Πόσο άνθρωπος είσαι, ανθρωπάκο;

Πόσο άνθρωπος είσαι, όταν δίπλα σου ένα χέρι σου ζητά μια μικρή ελπίδα;

Πόσο άνθρωπος νιώθεις, όταν βλέπεις στο βλέμμα του άλλου τον πόνο και την απογοήτευση;

Πόσο άνθρωπος αισθάνεσαι, όταν ακούς, μαθαίνεις, βλέπεις τον θάνατο αθώων παιδιών στην Παλαιστίνη, την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση εκατομμυρίων άλλων ανά τον κόσμο;

Συναισθάνεσαι καθόλου ή απλά αυτά τα "κακά" πράγματα συμβαίνουν τόσο μακριά από τη δική σου ζωή, τη δική σου άνεση, τον δικό σου μικρόκοσμο, που δεν μπορούν να σε αγγίξουν;

Αλλά ξέχασα μωρέ, ο δικός σου γ@μημένος μικρόκοσμος είναι τόσο τέλειος, τόσο όμορφα πλασμένος, τόσο in, τόσο trendy που δεν καταδέχεσαι να δεις και να αποδεχτείς ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από τα in στέκια, τα in μπλουζάκια και τα in ice bucket challenge.
 Αλήθεια, ενδιαφέρθηκες ποτέ σου να μάθεις; Έστω να μάθεις; Να μεταφερθείς έστω και νοητά σε μια άλλη γη, σε έναν άλλο τόπο, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, να "βιώσεις" έστω και λίγο τη δική τους ζωή;

Τι με νοιάζει, θα μου πεις. Εσύ ζεις στην πολιτισμένη Ευρώπη, στα μεγάλα, αστικά κέντρα της αποξένωσης και της μοναξιάς, της επίπλαστα όμορφης ζωής που σε ωθεί να κοιμάσαι έξω από εταιρείες κινητής τηλεφωνίας για να αποκτήσεις πρώτος μια νέα συσκευή τηλεφώνου.

Στον μοντέρνο δυτικό τρόπο εξαθλίωσης που οι "τρομοκράτες με τα κουστούμια" σού συνθλίβουν τα όνειρα, τις ελπίδες, τη ζωή σου στην τελική, αλλά δεν σε πειράζει γιατί εσύ ζεις στις μεγάλες πόλεις των εκτυφλωτικών φώτων, των μοντέρνων βιτρίνων, της δημοκρατίας και της απελευθέρωσης. Σου αρκεί που "κλέβεις" λίγο από τη λάμψη, που νιώθεις κάποιος, ανώτερος

Ανθρωπάκο, γιατί τέτοιος είσαι, σε βλέπω παντού, σε "μυρίζομαι", σε συναντώ σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης, με προσπερνάς, με προκαλείς να σε θαυμάσω, να θαυμάσω τα ρούχα σου, τα αξεσουάρ σου, τον τρόπο ομιλίας σου, την "ελευθερία" σου.

Για μένα όμως είσαι αόρατος, μικρός, μου προκαλείς γέλιο και οίκτο.

Ήσουν, είσαι και θα είσαι ανθρωπάκος.

/enfo.gr/