ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΘΕΙΤΣΑΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ σήμερα. Πωπώ μαυρούλα κι ακόμα δω σιαπάνου στην Αθήνα βρίσκουμαι… Εμίσεψα και ποιόν να δω και ποιόν να χαιρετίσω.                           

--Άντε, ρε μάνα, λέει το τσιουπάκι, μην κάνεις έτσι, θα πάμε  μαζί τη Λαμπρή στο χωριό. Δεν σου πάει πουθενά το χωριό - εκεί  που τ΄ άφηκες θα το βρούμε. Να βλογάς να λες που δε σ΄ άφηκα φέτος να κάνεις σιακάτου με τέτοιον παλιόκαιρο. Θα πλευρίτωνες, καημένη μάνα! Το καταλαβαίνεις;

Δίκιο έχει. Τέτοιος χειμώνας φέτος να πάει και να μη ματάρθει. Τόσα χρόνια παλιόγρια και πρώτη βολά βλέπω τέτοιο περιφείο. Βροχές, χιόνες και καταιγίδες που λέει και η τελόραση κάθε βράδυ.   Άρχισε από του Αηδημητριού, λαχτάρα μου, κοντεύει Λαμπρή κι ακόμα να σταματήσει. Νισάφι πλια, Θεούλη μου, μας σάπισες φέτος. Νεροκολόκυθα γίναμε. 

Απέ κάθουμαι εδωπανούλια - έχτο πάτωμα λέει- και μετράω τις μέρες για τη Λαμπρή. Να πα ν΄ ακούσω κούκο και φέτος, παναϊτσα μου, τάχα σώνω για του χρόνου... Βέβια, θα μου πεις και να μη σώνω, τι τάχα; Αγάλια αγάλια με καιρό κι ο κόσμος δεν εχάθη… 

  --Αει, ρε μάνα, μπίτι σαν τη συγχωρεμένη τη Γαγάτσαινα γεράντησες με τα ποιηματάκια σου. Σταμάτα και μη σ΄ ακούω

.--Εμ καλά τα λες εσύ, τσιουπάκι. Έχεις τα νιάτα σου, τη σειρούλα σου, τη φαμελίτσα σου… Ρωτάς και μένα την καψερή; Καρδιά μου θέλει να σφαγεί και γω τηνε μαλώνω…   

 --Γιατί, ρε μάνα, τι παράπονο έχεις; Δεν σ΄ έχουμε κλεισμένη και στην πρόπαντη της Μαμής… Τι σου λείπει, ρε μάνα, υπάρχουν και χειρότερα… Το  ξέρεις; 

 --Αν το ξέρω λες, παιδάκι μου… Να πέσει φωτιά  να με κάψει αν πω ότι δεν περνάω καλά. Και καλά είμαι και καλά περνάω. Ούλου του κόσμου τα καλά να τα ΄χω τι τα θέλω. Η αγκούσα, μάτι μου, δεν  νταγιαντεύεται με τίποτα η ρημάδα , σε αναμπουμπουλιάζει. Και κει απάνω στην κουβέντα, πάρτον και τον Αρίστοφο απ΄τη δουλειά του.

--Αρίστιπεεε…, λέει το τσιουπάκι. Πάγαινε λίγο τη μάνα, ρε Αρίστιππε, μέχρι τον Βασιλικό Κήπο  να ξεσκάσει η κακομοίρα… Ε, τι είπες;   

 --Σου είπα, να πούμε, Εθνικό Κήπο τον λένε. Στο ξανάπα, να   

 --Καλά, καλά... ε, καλά τώρανες, το ξέρουμε.   

 --Τι ΄΄καλά, καλά΄΄… καλάμια σου, να πούμε.  --Ρε δεν μ΄ αφήνεις στην αποστασίλα μου που ήρθες ορεξάτος; 

 --Τι είπες, μωρή; αγρίεψε ο Άριστοφος κι έπενέβηκα στη μέση μη γίνει κανάς χατάς για το τίποτα.  

 --Να μου λείπει λέω. Κήπο είχα και καλύτερο στο χωριό, άλλα τον παράτηκα και θα ΄βγαλε παλιούρια.   

 --Άντε, ετοιμάσου, να πούμε, λέει ο Αρίστοφος. 

 --Άσε, παιδάκι, άλλη βολά… 

 --Ετοιμάσου, να πούμε, είπα.   Και κάνουμε τον κατήφορο και δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε, με ξεκατίνιασε τη δόλια. Άνοιγε κάτι δρασκελιές σαν τον Ανίδατα. Και κόοοσμο... να δεις στο δρόμο! Μιλιούνια. Άλλος πάγαινε, άλλος ερχόταν, με άλλον τσούγκριζα και γύριζε μ αγριοτήραγε λίγο και ξανά πηλάλαγε. Να πάει πού;   Μαυρούουλα  πως αντέχει  τούτος ο κόσμος με τέτοιο τρεχαλητό! Θυμήθηκα τη Ντουσιοδιαμάντω που έλεγε ΄΄πωπώ τι παλιόκοσμος είναι σιαπάνου. Περνάνε χιλιάδες δίπλα σου και κανένας δεν λέει καλημέρα. Και δεν τη πιστεύαμε, την έχουμε για λίγο χαζή τη δόλια. Που να ‘ ξερα ότι θα τα ‘ βλεπα με  τα μάτια μου… 

 --Σταμάτα λίγο, ρε ΄Αρίστοφε, λέω. Απόστασα.  

 --Έλα και κονεύουμε λέει. Να, εδώ είναι ούλες οι ξένες πρεσβείες. Εκεί στο μεγάλο που βλέπεις κάθεται ό πρόεδρος να πούμε…  

  --Ποιος, παιδάκι; Ο Κωστάντιος για ο Κομπόλης; 

 --Χε χε χε… να πούμε. Της δημοκρατίας, ρε μητέρα, μπίτι είσαι Μωρέ μπίτι ξεμπίτι μπήκαμε και στον Κήπο κάποια βολά και τι βλέπαμε  δηλαδή, τίποτα δεν βλέπαμε. Τίποτα από τίποτα, τίποτα. Γυρίσαμε από δω, γυρίσαμε από κει, είδαμε και κάτι πάπιες που τσαλαβουτάγανε στο νερό και αυτούνο ήταν ούλο κι ούλο εκεί στον Εθνικό Κήπο του Αρίστοφου.   Άντεστε, παιδάκια μου, λιγώθηκα, δεν αντέχω άλλο, σκουτούριασα.

                                                          Με πολλή αγάπη, 

                                                            η θείτσα σας.

ΥΓ. Πάει και το ΜΕΡΟΛΟΓΙΟ  - αυτούνο ήταν. Να δούμε τι θα λέω τώρανες  και τι θα γράφω, όπου έγινα κι εγώ δεμοσιογράφος γλέπεις σαν εκείνη της τελόρσης με το άσπρο τζουλούφι στο μαλλί.      ΜΑΛΛΙ ! Μαλλί από μαλλί, μαλλί... « Όλα είναι ατμός, Θρασύβουλας», που έλεγε και ο κακομοίρης ο Βέγγος.