καλα λογια του μοσκοβισι η απολυτη επιτυχια του προγραμματος.....

    δημοσιονομικο κοστος μηδεν.....μηδεν........που ειδατε τα μετρα???

    Υ/Γ σε σενα το λενε χαζε που δεν βλεπεις τη μυτη σου!!!! αυτες τις πελωριες επιτυχιες γιατι τα βοθροκαναλα τις αποσιωπουν???

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.