Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

ΣΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΤΙΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΕΣ

      Συνέχεια από το προηγούμενο 
Κατεβήκαμε γρήγορα  απ’ το  αγροτικό και πριν πιάσουμε δουλειά ,ο κυρ Βέργανδος  μας χώρισε σε τρεις ομάδες Η μια ομάδα  θα έκοβε τα πορτοκάλια με ψαλίδα από κάτω ή από ψηλά με σκάλα ,η άλλη ομάδα θα  έκανε τη διαλογή των πορτοκαλιών   και θα τα τοποθετούσε στις κλούβες και η άλλη ομάδα θα τις  μετέφερε και θα τις τοποθετούσε μέσα στο παρακείμενο σταθμευμένο φορτηγό. 
Εγώ , ως νέος και άπειρος  αλλά και οι υπόλοιποι  ,με μια σκάλα  ο καθένας μας αρχίσαμε  το κόψιμο  και  τη συγκομιδή των πορτοκαλιών στο μεταλλικό κουβά και το άδειασμά  του  πάνω  σε ένα  μεγάλο σωρό , το συσκευαστήριο , που ήταν στρωμένο κάτω  με νάυλον.  Όλοι μας ήμασταν κυκλικά με τις σκάλες μας γύρω από μια πορτοκαλιά και πηγαίναμε σε άλλη ,όταν σίγουρα είχαμε μαζέψει και το τελευταίο πορτοκάλι της. Αυτό επαναλαμβανόταν  τουλάχιστον μέχρι πενήντα φορές κάθε ημέρα. 
Στο μεταξύ το στομάχι μας, καθώς ήταν άδειο, άρχισε να γουργουρίζει.  Τότε δειλά στην αρχή ,αλλά αργότερα αυτό  έγινε ο κανόνας ,αρχίσαμε όλοι  να  καθαρίζουμε  και να καταβροχθίζουμε τον ελκυστικό και υγιεινό  θησαυρό . Την αρχή έκανε ο πολυμήχανος πατέρας μου λέγοντάς μας. – Δεν  είναι το απαγορευμένο δέντρο  του Παραδείσου η πορτοκαλιά .Καθαρίστε  και φάτε ,όσα τραβάει η όρεξή σας  τώρα που τα έχετε  μπόλικα  και πρόσθεσε :Το πορτοκάλι βοηθάει στην φυσική άμυνα του οργανισμού μας ,γιατί έχει τη βιταμίνη  C.  – Όπα να μου ζήσεις  μεγάλε ντόκτορα ,φώναξε δυνατά ο μπάρμπας ο Μιχάλης  και ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια. Εγώ μέχρι τη δύση του ηλίου θα έφαγα πάνω  από πέντε πορτοκάλια του μισού κιλού το καθένα εκείνη την ημέρα. Τόσο  πολύ λαχταριστά ήτανε. Αλλά και οι άλλοι πρέπει  το ίδιο να έκαναν.
Εκεί πληροφορήθηκα πως η ποικιλία των πορτοκαλιών  ονομαζόταν  « Καλιφόρνια » . Φαίνεται μάλλον πως εισήχθηκε στη χώρα μας από την ομώνυμη  αυτή  Πολιτεία των  Η.Π.Α. Κατά το μεσημέρι ο κυρ Βέργανδος ,ο επιστάτης μας, πήγε στην πόλη  και αγόρασε μερικές  φρατζόλες ψωμί και κανά κιλό τυρί και  τα μοίρασε σε όλο το συνεργείο.. Καλοδεχούμενη αυτή η χειρονομία του. Κάναμε ημίωρο διάλειμμα για να πάει το φαγητό κάτω  και για  να κάνουν τσιγάρο οι καπνίζοντες. ‘Υστερα  συνεχίσαμε  τη δουλειά μας μέχρι που  ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τον  Ταύγετο . Μετά ανεβήκαμε στο αγροτικό του επιστάτη μας και φτάσαμε στο κέντρο της Σπάρτης .
