Γιορτή του ποδοσφαίρου

Το φετινό Euro δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Το σημαντικότερο γεγονός των ημερών είναι τα αμέτρητα περιστατικά οπαδικής, χουλιγκανικής βίας που σημειώνονται μέσα και έξω από τα γήπεδα. 

Ρώσοι με Άγγλους, Γερμανοί με Ουκρανούς, Γάλλοι με άλλους, Τούρκοι, Αλβανοί, Κροάτες, οι περισσότεροι εκπρόσωποι του χουλιγκανισμού των χωρών τους έχουν με κάποιο τρόπο εμπλακεί σε επεισόδια. Μόνο Ελβετούς να πλακώνουν Σουηδούς δεν έχουμε δει ακόμα. 

Το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός γενικότερα ήταν ανέκαθεν προνομιακός χώρος για την ανάπτυξη περιστατικών βίας και χουλιγκανισμού. Λίγο οι εντάσεις που προκαλεί το παιχνίδι, λίγο ο μαζικός του χαρακτήρας κι η ψυχολογία της μάζας που επικρατεί στις κερκίδες, λίγο το αίσθημα μεγαλείου που δημιουργεί η ιδιαίτερη αγάπη για την ομάδα, κάνουν κατά καιρούς σε ολόκληρο τον κόσμο τους οπαδούς να συμπεριφέρονται σχεδόν όπως ένας στρατός που στόχο έχει την υπεράσπιση των εδαφών του αλλά και τη διεύρυνσή τους, την κατάληψη των αντίπαλων σημαιών και πανό

Αυτού του είδους οι ποδοσφαιρικοί ανταγωνισμοί, με τις διαστάσεις που λαμβάνουν, γίνονται καλοί αγωγοί μετάδοσης εθνικιστικών αντιλήψεων ακόμα και σε απλούς οπαδούς. Εκρήξεις μεγαλείου και εθνικής υπερηφάνειας, αλλά και αντίθετα, ποδοσφαιρικές ήττες που βιώνονται ως εθνικές ταπεινώσεις, οδηγούν συχνά φιλάθλους που δεν ανήκουν σε χουλιγκανικές ή φασιστικές συμμορίες, σε δράσεις ή αντιδράσεις βίας.

Μόνο που τώρα φαίνεται πως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εδώ πια δεν πρόκειται για μερικούς τύπους που ήπιαν λίγο παραπάνω, για ορισμένους θερμόαιμους που βρέθηκαν σε στιγμές έντασης ούτε για ραντεβούοργανωμένων υποψήφιων δολοφόνων σε κάποιο χωράφι. Εδώ μιλάμε για οργανωμένα μπουλούκια που αποτελούνται από εθνικιστές, φασίστες, νεοναζί και χουλιγκάνους που ταξίδεψαν στη Γαλλία για να κάνουν επεισόδια.

Εδώ το πρόβλημα δεν φαίνεται να είναι το ποδόσφαιρο. Δεν δημιουργεί το ποδόσφαιρο τα πάθη και τις εντάσεις. Αυτό που παρακολουθούμε να εξελίσσεται είναι η έκφραση του αναδυόμενου πανευρωπαϊκά εθνικισμού. Η δράση των ανερχόμενων φασιστικών, ναζιστικών ταγμάτων σε κάθε χώρα δεν προκαλεί βία μόνο σε μια τέτοια περίπτωση συγκέντρωσης ευρωπαίων εθνικονεοναζιχούλιγκανς. Είναι λίγο πολύ οι ίδιες ομάδες, τα ίδια τάγματα που όταν δεν αλληλοσκοτώνονται για τα λάβαρα των συλλόγων τους, οργανώνουν επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και προσφύγων, ομοφυλόφιλων, αντιφασιστών. Είναι οι ίδιοι οι μαχαιροβγάλτες που όταν δεν ακονίζουν τις ξιφολόγχες τους στα πεζοδρόμια, τις μπήγουν στα στήθη των Λουκμάν και των Παύλων. Είναι τα πρωτοπαλίκαρα «νόμιμων» πολιτικών κομμάτων που οργανώνουν φεστιβάλ, συσσίτια και αιμοδοσίες, συμμετέχουν σε κοινοβούλια και κυβερνήσεις, στηρίζουν υποψηφιότητες προέδρων κρατών. Είναι εκείνοι που πετάνε γουρουνοκεφαλές στους ξεριζωμένους πρόσφυγες, βάζουν φωτιά σε κέντρα υποδοχής, εκφοβίζουν και απειλούν όποιον τους  φαίνεται διαφορετικός ή ξένος. Είναι συνοδοιπόροικαι ομοϊδεάτες του Μπρέιβικ. Θαυμαστές του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Μεταξά και του Παπαδόπουλου που έφτιαξε δρόμους. Μισούν τους άλλους ακόμα και όταν μοιράζονται παρόμοια οράματα όπως την επικράτηση της λευκής φυλής, την εξάλειψη των άλλων, την επικράτηση με τη βία, τον αφανισμό του εχθρού.

