Tα ά-λογα και τα παράλογα

Όταν αρχίζουν τα ψέματα και οι παραλογισμοί, η παρακμή έχει πλέον επέλθει και οι συνέπειές της είναι πια θέμα χρόνου να φανούν - βυθίζοντας τα πράγματα στην εντροπία τους, καθότι αυτό είναι η παρακμή.

Εις ό,τι αφορά την Αριστερά, θα είναι άχαρο (για όλους μας) το καθήκον της κριτικής μεταξύ πρώην συντρόφων, πλην όμως αναπόδραστο και αναγκαίο, «φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια». Και

ο κ. Παππάς, φερ’ ειπείν, δεν λέει την αλήθεια όταν ισχυρίζεται ότι «η κυβέρνηση έπεσε εκ των έσω», εκτός και αν εννοεί ότι όντως «εκ των έσω» η κυβέρνηση άνοιξε την κερκόπορτα στο μνημόνιο και «μπήκαν στην πόλη» οι γκαουλάιτερ, στρογγυλοκάθισαν στα υπουργεία,

και κρέμασε τον εαυτόν της η τρόικα δαμόκλεια σπάθη πάνω απ’ το κεφάλι του κ. Τσίπρα στου Μαξίμου. Αριστερός πρωθυπουργός με κεχαγιά στο κεφάλι του εις ουδέν διαφέρει από δεξιόν πρωθυπουργό με κεχαγιά στο κεφάλι του.

Συνεπώς αυταπατάται ο κ. Τσίπρας, αν δεν εξαπατά κι εμάς, όταν λέει ότι «είναι σαφές (!) ότι θα εφαρμόσουμε μια συμφωνία για να την αλλάξουμε»!!! Πώς θα την αλλάξουμε; Με τους γκαουλάιτερ στα υπουργεία; Για κουτόφραγκους περνάμε τους γκαουλάιτερ ή προσπαθούμε να ταΐσουμε κουτόχορτο τους Έλληνες;

Επ’ αυτού όχι μόνον ο κ. Τσίπρας αλλά και άλλα στελέχη απ’ το «περιβάλλον του» σημειώνουν ότι θα υπάρξει ένα «παράλληλο προς το μνημόνιο πακέτο φιλολαϊκών μέτρων». Σε ένα παράλληλο σύμπαν, πιθανόν! Στο δικό μας, αδύνατον. Με ποιους πόρους; Με τα 600.000 ευρώ που έδωσε η κυβέρνηση στο Μέγαρο Ψυχαρομουσικής, μία ημέρα πριν να απέλθει απ’ το Μαξίμου; Με τους πενήντα διορισμούς λαθρεπιβατών της εξουσίας που έκανε η κυρία Χριστοδουλοπούλου, χωρίς ταυτοχρόνως να εξασφαλίσει ούτε πενήντα ευρώ για τους πρόσφυγες απ’ τα πενήντα εκατομμύρια ευρώ που έχουν εγκριθεί για αυτούς από την Ένωση; (Πράγματι, την κυρία Χριστοδουλοπούλου θα τη «γράψει η Ιστορία», καθώς η ίδια παινεύθηκε για τον εαυτό της. Δεν ξέρω όμως με πόση αηδία και περιφρόνηση.) Πρόκειται

για μια επελαύνουσα παρακμή που έχει αιφνιδιάσει την κοινωνία, αλλά και τους περισσότερους αριστερούς. Δεν είναι δυνατόν το ύστατο και έσχατο επιχείρημα ενός (αριστερού) πρωθυπουργού να είναι: «Ωραία! Τότε βρέστε έναν καλύτερο από εμένα να τα κάνει!».

Πρώτον, πάντα υπάρχουν καλύτεροι. Δεύτερον, για να κάνουν τι; Το χειρότερο; Τρίτον, αυτό το «επιχείρημα» που παραπέμπει στο «ή εγώ ή το χάος» (κι ακόμα χειρότερα στο «μετά από μένα το χάος») ταιριάζει σε σχολιαρόπαιδα. Σε αμαθείς που δεν γνωρίζουν ότι τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα από «αναντικατάστατους».

Όμως ο κ. Τσίπρας καταφεύγει πλέον και σε αυταπόδεικτα ψέματα. Ισχυρίσθηκε στη συνέντευξή του ότι είχε αποφασίσει εκλογές από τις 13 Ιουλίου. Και τότε γιατί διαβεβαίωνε τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς (όπως οι ίδιοι μαρτυρούν) ότι αφού όλοι μαζί ψηφίσουν το μνημόνιο δεν θα τους αιφνιδιάσει μετά με εκλογές;

Και αφού όλοι μαζί συνεργάσθηκαν και ψήφισαν αυτό το έκτρωμα, γιατί τώρα ο κ. Τσίπρας λέει ότι δεν μπορεί να συνεργασθεί μαζί τους μετά τις εκλογές που εν τέλει προκήρυξε; Κι αν δεν συνεργασθεί μαζί τους, τι θα γίνει; Πάλι εκλογές; Αν πιστέψω τον κ. Φλαμπουράρη, «δεν θα πάμε ξανά σε εκλογές» - συμβόλαιο ο λόγος του βεβαίως, αλλά τότε θα πρέπει να επιτευχθεί αυτοδυναμία. Δυστυχώς, όμως, εκτός από τον ΔΟΛ, ουδείς άλλος δείχνει να πιστεύει κάτι τέτοιο.