Εκεί  μας έδωσε ο πατέρας μας λίγα  ψηλά ,που είχε πρόχειρα  στην τσέπη του, να αγοράσουμε λίγο καφέ και  ζάχαρη  για το πρωί  και οπωσδήποτε ψωμί  για να το προσφαγίσουμε   με λίγο τυρί απ΄ το δικό μας ,που μας είχε απομείνει ,για το δείπνο μας.  Μάς ανέμεναν για να μη χαθούμε στην πόλη και ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι. Φτάσαμε στο σπίτι ,κάπως δύσκολα ,επειδή μπερδέψαμε  τους δρόμους. Επάνω στο τραπέζι της κουζίνας βγάζει ο μπαρμπα- Μιχάλης μέσα από τις τσέπες της χλαίνης του  καλά κρυμμένα τέσσερα πορτοκάλια λέγοντάς μας: -Αυτά για επιδόρπιο ,όποιος θέλει. Γρήγορα φάγαμε το τυρί και τη φρατζόλα και πέσαμε για ύπνο . Κάνοντας τον απολογισμό της πρώτης ημέρας , σκέφτηκα πως δεν τα πήγαμε άσχημα. Σημασία έχει πως έπεσε το πρώτο μεροκάματο. Μακάρι  να συνεχίζαμε έτσι.  Σταυροκοπήθηκα και κοιμήθηκα.
Και η δεύτερη εργάσιμη ημέρα  κύλησε χωρίς απρόοπτα. Η επόμενη όμως ημέρα ξεκίνησε  σχετικά καλά , ενώ από το απόγευμα άρχισε σταδιακά ο καιρός να χαλάει.  Ο νοτιάς άρχισε να δυναμώνει και  βαριά σύννεφα  με φορτωμένα βροχή   να πυκνώνουν από τα δυτικά  . Οι κορυφογραμμές  του Ταΰγετου καλύφθηκαν  και μόλις που φαινόταν το σχήμα τους. Τα ψηλά δέντρα του Ευρώτα άρχιζαν να λικνίζονται και να υποκλίνονται στον άνεμο . Ο κυρ Βέργανδος  ,που γνώριζε τις τοπικές συνθήκες καλύτερα και από μετεωρολόγο , έγκαιρα μας προειδοποίησε . Όταν κατεβήκαμε απ’ τις  σκάλες και  παραδίναμε τα εργαλεία μας για σήμερα  ,μας είπε φωναχτά  προς  όλους για να ακούγεται.
 - Ακούτε εδώ, ο καιρός από σήμερα χαλάει δραματικά. Το είδα από το σπίτι μου απ΄  το  χωριό μου  ,που βλέπει στην κορυφή του Ταύγετου , του Αϊ-Λια.  Ένα μικρό συννεφάκι τη σκέπαζε  το πρωί σα στεφάνι ολόγυρα . Αυτό είναι σημάδι  παρατεταμένης κακοκαιρίας για τους ντόπιους  και  το γνωρίζουν.  Εύχομαι για το καλό όλων μας να μην επαληθευτώ. Αύριο όμως να ξέρετε ,αν βρέχει  και για όσες ημέρες δε βγάζει ήλιο , δε θα κόβουμε πορτοκάλια. Αυτό απαγορεύεται .Βρεγμένα πορτοκάλια δεν πάνε για εξαγωγή , μόνο για τη εσωτερική  αγορά και κατανάλωση επιτρέπεται.
Τι  το ΄θελε και μας το ΄ λεγε  ,μας έκανε την καρδιά μας περιβόλι! Κρύος ιδρώτας πέρασε διαμιάς  το κορμί μας . Ούτε να το ακούσουμε  δε θέλαμε. Εμείς ήρθαμε για δουλειά ,αφήνοντας τη ζεστασιά και τη θαλπωρή του σπιτιού μας. Τώρα, αν επαληθευτεί αυτό ,που είπε ο κυρ Βέργανδος, τότε όλα τα δεδομένα ανατρέπονται, αναθεωρούνται. Σίγουρα πάντως με τον καιρό κανείς δεν τα βάνει.