Όταν συγκεντρώνεις τέτοιους από 24 χώρες είναι σαν να διοργανώνεις ένα φεστιβάλ εθνικισμού, μια γιορτή μίσους και όχι ποδοσφαίρου. Ο ένας λαός μισεί τον άλλον χωρίς πάντα να υπάρχει λόγος. Φυσικά αυτό δεν ανακαλύφθηκε τώρα. Τέτοιες αντιπάθειες, εντάσεις ή κόντρες υπήρχαν σε όλες τις αθλητικές διοργανώσεις. Το γεγονός ότι εκφράζονται με τέτοιο τρόπο έχει να κάνει με την άνοδο του εθνικισμού πανευρωπαϊκά. Και μάλιστα ενός εθνικισμού ο οποίος σε πολλές εκφράσεις του έχει όλα τα χαρακτηριστικά των νεοναζιστικών συμμοριών.

Η διάχυση τέτοιων στοιχείων στις κερκίδες των συλλόγων και των εθνικών ομάδων δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Μην ξεχνάμε ότι στις μέρες της εθνικής υπερηφάνειας του 2004, ως εκπρόσωπος ενός συνδέσμου φιλάθλων της ελληνικής εθνικής ομάδας ήταν ο νεοναζί Παναγιώταρος. Από τότε έχουν καταγραφεί δεκάδες περιστατικά επιθέσεων σε αλλοδαπούς στα πλαίσια αγώνων της εθνικής Ελλάδας και ταυτόχρονα παρατηρείται ότι εδώ και χρόνια γίνεται προσπάθεια μέσω του ποδοσφαίρου να δημιουργηθεί μια νέα εθνικιστική ανάταση.

Ευτυχώς που ήρθαν οι ήττες από τα Νησιά Φερόε και κάθε άλλη ποδοσφαιρομάνα για να καταλάβουν όσοι μπορούν να καταλάβουν ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν ελληνικές, αγγλικές ή ουγγρικές ψυχές που καθορίζουν αποτελέσματα, αλλά ομάδες που παίζουν καλό, κακό ή μέτριο ποδόσφαιρο.

Βία

Μετά το νέο περιστατικό μαζικής βίας στο Ορλάντο, άρχισαν πάλι να ακούγονται οι γνωστές απόψεις εναντίον της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Για αυτά τα περιστατικά δεν φταίει μόνο το γεγονός ότι οι δράστες έχουν εύκολη πρόσβαση σε όπλα. Προφανώς και δεν θα έπρεπε να έχουν. Όμως υπάρχουν κι άλλα αίτια, πολύ βαθύτερα και πολύ σημαντικότερα από την ελευθερία κατοχής όπλων, τα οποία θα κρυφτούν κάτω από το χαλί, αν η μόνη αντίδραση σε τέτοια περιστατικά είναι η αντιτρομοκρατική υστερία και το guncontrol.

Τα αίτια της βίας είναι πάντα πολύ πιο σύνθετα. Άλλωστε και στην Ελλάδα, όπου υποτίθεται ότι υπάρχει έλεγχος και δεν μπορεί ο καθένας να φέρει ένα ημιαυτόματο, τις ίδιες μέρες είδαμε να συντελείται μια άγρια δολοφονία με θύτη και θύμα 14 ετών παιδιά. Θα βόλευε πολύ για την εθνική, ευρωπαϊκή, διαφωτιστική αφήγηση μας ο θύτης να ήταν μουσουλμανάκι προσφυγόπουλο ή εκπαιδευμένο παιδί-δολοφόνος τζιχαντιστής, αλλά δεν ήταν.

Μπάλα

Βλέποντας την Ρωσία και τις άλλες πρώην σοβιετικές χώρες να βολοδέρνουν σε μια ακόμα αθλητική διοργάνωση, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο διαφορετικό είναι το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός γενικότερα, στον καπιταλισμό. Οι ακριβοπληρωμένοι σταρ των ρωσικών ομάδων που πλέον ανήκουν σε μια χούφτα ολιγάρχες παρουσιάζουν και πάλι αποκρουστική εικόνα. Τόσο αδύναμοι που παραλίγο να χάσουν και από την ομάδα-αιώνιο ανέκδοτο Αγγλία.

Παραιτηθείτε

Αυτό το σύνθημα θα ταίριαζε σε όποιον σχετίζεται με την αγγλική ποδοσφαιρική ομάδα, ωστόσο χρησιμοποιείται από τους ακομμάτιστους του νικηφόρου Μένουμε Ευρώπη για να ρίξει την μοναδική κυβέρνηση που μπορεί να περάσει τα μέτρα που εκείνοι ονειρεύονται.  Βέβαια αυτό το ευρωλιγουρικό νεοφιλελεύθερο μόρφωμα που εδώ και ένα χρόνο παλεύει να αποκτήσει κινηματική υπόσταση, παρότι πιο άμπαλο κι από τα Νησιά Φερόε, μια χαρά αξιοποιείται για τη συσπείρωση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά και την επιτάχυνση των νέων μνημονίων που έρχονται. Άλλωστε η πολιτική στον καπιταλισμό είναι ένα παιχνίδι στο οποίο παίζουν δύο κοινωνικές τάξεις και στο τέλος κερδίζει πάντα το κεφάλαιο.

πηγη