Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Αξίζει τον κόπο;

Του  Τάσου Παππά
Παραδοχή: Γινόμαστε κουραστικοί, αλλά δεν μας αφήνουν τα γεγονότα να αλλάξουμε θέμα. Επιστρέφουμε στην περίοδο που οι ελληνικές κυβερνήσεις υπέκυψαν άνευ αντίστασης στη βρόμικη (αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει απολύτως) επίθεση που εξαπέλυσαν οι ισχυροί της Ευρώπης κατά του ελληνικού λαού. Αφορμή τούτη τη φορά είναι το βιβλίο του πρώην υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ. Δεν έχουμε να κάνουμε με παραπλανητικές αερολογίες σαν κι αυτές που μας έχουν ταΐσει τα τελευταία πέντε χρόνια οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ περί ευρωπαϊκής οικογένειας που προστατεύει τα μέλη της, αλλά για πληροφορίες από έναν άνθρωπο που έζησε από μέσα και ως πρωταγωνιστής τη φάση που οι εταίροι μας αποφάσισαν να μας περάσουν τη θηλιά της εξοντωτικής λιτότητας.
Περιγράφει το κλίμα που επικρατούσε στη σύνοδο του G7 στην καναδική πόλη Ικουαλίτ και σημειώνει ότι οι Ευρωπαίοι είχαν προσέλθει στη συνάντηση έχοντας στο μυαλό τους ότι «πρέπει να δώσουμε στους Ελληνες ένα μάθημα. Είναι πραγματικά φρικτοί. Μας είπαν ψέματα. Είναι απαίσιοι και άσωτοι, εκμεταλλεύθηκαν τα πάντα και θα τους συνθλίψουμε». Να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να λάβουμε απαντήσεις ούτε από τις κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών-μελών της ευρωζώνης ούτε από τους Ελληνες αξιωματούχους, που διαχειρίστηκαν με απύλωτη υποτέλεια την υπόθεση, ούτε βεβαίως από τον κ. Γκάιτνερ, ο οποίος άλλωστε δηλώνει ότι «ήταν ασύλληπτο για μένα πως θα το άφηναν (σ.σ.: οι Ευρωπαίοι) το πράγμα να χειροτερέψει όσο τελικά το άφησαν».

Πρώτο ερώτημα: Η φράση «οι Ελληνες είναι φρικτοί, απαίσιοι και άσωτοι», εκτός από νοσηρή μονομανία, ενσωματώνει και μια ολοκληρωτική αντίληψη. Τη χρησιμοποίησαν τα αυταρχικά καθεστώτα του Μεσοπολέμου για να εξοντώσουν ολόκληρους πληθυσμούς και μερικοί δικοί μας εδώ για να δικαιολογήσουν τις πομπές τους. Είχαμε την εντύπωση ότι συμμετείχαμε σε μια συλλογικότητα όπου η έννοια της αλληλεγγύης είναι δεσπόζουσα. Κάναμε λάθος;

Δεύτερο ερώτημα: Τα μοιραία λάθη τα έκαναν οι κυβερνήσεις της χώρας. Αυτές διοικούσαν. Ως γνωστόν, τα παραδείγματα τα δίνουν οι κορυφές. Τα δεινά όμως στην περίπτωση μας τα υπέστησαν οι πολίτες. Οι εκδικητές μασκοφόροι της ευρωζώνης έκαναν τα πάντα για να κρατήσουν στην εξουσία τα κόμματα (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) που είχαν την κύρια ευθύνη για τη χρεοκοπία. Αλήθεια, είναι φρόνιμο να αναθέτεις στον δολοφόνο την εξιχνίαση του εγκλήματος που έχει διαπράξει;

Τρίτο ερώτημα: «Μας είπαν ψέματα οι Ελληνες». Ψέματα είπαν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Πάει πολύ όμως να ισχυρίζονται οι Ευρωπαίοι ότι όλο αυτό το καθεστώς ψεύδους στήθηκε ερήμην τους. Με τι ασχολούνταν οι επικεφαλής της ευρωζώνης, οι αρμόδιοι επίτροποι και οι υπηρεσίες των Βρυξελλών; Μήπως έψαχναν να βρουν πώς ο προϊστάμενος τους Γιούνκερ έχτιζε κάτω από τη μύτη τους τον φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου; Εν πάση περιπτώσει: Αν γνώριζαν ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις παραποιούσαν τα στοιχεία και το ανέχτηκαν για ποικίλους λόγους, είναι συνένοχοι. Αν δεν το πήραν χαμπάρι, είναι ηλίθιοι. Τι από τα δύο ισχύει;

Τέταρτο ερώτημα: «Θα τους συνθλίψουμε τους Ελληνες» είπαν οι Ευρωπαίοι σύμφωνα με τον Γκάιτνερ. Μέχρι εκεί που τους έπαιρνε, λέμε εμείς, και που δεν θα τους δημιουργούσε προβλήματα. Γιατί, όπως παραδέχτηκαν με μεγάλη καθυστέρηση η Μέρκελ, ο Μπαρόζο και ο Ρομπάι (στο βιβλίο του), το Grexit δουλεύτηκε στα παρασκήνια, αλλά εκρίθη επικίνδυνο για τη συνοχή της ευρωζώνης και ασύμφορο, όχι για την Ελλάδα, αλλά για τις μεγάλες τράπεζές τους που ήταν εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα. Με την ευκαιρία: Ούτε οι τράπεζες ψυλλιάστηκαν τι συνέβαινε στην Ελλάδα; Μήπως δάνειζαν ασυστόλως για να αγοράζει η χώρα τους πολυδάπανους εξοπλισμούς που κατασκευάζουν οι βιομηχανίες των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών και για να καταναλώνουν οι απαίσιοι και βουτηγμένοι στην τρυφηλότητα Ελληνες τα προϊόντα που παράγονται από τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας;

Υστερα απ’ όλα αυτά αναρωτιέται κανείς: Αξίζει τον κόπο να υπερασπίζεσαι ένα σύστημα που λειτουργεί βάναυσα, τιμωρητικά και με ισοπεδωτικό τρόπο; Ή ακόμη πιο προωθημένα: Αξίζει τον κόπο να παραμένεις σε μια δομή που εκδικείται τους λαούς, αλλά στηρίζει με νύχια και με δόντια το πολιτικό προσωπικό, το οποίο κατηγορεί ότι την εξαπάτησε; Ενδεχομένως, να αξίζει τον κόπο να αγωνιστείς για να αλλάξεις τα πράγματα. Ο,τι είναι νοητό είναι και δυνατό.


Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.