Στην πόλη ψωνίσαμε τα χρειαζούμενα να περάσουμε τη βραδιά και πριν διαβούμε την εξωτερική  πόρτα    άρχισε  το ψιλόβροχο.  - Καλώς τη δεχτήκαμε ξάδερφε, ψέλλισε προς τον πατέρα μου ο μπαρμπα –Μιχάλης ,σκεφτικός και κατηφής .Ο πατέρας μου μπαίνοντας τελευταίος, κοιτάζοντας  διερευνητικά  ψηλά προς το θεοσκότεινο ουρανό γνωμάτευσε.  – Φοβάμαι πως δε  θα πέσει έξω ο κυρ Βέργανδος ,είναι  έμπειρος και παλιά καραβάνα της Σπάρτης. Μην απογοητεύστε όμως. ‘Εχει  ο Θεός για όλους.  Άλλαι αι βουλαί των ανθρώπων και άλλα ο Θεός κελεύει. Προσπαθούσε να μας καθησυχάσει ,ενώ κατά βάθος φαινόταν ανήσυχος και ο ίδιος .
Όλη τη νύχτα έβρεχε μέσα σε ένα συνεχές αστραπόβροντο με δυνατό, μανιασμένο αέρα,  που σφύριζε περνώντας από τη  σκέπη του σπιτιού και ταρακουνούσε όσα  πορτοπαράθυρα   έχασκαν και δεν έκλειναν σφιχτά. Εκείνη την άγρια νύχτα ποτέ δε θα   την ξεχάσω ,γιατί  το νερό έπεφτε με το τουλούμι , με πάταγο ,ασταμάτητα . Ανυπομονούσα να φέξει για να ιδώ  με ημέρα τα αποτελέσματα της μεγάλης αυτής καταιγίδας. Μάταια ο πατέρας μου με καλούσε να ησυχάσω λέγοντάς μου .- Μπόρα είναι και θα περάσει .
Έφτασε πια μεσημέρι  και η βροχή συνέχιζε αμείωτη να πέφτει και η κίνηση στην πόλη  ήταν πολύ μικρή . Ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν με ομπρέλες και με μπότες  περπατώντας αργά. Λιγοστά και τα αυτοκίνητα ,ενώ συχνά ακουγόταν ήχος σειρήνας ή κορνάρισμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι έμεναν κλεισμένοι   στα σπίτια τους .  Εμείς ήμασταν ακόμη στα κρεβάτια μας . Άλλωστε και πού να πηγαίναμε; Δεν μας ζητούσε κανείς. Έπρεπε μόνο να αναζητήσουμε τροφή, τον άρτο τον επιούσιον ! Για δουλειά, ούτε κουβέντα για σήμερα. Με βροχή κύλησε και το υπόλοιπο της ημέρας .
Κατά το βράδυ ,όταν δειλά άναψαν τα φώτα της πόλης ,βγήκαμε  με βροχή  εγώ και η Μαρίνα τρέχοντας ,δεν είχαμε ομπρέλα ,για να ψωνίσουμε μακαρόνια  και μυζήθρα απ’ το  μπακάλη  για να φάμε και να σταθούμε  όλοι στα πόδια μας.  Δεν είχαμε ακόμη πληρωθεί τα μεροκάματά μας και έπρεπε να μας πιστώσει ο μπακάλης ,που φυσικά  δε μας ήξερε πούθε κρατάει η σκούφια μας. Η ιδιοκτήτρια πάλι ,η μαύρη χήρα ,άφαντη και απρόσιτη  όλες τις προηγούμενες   ημέρες  ,ούτε το βράδυ την είδαμε ,όταν  τη θέλαμε  για να επιβεβαιώσει ότι  δουλεύαμε στο συνεργείο του επιστάτη μας  κυρ  Βέργανδου.  
