Από τις αναμνήσεις μου!!

Γράφει η Ρίτα Μακρή

  Τα τελευταία χρόνια δεν πολύ - πηγαίνω στο χωριό, αν και το νοσταλγώ τόσο πολύ. Τις λίγες φορές που πήγα γύρισα απογοητευμένη και στενοχωρημένη.

  Όλοι αυτοί που με περίμεναν και μ' αγαπούσαν δεν ήταν εκεί. Η μάνα μου, ο πατέρας μου, η θεια Γεργούλα, ο θείος Θανάσης, η θεια Βασίλω, η θεια Διαμάντω. Μετά από το σπίτι μου το μαγαζί της θειας Γεργούλας ήταν το αγαπημένο μου στέκι. 

    Θυμάμαι όταν φτάναμε στο χωριό, πριν καλά καλά αράξουμε το αυτοκίνητο στην πλατεία, έτρεχε η θεια Γεργούλα με τις τσέπες της γεμάτες καραμέλες να μας προϋπαντήσει και να φιλέψει τα παιδιά, ενώ ο θείος Θανάσης έφτιαχνε τον καφέ για μας. Στην ίδια πάντα θέση έξω από το μαγαζί καθόταν ο πατέρας μου. Αυτός δε σηκωνόταν να μας υποδεχτεί. Τα πόδια του δεν βοηθούσαν και τόσο. .. Έβλεπα όμως την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Στο μεταξύ είχε καταφτάσει και η μάνα μου, γιατί γνώρισε το αυτοκίνητο όταν ξανάφανε στις Ράχες.  

Τώρα, όσες φορές και αν πήγα, δεν βρήκα κανένα να με περιμένει. Πολλοί δεν με γνώριζαν καν. Μόνο με τη Γιώτα του Κυριάκου της Πατσέβως και τη Γαρούφω, τις γειτόνισσές μου, μίλησα. Γι'  αυτό γύρισα απαγορευμένη.

                    Πού είναι εκείνος ο καιρός που το χωριό ήταν γεμάτο ζωή. .. Παιδιά έπαιζαν στα αλώνια και στις γειτονιές. Τα μαγαζιά γεμάτα άντρες. Στη Λιάσκοβα σωστό πανηγύρι από ανθρώπους και ζώα που κουβαλούσαν νερό.

                Στο σπίτι μου αυτή τη δουλειά, να ποτίζω τα ζα στο ρέμα και να φέρνω το νερό, την είχα αναλάβει εγώ. Θυμάμαι πόσο λαχτάρησα και πόσο καιρό έκανα να ξεπεράσω ένα δυσάρεστο περιστατικό που μου συνέβη. 

  Αφού πότισα τα ζα, τη γαϊδούρα και το μουλάρι, φόρτωσα τα βαρέλια με το νερό στη γαϊδούρα, καβάλησα το μουλάρι και ξεκίνησα τραγουδώντας για το χωριό. Η απόσταση θα ήταν ως τρία χιλιόμετρα.

   Αυτό το άτιμο ζωντανό η γαϊδούρα είχε μια κακία συνήθεια να βαδίζει στην άκρη του δρόμου, στο φρύδι του γκρεμού. Εγώ την έβλεπα κι ανατρίχιαζα από το φόβο μου. Μάταια της φώναζα “πανούστ πανούστ” ν' αλλάξει πορεία. Ξαφνικά σκόνταψε και έπεσε κάτω. Ήταν στο χείλος του γκρεμού και βαρυφορτωμένη.

                Τρομοκρατημένη πήδησα από το μουλάρι και πιάνοντάς την από το σαμάρι προσπαθούσα να την τραβήξω, να τη σώσω. Ήμουν κολλημένη στο σαμάρι, αλλά αντί να την τραβήξω εγώ με τραβούσε εκείνη. Ευτυχώς μου φώναξαν κάποιοι τσοπάνηδες από απέναντι:

- Φύγε, μωρή, άστηνε! Θα σε γκρεμίσει.

Μόλις που πρόλαβα ν' απομακρυνθώ. Αμέσως κατρακύλησε. Πήρε πολλές τούμπες κι έφτασε στο ρέμα. Από ένα μονοπάτι έτρεξα κοντά της. Ήρθαν κι άλλοι που είδαν το περιστατικό για να βοηθήσουν. Την ξεφορτώσαμε και τη βοηθήσαμε να σηκωθεί. Ήταν πολύ χτυπημένη παντού και όπως διαπιστώσαμε αργότερα είχε σπάσει τα σαγόνια της και δεν μπορούσε να φάει. Αδύναμη και πεινασμένη γυρνούσε στα αμπέλια να βρει κανένα σταφύλι να χορτάσει την πείνα της, μέχρι που κάποιος πατριώτης μας την τουφέκισε για να γλιτώσει τα σταφύλια του... Την κλάψαμε σαν να ήταν μέλος της οικογένειάς μας.      
   ...συνεχίζεται. ..