ΕΓΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Του ΒΑΓΓΕΛΗ Κ.ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ                                                                                   

Μπροστά στο λιμάνι του Πειραιά η δύση είναι όμορφη με τα φκιασίδια της. Μόλις άνοιξε η μπουκαπόρτα του πλοίου εκατοντάδες πρόσφυγες κατακλύζουν τους χώρους του Λιμανιού.  Στο μυαλό μας έρχονται  ειδήσεις, με δουλεμπόρους,   σαπιοκάραβα που βυθίζονται, φουσκωτές βάρκες, γυναίκες ετοιμόγεννες που γεννούν όπως όπως εκεί πάνω, ανθρώπινα κουφάρια, παιδιά πνιγμένα με τα σωσίβια φορεμένα. ‘Έρχεται στο μυαλό ο τρόμος, ο φόβος το ψυχρό και αγέλαστο πρόσωπο των προσφύγων που πάσχισαν  όπως, όπως να γλυτώσουν από τις σφαίρες του πολέμου.

Μα και η θυσία των δικών μας ανθρώπων των νησιωτών που δίνουν την ψυχή τους για να βοηθήσουν. Και καθώς κατεβαίνουν από το πλοίο βλέπεις ανθρώπους αποκαμωμένους , κουρασμένους, ταλαιπωρημένους, γυναίκες με μαντήλες μακριά φουστάνια να κουβαλούν ένα τσούρμο παιδιά.

       Ένας άντρας πηγαίνει μπροστά με λίγα πράγματα  κι ακολουθούν οι άλλοι στο δρόμο και  όπου τους βγάλει. Ξεριζωμένοι άνθρωποι από τον τόπο τους βαδίζουν σαν σε πομπή.  Περνούν δίπλα μας εξαντλημένοι, λεροί αξύριστοι ανεμοδαρμένοι.

Τα πρόσωπά τους όλο αγωνία και  απορία γιατί! 

  Ένα μικρό αγόρι τυλιγμένο με μια κουβέρτα ακολουθεί.  Γέρνει ελαφρά το κεφάλι , τα πόδια βαραίνουν και  τα μάτια του κλείνουν .  Του φωνάζουν ν’ ακολουθήσει, κάποιος του πιάνει το χέρι να το βοηθήσει.

Έτσι προχωρούν, χωρίς να νοιώσουν το πρώτο σκοτάδι  που πιάνει και είναι ακόμη στο δρόμο. Που πάνε δεν ξέρουν. Σε μια γωνιά κάθονται δεν μπορούν να βαδίσουν άλλο , εκεί θα την βγάλουν για απόψε.

Ο άντρας έριχνε μια ματιά όλο αγάπη και συμπόνια  μια στα παιδιά και μια στην γυναίκα του που πονάει..

‘Ενας λυγμός βγήκε από μέσα του. Τούτα τα παιδιά ήταν η λατρεία του , ο πόνος του, ο σκοπός της ζωής του. Η γυναίκα ήταν η αγάπη κι ο πόθος του, η λαχτάρα και η λατρεία του.

Εκείνη κατάλαβε, συμμαζώχτηκε κοντά του και με ψεύτικο χαμόγελο του αποκρίθηκε.

__Θα τα καταφέρουμε….

 Δεν είχε σκεφθεί ποτέ τον θάνατο.

 Τέντωσε  το κορμί της στο τσιμεντένιο δάπεδο. Ο άντρας την σκέπασε κι εκείνη έβγαλε κάποιες κραυγές πόνου.  Εκείνος  άπλωσε το χέρι της χάιδεψε το κεφάλι της και της έσφιξε το χέρι. Δεν άντεξε άλλο  διπλώθηκε στα δύο , έγειρε στην αγκαλιά του και έκλεισε τα μάτια της …..

  B GIRAKAS