Μπαίνοντας τρέχοντας ,καλησπερίσαμε  το μπακάλη και τον παρακαλέσαμε να μας πιστώσει για σήμερα τα ψώνια που θέλαμε .Αυτός έδειχνε  για λίγο αμήχανος ,αλλά και δύσπιστος  . Πού μας ξαναείδε ,πού  μας γνώριζε; Ούτε καλά ξέραμε το όνομα της ιδιοκτήτριας που μέναμε . Γνωρίζαμε βέβαια το επώνυμο του επιστάτη μας και το χωριό του. Του το είπα αλλά , αυτός δεν τον γνώριζε .Ύστερα   όμως ,ξύνοντας τις άσπρες τρίχες της κεφαλής του, φαίνεται πως  το ξανασκέφτηκε και μας έδωσε  ό, τι του ζητήσαμε . Μας είπε όμως ,πριν φύγουμε:
-  Σκέφτηκα την παλιομέρα  που είναι σήμερα  και  συμμερίστηκα την κατάστασή σας. Μη μου τη σκάσετε όμως ,γιατί θα σας βρω. Η Σπάρτη είναι μικρή και όλοι γνωριζόμαστε. Άντεστε στο καλό και σας περιμένω πάλι ,αφού ,όπως μου είπατε ,πως δουλεύετε στα πορτοκάλια. Τον καληνυχτίσαμε και επιστρέψαμε τρέχοντας στη βάση μας. Τα  καθέκαστα τα είπαμε στον πατέρα μας και στο θείο μας το Μιχάλη ,που είπε μόνο : -Ρε το μπαγάσα ,πώς δε σας ζήτησε κιόλας πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για ένα  πακέτο   μπακαρούνια! Ο  πατέρας μου πρόσθεσε . -  Καλά που σας πίστωσε  κι αυτά . Έπρεπε να πάμε οι δυο μεγαλύτεροι για να δώσουμε γνώρα. Σύντομα θα το κάνουμε κι αυτό .Ίσως κι αύριο, που θα ‘χουμε τράτο, μιας  κι όπως φαίνεται θα βαράμε τις μύγες!
Ξημέρωσε κι η επόμενη ημέρα με λιγότερες βροχές ως το μεσημέρι. Ύστερα έβγαλε ήλιο και αποφασίσαμε να βγούμε έξω να ξεπιαστούμε από την υγρασία, που μάς περόνιαζε ως το κόκκαλο, αλλά  και  να σκοτώσουμε την ημέρα.  Προχωρήσαμε προς το δρόμο της Καλαμάτας και του Μυστρά. Σε μισό χιλιόμετρο ήμασταν σε περιβόλια με πορτοκαλιές  και τα χωράφια ήταν σχεδόν πλημμυρισμένα με μισό μέτρο νερό.
- Αδύνατο να δουλέψουμε αύριο ,μας είπε ο μπάρμπας μας ,ο Μιχάλης . Και συνέχισε . Ώσπου να  στραγγίξουνε τα νερά και  να στεγνώσουνε τα δέντρα θα χρειαστούν τουλάχιστον δυο ημέρες και βάλε. Με μια προϋπόθεση πως δε θα ξαναβρέξει. Γιατί τότε στα χορτασμένα  από τη βροχή χώματα ούτε να αλλάξεις βήμα δε θα μπορείς όχι και να δουλέψεις. Μου έτυχε παλιότερα να μου συμβεί και πάλι  αυτό ,όταν ήρθα να εργαστώ στα πορτοκάλια.  Ευτυχώς που είχα  τότε μαζί μου το αλυσοπρίονο και  βρέχοντας έκοβα και λιάνιζα  καυσόξυλα στα γύρω χωριά και έβγαζα σίγουρα  το μεροδούλι μου.
Όπως μας τα  περιέγραψε ο μπάρμπας μας ,δυστυχώς  ξετυλίχτηκαν τα πράγματα   για μας   ακόμη πολύ  χειρότερα. Γιατί η βροχή συνέχιζε να πέφτει καθημερινά και έτσι ήταν αδύνατο να κάνουμε άλλο μεροκάματο, και  για μας ήταν πλέον θέμα  και επιβίωσης.  Ο πατέρας μου τα κουτσοβόλευε ,γιατί με το βιολί του  και το τραγούδι του τα βράδια στις υπόγειες τις ταβέρνες έτρωγε τζάμπα και έπαιρνε και κάνα χαρτζιλίκι ,από τους  μουσικόφιλους  και καλοπερασάκηδες  κτηματίες της Σπάρτης. Επαληθεύτηκε και το γνωμικό του σοφού λαού μας :Μάθε τέχνη κι άστηνε και όταν πεινάσεις πιάστηνε!