Βεβαίως ο ΔΟΛ έχει τους δικούς του λόγους για να ακολουθεί αυτήν την πολιτική (της ενσωμάτωσης ή του στυψίματος της Αριστεράς), αλλά είναι δυνατόν το ύστατο και έσχατο χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχει αυτοδυναμία να είναι ο ίδιος ο Αλέξης; Είναι δυνατόν να είναι προσωποπαγές ένα κόμμα της Αριστεράς; Είναι δυνατόν να αγγίζει την καταραμένη περιοχή της προσωπολατρίας ο κ. Βούτσης , φερ’ ειπείν, κλίνοντας το όνομα του κ. Τσίπρα σ’ όλες τις πτώσεις; Είναι πολιτική, είναι στρατηγική για τη χώρα η δημοφιλία του αρχηγού; Η όποια δημοφιλία, του όποιου αρχηγού. Όχι αριστερά δεν είναι αυτά τα πράγματα, αλλά «άστοχα και κινδυνώδη».

Αλλά και όσοι βασίζονται σ’ αυτήν τη δημοφιλία, αυτήν τη δημοφιλία πού τη βασίζουν; Είναι εβδομάδες τώρα που ο κ. Τσίπρας έχει μεταβληθεί σε κήρυκα της ήττας του (μας).

Βγαίνει στα κανάλια και οικτίρει τον εαυτόν του για τις πιέσεις που δέχθηκε, περιαυτολογεί για την αντοχή του σε αυτές τις πιέσεις και τέλος ομολογεί την υποταγή του σε δαύτες, σαν

αυτό να μη σημαίνει το έτι περαιτέρω τσάκισμα της ζωής εκατομμυρίων Ελλήνων! Απορίας άξια πράγματα. Ο κ. Τσίπρας να έχει γίνει σημαιοφόρος μιας ήττας της Αριστεράς και να επαίρεται κι από πάνω για αυτό, λέγοντας «βρέστε μου έναν καλύτερο». Α-λογα πράγματα και παράλογα. Καμία σχέση με τον Τσίπρα που ξέραμε. Δεν γνωρίζω αν τέτοιου επιπέδου επιχειρήματα υπαγορεύονται στον κ. Τσίπρα απ’ τον κ. Παππά ή κάποιον άλλο, όμως δεν έχει σημασία. Το «περιβάλλον» του κ. πρωθυπουργού έχει ούτως ή άλλως στενέψει (γύρω του και τον σφίγγει). Όμως οι ηγέτες της Αριστεράς δεν έχουν «περιβάλλοντα», έχουν κομματικά όργανα: πολιτικές γραμματείες και κεντρικές επιτροπές και οργανώσεις βάσεις. Οι ηγέτες της Αριστεράς είναι “primi inter pares” , δεν ξεγελούν το κόμμα τους, δεν το διχάζουν, δεν το διαλύουν.

Και πάνω απ’ όλα οι ηγέτες της Αριστεράς σέβονται και αγαπούν την πατρίδα τους. Δεν είναι δυνατόν ο κ. Τσίπρας να λέει urbi et orbi ότι «ελπίζει πως κάποια μέρα η Ελλάδα δεν θα υπολείπεται της Ευρώπης σε κουλτούρα και νοοτροπία». Μπορεί η Ελλάδα να υπολείπεται όντως της Ευρώπης σε θέματα διοίκησης, παραγωγικότητας ακόμα και ευνομίας, αλλά ούτε ακαλλιέργητοι είναι οι Έλληνες, ούτε η νοοτροπία τους πρέπει να απαρνηθεί την ιδιοπροσωπία τους - αυτά είναι πράγματα κομπλεξικά και ανάξια. Ατιμάζουν

την ιδιομορφία, την ιδιοσυστασία και τον τρόπο ενός λαού που αναγεννήθηκε μέσα απ’ τα αίματα, που κάλυψε την απόσταση που τον χώριζε απ’ την Ευρώπη με άλματα, μνήματα, έπη και καταστροφές.

Δεν είναι του πεταματού από καλλιέργεια οι Έλληνες, στην καρδιά της Οικουμένης κι όχι μόνον της Ευρώπης βρίσκεται η ψυχή τους. Ρώτα έναν τσοπάνη απ’ τα Άγραφα, έναν μετανάστη από την Ήπειρο κι έναν ψαρά απ’ τη Μάνη να σου πουν για καλλιέργεια και νοοτροπία, κύριε πρωθυπουργέ…

enikos.gr