 Για μας  τους άλλους τρεις όμως υπήρχε σοβαρό  πρόβλημα. Το επόμενο   πρωινό με ψιλόβροχο  ,εγώ με το μπάρμπα μου Μιχάλη βγήκαμε  στο κέντρο και αναζητούσαμε  οποιαδήποτε δουλειά. Εκεί μας πλησίασε ένας ψηλός , εύσωμος   κτηματίας , και μας ρώτησε αν θα θέλαμε να εργαστούμε στο χτήμα του μόνο για σήμερα . Άλλο που δε θέλαμε εμείς .  Το ρωτήσαμε τι θα κάναμε και αυτός μας είπε πως θα ξελιθαρίζαμε το περιβόλι του , που ήταν λίγο έξω από τη Σπάρτη . Η αμοιβή που μας έδινε  ήταν μικρή ,μόλις πέντε δραχμές  θα έπαιρνε ο καθένας μας. Τότε ο θείος μου του αντιπρότεινε. –Θα μας πας  και θα μας φέρεις με το αυτοκίνητό σου και το βράδυ  μαζί με το πεντόφραγκο θα μας ταΐσεις και   ένα πιάτο φασολάδα στην ταβέρνα. Κλείστηκε λοιπόν « η μεγάλη συμφωνία » και μας πήγε στο  περιβόλι του στη Μαγούλα της Σπάρτης για το ξελιθάρισμα.
Άνοιξε τη χαμοκέλα και έβγαλε ένα καρότσι  για να το γιομίζουμε με λιθαράκια και να τα ρίχνουμε έπειτα στην άκρη του περιβολιού ,σε ένα χαντάκι. – Δεν είναι βαριά η δουλειά ,μας λέει . Αν  είστε εργατικοί και πιάνουν τα χέρια σας δε θα αργήσετε .Υπολογίζω   σε καμιά εικοσαριά  καροτσάκια  να είναι όλες κιόλες  οι πέτρες ,που θα πετάξετε.   Ως το απόγευμα ,που θα επιστρέψω  ,θα έχετε ξεμπερδέψει.  Κόψτε και κάνα πορτοκάλι και φάτε, αλλά προσοχή  μη μου ξεμασκαλίσετε τα δέντρα.  Σε λίγο έβαλε μπρος και έστριψε στη στροφή επιστρέφοντας στη Σπάρτη.
Η ημέρα είχε ανοιγοκλείματα ,μια έβρεχε- μια   άνοιγε . Εμείς στη βροχή τρέχαμε να προστατευτούμε στη χαμοκέλα και ,όταν έβγαζε ήλιο ,σπεύδαμε να γεμίσουμε το καρότσι με τις πέτρες και να το αδειάσουμε στην άκρη του χαντακιού.  Αυτό γινόταν τουλάχιστο  για  πολλές φορές.   Στα διαλείμματα  ,λόγω βροχής. διαλέγοντας  κόβαμε τα πιο καλοθρεμμένα πορτοκάλια και  τρώγοντάς τα καλμάραμε κάπως  την πείνα μας. Ήταν κι αυτή μια κάποια λύση!  Κοπιάσαμε, πεινάσαμε και βραχήκαμε ως το μεδούλι μας. Τη βγάλαμε κυριολεχτικά  όλη  την ημέρα « σπαρτιάτικα » , που λέει ο λαός μας.
Προς το χαλούπωμα φάνηκε το αφεντικό και μπήκαμε στο αυτοκίνητό του και ήρθαμε στο κέντρο της πόλης. Στάθμευσε κάπου κοντά και μαζί κατευθυνθήκαμε  σε μια υπόγεια ταβέρνα ,όπου άχνιζε η φασολάδα , η   βασική  τροφή των φτωχών  των Ελλήνων. Κοντοζυγώσαμε στη μαντεμένια   ξυλόσομπα ,που μπουμπούνιζε   από τα πολλά ξύλα που έτρωγε , για να στεγνώσουμε τα βρεγμένα μας ρούχα.  Μετά  το αφεντικό ,αφού μας πλήρωσε τη συμφωνία μας ,μας παρήγγειλε δυο πιάτα φασολάδα . – Και μισό κιλό κρασί  ,αφεντικό , πρόσθεσε ο μπαρμπα- Μιχάλης  για να χωνέψουμε τη φασολάδα και να ζεσταθούμε.  Πνεμονιάσαμε  ολημερίς  μες τη βροχή. Δεν έφερε αντίρρηση ,μάλιστα  διπλασίασε το κέρασμα. Φαίνεται πως έμεινε ευχαριστημένος από την εργασία μας.
Μιαν άλλη ημέρα ,που το συνεργείο δεν έκοβε πορτοκάλια για εξαγωγή , αλλά για την εγχώρια κατανάλωση , ο επιστάτης μας παρήγγειλε να μεταβούμε με ταξί σε ένα χωριό λίγο έξω από την Σπάρτη, νομίζω στο δρόμο   προς το Γύθειο για να δουλέψουμε. Μπήκαμε σε ένα ταξί απ ’το κέντρο   με κατεύθυνση για το χωριό.  Η Μαρίνα, εγώ και ο πατέρας μου καθίσαμε στο πίσω κάθισμα και μπροστά στη θέση του συνοδηγού καθόταν ο Μιχάλης.  Ο πατέρας μου, θες γιατί θα δουλεύαμε μετά από αρκετό καιρό ,θες γιατί έτσι του ήρθε να εκδηλωθεί , έπιασε  το αγαπημένο του τραγούδι: « Να’ σαν τα νιάτα δυο φορές » . Σε λίγο ,στην άκρη της Σπάρτης ο ταξιτζής έβαλε μπρος τη διπλή ταρίφα, όπως ήταν και το  νόμιμο.
Τώρα δεν θα έφτανε ένα δικό μας μεροκάματο για  να πληρωθεί  το ταξί .Το έμπειρο και σπινθηροβόλο μάτι του Μιχάλη το πήρε χαμπάρι ,ενώ ο πατέρας μου αγνοώντας ή  μη δίνοντας σημασία ,συνέχιζε να άδει ! Τότε ο Μιχάλης φωνάζοντας δυνατά τον προσγείωσε,  επαναφέροντάς τον στη σκληρή πραγματικότητα, λέγοντάς του τα παρακάτω , αμίμητα λόγια ,που δε θα τα ξεχάσω ποτέ:
 -Τι  τραγουδάς ρε  μπανταβέ  ,δε βλέπεις  τη διπλή ταρίφα  ,κρικ-κρικ-κρικ ,  κρικ-κρικ   -κρικ,  που γράφει  θάνατο ;  Χαμπάρι και πάλι ο πατέρας μου. Όλοι οι άλλοι γελάσαμε ,ακόμη και ο ταξιτζής μας. Πολυμήχανε μπαρμπα-Μιχάλη ,να’ σαι καλά , εκεί   που βρίσκεσαι .Αιωνία σου η μνήμη . Πολέμησες τη φτώχεια κα τη νίκησες  .   Τα κατάφερες με τη δόξα του Θεού και με  το ξουράφι σου μυαλό να αναστήσεις τα έξι σου παλικάρια  και τώρα να τα καμαρώνεις από ψηλά!
Σιγά –σιγά  άρχισε να φτιάχνει και ο καιρός ,βασικό αυτό για τους εργαζόμενους στην ύπαιθρο , και δουλέψαμε κανονικά για περίπου καμιά δεκαπενταριά ημέρες χωρίς προβλήματα. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα  ,αλλά  και η φυσιολογική κόπωσή  μας μεγάλωνε.  Νοσταλγούσαμε τώρα  το σπίτι μας και τις οικογένειές μας. Το συζητήσαμε με τον επιστάτη μας και συμφώνησε και ο ίδιος . Άλλωστε η πολλή δουλειά είχε βγει. Θα συνέχιζε τώρα με μερικούς από το χωριό του. Μας πλήρωσε ακόμη και  μία  μισή ημέρα ως ολάκερη. Μας φίλεψε και μια κλούβα πορτοκάλια για τα σπίτια μας. Του ευχηθήκαμε καλή συνέχεια και καλές γιορτές .
Επιστρέψαμε στο σπίτι για να ξοφλήσουμε  και το μπακάλη μας και την ιδιοκτήτρια, ώστε πρωί  να αναχωρήσουμε   για την Τρίπολη. Στο μπακάλη πήγα εγώ και ο μπαρμπα- Μιχάλης   με το τευτέρι στο χέρι και τελειώσαμε σχετικά γρήγορα.  Ύστερα  χτυπήσαμε για πρώτη και τελευταία φορά το κουδούνι της ιδιοκτήτριας.  ‘Ανοιξε  την πόρτα της  και μας είχε έτοιμο έναν παραφουσκωμένο λογαριασμό.  Μας χρέωνε υπερβολικό ρεύμα ,γκάζι και νερό και τσουχτερό ενοίκιο με την ημέρα, σα να πρόκειται για ξενοδοχείο.  
– Λαδί κυρά ,εδώ που τα λέμε θέλεις από εμάς τα εργατάκια  να σου μοιράσουμε τα μεροκάματά μας. Φέρεσαι σκληρά απέναντί μας,  λες και είμαστε παρακατιανοί  .Δε δείχνεις καμιά κατανόηση  και συμπόνια.  Σκέφτηκες αλήθεια  πώς τα βγάλαμε αυτά τα λίγα μεροκάματα και τι τραβήξαμε;   Έχεις μαύρη, κατάμαυρη  ψυχή ,όπως και η μορφή σου, της είπε  ο πατέρας μου . Της τα είχε εδώ και ημέρες μαζωμένα . Της τα ΄ψαλλε και ξαλάφρωσε.
 Όμως αυτή ήταν ανένδοτη και ανυποχώρητη. Τώρα η  μαύρη   χήρα λέει ό, τι θέλει και μάλιστα  το απαιτεί.  Δυστυχώς ο  τυλωμένος δεν πιστεύει του νηστικού . Επειδή μας απειλούσε πως θα πήγαινε να μας καταγγείλει στην αστυνομία  για δήθεν αθέτηση συμφωνίας  και επειδή  δε θέλαμε μπλεξίματα, δώσαμε τόπο στην οργή, συμβιβαστήκαμε και τη χρυσοπληρώσαμε.  Φταίμε  και εμείς ,γιατί αφήσαμε τη συμφωνία σε άλλον για μας ,στον κυρ  Βέργανδο .Ξεχάσαμε  πως οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους
 Κατεβήκαμε στο ισόγειο πικραμένοι ,κολατσίσαμε πρόχειρα και κοιμηθήκαμε νωρίς για να είμαστε φρέσκοι το πρωί για αναχώρηση.  Το πρωί φύγαμε και ούτε τη χαιρετήσαμε. Αφήσαμε τα κλειδιά πάνω στην πόρτα .Της δείξαμε έτσι ,αν  το καταλάβαινε , πως δεν άξιζε την καλημέρα μας.
Για πολλά χρόνια στο χωριό μας  ,όταν συναντιόμαστε στο δρόμο με το μπαρμπα-Μιχάλη, ενθυμούμαστε το κάζο με τη σπαρτιάτισσα  ιδιοκτήτρια - μαύρη χήρα . Άλλωστε δεν μπορούμε  να το ξεχάσουμε.  Δεν  ξεχνιούνται ποτέ αυτά.   Χαιρετώ  πάντα το μπάρμπα μου  , το Μιχάλη,  με τη φράση « μαύρη χήρα »,που την αποκάλεσε τόσο  εύστοχα ο πατέρας μου . Αυτός μου ανταπαντά στερεότυπα : « κατάμαυρη  » Μαρίνη!  Ύστερα το σκάζουμε στα γέλια και πάμε στο καφενείο  για καφέ και δηλωτή.  Ήταν  πράγματι  και μαύρη στη μορφή, αλλά και μαύρη στη ψυχή, η βλογημένη !!!    Ο Θεός ας με συγχωρέσει !








2 σχόλια :

  1. Ανώνυμος16/12/14 13:34

    καλο ειναι ρε μαρινη αλλα πολυ τρανο
    αποστασα να διαβαζω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος16/12/14 17:31

    σκεψου να μαζωνες πορτοκαλια να ιδεις αποστασιλα...gerolykos

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.